Logeren

Gisteravond aten we zelfgemaakte pizza bij onze dochter en haar gezin en na afloop ging Juliët mee om een nachtje bij ons te slapen en vandaag wat gezelligs te ondernemen. Daar hoorde weer bij dat we een haring aten. We kochten ook wat stiften en pastelkrijt en gebruikten dat ook. In het boek waarin ik wat tekenvaardigheden probeer te krijgen, werd door Juliët een pagina versierd.

We deden woordspelletjes zoals meisjesnamen bedenken die met de letter M beginnen. We kwamen samen aan 38 namen. Die briefjes met namen worden bewaard want dat kunnen ook wel klanten van haar chill-kamer worden. Daar verzorgt ze nagels en gaat ze haar- en nekmassages geven. Haar fantasie is nog volop aanwezig en ik doe daar lekker aan mee en kreeg een vasteklantpas .

En zo vliegt de dag in gezelligheid om en ga ik morgen maar eens een verwaarloosd huishouden aanpakken. Ben al een week leuke dingen aan het doen en het blijft geen feest.

Buiten de bebouwde kom

Het was krabben aan de autoruiten toen we vanmorgen op pad gingen. De beschaduwde stukken in de Delftse Hout hadden een prachtig berijpt laagje. Maar dat duurde niet lang, de zon deed al snel zijn stralende werk.

Vrijdag en zaterdag waren we in het oosten van het land en het viel me ogenblikkelijk op dat daar zoveel meer ruimte is dan in onze drukke Randstad met al zijn bebouwing. Horizonnen kunnen zien geeft lucht en de zon maakt alles mooier. Toen ik wat horizonfoto’s maakte in Delft en van genoegen het mos op een muurtje begon te aaien, vond ik dat de zondag weer eens uitstekend was begonnen. Dan laat ik het afschuwelijke wereldnieuws natuurlijk wel buiten beschouwing.

Door naar Apeldoorn

Gisteravond een neef en zijn vrouw in Enschede ontmoet en gezamenlijk gegeten. Vorig jaar waren zij in de buurt van Gubbio en stuurden een appje met de vraag: bakkie doen? Wij waren op dat moment in NL dus die ontmoeting kon helaas toen niet doorgaan. Als alles meezit komen ze het komende seizoen wél langs bij ons op de berg. En dan voor iets meer dan een Haags kopje koffie.

We sliepen in een hotel in Enschede en reden vanmorgen naar Apeldoorn waar vrienden wonen. Ja, ja, we maakten er een toertje van gister en vandaag. Na de koffie aan de wandel in een wijk die De Parken heet. Een naam die klopt! Wat een mooie omgeving met fraaie huizen. De witte villa heet Huis in de zon, ook al zo treffend. Enfin, we slenterden wat en genoten van de omgeving. Tenslotte aten we er een verlate lunch of een vroeg diner, dat ligt er maar aan hoe je het bekijkt. Heerlijk was het zeker. Na al die verwennerij koersten we naar Delft.

Deze vrienden zullen in ons huis in Italië verblijven als wij er niet zijn. Zij kennen het huis en de omgeving en ze kunnen daar rustig een week vakantie vieren zonder dat wij er bij zijn. Mooi geregeld.

Vrouw en macht

Artemisia was een schilderende vrouw in de mannenwereld van het Italië rond 1600. Ze werd opgeleid door haar vader, verkracht door een vriend van haar vader en slechts een van haar vijf kinderen werd volwassen. Een veel bewogen leven dus en een indrukwekkende nalatenschap aan schilderijen.

Een deel ervan is bijeengebracht in een fraaie tentoonstelling in Rijksmuseum Twenthe waar we vanmorgen genietend rondliepen. En omdat we ook op museumgebied aan een kleine inhaalslag begonnen zijn, bezochten we vanmiddag in Ruurlo nog een expositie. Daarover later meer. Artemisia is nog tot 27 maart te zien en wij vonden het de moeite meer dan waard.

Inhaalslag

Ons sociale leven komt weer op stoom. Dinsdagavond zaten we bij vrienden aan tafel die heel hoog wonen in dit spectaculaire gebouw. We aten heerlijk, bekeken de kunst die een van de gastheren maakt en waren daar enorm van onder de indruk. De kans bestaat dat we elkaar opnieuw de komende zomer zullen ontmoeten in Italië.

In een totaal andere omgeving, namelijk in Heinenoord, zat ik met drie vriendinnen woensdag aan een tapaslunch bij één van hen. Het was weer ouderwets gezellig met harde lachbuien, verhalen over en weer en, zoals gebruikelijk, tijd te kort.

