Zie hier het stralende middelpunt. Maar mijn moeder is een bescheiden mens en hoeft helemaal niet zo nodig het middelpunt te zijn. Vandaag is ze 95 jaar geworden en traditiegetrouw zitten we in een Leidschendams paviljoen dit feest op bescheiden schaal te vieren. Mijn vader, die in oktober dezelfde gezegende leeftijd hoopt te behalen, kijkt genietend toe. Moe maar zeer voldaan kwamen ze thuis in een kamer gevuld met boeketten en stapels verjaardagspost. Een stralende dag in alle opzichten.
Editie 34. Mijn ouders waren beiden 60 jaar toen we voor de eerste keer met ons gezin inclusief zes kleinkinderen een picknick organiseerden op Eerste Pinksterdag. Het werd een traditie die zich nog steeds elk jaar herhaalt. Er huppelen inmiddels tien achterkleinkinderen rond en het heerlijke is dat door alle generaties heen, iedereen het fijn vindt om er bij te zijn. We klonteren en klitten bij elkaar, we eten en drinken en draaien mee met de zon. We eindigen altijd met de vaststelling dat het weer geweldig was. Die lieve ouders zitten urenlang op de meegebrachte tuinstoelen het hardst te genieten van ons allemaal.
Hier ging het dus om, gisteren. Vanaf oktober, na de persing, heeft de wijn in deze vaten en flessen staan rusten en rijpen. De wijnboer kijkt eerst maar eens naar de helderheid.
. 
Daar is ie wel tevreden over. Uit één van de grote ‘damagiani‘ worden wat slokken in een glas geheveld. Ruiken, walsen, proeven, slurpen… ik kan het niet allemaal fotograferen, hoor.
Een beetje te veel zuur nog, maar wel met potentie, al is het de vraag of de malolactische gisting al heeft plaats gevonden. Voor een betere rijping zou de bewaartemperatuur wat omhoog moeten. Dit alles volgens de wijnboer, hè. Vanmorgen trof ik in de keukenvensterbank een bak met wormen aan. Die moeten de grond in de wijngaard luchtig gaan houden. Mijn advies: nooit meer gedachteloos een wijntje slobberen. De bak met wormen staat in inmiddels in de schuur.
Volgend weekend exposeert mijn zusje Trees samen met nog drie andere kunstenaars. Iedereen die belangstelling heeft, is van harte welkom op 14 en 15 januari van 11.00 tot 17.00 uur aan de Waldeck Pyrmontkade 928 in Den Haag. De werken op de foto’s zijn van mijn zus (kijk ook even hier). Ik zou zeggen: komt allen.
Ontvingen we toch twee dagen geleden ineens een kaart van Sinterklaas! Dat hij onze cadeautjes af gaat leveren in Zwijndrecht bij de kleinkinderen. Dan kan het in één moeite door want hij heeft het zo druk.
En of we dan zondagmiddag willen komen voor de gezamenlijke viering? Ik heb zijn adres niet zo snel bij de hand maar ik ben er van overtuigd dat de Sint, nu hij eenmaal in Nederland is gearriveerd, dit blog ook wel leest. Dus ja Sinterklaas we komen graag. En voor een klotsende pan soep in de auto verzinnen we een list.
Mijn ouders zijn vandaag 67 jaar getrouwd. Onze schoondochter is jarig, de dochter van mijn zus en zwager ook. Goede vrienden werden vandaag voor de derde keer grootouder en we bezochten vanmiddag een crematieplechtigheid. Een buurman was op zijn eigen feest, na het uitspreken van een prachtige speech, overleden. Dit is dus wel een dag waarin het leven en de dood zich in de volle breedte aan ons presenteerde. Ik begon bij mijn ouders met bloemen en appeltaart en we eindigden in groot gezelschap met een borrel en bitterballen. Waarna we buiten nog een laatste zonnestraal de bomen zagen belichten.
Sinds een jaar of drie, vier is het traditie om de verjaardagen van mijn ouders buiten de deur te vieren. In een klein clubje van kinderen en schoonkinderen drinken we koffie met gebak, gevolgd door een drankje met wat lekkers. Als je, zoals mijn vader, 94 wordt hoef je eigenlijk geen lang ‘zal hij leven’ te zingen want dat is al een feit. Maar gezellig bij elkaar klonteren en genieten van wat nog is, is aan mijn beide ouders zeer besteed. En ik kan niet genoeg benadrukken hoe fijn en bijzonder dat is.
