Mijn zussen weten dit niet eens

In de berging van mijn moeders vorige appartement stond dit schilderij te verstoffen. Niemand wilde het hebben. Ik eigenlijk ook niet. Maar toen ik er een paar weken geleden nog even was, deed het me zó aan mijn jeugd herinneren, dat ik heel impulsief besloot het mee te nemen naar Italië. Daar hangt nu deze madonna met kind in de hal en het past wel in deze omgeving.

Een religieuze kerkganger ben ik allang niet meer maar deze moeder met kind zijn ook universeel. Zo op de laatste dag van mei, die in de Rooms Katholieke Kerk de Mariamaand is, is deze afbeelding toch wel leuk om te laten zien. Telkens als ik er langs loop, zie ik mezelf weer in mijn houten kinderledikantje liggen, van waar ik zicht had op deze ingelijste prent. Dus alleen daarom al.

Smartlappen

Het valt niet altijd mee om een afspraak met elkaar te maken omdat onze aan-en afwezigheidsschema’s niet erg synchroon lopen. Maar vandaag lukte het om met Nederlandse vrienden die we uit Italië kennen, hier aan de pranzo te zitten. Voor mij bracht onze vriendin een paar antieke zakdoekjes en een kanten kleedje mee. Ze weet dat dit bij mij goed terecht komt. Wat ze niet wist, is dat onze gezamenlijke andere Nederlandse vriendin onlangs deze hand geborduurde zakdoek voor me meenam. Ook dat was in schot in de roos.

Smartlappen zijn zakdoeken voor zoete en bittere tranen, een zakdoek met iets extra’s. Dat extra zit in de boodschap die de zakdoek mee krijgt. Bij het zien ervan zul je altijd denken aan het moment, de boodschap of de gever van de zakdoek. 100% katoen. Wassen op 60 graden. Dat staat op de verpakking van dit laatste geschenk maar het geldt natuurlijk voor al deze mooie zakdoeken. Ik hoop dat er in onze vriendschap weinig bittere tranen zullen vloeien. Tot nu toe lukt dat geweldig en beleven we heel wat gezellige uren met elkaar.

Na het menu van de dag gewoon weer aan de slag

alles staat klaar voor het boogschieten

Voor het eerst in deze periode hebben we regen. Forse buien met gisteren zelfs wat hagel. De grond snakte ernaar maar het tuinwerk kwam wel stil te liggen. En het internet ook. Goed, vanmiddag naar de stad voor de zondagse pranzo. Het is de laatste zondag in mei en dan wordt er altijd een wedstrijd gehouden in kruisboog schieten. De hele entourage is voor de gelegenheid in middeleeuwse kleding gestoken en dat levert vaak prachtige beelden op. Het spektakel begint om vier uur en om half drie, toen wij van tafel gingen, was er nog niets opwindends in de stad te zien. We besloten het feest het feest te laten om met veel geduld maar uiterst fanatiek nog een uurtje in de tuin onkruid tussen de witte steentjes uit te peuteren.

nog niets opwindends te zien

Een rondje mooi

‘Wat staat jullie huis prachtig midden in de natuur’, zei de man die vanmorgen langs kwam om een offerte te doen voor wat werkzaamheden op ons terrein. En gelijk heeft ie. Het is goed om het van een buitenstaander weer eens te horen, want onkruid wegplukkend verbaas ik me vaak meer over het oprukkend effect van de natuur dan dat ik er de schoonheid van in zie.

De brem staat in volle bloei en geurt fantastisch, de witte rozen aan de voorkant van het huis gaan als een speer, zeker nadat ik allerlei wilde ondergroei heb verwijderd. En dan de pioenroos die een afstammeling is uit de tuin van Oma Moeke! Dat is toch echt en plaatje. Onze strijd tegen ongewild groen gaat onverminderd door, maar mensen lief, wat is het hier mooi!.

Geflierefluit

Voor mijn verjaardag in september kreeg ik deze ijsvogel. Als troost omdat ik hem in de vrije natuur nog nooit ben tegen gekomen. Dit leuke exemplaar moest wachten tot ie in de auto mee kon naar Caldese. Het is hier niet de natuurlijke habitat want geen water in de buurt, laat staan visjes. Maar dat maakt het voor ons des te aantrekkelijker om naar hem te kijken. Hij zit ook lekker stil.