Woensdagavond liepen we over het mooie Voorhout in Den Haag richting de Dennenweg waar we met weer een ánder stel vrienden fantastisch aten in een heel leuk restaurant. En ook met dit stel bestaat de kans dat we elkaar de komende zomer in Italië zullen ontmoeten. De locaties de afgelopen twee dagen liepen fors uiteen, de overeenkomst is dat al deze vriendschappen al meer dan dertig jaar bestaan en allemaal met ons werk te maken hadden. En dit is nog maar deel één van de inhaalslag.

Delfts Wauw

Met meer dan gemiddelde interesse volg ik dit bouwproject. Vlak naast het station en het Gemeentehuis wordt het Huis van Delft gebouwd. Het gaat er spectaculair uitzien en behalve het filmhuis, congreszalen en kleine bedrijven komen er ook vijftig appartementen in. Héle dure appartementen.

foto van het www

In de gezamenlijke garage onder het pand is uitsluitend plaats voor deelauto’s. Dat idee spreekt me wel aan. Wonend naast een knooppunt van openbaar vervoer en met het bruisende centrum van Delft aan de overkant, lijkt me het hebben van een eigen voertuig bijna niet meer nodig. Ik ben benieuwd hoe het uitpakt met die auto’s. Het is een interessant project en ik blijf het volgen. Bij de makelaar zijn de appartementen al te koop. Gelukkig wonen wij al heel erg naar onze zin.

Welvaart

Als ik bij een kringloopwinkel ben, kan ik het gewoon niet laten om foto’s te nemen. Zo’n goed gevulde kast met knuffels vráágt daar toch gewoon om. Bij die rij met koffers probeer ik te bedenken waar die allemaal geweest zijn, wie ze zorgvuldig hebben gevuld en hoe ze tenslotte hier terecht zijn gekomen.

Het is toch een blijk van onze welvaart waarin spullen niet tot op de draad versleten worden maar makkelijk worden weg gedaan. Steeds groter worden de kringloopwinkels, steeds mooier het assortiment dat bovendien steeds fraaier wordt gepresenteerd. En soms vind ik dat wel een beetje jammer. Het gevoel van schatgraven wordt er minder door. Maar verder ben en blijf ik een overtuigde rasechte kringloper.

Gewoon geluk

‘Zijn jullie thuis, want dan kom ik even wat brengen’. Een minuut later stond er een buurvrouw met een schaaltje zo juist gebakken koekjes voor de deur. ‘Nee, ik kom niet binnen, dit is gewoon voor jullie omdat ik toch aan het bakken was.’

Een hulp van mijn moeder was ziek, dus nam ik de honneurs waar en hielp haar vanmorgen even met een wasje opvouwen en nog wat kleine huishoudelijke klusjes. We aten samen de middagboterham. Ondertussen namen we de politiek door. ‘Poetin bluft maar een beetje’ aldus mijn moeder. ‘Of nou ja, dat hoop ik’. Buiten bij haar stonden narcissen te wiebelen in het laatste restje van storm Franklin. Koekjes, narcissen, mijn moeder. Ik heb een top dag.

Droog houden

Wonder boven wonder was het nog droog toen we vanmorgen tussen negen en tien aan de wandel waren. Ik had geen zin om onder of langs bomen te lopen dus heb de polderweg genomen. Een totaal kapot gewaaid hek was het enige dat direct naar de storm verwees.

Hoog water. Dat wel. Het klotst nog net niet óver het bruggetje maar het scheelt niet veel. En golfslag in de sloot zie ik er ook niet vaak. Hoog water in de polder, alle gemalen doen hun heilzame werk. Alsof het nog niet genoeg is, regent het de rest van de dag en niet zo’n beetje ook. Onze gezandstraalde ramen spoelen weer schoon. Elk nadeel heb…

Vóór de storm

De foto’s zijn van donderdag, toen ik langs de Nieuwe Kerk liep en ontluikende krokussen probeerde vast te leggen. Een klein blauw waasje op een helgroen grastapijtje.

Dit is een geliefd stopplekje voor een fijne grachtenfoto en links is nog nét het beeld te zien van Het Melkmeisje, naar het schilderij van Vermeer, gemaakt door Wim. T. Schippers.

De gele krokussen bij ons voor de deur zijn al wat verder in hun groei. Ach zo’n klein stadsrondje met een bezoekje aan de markt levert altijd wel wat op.

Geen idee wanneer we weer blauwe lucht zien. We hebben de storm zonder schade doorstaan maar kijken nu wel door gezandstraalde ruiten naar buiten.