Een foto door onze dochter bedacht en uitgevoerd in november 2023. Mijn moeder vond dat ze nogal geforceerd op de foto staat en dat is ook zo. Ze had er een hekel aan om te poseren maar deed dat bij deze gelegenheid met liefde en toewijding. Het is vandaag de eerste moederdag in mijn leven zonder moeder. Ik kijk met liefde naar dit familieportret. Juist ook vandaag.
5 Mei 1957 viel op een zondag. Dat weet ik nog heel goed want ik deed die dag mijn Eerste Heilige Communie. Als schoolkind werd je daar langdurig en uitvoerig op voorbereid. Bovendien kreeg je een witte communiejurk die in mijn geval door mijn moeder zelf was gemaakt van nylonstof, hoogst modern materiaal destijds. De eerste foto werd een familiekiekje met mijn moeder en twee zusjes. Spontaan, dat zeker maar ik, als ‘bruidje’ kwam nog niet helemaal tot mijn recht.
Dus werd er een officiëlere pose bedacht. Eén in mijn normale, een beetje onzekere houding. En op de tweede foto, ongetwijfeld op aanraden van mijn vader die de foto’s nam, sta ik wat zelfbewuster. Ik zei dat dit de aller belangrijkste dag van mijn hele leven zou zijn. Mijn vader wist zeker dat er nog velen zouden volgen en gelijk had hij. Van het kerkelijke aspect, dat eerst bewust ontvangen sacrament, kan ik me weinig heugen en maakte minder indruk dan de feestelijkheden, de cadeautjes en het feit dat het op die dag licht sneeuwde.
Uit hetzelfde album van mijn ouders kwam ook deze foto, gemaakt in oktober 57. Achterop staat genoteerd Maria van Fatima. Communicantjes werden vaak ingezet bij processies later in het jaar. Zo droeg je dat jurkje tenminste nog een keer. Wat met die jurk gebeurd is weet ik niet. Het zusje na mij, kreeg twee jaar later een nieuwe communiejurk. Al denk ik wel dat de witte handschoentjes door gegeven zijn.
Net toen wij het Piazza San Giovanni opliepen, formeerde het muziekkorps zich op de trappen van de gelijknamige kerk met achter hun aan de vendelzwaaiers. Er volgde een tien minuten durende toespraak waarin de sponsors met naam en toenaam werden bedankt. Weinig of eigenlijk niets over La Feste della Libertà maar van alles over de geschiedenis van het vendel zwaaien, de nieuwe vaandels en het feit dat de populaire TV serie Don Matteo zich afspeelt bij deze kerk en in de rest van Gubbio. Enfin, tegen de tijd dat de echte show begon, zat ik al op een stenen muurtje. Ik hoorde wel de muziek en zag de vendels door de lucht zweven.
Na afloop begon de klok te beieren. Dat gaf een nog feestelijker tintje aan het geheel. Het gebeier werd even later overgenomen door de klokken van het veel hoger gelegen Palazzo dei Consoli. Daar stonden tussen de kantelen in ook vendelzwaaiers (klik op de foto voor en vergroting). In deze middeleeuwse stad dus geen foodtrucs, festivals, muziektenten en grootschalige evenementen. Hier worden op kleine pleintjes de eeuwenlange tradities herbeleefd. Het heeft wel wat.
Mijn zus, die vandaag de gastvrouw was, had gezorgd voor soep, broodjes en een goed gevulde plank met lekkers. We waren als zussen vandaag weer bij elkaar om foto’s en papieren van onze ouders verder uit te zoeken. Wat een werk is dat toch. Maar de klus is geklaard al heeft ieder nog wel werkzaamheden te doen die weer voortvloeien uit de verdeling. Uiteindelijk moet er een soort familie archief overblijven. Ja, er kan en zal gedigitaliseerd worden maar soms zijn de originele stukken en foto’s te mooi om niet te bewaren.
Ik zal er in mijn blog vast nog wel eens vaker aandacht aan besteden. Een eeuw aan foto’s levert nogal wat op. Laat ik maar eens beginnen met een foto van mijn moeder, in het midden, met haar vier zussen. Zelfs zonder jaartal is het wel te dateren als je naar kleding, kapsels en brillen kijkt. Mijn ouders waren 25 jaar getrouwd, de foto is gemaakt in1974. Leuk toch?
In een van de albums van mijn ouders, kwam ik deze foto tegen. Mijn vader met zijn eerste achterkleinkind, onze kleinzoon Lucas. Vandaag is hij negentien geworden en daar gaan we hem vanavond mee feliciteren. Het was een kind dat al heel vroeg heel goed praatte. Op mijn vraag of hij nog cadeauwensen heeft, kreeg ik via de app het antwoord en dat luidde niet: het liefst geld . Maar: niet echt specifieke materiële wensen maar ik spaar wel voor een aantal zaken, dus een bijdrage in geld is altijd welkom. Zo’n genuanceerde wens kunnen deze opa en oma wel waarderen. Van de pagina uit het album met de foto, knutselde ik een envelop en daar kwam de gewenste bijdrage in. Van vrolijk peutertje naar een jong volwassen man; hij kan zich nog steeds uitstekend uitdrukken.
