Oranje-wit

Links en rechts bij onze terrasopgang staan potten met zelf gezaaide Afrikaantjes. Het zijn planten die wel tegen een beetje verwaarlozing kunnen en dat komt goed uit met ons heen-en weer gereis. In één pot hebben de plantjes er de brui aan gegeven, de ander geeft een soort zomers slotakkoord. Grappig om het verschil te zien, de standplaats op nog geen twee meter van elkaar, is dus alles bepalend want verder krijgen ze exact dezelfde behandeling. Ik knipte de verdroogde bloemen er uit en bewaar de zaadjes tot volgend jaar. Lees eventueel hier om te zien hoe ik dat doe.

De rozenstruiken heb ik begin oktober al gesnoeid. Dat kan twee keer per jaar; in het najaar kniehoog, in het voorjaar enkelhoog. Zo drastisch durf ik het niet, al zie ik mensen van de plantsoenendienst het vaak doen en met mooi resultaat. Maar goed, hier bloeit nog het een en ander en wacht ik nog tot eind van de week voor ik mijn knieën als maatstaf ga nemen.

Feest voor alle zintuigen

Gisteravond om negen uur kwamen we weer in Caldese aan, twaalf uur later zaten we in de tuin aan de cappuccino. In de zon, bij een heerlijke temperatuur. We aten een snelle cracker als ontbijt en deden daarna voor een week boodschappen in Gubbio. Er is een truffelfestival in de stad dus het was er gezellig druk. Kaas, truffelsaus en koffielikeur geproefd en gekocht, wat een smaken!

De rest van de dag scharrelen we op het erf. Bladruimen, compost aanvullen, onkruid weghalen dat zijn zo’n beetje de standaard dingen die moeten gebeuren. De rest van de week staat in het teken van de olijvenoogst, genieten van het de hele dag buiten zijn en de stilte. Wat een feest.

Bizarre bekeuring

We ontvingen de afgelopen week post uit Italië, het bleek om een verkeersboete te gaan. In een in het Nederlands opgestelde brief werden we gesommeerd om € 29,80 over te maken wegens het niet betalen van tol op een autosnelweg. Daar keken we van op want tolwegen hebben altijd slagbomen, dus niet betalen kán helemaal niet. Het niet betaalde bedrag is € 5,50 verhoogd met rente- en incassokosten. Gelukkig is het bedrag niet achterlijk hoog en bekeuringen, zo we die krijgen, worden door ons altijd maar vlug betaald om het daarna snel te vergeten. We gingen in de agenda nog wel even na waar we op op 11 oktober hadden gereden maar we bleken niet van het erf af te zijn geweest. En nou komt het gekke. Het gaat om 11 oktober 2013 zagen we bij nadere bestudering! En ja, dan klopt de locatie wel (lang leve mijn blogs waarop veel is na te lezen). We kunnen met geen mogelijkheid meer bedenken wat er toen bij een tolweg gebeurd is. Internet leerde ons dat bekeuringen na vijf jaar vervallen en dus hebben we een ingevuld bezwaarformulier verzonden. Dat er niemand in de hele keten is geweest die het belachelijke van deze brief heeft ingezien, verbaast ons nog het meest. Een buitenlands kenteken, de moeite van het uitzoeken waar we wonen, het inschakelen van een incassobureau en de tijd die daarmee gemoeid is geweest, maakt dat we hoofdschuddend en met open mond zaten. Reuze benieuwd of en wanneer we antwoord krijgen op het bezwaarschrift.

Dit leuke tweezijdig beschilderde bord dat bij een bloemen- en plantenwinkel in Delft staat, is duidelijk van de hand van Tijn Noordenbos en heeft met het hele verhaal niks te maken. Behalve dan dat ik er wél vrolijk van word.

Gratis parkeren

We gingen samen koffie drinken, een vriendin en ik. Dat deden we halverwege onze beide woonplaatsen en kozen voor het winkelcentrum Leidsenhage waar aan het water gelukkig drie paviljoens zijn blijven staan en je met je rug naar de winkels toegekeerd zit. We hadden vanwege allerlei omstandigheden elkaar al lang niet gesproken maar de vertrouwelijkheid was direct terug en na twee uur, drie koffie en één thee namen we weer hartelijk afscheid.

