Of we een Bossche Bol kwamen eten ter ere van zijn verjaardag. Toe maar, in een maand waarin we de broekriem aan moeten halen maar waarin dat tot op heden nauwelijks lukt, hebben we van harte zitten smikkelen. Onze zoon is jarig vandaag en dus probeerden we zonder slagroom en chocolade aan mond en vingers, die Bol naar binnen te werken. Ook dat lukt nauwelijks. Maar we aten wel met smaak én op zijn gezondheid, dat spreekt.
Er zijn nogal wat mensen die ons vragen hoe het met onze Australische familie gaat. We hebben extra vaak contact met elkaar via de mail en whats app. Met hen gaat het allemaal goed, zij wonen momenteel niet in de gevarenzone.
Deze foto is door mijn zwager gemaakt op 21 december en hij schreef er bij dat ze wanhopig zaten te wachten op regen. Je ziet verdroogd gras en een lucht die mistig is van de branden. Het eind is nog niet in zicht want de temperaturen gaan weer stijgen. In het land woedt ook een verbeten discussie over de klimaatproblemen, die door de huidige regering ontkend dan wel niet serieus genoeg genomen worden. We leven bijzonder mee met alle Aussies, de brandweermannen en vrijwilligers die zich inzetten om de vuurzee te blussen. De branden zullen voor lange tijd een groot trauma zijn voor dit prachtige werelddeel want de verwoesting is enorm.
Daar gaan we, richting het centrale plein waar, op een groot scherm, de feestelijkheden te volgen zijn. Drie enorme kandelaren met elk een heilige op de top, worden ceremoniëel de stad door gedragen. Het is de naamdag van sint Ubaldo, patroonheilige van Gubbio en iedereen viert feest. Ik laat de beelden voor zich spreken want onder het kopje Ciao Tutti (hoofdstuk 12) schreef ik al eens eerder uitgebreid hoe wij dit feest hier eravren. .
Gubbio versiert zich in de aanloop naar het feest van St. Ubaldo, de patroonheilige van de stad. Woensdag is het zijn naamdag en worden traditiegetrouw drie enorme kandelaars door de stad gedragen en tenslotte in een soort race weer naar de basiliek teruggebracht hoog boven op de Monte Ingino.
De gasten die hier gisteravond arriveerden, hebben al heel wat keer van onze logeeraccomodatie gebruik gemaakt maar nog niet eerder waren ze hier op 15 mei. Dus gaan we ons gezamenlijk in de feestelijkheden storten en hopen we op droog weer, al zijn de voorspellingen niet al te hoopgevend.
Ach, weer of geen weer, het feest gaat door en wij gaan kijken. Bij de winkels zien we al regenjacks uitgestald en de kinderen uit de stad zal het ook niet aan niets ontbreken. We hebben er zin in met z’n allen.
Aan de kloostermuur werd gisteren een kruisbeeld opgehangen. Een paar uur later zou daar de grote processie langstrekken. Langzaam aan verzamelen zich belangstellenden langs de route, elkaar voortdurend een Buona Pasqua toewensend.
De mensen met de puntmusten zijn boetelingen, later is deze dracht door de Ku Klux Klan overgenomen, zeg ik er volledigheidshalve bij. Vooral de klaagzangen door de mannen gezongen, maken het tot een zeer indrukwekkend en ingetogen geheel. Religie speelt hier nog een grote rol. Wij staan erbij en kijken ernaar.
We schrijven allemaal een blog. Sinds vorig jaar spréken we elkaar ook. We blijken wonderwel goed geïnformeerd te zijn over wat ons dagelijks bezig houdt en wisselen op zo’n bijeenkomst nog wat meer privé dingen uit. We lachen en praten. Geven en ontvangen kleine cadeautjes. Na afloop omarmen we elkaar en spreken af dat we volgend jaar weer samen komen. Ik vind het fantastisch een warme vriendschap te onderhouden met mensen die ik per toeval via het bloggen heb leren kennen. Ik zie jullie graag volgend jaar weer, blogvrienden. Van links naar rechts:
Ton van https://dekselsedingen.blogspot.com/
Marthy van https://heenenterugnaardeardeche.blogspot.com/
Jeanne van https://sjannesblog.com/
Bertie van https://bertiebo.blogspot.com/
Els van http://www.knutzels.nl/
Inge van https://schrijfselsvanmij.com
De opa en kleinzoon kwamen met de nachtbus terug. Die reis verliep zó voorspoedig dat ik in het holst van de nacht, rond half vijf, het sein kreeg dat ze al bij Rotterdam reden. Rond zes uur werd de jarige opa door onze zoon voor de deur afgezet. Waarna ik hem van harte feliciteerde en we allebei nog tot half elf sliepen. Bij een kop koffie was het tijd voor het cadeau en de verjaardagspost.
Vanavond komen vrienden eten, de rest van de dag besteed ik dus aan de voorbereiding van een etentje. In de tussentijd luister ik naar zijn enthousiaste verhalen over de trip. En naar de top 2000.
