Zondags rust

Door het vele werk op ons erf, komen we niet eens zo vaak de berg af. Dat is onze eigen keus en we hebben er samen veel plezier in om tuinbezigheden te hebben. Maar de zondag is heilig voor ons. Heilig in de zin van er op uit gaan, die berg af. Omdat de weekmarkt van dinsdag vanwege de bevrijdingsdag, verplaatst was naar vandaag, gingen we zelfs al bijtijds de stad in. Grote camera mee en ons opnieuw verwonderen over de fraaie middeleeuwse stad waar we vlakbij wonen.

Uiteindelijke doel is de pranzo, ditmaal gebruikt in een restaurantje dat we nog nooit eerder bezochten. Waarvan we nu al weten dat het zéker niet de laatste keer was. Voor wie nog niet lang meeleest hier: die fraaie middeleeuwse stad heet Gubbio. 

In volle glorie

Het kan nog nét. De gouden regen is op z’n mooist maar de harde wind doet hem al veel van zijn glans verliezen. Al die gevallen bloemslingers harken we uiteindelijk weg vóór er zaden zijn die het de moeite waard vinden om in het gras te ontkiemen. Het is wel sneu als je zo in de bloei van je bloemrijk leven willoos wegwaait en neergekwakt wordt.

Maar we kunnen natuurlijk ook zeggen; kijk eens wat een fraai bloemtapijt voor ons is uitgerold.

 

De wijngaard, de voortgang

Deze nachtfoto’s zijn met een mobieltje gemaakt in een super koude nacht, precies een week geleden. Om verdere schade aan de wijnstokken te voorkomen werd er vlak voor de temperatuur onder nul zakte, water op de vruchten gespoten. Eerder op de dag was er ook al bij de wortelstokken gesproeid. Daarmee opent de grond zich waardoor warmte vrijkomt die bevriezing kan tegen gaan.

Hier is goed te zien dat de wijnstok schade heeft geleden.

Gelukkig is ook te zien dat niet alle knoppen kapot zijn. Nu is het een kwestie van afwachten. Wat voor een ongeduldige wijnboer heus niet meevalt.

Konings-pranzo

Met vrienden die een rondreis maken door Italië hadden we vandaag een afspraak. Gewoon een pranzo bij ons thuis. Daar hang je de vlag voor uit. Zeker als het ook nog eens Koningsdag blijkt te zijn.

Met de open haard aan en de nieuwe verwarmingsketel op standje honderd krijg je het heus wel behaaglijk binnen. Ik had het vaste plan om ons nagerecht van ijs, geserveerd in de helft van een sinaasappel, op de foto te zetten. Maar vanwege de gezelligheid vergat ik dat.  Ach Corrie en Ronald op mijn blog, is ook eigenlijk veel leuker.

Vorig jaar reden ze van Amsterdam naar Peking. Het was dus voor hen een makkie ons huis op de berg te vinden. Daar kunnen de pakketbezorgers in Italië nog wat van leren.

 

 

Stilte

Eén van de tijdschriften die een neef hier achterliet, had als thema stilte. Mooi onderwerp vind ik dat. De geheimen van de wereld houden zich schuil in de stilte, aldus Erling Kagge in een recent verschenen boek. Terwijl ik daar zo in alle rust over na probeerde te denken, verving een loodgieter onze verwarmingsketel.

En hoewel hij kundig en bedaard aan het werk ging, was er van stilte geen sprake. Maar we zitten er weer warmpjes bij. Hoe fijn is dat. Want van de buitentemperatuur moesten we het vandaag niet hebben. Dus laat ik nog een tweede stilte foto zien waarbij jullie alleen de vogelgeluiden zelf mogen bedenken.

 

 

Bevrijdingsdag

Niet alleen aan de bezetting van de Duitsers kwam een einde, ook het fascistische bewind van Musolini kwam ten val op 25 april 1945. Nog vóór de geallieerde binnen kwamen, hadden de partizanen Italië zijn vrijheid terug gegeven. En dat vieren we vandaag met het Festa della Libertà. Nou ja, we. De Italiánen wapperen vandaag met vlaggen en vaandels, herdenken de slachtoffers van WO II en vieren vrijheid en democratie. Wij maaien het gras en gaan wat spul uitzetten in de moestuin want de bonen groeien de koude kas uit. Maar dat alles wel in het besef dat ónze vrijheid niet zonder slag of stoot tot stand kwam en dat we daar elke seconde blij mee moeten zijn.

 

Tussen helling en houtopslag

De hulpmannen zijn vandaag weer terug naar huis gevlogen en onze lijst is inmiddels, op één actiepunt na, doorgestreept. Wat een werk is er verzet!  Ik laat nog even het houthok zien dat opgekalefatert is.

Zaterdagmiddag openden we, na wat geworstel met afdekzeil, ceremonieel het zwembad. Daarmee is ook het toeristenseizoen officieel geopend. Dat ziet er toch feestelijk uit, nietwaar?

Van mij kregen ze een toevoeging achter hun naam; Sjoerd Secuur (links) en Jacques Bromtol.  Dat laatste omdat Jacques een innige band had met de bostrimmer, die hier de bromtol wordt genoemd. De heren Secuur en Bromtol komen graag nog eens terug, schreven ze in het gastenboek. Houden we jullie aan mannen en zeer bedankt.

Rust op zondag

Zelfs op zondagochtend wilden de hulpmannen nog aan het werk. Dus werd de werkkleding voor een paar uurtjes aangetrokken en snorde de bostrimmer voor even op een laatste helling. Maar rond het middaguur togen we naar de stad voor de zondagse pranzo. En het blijft leuk om dat schitterende Gubbio aan anderen te laten zien.

We zochten een aangenaam restaurant uit en smulden van een heerlijk maal en de Italiaanse ambiance. Dan is het na afloop heel plezierig nog even wat rond te wandelen in de middeleeuwse straten van de stad.

We doen nog even de patroonheilige Sint Ubaldo aan, die ons zijn zegen geeft.

En dan eindelijk ga ik ook even op de foto, te midden van die twee geweldige neven van me, die zich hier een week helemaal de blubber hebben gewerkt.

Blij dat ik whatsapp heb

Vooral onze dochter drong er twee jaar geleden bij mij op aan een smartphone te nemen. En na een tijdje tegenstribbelen zag ik er het nut wel van in. Zoals dat gaat met nieuwigheden; uiteindelijk zie je hoe handig het is om te appen en kun je bijna niet meer zonder. Inmiddels maak ik ook gebruik van diverse groepsapps. Zussen, ons gezin, buren en een vriendinnengroep. Uit deze laatste groep kreeg ik afgelopen week bericht dat bij twee van hen een kleindochter was geboren.  Hier op onze berg wordt de geboorte van Giorgio zó kenbaar gemaakt. Ook handig. Maar uiteindelijk gaan we natuurlijk voor het één op één contact. Daar kan geen app tegenop.

Minder mooi en mooi

We hebben nog één koude nacht te gaan en daarna zal duidelijk zijn hoe groot de vorstschade in de wijngaard is. Er worden nog wat noodmaatregelen getroffen en ik kom er beslist volgende week nog op terug. Op de foto is te zien dat ook de kiwi en de vijg de kou niet kunnen waarderen. Maar er is voldoende wat wél mooi is om naar te kijken.

De blauwe regen, gouden regen en de meidoorn vergoeden veel. En dan zijn er nog drie leuke mannen op het erf.  Die ook nog eens heel hard werken.  Als dát niet mooi is.