Gisteravond 18.00 uur

Gisteravond 18.20 uur.

Elke maand een foto

Je onthoudt niet de minuten maar wel de momenten. Tot volgend jaar allemaal!

Binnenwerk

Om even over acht gistermorgen waren we in de wijngaard van onze vrienden voor de pluk van de witte druiven. Zelf zijn ze helaas niet in de gelegenheid om te oogsten en dus deden wij dat samen met hun tuinhulp. Temeer omdat de wijnboer de helft van die oogst perst en verwerkt. De andere helft brachten we weg naar een coöperatie en kan volgend voorjaar als wijn worden opgehaald. Maar goed, de mannen haalden de oogst binnen en ik maakte de foto’s want op dat hellende terrein kan ik niet erg uit de voeten.

Pluk gerust ook wat vijgen en neem de citroenen mee, werd me via de app nog aanbevolen door onze vrienden. Dát lukte me prima. Terwijl de wijnboer gistermiddag in onze cantina aan het werk was, verwerkte ik de vijgen tot jam. En met die schitterende onbespoten citroenen ga ik straks nog iets leuks doen. We hebben precies op de juiste dag geplukt want vandaag stormt en regent het. Mooi weer om eens lekker in de keuken aan de gang te gaan.

Acht

Het laatste septembermeisje viert vandaag haar verjaardag. Ze scheelt twee jaar met haar oudere zus maar draagt dezelfde kledingmaat, groot voor haar leeftijd dus. Ze leeft wat meer in uitersten, zowel wat lachen als huilen betreft. Avontuurlijk en ondernemend. Een feestbeest ook en tegelijk een zorgzame poppenmoeder. We bellen haar pas vanmiddag rond vijf uur, want het is een normale schooldag. Maar ik kan me nu al verheugen op de verhalen die ze te vertellen heeft. Over minder dan een maand vieren deze opa en oma alle verjaardagen van de kleinkinderen gezamenlijk en krijgen ze ook hun cadeautje van ons. Ook al iets om naar uit te kijken. Voor de kinderen maar zeker ook voor ons.

Tien

En opnieuw waren we aan het beeldbellen met een kleindochter, vandaag is Isabel de jarige. Als een volleerd vlogster leidde ze ons rond in tuin en woonkamer langs haar cadeau’s. Van haar ouders had ze er, vanwege het eerste kroonjaar, tien gekregen. Denk aan een spiegel voor op haar kamer, een kam en borstel. Maar ook een fietskrat, een onmisbaar attribuut voor scholieren die er bij willen horen. Haar zusje en ouders kregen we ook nog even in beeld en wat zijn we blij met deze hedendaagse technieken. Het is de hele dag feest in Zwijndrecht en dus ook een beetje hier in Caldese.

Twaalf

Toen we haar vanmorgen vroeg belden, stond ze in de badkamer heur haar te borstelen. Ze heeft een lange schooldag te gaan en als brugpieper hoef je dan niet meer je klas te trakteren. Dat scheelt een hoop gedoe die ze liever aan haar uiterlijk besteedt. Ze is echt een nieuwe fase van haar leven in gegaan. ‘Mijn leraar Engels doet net of hij geen Nederlands verstaat en zegt dat hij Engelsman is. Maar hij heet gewoon de Vries en ik hoorde hem Nederlands met een collega praten. Zo stom.’ Die fase dus. Vandaag is deze vrolijke meid, onze oudste kleindochter Eva, twaalf jaar geworden en we feesten op afstand met haar mee.

Bossche Bol

Of we een Bossche Bol kwamen eten ter ere van zijn verjaardag. Toe maar, in een maand waarin we de broekriem aan moeten halen maar waarin dat tot op heden nauwelijks lukt, hebben we van harte zitten smikkelen. Onze zoon is jarig vandaag en dus probeerden we zonder slagroom en chocolade aan mond en vingers, die Bol naar binnen te werken. Ook dat lukt nauwelijks. Maar we aten wel met smaak én op zijn gezondheid, dat spreekt.

Arm Australië

Er zijn nogal wat mensen die ons vragen hoe het met onze Australische familie gaat. We hebben extra vaak contact met elkaar via de mail en whats app. Met hen gaat het allemaal goed, zij wonen momenteel niet in de gevarenzone.

Deze foto is door mijn zwager gemaakt op 21 december en hij schreef er bij dat ze wanhopig zaten te wachten op regen. Je ziet verdroogd gras en een lucht die mistig is van de branden. Het eind is nog niet in zicht want de temperaturen gaan weer stijgen. In het land woedt ook een verbeten discussie over de klimaatproblemen, die door de huidige regering ontkend dan wel niet serieus genoeg genomen worden. We leven bijzonder mee met alle Aussies, de brandweermannen en vrijwilligers die zich inzetten om de vuurzee te blussen. De branden zullen voor lange tijd een groot trauma zijn voor dit prachtige werelddeel want de verwoesting is enorm.

Feest, feest, feest

Daar gaan we, richting het centrale plein waar, op een groot scherm, de feestelijkheden te volgen zijn. Drie enorme kandelaren met elk een heilige op de top, worden ceremoniëel de stad door gedragen. Het is de naamdag van sint Ubaldo, patroonheilige van Gubbio en iedereen viert feest. Ik laat de beelden voor zich spreken want onder het kopje Ciao Tutti (hoofdstuk 12) schreef ik al eens eerder uitgebreid hoe wij dit feest hier eravren. .

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Richting het feest

Gubbio versiert zich in de aanloop naar het feest van St. Ubaldo, de patroonheilige van de stad. Woensdag is het zijn naamdag en worden traditiegetrouw drie enorme kandelaars door de stad gedragen en tenslotte in een soort race weer naar de basiliek teruggebracht hoog boven op de Monte Ingino.

De gasten die hier gisteravond arriveerden, hebben al heel wat keer van onze logeeraccomodatie gebruik gemaakt maar nog niet eerder waren ze hier op 15 mei. Dus gaan we ons gezamenlijk in de feestelijkheden storten en hopen we op droog weer, al zijn de voorspellingen niet al te hoopgevend.

Ach, weer of geen weer, het feest gaat door en wij gaan kijken. Bij de winkels zien we al regenjacks uitgestald en de kinderen uit de stad zal het ook niet aan niets ontbreken. We hebben er zin in met z’n allen.