Ik maakte nog wat omgevingsfoto’s en mensenlief, er is aan van alles gedacht maar wat een lelijkheid ook. Het irriteert me dat er nu al een megahoge kerstboom bij de ingang staat. Ik vrees dat het binnen nog veel meer is opgetuigd. Er is enorm veel plaats ingeruimd voor het stallen van fietsen, sympathiek. Maar dan staan die leenscooters toch gewoon op de stoep. De borden die aangeven dat gehandicapten er kunnen parkeren zijn wel heel erg groot en er is ook nog een parkeerplaats voor honden. Elk een eigen hok, mogelijkheid de riem vast te haken en twee voederbakken. Geen hond te bekennen. Sinds de officiële opening ben ik nog niet in de Mall of The Netherlands geweest. 14 miljoen anderen wel.

Een tapijt in linosneden

Ooit, héél lang geleden toen onze kinderen nog mee gingen op kampeervakantie, bezochten we in Normandië de stad Bayeux. Natuurlijk hebben we daar het zeventig meter lange geborduurde wandkleed gezien dat de Slag bij Hastings uit 1066 verbeeldt. Het wordt zelfs wel het eerste en grootste stripverhaal ter wereld genoemd en maakte veel indruk op ons, ook op onze tieners.

Vriend en kunstenaar Herman Mulder raakte vorig jaar na het lezen van een artikel in NRC geboeid en begon met het maken van een linosnede van één scène uit dit wandtapijt. Daarna volgde er nog één en uiteindelijk heeft hij het volledige borduurwerk in 77 linosneden uitgewerkt. Momenteel is daar een expositie van te zien in de Oosterkerk in Amsterdam.

Hier legt Herman een scène uit. Na deze megaprestatie en verdieping in de materie kan hij elke figuur en beeltenis duiden en vertelt er enthousiast over. Ook over zijn gebruikte techniek, eerst in zwart/wit en daarna nog een extra kleurendruk. Wij vinden het resultaat fantastisch en zijn blij dit complete werk gezien te hebben na eerder al kleinere onderdelen te hebben bewonderd. Mij vielen een man en vrouw (Adam en Eva?) op in de onderrand. Het tapijt is een belangrijke bron van geschiedkundige informatie, ook over wapens, kleding, zeden en gewoonten uit die tijd. Maar de rol van deze man en vrouw op het borduurwerk is door historici nooit duidelijk geworden. Daarom mochten ze van mij even apart op de foto.

Nog tot en met zondag 30 oktober dagelijks te zien tussen 14.00 en 18.00 uur.

De cowboy en de indiaan (2)

Doelentuin in augustus

Met het ingelijste fotootje in cadeauverpakking in zijn jaszak, ontmoette de wijnboer gisteravond de indiaan waarmee hij meer dan zestig jaar geleden in bomen klom. Nadien hadden ze elkaar nooit meer gezien en de voorgeschiedenis van dit verhaal is hier terug te lezen. De hernieuwde kennismaking was wederzijds een groot succes. Er werden gezamenlijke herinneringen opgehaald, zoals die keer dat op verzoek van een buurvrouw de indiaan, geholpen door de cowboy, door een klein deurraampje klom omdat de vrouw haar sleutel was vergeten en de jongens als beloning een papieren gulden kregen. Waarvan ze een ijsje kochten. Dat ze samen naar Ivanhoe keken. Misdienaars waren. En tussen die herinneringen door moest ook nog een heel leven worden bijgepraat. Gezinnen, beroepen, sporten en andere interesses. Ze aten gezamenlijk in een restaurant hier in Delft en er volgt zeker nog een tweede afspraak. En misschien wel een bezoek aan Gubbio want de indiaan is ook een groot Italië-liefhebber.

