Middeleeuwse toestanden

Toen ik gisteren mijn foto-archief indook, stuitte ik ook op deze beelden. Ze zijn van mei 2015. Het jaarlijkse kruisboogschietfestijn in de stad wordt geheel in stijl gevierd. En hoe gaat het dan als je een camera in je hand hebt? Je blijft foto’s maken waarvan er uiteindelijk maar een paar het blog halen. De rest bewaarde ik omdat ik moeilijk foto’s weg kan gooien.

Ik vind het prachtig om te zien met hoeveel zorg de deelnemers zich als echte middeleeuwers hebben gekleed. Als fééstvierende middeleeuwers zelfs. De komende dagen is er in Gubbio een middeleeuwse markt. Ik hoop dan wat ‘werkvolk’ te zien en beschouw dit maar als een opwarmertje.

Een vroege pluk

Gisteren heeft de wijnboer de studio waarin onze gasten verbleven, weer omgebouwd naar Cantina. De witte druiven van onze vrienden moesten nodig worden geplukt voordat de reetjes (caprioli in het Italiaans – een dartele naam, je ziet ze springen) alles hadden opgevroten. De ontsteelmachine, de pers, de grote vaten; alles is weer in gereedheid gebracht voor het leukste seizoenwerk dat we hier kennen. Een gemiddelde oogst leverde bij onze vrienden toch al snel tweehonderd kilo op. Vanwege de caprioli dit jaar helaas maar ongeveer zestig. Het is de wijnboer er dus alles aan gelegen om daar een mooie wijn van te maken.

Sterrenhemels, vergezichten en zeemannen

Vanuit de bebouwing van het enige plaatsje op Schiermonnikoog ben je op de fiets binnen vijf minuten mét tegenwind bij het wad. Daar vandaan terugkijkend zie je een zendmast en de watertoren (klik op de foto voor een vergroting) als oriëntatiepunten.

De vrouw en wij kijken hier richting de jachthaven. De hond snuffelt liever wat rond. Een eindje verder zien we de veerboot naderen. Die veerdienst is trouwens verbluffend efficiënt georganiseerd. Daar zou ik nog hele verhalen over kunnen schrijven en misschien komt dat er nog van.

Die twee fietsen onderaan de waddendijk zijn de onze. We stappen weer op en gaan terug naar het hotel waar ’s avonds vlak voor onze kamer een shantykoor optreedt onder de sterrenhemel. Dertig eilanders zingen daar zeemansliedjes en wij deinen vrolijk mee.

foto van het www

In plaats van Cherbourg

Zodra je van de veerboot afstapt zie je de bus van het oudste en beroemdste hotel van Schiermonnikoog al klaar staan. We gaven elkaar een paar dagen rust op een waddeneiland cadeau. Na de intensieve weken die achter ons liggen waaien we nu uit op dit prachtige en overzichtelijke eiland waar we precies 25 jaar geleden ook waren.

Aanvankelijk was het idee om een paar dagen naar Cherbourg te gaan omdat we daar op huwelijksreis zijn geweest. Maar dat was praktisch niet uitvoerbaar in de tijd die we er voor beschikbaar hebben. Schier is ook fijn en kijk toch eens naar hoe de tijd is stil blijven staan in dit hotel.

Voordeel van niet moderniseren is dat de antiquiteitswaarde toeneemt. Uiteindelijk blijkt zelfs dit hotel weer helemaal bij de tijd; telefoneren kan hier nog steeds dag en nacht. Internetten inmiddels ook.

De honderdjarige

Ze zag er aanvankelijk een beetje tegenop maar nu de dag eenmaal daar is, voelt ze zich vooral dankbaar. Te midden van al haar nazaten vierde mijn moeder vandaag haar honderdste verjaardag. In het fraaie Westbroekpark, op korte afstand van haar huidige woning, was een smakelijke een uiterst gezellige familielunch. Omwille van de privacy van velen hou ik het bij een overzichtsfoto. Dáár onder die luifels zaten we aan lange tafels met z’n allen uiterst tevreden een uniek feestje te vieren. Iedereen is net zo dankbaar als mijn moeder dat we dit met elkaar hebben kunnen vieren. En trots ook op die prachtige moeder, oma en overgrootmoeder.

