Het was een warme zomer en ze was meer dan welkom. Vier dagen voor de uitgerekende dag kwam ze in een vloek en een zucht ter wereld en eerlijk gezegd was ik mijn dikke buik en dito enkels ook wel zat. Vandaag wordt ze veertig en viert dat met man en dochters in Bretagne. De foto maakte haar vader onlangs toen we zo’n beetje in het zelfde Bretonse streepjurkje onze opwachting maakten. Zoals ze geboren werd, is ze nog steeds. Snel en efficiënt. En lief.
Mijn wijnboer had afgelopen zondag heerlijke lokale wijn gedronken en bij navraag gehoord dat de producent hier niet ver vandaan is. Omdat we wel eens zin hadden in een dag geen onkruid plukken, besloten we ons zelf vrijaf te geven en naar Umbertide en Citerna te gaan. Over dat laatste plaatsje kom ik volgende week nog te bloggen. Eerst maar eens met Diego Donini aan de praat en de proef.
De man vertelde enthousiast over zijn producten, liet ons proeven en gaf tevens wijngaardadviezen waarnaar mijn wijnboer gretig luisterde. Behalve wijn in flessen, kun je zoals overal hier, ook gewoon wijn tappen.
Tenslotte mochten we ook nog even een kijkje nemen in de echte kelders. Inmiddels is een begin gemaakt met het uitruimen van de ruimte onder de trap. Daar moet onze wijnkelder namelijk gestalte krijgen. Al was het maar voor de 24 flessen van Donini.
Schatten van kleinkinderen hebben we. Maar dit zijn ook schatten van de kleinkinderen. Gevonden op ons terrein en zorgvuldig apart gelegd. En toen weer vergeten mee te nemen naar huis. Vooral Eva en Isabel zijn schatgravers. Het is bijna een week geleden dat de laatste logees hier vertrokken en inmiddels ligt de was weer in de kast en is het laatste zwembadopblaasbeest plat gevouwen in de opbergkist terecht gekomen. Resteert alleen nog deze kleine uitstalling. En dit stilleven ruim ik voorlopig nog niet op.
Hij staat nu ruim twee jaar in Gubbio, deze volksheilige. Maar wat ziet zijn omgeving er inmiddels verwaarloosd uit. Hij wijst naar dat treurige plastic bakje waarin een zieltogende geranium met een blik van: is dat alles . Dat zag er vlak na de onthulling van het beeld toch veel behoorlijker uit. Toen wees hij blij naar de bloemenpracht aan zijn voeten, kijk maar hier. Denk nou alleen niet dat ik me geroepen voel de bloemenhulde op te kalefateren. Volgens velen was Padre Pio een charlatan en eerlijk gezegd denk ik dat ook. Zie verder hier. Maar wie er graag een vers bloemetje neer wil zetten, hij gaat zijn goddelijke gang.
Ongemerkt verlopen onze weken volgens een vast patroon. Dus toen we vandaag, op een dag dat we meestal de berg niet afgaan, beiden een afspraak met de kapper hadden, voelde dat bijna vakantie-achtig aan. We gaan eens wat vaker onze week omgooien, weg met de sleur! Zo kom je na een gewoon bezoekje aan Matteo tot geheel nieuwe inzichten. Nu de uitwerking nog.
Vrijwel elke dinsdag drinken we op dit terras een kop koffie. En nog nooit eerder viel mijn oog op het hoekje schuin er tegenover. Daar is iemand bezig geweest met humor want op het Franstalige bordje staat ‘Attention chat bizarre’. Het dier, waarbij ik me afvraag of het wel een kat is, staat op een stapel boeken. Mij ontgaat de symboliek maar misschien is die er ook niet. Of ik mis iets elementairs in mijn literaire opvoeding, dat kan ook.
We haalden nog even de grasmaaier op die voor een klein mankement terug was naar de leverancier. Gelukkig is ie hersteld en niet op deze schroothoop terecht gekomen die pal voor de winkel staat. Reclame technisch gezien niet een heel handige zet.
Het zomers plaatje tenslotte, krijgen jullie er vandaag als bonus bij. Op onze terugweg naar de berg moést ik dat nog even op de foto zetten.
Mijn handwerkjuf op de middelbare school was juffrouw Visser. Ze ‘ging’ met de leraar Engels, meneer Sormani. Hij kwam haar wel eens in zijn tussenuur een kopje thee brengen in plaats van de conciërge. Dat gaf een hoop gegiebel bij ons meisjes van twaalf, dertien jaar. Deze lap trok ik een tijd geleden uit een stapel bij de kringloop. We hadden via Marktplaats een kachel gekocht en ik had een soort deken nodig om de auto tijdens het transport te beschermen. Vorige week speelden er twee meisjes op, toen ze op het gras met Play Mobiel aan de gang gingen. Later die week sloeg onze schoondochter die lap om toen het ’s avonds buiten frisser werd. De rafels hingen eraan. Ik had nog een bolletje haakkatoen liggen en wist nog hoe ik moest festonneren. Dankzij juffrouw Visser die later mevrouw Sormani werd.
Zondagochtend. Dit is het uitzicht vanuit onze slaapkamer. Gisteren vertrokken de laatste vakantievierders en sindsdien regende het. De was moet binnenshuis drogen maar dat is eigenlijk het enige nadeel van de regenval.De stoffige weg en idem zonnepanelen, de wijngaard, het gras en de fruitbomen; het kan allemaal wel wat nattigheid hebben.Vanwege het prachtige weer de afgelopen maand zijn we aan kleine huishoudelijke klusjes niet toegekomen. Zo moet de ruimte onder de trap nodig uitgemest worden. Daar liggen restanten tegels die we gaan hergebruiken, plannen genoeg voor de komende dagen.
Ons uitzicht om half vier ziet er al weer een stuk beter uit. Zo wordt een regendag toch nog een zondag. En kunnen de huishoudelijke klusjes ook ingewisseld worden voor tuinwerk. Maar eerst onze rustdag afronden.
Had ik ze nou al laten zien, die vier logees van de afgelopen week?
Lucas.Mijn kookmaatje. ‘Ik vond ons dinertje best wel goed gelukt, oma’
Eva. Dol op gezelschapsspelletjes en geheimpjes. Lieve vrolijkerd.
Liesbeth, moeder van al dit moois. Checkt in de avondzon haar mail.
Vincent. Fijne zoon, prima vent en een leuke vader.
Jaren geleden deed A3 stamboomonderzoek. Hij komt uit een geslacht van Hugenoten en bleek in staat het spoor terug te volgen tot 1692 bij Jean Anthony le Noble, geboren in Lotharingen. Familiefoto’s en papieren kwamen na het overlijden van zijn ouders ook in zijn bezit. Het idee was om ooit, na zijn pensionering of zo, verder te gaan in deze interessante maar tijdrovende genealogie. Inmiddels is zijn broer en onze zoon daarin ook geïnteresseerd geraakt én zijn de opzoek- en registratiemethoden via het wereldwijde web veel toegankelijker. Gisteravond hebben vader en zoon op http://www.myheritage.nl. heel wat gegevens ingevuld. Ze hebben nog voor weken werk. Maar het enthousiasme is opnieuw terug.
Wonen in Caldese (Italië) 