Kant

 

Zomaar een voordeur en zomaar een raamkozijn. Gefotografeerd in mijn eigen straat. En denk nou niet dat het een en al deftigheid hier is. Het zijn tamelijk onopvallende huizen in een eenvoudige rij. Dat de bewoners er evengoed werk van maken, pleziert me. Ik ben- dat hebben jullie inmiddels al lang door als je me een beetje volgt- een echte huizenkijker. Het liefst ook een binnengluuder. Die onderste foto, hè. Een Ikea gordijn en een Delftsblauwe vaas. Het gordijn hangt scheef en de vaas helt ook behoorlijk. Dan is het binnen vast heel scheluw. Krakende vloer en slecht sluitende keukenkastjes. Ik hoef niet eens naar binnen om dit soort conclusies te trekken.

Exoten

Twee voor één euro. Barstensvol vitamine en nog smakelijk ook. Maar ja, dacht ik eenmaal thuis, waar komt ie eigenlijk vandaan? Van oorprong uit China en Japan, inmiddels wordt de kakivrucht in veel landen gekweekt. We kennen hem ook in Italië en hebben zelfs overwogen een kakiboom te planten. Maar omdat ie in de wintermaanden zijn vruchten levert en we dan niet in Caldese verblijven, zagen we daar vanaf. We proberen altijd met het seizoen mee te eten, dus nu veel appels en peren. Toch liggen er op onze fruitschaal ook bananen en mandarijnen. Daar denk ik nauwelijks over na. Hoe gaan we dit nou eens aanpakken? Om te beginnen ‘hap, slik, weg’ met de kaki. En voor de rest hou ik de Europese grenzen aan, bedacht ik me.

Bomen en luchten

Staande op de Plantagebrug zag ik dat de bomen aan de overkant bescherming hebben gekregen. Ik vermoed dat er binnenkort aan de kademuren gewerkt gaat worden. Toch wel lief en zorgzaam die tijdelijke verpakking.

Een stukje verderop zag ik deze nesten. Of zijn het vergroeiingen? Ik hou van duidelijke bomen met knoestige stammen en brede kronen. In bomennamen daarentegen ben ik vreselijk slecht. Ja, een berk, kastanje, eik en plataan herken ik wel. Maar dan houdt het wel zo’n beetje op.

Ha, een treurwilg. Ook zo’n type dat ik bij naam ken. Eén van de weinige bomen die nog blad hebben. En let vooral op de blauwe lucht. Het trok ineens helemaal open tijdens mijn kleine ommetje vanmiddag.

Elke week een kastje…

…of een lade of een opbergbak. Een logerend kleinkind vormde een mooie aanleiding om een grote bak vol sentiment uit te zoeken.  Er zaten poppenspullen in die nog van onze dochter zijn geweest. Toen ze zelfstandig ging wonen kreeg ze een koffertje met tastbare herinneringen mee. Maar ik had nog meer bewaard al wist ik nauwelijks meer wát. Haar rugzakje waar ze zelf met grote hanepoten naam en adres in geschreven had. Knutselwerkjes, slofjes en kleding. Een grote babypop ging onder de arm van Juliët mee. Een andere pop mag naar Italië omdat het exemplaar aldaar een arm mist. Rest nog een kleine stapel poppenkleding die ik ga wassen en repareren en ook naar de keindochters kan. De bodem van die bak is niet zichtbaar. Want sommige dingen…

Schoen en wandelen

Gelukkig wisten Sint en Piet dat Juliët vannacht bij haar opa en oma logeerde. Dus was ze erg gerustgesteld en blij toen er een klein cadeautje in haar schoen zat vanmorgen. Een houten alfabet dat ze kan kleuren. Omdat cijfers en letters momenteel haar grote belangstelling hebben, begon ze daar direct mee. Ze sloot even later ook aan in de wandelclub. Meestal vorm ik in mijn eentje de kneuzengroep maar sinds een week loopt mijn zwager met me mee omdat hij tijdelijk wat minder mobiel is.

