Mooie plukjes en heerlijke bijbabbel

Wij, inwoners van de Randstad, moeten het vaak doen met kleine groene oases. Neem nou die eerste foto. Daar straalt toch rust van uit, hè? Maar voor de tweede foto hoefde ik nauwelijks van positie te veranderen. We zien de zijkant van Burger King die aan de snelweg ligt. Draaien we ons helemaal om en lopen we het Land Art park weer terug in, dan zien we dit. Het zijn dan misschien heel kléine plukjes groen, het zijn wel heel mooie plukjes.

De foto’s maakte ik twee dagen geleden toen de zon nog scheen. Een groot deel van vandaag tikte de regen op ons zolderraam. Niet dat ik daar veel erg in had want blogvriendin Marthy kwam gezellig langs. De uurtjes vlogen voorbij en we wisselden nieuwtjes uit die onze blogs niet halen. We onderhouden een bijzondere vriendschap en ervaren dat nog steeds als heel waardevol. En laat nou de zon maar weer schijnen.

Verpozen aan de waterkant

Verraad ik mijn leeftijd als ik het woord ‘verpozen’ in de titel zet? Uitrusten, uitblazen, ontspannen, pauzeren, dat zijn zo’n beetje de synoniemen. Het was het eerste woord dat mij me opkwam toen ik deze drie foto’s bij elkaar zette. Toch zal ik nooit tegen de wijnboer zeggen ‘kom we gaan ons vanmiddag eens fijn verpozen’. Dit clubje dames had het in elk geval erg gezellig. Ik denk dat ze van de roeivereniging zijn en hun eigen openlucht clubhuis voor een uurtje hebben gemaakt.

De man, leunend tegen de boom, was na het hardlopen even aan het ontspannen en stond aanvankelijk met zijn gezicht naar de zon geheven. Tot de roeiers voorbijtrokken, die zich aan het inspannen zijn en pas na afloop kunnen verpozen. En dan was er nog deze jonge vrouw die heel charmant aan de waterkant een boek las. Ik zou vanuit haar positie niet erg elegant overeind kunnen komen. Dus ja, ik verraad met dit blog toch wel behoorlijk dat ik niet meer tot de jongsten behoor.

Delfshaven gezocht en gevonden

We maakten vanmorgen een klein uitstapje. Naar Rotterdam, ja dat zie je zo. Maar we waren op weg naar Delfshaven. Onlangs zag ik op TV West een korte serie over Delft en de geschiedenis van zijn haven een stuk verderop aan de Schie. De man in het goudgele jack was juist even op wat borden gaan kijken om te zien waar dat historische plekje te vinden was.

Natuurlijk vonden we uiteindelijk deze wijk, die behoorlijk ingeklemd ligt tussen de Rotterdamse nieuwbouw. Nog nooit eerder zijn we hier geweest, wat eigenlijk idioot of op z’n minst vreemd is. Er zijn kleinschalige bedrijfjes en galeries gevestigd. Jammer dat we nergens naar binnen konden voor een kop koffie, daar zijn we voor naar huis gegaan. Maar zeker is dat we hier bij mooi weer en in andere omstandigheden nog wel eens neer zullen strijken. Ik maakte bovendien voldoende foto’s voor nog een blogpost. Morgen meer.

Niet nat

We deden het vandaag beter dan gisteren want we maakten een ommetje voordat het begon te regenen. Ik loop niet graag in de regen en dat heeft eigenlijk een suffe oorzaak: mijn haar! Zelfs onder een paraplu of capuchon zakt het als een plumpudding in en kan ik het opnieuw gaan föhnen. Ik herinner me hoe ik als kind natregende en dat mijn moeder mij en mijn jas dan zorgvuldig met een handdoek droogdepte. Drijfnatte schoenen werden met kranten volgepropt om ze in model te laten opdrogen. Later kwamen er poncho’s en regenpakken. En nu ontwijk ik regenbuien meestal omdat ik zelf mijn dagritme kan bepalen. Een luxe die ik nog steeds zeer waardeer. En hoewel de foto’s misschien anders doen vermoeden… ik maakte ze vandaag. Ook de herfst kan ik ontwijken als ik een beetje mijn best doe.

Met de deur in huis vallen

Nu onze straat zodanig is afgesloten dat het zelfs voor voetgangers onmogelijk is te passeren, vervalt onze bruggenloop ook. In plaats van langs de ránd van het centrum te wandelen, lopen we er nu doorheen. Gisteravond, na een dag zonder veel beweging, had ik behoefte om even de benen te strekken en liepen we onze nieuwe route in het donker. Dat is nog even wennen. Niet de route maar die donkerte. Gelukkig heb ik eerder al foto’s gemaakt van ons nieuwe rondje. We passeren ook een voordeur waar een gedicht op staat. Dat huis stap je volgens mij altijd binnen met een glimlach en een goed gevoel. En daar moeten leuke mensen wonen, kan niet anders.

