Daar gaan we, richting het centrale plein waar, op een groot scherm, de feestelijkheden te volgen zijn. Drie enorme kandelaren met elk een heilige op de top, worden ceremoniëel de stad door gedragen. Het is de naamdag van sint Ubaldo, patroonheilige van Gubbio en iedereen viert feest. Ik laat de beelden voor zich spreken want onder het kopje Ciao Tutti (hoofdstuk 12) schreef ik al eens eerder uitgebreid hoe wij dit feest hier eravren. .
Gubbio versiert zich in de aanloop naar het feest van St. Ubaldo, de patroonheilige van de stad. Woensdag is het zijn naamdag en worden traditiegetrouw drie enorme kandelaars door de stad gedragen en tenslotte in een soort race weer naar de basiliek teruggebracht hoog boven op de Monte Ingino.
De gasten die hier gisteravond arriveerden, hebben al heel wat keer van onze logeeraccomodatie gebruik gemaakt maar nog niet eerder waren ze hier op 15 mei. Dus gaan we ons gezamenlijk in de feestelijkheden storten en hopen we op droog weer, al zijn de voorspellingen niet al te hoopgevend.
Ach, weer of geen weer, het feest gaat door en wij gaan kijken. Bij de winkels zien we al regenjacks uitgestald en de kinderen uit de stad zal het ook niet aan niets ontbreken. We hebben er zin in met z’n allen.
Aan de kloostermuur werd gisteren een kruisbeeld opgehangen. Een paar uur later zou daar de grote processie langstrekken. Langzaam aan verzamelen zich belangstellenden langs de route, elkaar voortdurend een Buona Pasqua toewensend.
De mensen met de puntmusten zijn boetelingen, later is deze dracht door de Ku Klux Klan overgenomen, zeg ik er volledigheidshalve bij. Vooral de klaagzangen door de mannen gezongen, maken het tot een zeer indrukwekkend en ingetogen geheel. Religie speelt hier nog een grote rol. Wij staan erbij en kijken ernaar.
We schrijven allemaal een blog. Sinds vorig jaar spréken we elkaar ook. We blijken wonderwel goed geïnformeerd te zijn over wat ons dagelijks bezig houdt en wisselen op zo’n bijeenkomst nog wat meer privé dingen uit. We lachen en praten. Geven en ontvangen kleine cadeautjes. Na afloop omarmen we elkaar en spreken af dat we volgend jaar weer samen komen. Ik vind het fantastisch een warme vriendschap te onderhouden met mensen die ik per toeval via het bloggen heb leren kennen. Ik zie jullie graag volgend jaar weer, blogvrienden. Van links naar rechts:
Ton van https://dekselsedingen.blogspot.com/
Marthy van https://heenenterugnaardeardeche.blogspot.com/
Jeanne van https://sjannesblog.com/
Bertie van https://bertiebo.blogspot.com/
Els van http://www.knutzels.nl/
Inge van https://schrijfselsvanmij.com
De opa en kleinzoon kwamen met de nachtbus terug. Die reis verliep zó voorspoedig dat ik in het holst van de nacht, rond half vijf, het sein kreeg dat ze al bij Rotterdam reden. Rond zes uur werd de jarige opa door onze zoon voor de deur afgezet. Waarna ik hem van harte feliciteerde en we allebei nog tot half elf sliepen. Bij een kop koffie was het tijd voor het cadeau en de verjaardagspost.
Vanavond komen vrienden eten, de rest van de dag besteed ik dus aan de voorbereiding van een etentje. In de tussentijd luister ik naar zijn enthousiaste verhalen over de trip. En naar de top 2000.
Daar is ze dan, ons laatste septembermeisje. Vandaag is ze zes jaar geworden. Ze haalde twee weken geleden haar zwemdiploma A. Knap hoor. Als de kinderen eenmaal kunnen zwemmen, mogen ze een andere sport gaan beoefenen. Maar wat Juliët betreft kan het ook zijn dat ze kiest om bij een kinderkoor of musicalclubje te gaan. Deze dame zingt en danst haar hele vrolijke leven al. En ze heeft een mimiek alsof ze vier jaar toneelschool heeft doorlopen. Ze mag dan de jongste zijn van ons viertal kleinkinderen, ze is altijd volop aanwezig. Zelfs als baby op de koelkast in Caldese.
Of je nou hobbyboer bent of beroeps, het moment om te oogsten is altijd ongewis. Toen de wijnboer gisteren weer een inspectie verrichtte was hij onaangenaam verrast. Een grote hoeveelheid wespen was vrolijk begonnen druif voor druif leeg te zuigen.
Kruidnagel in een beetje water werd neergezet om de wespen weg te jagen en overrijpe consumptiedruiven op een ander plekje om ze te lokken. Het hielp niet echt. Kijk deze leukerd maar eens zitten te snoepen. Zien jullie hem?
Dus stonden we vanmorgen samen om half zeven te plukken. En zag ik ook met eigen ogen wat herten kunnen aanrichten.
Meneer de Uil houdt het overzicht maar niemand lijkt echt bang voor hem. Enfin, de kratten kwamen toch vol en met de oogst van onze vrienden erbij zal er genoeg wijn geperst kunnen worden.
En op het zelfde moment stond achter ons huis…
Maar dat verhaal bewaar ik voor een andere keer.
