Op mijn rondje door Delft zie ik overal op de stoepen nog de met krijt afgebakende plekken getekend. Kinderen hebben hun namen gekalkt voorzien van het woord bezet. Het moet druk geweest zijn op het Doelenplein. Vandaag is het voor het eerst in 64 jaar geen Koninginnedag. Zo gek is het dus niet dat het woord Koningsdag nog zo onwennig is en ik me nog regelmatig vergis. Daarin ben ook niet de enige.
Zo zonder mijn vertrouwde camera en laptop een blog schrijven, wat voelt dat onwennig. Maar goed afgezien daarvan genieten we enorm van alle leuke bezoeken die we aan ouders, kinderen en kleinkinderen afleggen. En dan die natuur! Wat is het allemaal heerlijk voorjaarsachtig. We hebben nogal wat polder kilometers gereden vandaag dus zet ik die bloeiende bermen graag op de tabletfoto. Wat een leuke boeketten staan er op deze manier overal zo maar langs de kant van de weg.
Omdat we vandaag naar Nederland vliegen, laat ik alvast Delft zien. Ik maakte deze foto op de ochtend van ons vertrek op 20 maart. A3 postte een brief en ik zag een laatste fotogeniek beeld van de stad bij ochtendgloren. Vandaag gaat er alleen nog maar een tablet en kleine camera mee in het tien-kilo-handbagage-koffertje. Ik ben het gesleep met laptop, verbindingskabels voor fototoestellen en opladers zat. De dagelijkse blogfoto én tekst ga ik morgen met en op het tablet maken. Maar eerst gaan we nu op de thee bij mijn ouders en eten we bij zoon en zijn gezin. Een meer dan gevulde dag dus waarop ik het me qua bloggen makkelijk heb gemaakt.
Afgelopen vrijdag was het Bevrijdingsdag in Italië. Met tweede Paasdag in dezelfde week was dat voor veel Italianen een mooie gelegenheid voor een week vakantie. Dat was goed te merken in Gubbio en vanmiddag konden we zelfs pas in het vierde restaurant dat we binnenstapten, terecht. Voor Marco van Basten máák ik plaats, zei de eigenaar met een knipoog. Nu bleek dat dit al tijden de bijnaam is voor mijn lange Hollander. Gisteren stond ‘Marco’ nog zijn wijngaard bij te werken. Onkruid moet plaats maken voor wat de Casa Caldese 2014 gaat worden. Als A3 nou toch eens net zo’n succesvolle wijnboer zou kunnen worden als Marco voetballer was….
Op een muur in Perugia trof ik deze schildering aan. Zomaar in een achteraf straatje waarvan ik de naam niet onthouden heb. Vanmorgen heb ik even zitten kijken naar de tv-reportage vanuit De Rijp. Ik zag de koning stropdasrechtstrijkend voorbij komen, de koningin op een paar hoge hakken moeiteloos klinkerstraten doorlopen. Ik zag een burgemeester met een mislukt hoofddeksel, ik zag enthousiaste oranje gekleurde mensen achter hekken. Kortom ik zag Nederlandse folklore. De Rijp kan zó in de Nederlandse editie van 211 mooie dorpen die de moeite van het bezichtigen waard zijn. Prachtig Hollands en in groot contrast met de historische plaatsen in Italië.
Sinds we teruggekeerd zijn op onze berg, komt deze blauwogige schoonheid ons dagelijks met een bezoek vereren. We noemen haar Cato want dat klinkt een beetje in de richting van gatto, het Italiaanse woord voor kat. Ze is erg bedreven in het vangen van muizen, we zagen haar een snoekduik maken en… beet. Ze moet ook wel want Cato voorziet in eigen onderhoud, denken we. Ze loopt elke dag hetzelfde parcours en laat zich door ons maar moeilijk afleiden. Wat zou ik het seizoen in Caldese graag eindigen met een spinnende kat op schoot. Of Cato dat ook wil, is maar zeer de vraag.
Terwijl ik al twee dagen door neuzel over een uitstapje van vorige week vrijdag, gaat het tuinwerk hier in Caldese gestaag verder. We snoeien nog maar eens een boom in model, bedwingen braamstruiken op een vindingrijke manier en genieten van Hollandse tulpen. Die tulpen waren oorspronkelijk blauw. Samen met rode en witte kreeg ik die bollen van collega’s toen ons vertrek naar Italië een feit werd. De witte tulpen zie ik nergens meer, de enige rode liet ik hier al zien en de blauwe kregen hun oorspronkelijke, meer natuurlijke kleur weer terug. Als de bramen gaan doen wat wij willen – en dat valt voor bramen niet mee – krijgen ze ook een blogje. Dat heb ik ze beloofd.
Maar liefst 211 mooie oude stadjes die een toeristische impuls verdienen en de moeite van het bezoeken meer dan waard zijn, hebben zich verenigd. Via Ciao Tutti kochten we een e-book waarin over al deze plaatsen aanstekelijk geschreven wordt. We vonden uit dat we Corinaldo wel even mee konden pikken, toen we afgelopen vrijdag on tour waren. Het is de geboorteplaats van Maria Goretti, een Italiaanse heilige die al op elf jarige leeftijd stierf. Zij is de patrones van jonge meisjes en van slachtoffers van aanranding en verkrachting. Hemeltje lief, lees haar levensloop er op na door te klikken op haar naam. Corinaldo was rustig en prachtig. Nog 210 stadjes te gaan dus.
Toen we afgelopen vrijdag een toeristisch rondje reden, dronken we koffie op een terras aan zee. Het was duidelijk dat het badseizoen in de startblokken stond. Hier en daar werd nog een laatste lik verf aangebracht, men harkte zand in de juiste banen en de volleybalvelden waren uitgezet en voorzien van vangnetten. Ik maakte de foto in Senigallia, na Fano onze favoriete kustplaats. We deden de truien uit en koesterden ons in het zonnetje. Inmiddels hebben we allerlei soorten weertypen voorbij zien komen en spreken we van een wisselvallig voorjaar. De tuin vaart er wel bij maar stiekem verlangen we naar wat stabiliteit. En zon.
De vraag die we ons vanmorgen stelden was: gaan we, zoals veel Italianen, vandaag picknicken of blijven we thuis? Omdat we al drie dagen niet meer buiten gewerkt hebben en de energie door onze lijven borrelt, besluiten we tot het laatste. Lekker een maandags rommeldagje. Kan ik meteen laten zien hoe mooi de witte en blauwe regen bij ons in bloei staat.
Wonen in Caldese (Italië) 