Doelentuin in oktober

Aangezien ik geen toepasselijke foto’s heb bij dit verhaal – de heren waren te druk met praten – plaats ik de Doelentuin. De foto’s zouden het verschil in eind zomer en begin najaar moeten tonen. Maar eigenlijk zijn de verschillen niet erg groot. Zoals het ook in de beleving was bij de twee speelkameraardjes van zestig jaar geleden.

Kunst met natuur

Gisteren was er een kleinzoon met twee kinderen bij mijn moeder op de koffie. Ze hadden deze zelf geknutselde kadootjes meegenomen voor hun overgrootmoeder. Lief hè? Mijn moeder had gisteravond, toen ze wilde gaan slapen nog even in haarzelf alle namen van haar kleinkinderen de revue laten passeren maar kon op één naam niet komen. Dat kon ze van zichzelf niet uitstaan, vertelde ze me vanmorgen. Ze was bijna op het punt haar bed weer uit te gaan om het op te zoeken. Maar ineens wist ze het weer en kon ik lekker gaan slapen, zei ze erbij. Mooi dat ze nog zo pittig is en zich traint in het onthouden.

Na het bezoek aan mijn moeder ging ik vanmiddag nog even bij een zusje langs, gewoon om elkaar weer even te zien en bij te praten. Het uitzicht vanuit haar kamer wordt ingekaderd door het raamkozijn en vormt op die manier een prachtig schilderij. De natuur als kunst.

Feestwijzigingen

Zodra ik de HEMA binnenliep, viel ik met mijn neus in het Sinterklaassnoepgoed. Daar word ik blij van. Ik wil in deze tijd van het jaar namelijk nog niet struikelen over de kerstballen. Rond 22 oktober, de verjaardag van mijn vader, werden bij ons in de familie de plannen gesmeed over het 5 december feest. Lootjes trekken en verlanglijstjes opmaken, dat werk. Onze zoon gaat het dit jaar niet vieren omdat hij met zijn gezin heel kort daarna naar Australië gaat, onze dochter viert het met haar gezin met de andere opa en oma. En dat is helemaal prima, niets is zo erg als knellende tradities. Iedereen moet zich prettig voelen bij de manier van vieren en de bijbehorende kosten en inspanning. Ik zag het ook aan de Sint- artikelen. Eindelijk is de Piet weer teruggekeerd in de winkels, nu met het voor iedereen aanvaardbare roetveeg gezicht. Daar word ik dus ook al blij van.

Club van twee

De wijnboer en ik waren de enigen vanmorgen van het wandelclubje, de anderen vertoeven in verre buitenlanden, Drenthe en de Veluwe. Maar dat weerhield ons er toch niet van om op de vaste tijd ons polderwandelingetje te maken. Geen zon, wel windstil en hoewel veel vocht in de lucht, was het aangenaam wandelweer. Veel meer valt er niet over te zeggen over deze rustige zondag die met lezen en naar muziek luisteren verder voorbij kabbelt.

Tafel 35

Ze komt op de fiets uit school, kleedt zich om en vertrekt weer voor twee uur sportklas. Bij thuiskomst douchen en doet ze het haar in een knot ‘want dan zit het morgen leuk’. Kleine kleindochters zijn zelfstandige wezens geworden.

Door de andere kleindochter worden we op een miniconcert getrakteerd met een eigen gecomponeerd wijsje, tien jaar geleden boog ik me nog gelukzalig over haar wiegje. Nu laat ze zien hoe ze haar gitaar kan stemmen en wat je met een plectrum kan doen.

Ze aten gisteravond samen in hun huiskamerrestaurant waar ze aan tafel 35 zaten. Zo noemen ze dat nog steeds in hun spel. Pas daarna gingen wij, hun ouders en grootouders aan tafel en aten in alle rust en gezelligheid met elkaar. De dames speelden in de tussentijd op hun eigen kamer minecraft en lieten ons na afloop hun zelf ontworpen driedimensionale huis zien. Kortom, het was heerlijk weer in hun wereld betrokken te zijn nadat ik al een dag met onze dochter had opgetrokken. En voor wie heel scherp kan kijken: op hun eettafel staan bloemen van lego!