Willem de Zwijger

Hoe het in onze gezamenlijk digitale agenda is gekomen, weten we niet meer.  Maar feit is dat we bij ons eerste kop koffie lazen dat Willem van Oranje vandaag 434 jaar geleden is dood geschoten in Delft en voor eeuwig zijn bijnaam eer aan doet.  Toen we vrijdag met vrienden door de stad liepen, wezen zij ons op deze tekst op de gevel van de Stadsbakkerij de Diamanten Ring.

De moordenaar van onze Vader de Vaderlands sliep in wat destijds nog herberg was, de nacht voorafgaand aan de moord. En dat allemaal hier om de hoek, hè. Het praalgraf van Willem is in de Nieuwe Kerk op de Markt. Een afgietsel daarvan vind je in Museum Prinsenhof waar ik een tijd geleden de bovenste foto maakte.

Advertenties

Gedoe met wordpress

Vaste volgers hebben bericht gekregen van zes blogs die ik pas vanaf 1 maart wil publiceren. Ben aan het uitzoeken hoe ik de publicatie kan uitstellen. Excuus.

Terug naar het licht

Elk jaar figureren één of twee vogels op onze kerstkaart. Ze vormen als het ware ons beeldmerk. En zo ziet dus onze kaart van dit jaar eruit. Ik vind het wel een goed moment om vandaag, op de kortste dag van het jaar, alle blogvolgers en -lezers mijn oprecht goede wensen aan te bieden. Voor hen die geen echte kaart ontvangen, doe ik het graag op deze manier. Daarbij wens ik iedereen veel lichtpuntjes toe in donkere dagen. Vanaf vandaag wordt het weer lichter.

Mensen, mensen wat een feest

Wie zondagmiddag een pakje had uit te pakken werd ter linker en rechter zijde bij gestaan door een leuk meisje. Via een kleine speurtocht vonden onze kleindochters de pakjes die Sint en Piet bij de andere opa en oma in het schuurtje hadden gezet. Daarna kon het uitpakfeest beginnen.

Vandaag ging de wijnboer met een mijter op zijn hoofd én met groot plezier zijn jaarlijkse toneelspel opvoeren. En daarna brachten we samen, gewoon in de rol van opa en oma, nog een pakje bij de, inmiddels ongelovige, andere kleinkinderen. Ook zij vierden het Sinterklaasfeest zondag al, weer in een ander gezelschap.

Tenslotte schoven we aan bij mijn ouders, waar we bij een kopje thee met wat lekkers, het sinterklaasfeest 2017 afsloten. We hebben er weer volop van genoten.

Welkom terug Cisca

De laatste keer dat ik iets van de correspondentie tussen Cisca en mij liet zien hier op het blog is vorig jaar geweest. Er gebeurde in haar leven leuke en helaas ook minder leuke dingen waardoor het schrijven er bij in schoot. Gelukkig hebben we de draad weer op kunnen pakken en publiceer ik haar wetenswaardigheden weer onder de button in de zwarte menubalk.  De belevenissen van Nederlanders die in het buitenland wonen, vind ik op zich al interessant, die van Cisca in Servië in het bijzonder.

De foto maakte ik in de polder en slaat dus niet op het verhaaltje van vandaag. Maar ik moest wat.

Café de Post

Aan de Nieuwe Binnenweg in Rotterdam was vroeger café de Post gevestigd.  Het was eigendom van de grootouders aan moeders zijde van mijn wijnboer, de familie Grift. Op die plek vond gisteren een neven-en nichtenreünie plaats. Zo getimed omdat juist nu broer en zus uit de verre buitenlanden over zijn.  Mijn zwager Hans had stamboomonderzoek gedaan en gaf een presentatie van wat hij door eindeloos graaf-en speurwerk in archieven had gevonden. Dat wakkerde op een aangename manier de familieverhalen aan.

Tenslotte werd er een groepsfoto gemaakt in de tuin van het café, dat tot 1977 in handen was van een zoon en schoondochter. Tegenwoordig is het een Belgisch biercafé genaamd Boudewijn. Die tuin riep bij alle kleinkinderen van opa en oma Grift zoveel herinneringen op, dat het nog niet meeviel iedereen netjes in beeld te krijgen.

 

Mini en macro

Er zijn veel dingen in het leven waar ik blij van word. Lezen en foto’s maken bijvoorbeeld. Als er dan een boek uitkomt over lezende mensen van een door mij zeer bewonderde fotograaf Steve Mc Curry,  dan staat dat al snel op mijn verjaardagsverlanglijstje. Dochter Fleur bedacht toen nog iets fantastisch en vroeg alle directe familieleden een foto van zichzelf in te sturen waarop ze al lezend te zien zijn. 

Daar maakte zij een mini-fotoboek van waar ik, dat begrijpen jullie vast, nog blijer van word. Ouders, kinderen en kleinkinderen, (schoon)zussen en zwagers allemaal gevangen in de wereld van het lezen. En over foto’s maken gesproken; ik kreeg ook een macrolens. Vanaf volgende week dus nog alleen bijtjes en bloemenfoto’s hier. Wat een plezier.