Het blijft me nog even bezighouden, dus mijn blog gaat er ook nog over: het uitruimen van mijn moeders appartementje. Gisteren zijn door een paar neven grote en zware meubelstukken naar zussen gebracht. Kleinere spullen waren al eerder door ons vieren meegenomen. Het huisje wordt onttakeld en de laatste restanten werden verdeeld in Kringloop en Groot Vuil. Daar stond ik vanmorgen samen met de wijnboer en een andere zus een soort allerlaatste schifting te maken. Het zwemdiploma van mijn vader, pas op zijn 35 e behaald omdat ie het niet uit kon staan niet te kunnen zwemmen.
Een zilveren lepel uitgegeven bij de geboorte van Prinses Marijke en een losse foto van onze kinderen toen ze nul en twee jaar oud waren. Er was een klein zangbundeltje uit 1948 dat ik toch maar apart legde. En een schellekoord dat mijn oma in 1963 borduurde voor mijn ouders. Later heeft ze voor al haar kinderen en zelfs voor haar kleinkinderen, waaronder wij, dat zelfde patroon meermalen geborduurd. Niemand wil het nu meer ophangen of hebben. Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen het weg te doen. Ik schreef er hier (klik) al eens een blog over. De rolstoel, die werd gebruikt voor vervoer buitenshuis, wordt donderdag opgehaald. Het Groot Vuil ook. Dan leveren we ook de sleutels in en is haar woninkje weer net zo neutraal als we het twee jaar geleden aantroffen.
De kerk van de H. Antonius Abt was vanuit mijn moeders appartementje goed te zien. Met de familie, bestaande uit haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen zijn we vanuit haar huis achter de rouwauto gelopen naar de kerk. Daar was een eucharistieviering om afscheid te nemen van haar stoffelijke leven.
Het is natuurlijk uiterst verdrietig om afscheid te nemen van een zo geliefd persoon maar we bewaren allemaal zulke warme herinneringen aan haar, dat we welgemoed verder kunnen. De realiteit van het leeghalen van haar woning, haalde ons vandaag na een week van gestolde tijd weer in het heden. De potten die altijd gevuld waren met spekkies en dropjes, zijn leeg. We brachten de dag door met het verdelen van haar spulletjes. Een zware opgave waar we desondanks ook met een goed gevoel op terug kunnen kijken. Het echte gemis moet denk ik nog komen maar de warmte die we met elkaar ervaren hebben in de gesprekken die we met velen voerden gisteren na afloop van de H. Mis, sterken ons in de overtuiging dat we bevoorrecht zijn geweest zó lang een fantastische moeder te hebben gehad.
Elke minuut is natuurlijk een nieuw begin, daar heb je geen jaarwissel voor nodig. Bewust leven, lief zijn voor elkaar en voor de aarde dan komen we een heel eind. We zaten met een groot deel van de familie bij elkaar vanmiddag. Zoals we dat op de Pinksterpicknick ook doen; we nemen allemaal wat mee, eten en drinken met elkaar en halen de familiebanden weer aan. Vanmorgen bij mijn leuke moeder geweest, die helaas wat aan krachten inboet momenteel. Gisteravond waren we maar saampjes, luisterden naar muziek, lazen wat en keken tv. Het waren heerlijke samen-zijn-dagen de afgelopen week. We rijgen de minuten tot dagen en jaren en ik wens iedereen een mooi nieuw jaar toe.
Kennen jullie de documentaire reeks The blue zones? Daarin gaat de Amerikaanse journalist Dan Buettner op onderzoek uit naar gebieden waar de mensen uitzonderlijk hoge leeftijd bereiken. Hij komt onder meer in Costa Rica, op een afgelegen Grieks eiland en een bergdorp in Sardinie en ontdekt overeenkomsten tussen de veelal geïsoleerd wonende gemeenschappen. Weinig stress, veel lichamelijke arbeid, gezond en gevarieerd eten en omzien naar elkaar. Er zijn nog tal van andere factoren maar het voert te ver om daar hier op in te gaan. Veel aspecten spraken me aan, en één ervan brengen wij graag zo vaak mogelijk in de praktijk. Dat is met familie en vrienden bij elkaar zijn en de maaltijd gebruiken in alle rust en gezelligheid. Zonder mobieltjes op tafel. En dat deden we vandaag ook maar weer eens. De jarige wijnboer heeft vrouw, kinderen en kleinkinderen om zich heen verzameld bij een feestelijke lunch.
De kleinkinderen kijken naar de opa die zijn cadeautje uitpakt. De foto waar we met z’n allen aan tafel zitten in een restaurant om de hoek, is te zeer bewogen om hier te plaatsen. Maar de leuke herinnering die we er aan hebben, volstaat voor ons.
Onze zoon kan heerlijk koken en had dat op kerstavond voor ons zessen gedaan. Kleinzoon Lucas nam de foto dus er zijn maar vijf personen van dit gezellige groepje te zien. Mijn bijdrage bestond uit het dessert. Een soort tiramisu met stroopwafeltjes en stoofpeertjes. ‘ Oh, lekker, stoofpeertjes van oma’, werd er van alle kanten geroepen. Waarmee stoofpeertjes meteen wel een ouderwets imago krijgen. Maar goed, het was zeer smakelijk en inmiddels zit deze oma bij haar eigen moeder. Vanavond een eenvoudig maal waarbij stoofpeertjes zeker niet zullen ontbreken.
Nagezonden foto. Nu zit de fotograaf er ook bij.
Wonen in Caldese (Italië) 