We liepen ons eigen rondje en dat ziet er dan zó uit. Gezellig hoor, wandelen in groepsverband.

Sint eindelijk ook in Delft

Terwijl onze kleinzoon in Den Haag een voetbalwedstrijd speelde, waren de drie kleindochters vandaag in Delft om de intocht van de Sint mee te vieren.

Wat een enthousiasme bij de meisjes toen de Sint op de voorplecht van de Pakjesboot naar hen zwaaide. Maar ook de ouders en de opa zijn oprechte liefhebbers van dit spektakel.

De negenjarige kleindochter hoort dan wel niet meer tot de gelovigen, zij speelt ons spel vol overtuiging mee en had zelfs een tekening gemaakt die ze aan een Piet overhandigde.  Ik denk dat ze, net als haar oma, eeuwig in dit feest blijft geloven.

Black Friday

Slechts één keer waren we in New York en het toeval wilde dat ook Black Friday in die week viel. Nooit van gehoord maar we ondervonden het aan den lijve en het is afschuwelijk.  Enorme uitverkopen en prijsverlagingen zorgen voor overvolle winkels. We wisten niet hoe snel we daaruit weg moesten komen. En nu worden we hier ook bestookt met advertenties en aanbiedingen onder het motto van Black Friday. Moeten we nou echt álles uit de USA overnemen? Halloween, Valentine, Kerstman, Baby-showers en meer van dat soort gekkigheid.

Wij gingen vanmorgen Sinterklaasinkopen doen. Camera mee voor wat illustraties bij dit blog. Hoewel het niet onze boodschappenlijst stond, kocht de man wel een paar schoenen.  Want ja.

Blogvriendin Els  (klik) heeft het er vandaag ook over.

Voor-en achterkant

Mijn vader vindt het leuk om de bedrijvigheid aan de overkant te bekijken. Waar eerst een schutting stond voor de nieuw te bouwen parkeerkelder, is nu een toegangshek geplaatst waar vrachtwagens gevuld met zand de bouwput verlaten. De kaalslag in winkelcentrum Leidsenhage is nu compleet en het opbouwen kan beginnen. Voor mijn ouders heeft het centrum geen enkele aantrekkingskracht meer. Ik vrees voor heel veel andere mensen ook niet. Eind 2019 zal de officiële opening  plaatsvinden, de bouw verloopt op schema. Mijn ouders zijn zo reëel dat zij zich afvragen het ooit mee te maken. Aan de andere kant van hun appartement hebben ze een heel ander uitzicht. Groen, ruimte en af en toe een fraaie zonsondergang. Ook fijn om naar te kijken.

Ingepakt

Een leuke vriendin verhuisde begin van het jaar van Breda naar Schiedam. In die periode hielp ik haar in het oude huis met het sorteren en wegbrengen van overtollige spullen naar de stort.  Gelukkig zag ik die dag ook voor het eerst haar nieuwe woning, die toen nog niet ingericht was. Inmiddels woont ze er een half jaar en heb ik haar knusse grachtenappartement eindelijk nogmaals bewonderd. Ze heeft een achtergrond als binnenhuisarchitect dus de inrichting was subliem.  De zon scheen, uiteraard maakten we een stadswandeling.  Breda mag dan een aantrekkelijke stad zijn, Schiedam kan er ook wat van. We kwamen nog twee leukerds tegen.  Die zijn wel héél enthousiast aan het inpakken geweest.

 

 

Welkom terug Cisca

De laatste keer dat ik iets van de correspondentie tussen Cisca en mij liet zien hier op het blog is vorig jaar geweest. Er gebeurde in haar leven leuke en helaas ook minder leuke dingen waardoor het schrijven er bij in schoot. Gelukkig hebben we de draad weer op kunnen pakken en publiceer ik haar wetenswaardigheden weer onder de button in de zwarte menubalk.  De belevenissen van Nederlanders die in het buitenland wonen, vind ik op zich al interessant, die van Cisca in Servië in het bijzonder.

De foto maakte ik in de polder en slaat dus niet op het verhaaltje van vandaag. Maar ik moest wat.