Droogte

De afgelopen winter is er nauwelijks regen gevallen in Umbria. Wel enorme vrachten sneeuw. Maar het soort sneeuw dat bij smelten niets oplevert waar de watervoorziening wat aan heeft. Zeggen de experts. En nu kampt onze streek met enorme droogte en dat zal problemen op gaan leveren de komende tijd. Toen we gisteravond in Gubbio een eetafspraak hadden, was dit een onderwerpen waar we uitvoerig over spraken. Dat we met zes Nederlanders hardop beweren te verlangen naar een fikse regenbui van een maand, is natuurlijk niet normaal. We hebben wel heerlijk gegeten en dat vinden Nederlanders die in Italië wonen dan weer wél heel normaal.

Leeg en kaal

Zolang we hier wonen, staat dit huis onafgebouwd onder aan de berg. Er is de loop der tijd wel een stuclaag op aangebracht, die dan ook nog geverfd is, maar dat is het dan. Vorig jaar zagen we ineens leven rond het huis, er werd een tuinfeestje gegeven. Als je goed kijkt zie je zelfs een stenen barbecue staan. De eiken op de achtergrond dragen nog hun bruine blad. Dat verdwijnt pas als de jonge blaadjes zich aandienen. Of als ik me ermee bemoei. Op ons eigen terrein blijf ik bezig met blad ruimen. Weg met dat verdorde gedoe, groen wil ik zien. Bloemige bloesem is ook goed.

Sleutels

Bij ons vertrek vanuit NL ben ik een sleutelbos kwijt geraakt. Al mijn handelingen die ochtend liepen we in gedachten terug. De autovloer en mijn handtas werden meerdere keren geïnspecteerd, zonder resultaat. Buurvrouw gemaild. Of zij zo vriendelijk wilde zijn in de garage en bij de brievenbus te kijken. Dat deed die lieverd, ze informeerde zelfs bij de politie. Ook dat leverde niets op. Gisteravond laat keerde ik mijn tas, op zoek naar iets anders, binnenstebuiten. Tussen tas en voering vond ik….juist. Stuurde mijn buurvrouw snel een excuusmail en denk dat ik een nieuwe tas ga kopen. Maar ik begin met het repareren van de voering.

Blues 2

De blauwe druifjes die in Delft mijn voorjaarsgevoel aanwakkerden, nam ik mee naar Caldese. Bloemen en loof heb ik weggeknipt, de bolletjes en het kluitje aarde gingen mee, de Alpen over. Dat doe ik eigenlijk al jaren zo. Dat kluitje kwak ik dan ergens op de heuvel achter ons huis en de rest laat ik over aan de natuur. Gaat al jaren goed.  Hier staan ze, de bolletjes van een paar jaar geleden. De helling moet nog worden geschoond maar de druifjes doen hun vrolijke werk. Ik geloof dat ik dit procedé ook alle jaren beschrijf en fotografeer. Erg origineel ben ik dus niet maar mijn blijdschap hierover is wel elk jaar authentiek.

La finestra

Het venster. Onuitputtelijke bron voor deze amateurfotograaf. Scheiding tussen binnen en buiten met altijd de gedachte: wat zit er achter? Wie wonen er? Hoe is het ingericht? Antwoord krijg ik nooit. Al zijn er kleine aanwijzingen over de inrichting. Verzorgd en schoon. Kijk maar eens hoe de ruiten spiegelen. Je ziet gebouwen van Middeleeuws Gubbio weerkaatsen. En met dat inkijkje ben ik meer dan tevreden.

Bezoek

Deze schoonheid tikte gisteravond tegen het keukenraam. Het licht binnen brandde en het leek alsof ze vroeg bij ons aan te mogen schuiven. Vanmorgen vonden we haar liggend vlak voor de deur. Dood? A3 tilde haar op, dat ging zonder mankeren maar ze bewoog gelukkig nog wel. Voorzichtig op een steen gelegd. Even later zat ze al niet meer in deze fraaie pose maar leek klaar om weg te vliegen. En dat deed ze inmiddels. Gelukkig hebben we de foto nog.

Volgorde

Er zijn wel een paar verschillen met onze Nederlandse zondagochtendwandeling. Zo lopen we hier maar saampjes en niet met een gezellige club met wie altijd leuke ervaringen zijn uit te wisselen. Het landschap is totaal anders maar vooral ook de volgorde waarin we de dingen doen. Nu ontbijten we eerst thuis en beginnen dan pas te lopen. Dat heeft voornamelijk te maken met de uitgebreide zondagmiddagpranzo (lunch) die we rond het middaguur in een restaurant gebruiken. Vooral dat laatste is ons weer uitstekend bevallen.

Boomgaard

Toegegeven, boomgaard is misschien een te groot begrip voor het stuk land waar we  twee jaar geleden acht fruitbomen geplant hebben. Maar ja, het moet toch een naam hebben, nietwaar? A3 ging de boomgaard inspecteren. Kijken of er vorstschade is. Daar moest ik bij zijn, meteen even de bloesem fotograferen. Pas bij het terugkijken zie ik dat een hommel (?) ook aan het werk is. Wat een toevalstreffer voor deze natuurfotograaf. 

Kalm

Zo’n typisch Italiaans plaatje, vind ik. De bouwstijl, de mannen op een bank, het strooien hoedje en het zonlicht. Mama staat in de keuken en bereidt de pranzo.  Om haar niet voor de voeten te lopen gaat vader even een krant kopen, kopje koffie drinken en de politiek doornemen met zijn vrienden. We zijn nog tekort hier en spraken nauwelijks met onze buren, om al een indruk te hebben van de economische situatie. Feit is wel dat er meer verkeerscontroles zijn. Willen ze de schatkist een beetje spekken met boetes? We rijden kalmpjes  onze berg weer op.

Overeind

Onze beweging bestaat voornamelijk uit bukken en kruipen deze dagen. Aangeharkte bladeren moeten nou eenmaal van de grond in de kruiwagen terecht komen en daarvoor gaat een mens gebogen staan. De grote kunst is onze energie zo goed mogelijk te verdelen en daarin raken we steeds meer bedreven. Heeft alles met de leeftijd te maken. Kruipen doen we ook. Als je eenmaal door de knieën bent en je ziet verderop een onkruidje staan probeer je overeind komen te beperken. Als natuurfotograaf tenslotte, kruip ik met camera en al over de witte steentjes om dit spontane viooltje voor het nageslacht vast te leggen.