Sprookje

‘Via een vriendin van mijn moeder werd ik gewezen op jouw blog over de bakfietsbruid. Ik klikte de website open en jawel, daar stonden we, op de foto! Wat ontzettend leuk dat we zo gespot zijn op deze dag. Met de bakfiets door Delft was voor ons de enige logische keuze. We hebben geen auto, hebben er niks mee en tja waar leent Delft zich het beste voor? Fietsen uiteraard! Hard werken was het wel voor de bruidegom, maar wat hebben we er van genoten. Samen fietsend door deze prachtige stad. En wat betreft het weer hebben we echt een engeltje op onze schouder gehad! Erg leuk om onszelf zo terug te zien, we zouden de foto’s graag ontvangen.’ 

Gisteren ontving ik deze spontane reactie van E. die ik een paar dagen geleden nog de bakfietsbruid noemde. Natuurlijk stuurde ik mijn foto’s aan het kersverse echtpaar door vergezeld van felicitaties en de wens voor een goede, gezonde en gelukkige toekomst samen. In haar reactie daar op stond onder meer: ‘we zwaaiden naar oude kennissen die vanwege hun leeftijd en de corona situatie het niet aandurfden op het feest aanwezig te zijn. Ze wonen daar aan de overkant, dus een mooie gelegenheid om ze even te begroetten! Nogmaals bedankt voor de leuke foto’s, we genieten nog steeds na‘. Hiermee is mijn blog verhaaltje mooi rond. En ze leefden nog lang en gelukkig.

Je ziet ze groeien

Mijn foto-archief is erg rommelig. Ander fotoprogramma en een nieuwe laptop zijn zo de smoesjes die ik hanteer omdat ik geen tijd vrijmaak om het eens grondig te ordenen. Dus kom ik op mijn eigen belofte terug om niet telkens de kleinkinderen in verschillende leeftijdsfases op de zelfde locatie te laten zien. Dit blog is eigenlijk mijn houvast als het om archiveren gaat. Op de bovenste foto is het 2014, de derde is uit 2016. En in die twee jaar zijn de verschillen heel groot. Kijk vooral naar de lengte van de benen! De meest recente foto’s kregen we vorige week toegestuurd. Ze hebben de opstelling precies nagedaan. Ik werd er reuze blij van en hoop dat we ze zo in de komende jaren nog vaker op de foto mogen zetten.

Geplette insecten

Met evenveel gemak zou ik hier een foto van een paar jaar geleden kunnen plaatsen. Bijna elk jaar maak ik wel dergelijke foto’s. Maar neem van mij aan dat ik deze gisteren maakte en dat ik gelukkig nog steeds kan vaststellen dat het hier een gefladder en gezoem van jewelste is. Dat is verheugend gezien alle verhalen over de afname van insecten. Onze autovoorruit -ja dit lijkt een vreemde overgang maar is het niet – zat kort geleden vol met geplette vliegjes en zo meer. Het viel ons echt op ten opzichte van voorgaande jaren. De vraag is of de natuur zich een beetje aan het herstellen is en of Corona, door onze verminderde mobiliteit, daar debet aan is.

Waterpret

De grote groep op de bovenste foto is een studentenhuishouden, vandaar de samenscholing. De rest van de uit ons raam gemaakte foto’s spreken voor zich. Wat een plezier hebben een hoop mensen hier beleefd tijdens de prachtige zomerse dagen de laatste weken. Het is vandaag even wennen aan de lagere temperatuur en er valt zelfs regen. Daar snakt de natuur naar dus laten we er vooral blij mee zijn. Een paar mannen uit ons gebouw nemen maatregelen in kelder en garage want de te verwachten hevige regenval kan in de droge grond voor afwateringsproblemen zorgen. Dat is ook waterpret maar dan anders.

Duintuin

Terwijl mijn zusje koffie zette en ik op gepaste afstand wilde blijven, kroop ik met camera rond in de tuin. Ik zette zomaar wat hoekjes op de foto. Volgens mij is ze nog bezig met die twee stoeltjes, gezien het schuurpapier. Ik vergat het haar te vragen. Dat ze een juttershoekje hebben, hoefde ik niet te vragen. dat wist ik al. Ik hoop er altijd nog eens flessenpost aan te treffen.

Vanaf de stoel waarop ik mijn koffie zou gaan drinken, was dit het uitzicht. Later kwam mijn zus erbij zitten en toen had ik geen tijd meer voor foto’s. Meer dan twee maanden elkaar niet zien, betekent dat er bijgepraat wordt en dat deden we volop.