Rubriek

Nu ik mijn archief opschoon, kom ik foto’s tegen die mijn blog nooit haalden. Een jaar of drie geleden ruimde ik op maandag nog wel eens een plaats in voor dit soort foto’s. Ik heb ook een blogmaatje die op maandag altijd muziek plaatst, een ander laat tegenwoordig op maandag muurschilderingen zien. En zo komt het dat ik mijn oude idee van stal haal en de komende maandagen archieffoto’s ga plaatsen. Deze koppen waren te zien in Fano. De tekst bij de onderste betekent zoveel als ‘leef je leven echt’. Een wijze spreuk als je het mij vraagt.

Advertenties

Klein wonen, grootse plek

In mijn eigen tempo en overal stoppend voor het maken van foto’s, loop ik vandaag maar eens een andere kant op. Terwijl de heren van de wandelclub er stevig de pas in zetten ga ik richting de afgeknotte molen.

Het lijkt me erg klein om in te wonen maar er zit gelukkig flink wat grond omheen met een bloementuin, moestuin en een rommelhoekje.

Bij het laatste zicht op deze molen kijk ik over de moestuin van de Groenteboerin. (klik)

Via Facebook ben ik met haar bevriend maar ik kóm er zelden. Mijn fiets en ik gaan daar verandering in brengen.

Naar het ronde archief

Hoe doen andere bloggers dat toch, denk ik regelmatig. Een foto-archief goed ordenen en beheren, is een vak apart. Ik loop er geregeld in vast. Zo vind het het aardig om inzoomfoto’s te maken, maar ik plaats ze zelden omdat ze geen verhaal vertellen.

Ik ben maar weer eens hevig aan het opschonen. Vrijwel alle landschapfoto’s kunnen weg. Die waar mensen op staan natuurlijk niet. Die gaan in een apart mapje. Elke dag een uurtje ruimen, dat zou het beste zijn. Maar er zijn zoveel andere leuke en noodzakelijke dingen te doen. Waar heb ik mijn opruimdiscipline ook al weer gelaten?

Midzomerfeest

Zou er wat te beleven zijn in de stad? Het is de feestdag van sint Johannes en daaraan gekoppeld zijn ook de Midzomerfeesten. Het verhaal gaat dat Italiaanse vrouwen op de avond van de 23e een bad nemen waarin bloemblaadjes drijven. We zagen gisteren wel enkele mensen op onze berg de bloemetjes van de brem in een mandje stoppen. De symboliek van reinigen op de geboortedag van Johannes de Doper ligt voor hand. Maar ik durfde het de bergburen toch niet te vragen. Hoe dan ook; er was vandaag weinig te beleven, gezien bovenstaande foto’s.

Tja, er was markt met het gebruikelijke aanbod. Niet om over naar huis te schrijven. Nee, dan deze twee. We kwamen ze tegen op weg naar huis.  Dáár ben ik even voor omgereden.

Ze begonnen met z’n twee

Het zijn een beetje de geijkte polderwandeling plaatjes maar dat maakt wat mij betreft het genieten er niet minder om. Vandaag gingen we op de fiets naar de Delftse Hout, wandelden en tenslotte zaten we op volle sterkte, met acht personen, aan het ontbijt. De rest van de dag zijn we samen en ondernemen niet veel meer. Ook wel eens fijn.

Met genoegen laat ik nog even de foto’s zien die gisteren met een drone zijn gemaakt. Hier het voltallige gezelschap dat deelnam aan de Pinksterpicknick (met dank aan B.S.)

De titel van dit blog slaat op een lied dat we zongen toen mijn ouders 25 jaar getrouwd waren.

.

De moderne mens

Je staat op de Piazza Dante, een schitterend plein hartje Perugia. Even je mobieltje checken.

Leuker is het natuurlijk om een selfie te maken. Hier staan nog vier andere mobiel-gebruikers om de dames heen.

Een heuse meneer van RAI tv draait wat beelden vanwege het journalistencongres.

Een filmer en fotograaf die er behoorlijk serieus en professioneel uitzien.

Een vader die zijn vrouw en dochter fotografeert, vlak áchter een man die zijn vriend op de foto zet.  Op anderhalve meter afstand zat een Nederlandse vrouw. Die moest en die zou ook wat plaatjes schieten. Ze heeft nu genoeg materiaal voor minstens vier blogs.

Gevonden voorwerp

Misschien heeft ze haar pasfoto’s uit haar tas gehaald en nog een keer bekeken terwijl ze haar appel at. Moest ze die foto’s inleveren bij de Universiteit voor haar collegekaart. Is ze afgeleid geweest omdat er ineens wat medestudenten langs kwamen die haar vroegen om koffie te gaan drinken. Waarop ze natuurlijk direct ‘ja’ antwoordde want ze kent eigenlijk nog niemand in Urbino en wil graag vrienden maken. En toen haar mapje met foto’s heeft laten liggen. Feit is dat ik ze vond terwijl ik wachtte op de anderen die een ijsje haalden. Ik heb het mapje zorgvuldig teruggelegd in de hoop dat ze na een half uur besefte waar ze het had laten liggen. De ijsjes waren tegen die tijd op en wij op de terugweg naar Gubbio.