Zaaien

Onder het motto ‘wat heb ik en wanneer moet ik er wat mee’ zocht ik in de eerste week van april het zaaigoed uit. Nou, in eerste instantie deed ik er niet veel mee. Maar vandaag was het: nu of nooit. De wat saaie foto’s hieronder hebben voor mij een dagboekfunctie. In oude letterbakken, ooit bij een kringloop gekocht, zaaide ik tomaten en courgettes (zucchini zegen we hier). In de kartonnen kweekbakjes, die over een paar weken in zijn geheel de grond in kunnen, zit Hokkaido pompoenzaad. Op de eerste etage bij het raam moet nu het wonder van ontkiemen plaats gaan vinden.

Op de stenen tuinbank staan een paar potjes met zonnebloemzaden. Ik hoop dat die het buiten in het zonnetje ook gaan doen. Ik strooide nog wat bloemenmengsel in een pot en loop dagelijks mijn ‘zorgenkindjes’ na. De strook die ooit moestuin was, moet nu snel in gereedheid worden gebracht om binnenkort weer echt een groentetuintje te worden. Ik kan me daar zeer op verheugen.

Ontploffing in het paradijs

Na tien dagen regen en twee dagen zon, ontploft het groen op het erf. De kleine aardbeistekjes hebben we in hoge potten gezet en ik droom van hangende trossen met overrijpe aardbeien. Ook in de potten dicht bij de keuken en in het kleine veldje dat we nog hebben, gaat het goed.

Een andere dankbare vrucht is de vijg. Onvoorstelbaar hoeveel er al hangen. Ik heb gelukkig plankenvol lege potjes in ons keldertje want ik voorzie dat de jammakerij hier weer dagenlang de arbeid gaat bepalen.

Natuurlijk kroop ik ook even in olijfboom in. Valt er wat te oogsten in het najaar? Het ziet er wel naar uit. Onze zoon heeft, mede naar aanleiding van alle gruwelverhalen over fabrieksmatige olijfolie, al een bestelling geplaatst. En dan kan ik het natuurlijk niet laten om nogmaals blauwe regen te laten zien. Deze variant op de kop van het huis is paarser dan die aan de voorkant en valt nog niet uit. Een lust voor alle hommels en ander vliegend spul. En ook voor onze zintuigen; er komt een bedwelmend zoete geur vanaf.

Kermis in de stad

Bevrijdingsdag op 25 april en 1 mei, de Dag van de Arbeid, zijn vrije dagen hier in Italië. Veel mensen maken er een vakantieweekje van. Ik dacht dat het op deze zonnige zondag daarom wel druk zou zijn op de Kermis in Gubbio maar dat viel tegen.

Stilstand van de zweefmolen en de baas van de Aqua Roller hing verveeld over zijn hekje. Alleen bij de botsautootjes en in een soort rupsbaan zaten wat ouders met gillende kinderen. Ook in Delft is deze week kermis. Vlak bij ons huis. We zijn dan altijd weer blij als het spul afgebroken wordt want de bak herrie die daar vandaan komt, is het tienvoudige van deze kermis in Gubbio. Ik heb de wijnboer nog even gevraagd of hij nog in de botsautootjes wilde maar daar zag hij vanaf. Zestig jaar geleden had hij het wel leuk gevonden, zei hij. De tijd valt niet terug te draaien. De zweefmolen misschien nog wel.

Gebak, confetti en geopend hart

Nee hoor. We doen er niets aan. Wij vieren feest omdat de zon weer schijnt en de temperatuur ineens weer 17 graden is. Het heeft zo’n beetje de hele week geregend. Dus pakken we graag de draad op en snoeien de brem verder en plukken weer onkruid. Nou ja, een taartje bij de thee vanmiddag kan er wel van af. Het oranje ondergrondje vond ik in de lappenkist. De feestelijke confetti is uit zichzelf vanuit de blauwe regen de rieten stoel in gewaaid.

En dat geopende hart? Dat slaat op de madeliefjes. Die hebben een week staan bibberen met geknakte kopjes en gesloten bloem. Nu richten ze zich weer naar de zon. Net als wij.

Traditioneel feestje

Net toen wij het Piazza San Giovanni opliepen, formeerde het muziekkorps zich op de trappen van de gelijknamige kerk met achter hun aan de vendelzwaaiers. Er volgde een tien minuten durende toespraak waarin de sponsors met naam en toenaam werden bedankt. Weinig of eigenlijk niets over La Feste della Libertà maar van alles over de geschiedenis van het vendel zwaaien, de nieuwe vaandels en het feit dat de populaire TV serie Don Matteo zich afspeelt bij deze kerk en in de rest van Gubbio. Enfin, tegen de tijd dat de echte show begon, zat ik al op een stenen muurtje. Ik hoorde wel de muziek en zag de vendels door de lucht zweven.

Na afloop begon de klok te beieren. Dat gaf een nog feestelijker tintje aan het geheel. Het gebeier werd even later overgenomen door de klokken van het veel hoger gelegen Palazzo dei Consoli. Daar stonden tussen de kantelen in ook vendelzwaaiers (klik op de foto voor en vergroting). In deze middeleeuwse stad dus geen foodtrucs, festivals, muziektenten en grootschalige evenementen. Hier worden op kleine pleintjes de eeuwenlange tradities herbeleefd. Het heeft wel wat.