Door de ogen van anderen

We zijn ook nog naar Delfshaven (klik) gegaan. Onze Australische zwager is dol op dit soort Hollandse plaatsen en plaatjes. Hij roemde ook nog even de mooie Hollandse luchten en hij heeft gelijk. Het grappige is dat dit gebied volledig omsloten is door de stad Rotterdam. Of misschien zijn er massa’s mensen die het helemaal niet grappig vinden maar eeuwig zonde. Het feit blijft en steden zijn nou eenmaal altijd in beweging.

Ook ons Colombiaans schoonzusje benadrukt telkens dat Nederland zo mooi is. Hun opmerkingen voegen echt iets toe aan onze manier van kijken naar de omgeving die wij min of meer gewoon zijn gaan vinden.

Karren maar!

Dicht bij ons tijdelijke huis staan twee oldtimers. Ik kwam er langs op die éne regendag sinds weken, namelijk gisteren. Dus heel uitgebreid ben ik er niet voor gaan staan. Ik vind het leuk om een Rolls of Chevrolet te zien en nog leuker lijkt het me om er als passagier in te rijden maar verder gaat mijn belangstelling absoluut niet. Geef mij maar een fiets.

Kijkcijfers

“Wat zitten jullie hier gezellig”, zei een passerend echtpaar. “Zal ik even een foto maken?” En voor je het weet is er een leuk gesprek en vertellen wij hoe bijzonder het is dat we met z’n zessen bij elkaar zijn. En we horen dat het echtpaar een zoon in Mexico heeft wonen en dat zij dus helemaal snappen hoe wij genieten van een week gezamenlijke vakantie.

De officiële foto van broers en zus werd in het Staelduinse bos gemaakt. En ja, ook van de echtgenoten wordt een statieportret gemaakt. Dat onze zwager precies met zijn hoofd voor een rode metalen cirkel zit, maakt hem tot het middelpunt waar hij, bescheiden als hij is, meestal niet verkeerd.

En nou moet ik maar weer eens ophouden met al die persoonlijke foto’s. Al merk ik wel dat het mijn ‘kijkcijfers’ ten goede komt.

Kampioen bakker Vreugdenhil

Toen wij ons een paar weken geleden oriënteerden op een goede banketbakker in de buurt van onze B&B werd ons Vreugdenhil aangeraden. De beste bakker van Nederland, werd er bij gezegd. Er moest een feestelijke taart komen en omdat we er vijftig jaar geleden geen hadden, werd het een bruidstaart. We maakten een afspraak, vertelden onze wensen, mochten uitgebreid proeven en waren werkelijk diep onder de indruk van de klantvriendelijkheid, de professionaliteit en de ambiance van de winkel. Al snel werden we uitgenodigd een kijkje te nemen in de bakkerij.

Zaterdag werd de fraaie feesttaart bezorgd en maandagavond na het eten snoepten we de laatste stukjes als dessert er van op. En lekker dat ie was! We hadden zó op zitten scheppen over deze mooie zaak dat we met z’n allen de standaard terug gingen brengen om dit bijzondere bedrijf met zijn vele onderscheidingen en prijzen te kunnen zien. En net als wij waren onze familieleden zo onder de indruk van het geheel dat ze, vóór ze er erg in hadden, ook langs broodovens en over de patisserie werden geleid. Het is een ultramodern bedrijf waar ambacht en hoogwaardige techniek hand in hand gaan en waar eigenaren en medewekers er alles aan doen om je te verwennen en mooie producten te leveren. Het bezoek aan deze bakkerij was voor ons allemaal een feestje.

Drie op een rij

In wat vroeger het café van hun opa was, aan de Nieuwe Binnenweg in Rotterdam, werd gistermiddag een neven-en nichten reünie georganiseerd. Toevallig zaten de twee broers en hun zus op een rijtje en kon ik het niet laten ze op de kiek te zetten. Het was natuurlijk een goed gekozen moment om met die hele Rotterdamse familie bij elkaar te komen nu de buitenlanders in het land zijn. Het werd een super gezellige middag met verhalen over vroeger en nu. En omdat ik al vijftig jaar meedraai in deze warme familie voelde ik me echt niet van de koude kant.