Bevrijdingsdag in Italië

Op 25 april 1945 werd Italië door de Partizanen bevrijd. Niet alleen van de Duitse overheersing maar ook van het fascistische regiem van Mussolini. Daarom is er vandaag het Festa della Libertà, een dag waarop ook de slachtoffers uit de Tweede Wereld Oorlog worden herdacht. In Gubbio gebeurde dat vanmorgen met een kranslegging bij het monument van de Veertig Martelaren op het centrale plein laag in de stad. Dat plein dat momenteel op de schop gaat, zoals jullie kunnen zien.

Wij wilden wel eens zien of er verder nog wat feestelijkheden waren in de stad. Dat gaat er hier niet zo massaal aan toe als in NL. We liepen deze straat maar eens in want we hoorden verderop wat muziek. Op een pleintje hadden zich al heel wat mensen verzameld. Wat we daar te zien kregen laat ik morgen zien. Deze auto kwam ik tegen toen ik op de wijnboer stond te wachten. Of er elders nog iets feestelijks was met oude auto’s hebben we niet afgewacht. De zon schijnt, de tuin wacht!

Uit de lappenmand

In mijn eeuwig optimisme bewaar ik nogal eens spullen waarvan ik denk dat ík-er-ooit-nog- wat-mee-ga-doen. Zo heb ik een lappenkist die ik gisteren en vandaag maar eens flink overhoop haalde. De kussens die we zomers mee naar buiten slepen om op de stenen bank te leggen, konden wel een nieuw tijkje gebruiken. Ooit was dit stofje een dekbedhoes van onze dochter. Later vermaakte ik het tot een dekbedhoesje voor een kinderledikantje vanwege logerende kleinkinderen. De mand waarin ik ze heel ‘stylish’ bewaar is van origine de beschermmand van een grote wijnfles. De hoes erin is een oud gordijn. De mand zelf deed jarenlang dienst als speelgoedmand, ook al voor logerende kleinkinderen.

Mand en lappen hebben dus hun derde bestemming. Vroeger zou ik zeggen dat ik een zuinig type ben. Nu heet dat duurzaam, veel leuker toch? Op de bank kwamen ook nog twee nieuwe kussenhoesjes van stofjes die ik al had. Verder is het een en al sentiment met wat ik allemaal tegenkom in die enorme kist. Er staat al een mega grote gevulde zak klaar voor de textielcontainer. Want zuinig en duurzaam is prima, maar opruimen en wegdoen ook!

Schepen vol zure appels

De weekmarkt van Gubbio is, vanwege herstelwerkzaamheden aan het centrale plein, voor twee jaar verplaatst naar een andere locatie. Maar op die locatie zijn nu óók wegwerkzaamheden en derhalve is er een maand lang geen markt. Wij vinden dat jammer want het past zo fijn in onze dinsdagochtendroutine. Nu deden we alleen maar boodschappen in de supermarkt en dronken koffie bij de bar. De wijnboer ging nog even naar de ijzerhandel voor wat technisch dingetjes en daarmee kwam aan ons uitstapje al weer een einde. In gedachten zagen we ons vanmiddag nog wat op het erf werken. Met een dikke jas aan, dat wel. Want de temperatuur haalt de twee cijfers niet. Maar dat buiten werken gaat niet lukken. Deze twee foto’s zijn binnen een kwartier na elkaar gemaakt. En het ziet er niet naar uit dat daar op korte termijn wat langere tussenpauzes zullen ontstaan. Ik kruip voor de verandering maar eens achter de naaimachine. Laat ik morgen het resultaat daarvan zien.

Ergernis

Na al die jubelverhalen over fijne bediening in supermarkt en restaurants, ook een blog over de ongenoegens hier. Wij als ‘bergbewoners’ moeten ons eigen afval wegbrengen. In de stad komt gewoon de vuilnisophaaldienst langs. Dat liep geregeld behoorlijk uit de hand want onze containers werden ook gebruikt door anderen met als gevolg overvolle bakken die niet meer dicht konden. Sinds kort zitten er sloten op de containers en kregen wij, als gebruikers, een sleutel. Dat leek een tijdje goed te gaan. Tot we dit gisteren zagen. Ondanks de verbodsborden (zie het bovenste bord op de boom) wordt er weer gewoon neergekwakt. Een rommelig entree van de bergweg, die nou juist onlangs zo is opgeknapt want geasfalteerd en waarover we zoevend naar boven kunnen rijden. Gelukkig werden we even later op dit uitzicht getrakteerd.

Tussen Pasen en Pinksteren

Onder deze enorme dot slagroom liggen aardbeien verborgen. Het was het nagerecht van de wijnboer maar ongevraagd werd het tússen onze borden in gezet en voorzien van twee lepeltjes. Nagerechten delen is heel gewoon en ik aarzel dan niet ook een vorkje dan wel lepeltje mee te prikken. Het gebeurde in een restaurant waar we een paar maal met vrienden op eerste Paasdag afspraken. Aan het weghalen van de Paasversiering van dit jaar is men nog niet toegekomen. Het riep goede herinneringen op en de baas wilde ook wel even op de foto, speciaal om de foto naar die vrienden toe te kunnen sturen.

Bij de koffie kregen we nog een extra stukje zandtaart toe, de overgebleven aardappeltjes en een gegrilde aubergine die we echt niet op konden, werden, ook al ongevraagd, meegegeven in een bakje. De bediening van dit eenvoudige restaurant, waar ’s avonds ook pizza’s te bestellen zijn, liet ons maar weer zien hoe vriendelijk de meeste Italianen hun gasten behandelen. Toen we de deur dichttrokken werd ons een hartelijk ‘auf wiedersehen’ na geroepen. Nou ja, dat verstaan we ook.