Dit koolmeesje voelt zich hier ook helemaal thuis en koos ons nestkastje in de esdoorn als behuizing voor zijn gezin. De wijnboer gaat er soms, op gepaste afstand, met een stoel bij zitten in de hoop de jongen uit te zien vliegen. Dat kan niet lang meer duren, soms zien we een klein koppie uit de opening naar buiten kijken. Net zo nieuwsgierig als wij.

Toch een beetje hemels

Hemelvaartsdag wordt hier in Italië niet als een vrije dag gevierd. Toch besloten wij er een klein beetje vrije dag van te maken door vanmorgen niet meteen op het erf aan de slag te gaan maar eerst in de stad bankzaken te regelen. We haalden bekleding voor de tuinbank op en kochten compoststarter. Daarna mochten we van ons zelf koffie drinken boven op de Monte Ingino. Daar is bovendien de Basiliek van de heilige Ubaldo, de patroonheilige van Gubbio voor wie hier een maand lang festiviteiten worden gehouden. Zijn gemummificeerde gestalte ligt in een gouden schrijn. Al bijna tien eeuwen is hij dood maar zijn nagedachtenis is bijzonder levend.

Tijdens de koffie genoten we van het uitzicht en na onze lunch thuis, trokken we de werkkleertjes weer aan. Want hemels of niet…laag bij de grond is nog genoeg onkruid weg te halen.

Tevreden boer

Geen nieuws is goed nieuws. Zeker als het om de wijngaard gaat. In maart heeft de wijnboer gesnoeid en wel zodanig dat de trossen zo hoog mogelijk komen te hangen. Daar kunnen logge wilde zwijnen dan niet bij, is de verwachting. Gelukkig ziet de vruchtvorming er tot op heden goed en gezond uit. De enige werkzaamheden die nu verricht werden is wat grondverbetering, hier en daar wat opbinden en inspecteren. Daar ga je vanzelf heel serieus bij kijken.

Haring in Gubbio

Eén van de gemeentelijke historische gebouwen maakt onderdeel uit van de stadsmuur. Om een doorgang te hebben vanaf een parkeerterrein naar het centrum, is een gewelvengang dwars door het gebouw voor publiek beschikbaar. Een tamelijk ongezellige doorgang met tl- verlichting, bladders aan muren en plafond en aan het eind een ijssalon. Dat dan weer wel.

Maar zie. Er hangen vier tegeltableaus met voorstellingen van Keith Haring. Het hangt er al jaren en eindelijk nam ik de moeite ze te fotograferen. Nergens is te lezen wie ze maakte en waarom ze hier hangen. Maar dat het geïnspireerd is op werk van Keith Haring vond ook de dame die mij passeerde en foto’s begon te maken.

Wat een verdienste van een kunstenaar om zo’n eigen stijl te hebben, dat je ogenblikkelijk herkend wordt. In Amsterdam is een, tamelijk verborgen, maar originele muurschildering van Haring te zien. En in Heerlen is nog tot 15 september 2022 is de tentoonstelling Keith Haring: Grace House Mural te zien in Schunck. Het is de eerste keer dat werken van de Amerikaanse Haring te zien zijn in Europa. (bron Wikipedia). Nou ja, ik stel me tevreden met deze vier vrolijkerds, maar ik zou me kunnen voorstellen dat blogvriend Sjoerd zijn belangstelling gewekt is.

Moestuin op maandag

Onze moestuin bestaat uit een aardbeienveldje en een paar frambozenstruiken. Omdat we hier niet aaneengesloten periodes verblijven, zit méér er even niet in. De wijnboer heeft alle onkruid tussen de aardbeien weggehaald, nieuwe paden aangelegd en alle plantjes die overwinterd hebben in kleine potjes (klik) weer gepoot. Het is allemaal niet zo strak maar het ziet er veelbelovend uit.

Om het veldje heen staat een laag hekje. We hebben ontdekt dat de hazen die hier rond hupsen ook van aardbeien houden. De zomerkoninkjes houden we toch liever voor ons zelf. Wat niet meer binnen het hek paste, staat nu in twee potten op het terras. Als ik dan buiten met mijn ochtendyoghurt ga zitten, hoef ik mijn arm maar uit te strekken voor een plukverse aardbei. Wat betreft de frambozen: die gaan goed maar de vruchtjes zijn nog te onooglijk om te laten zien op een foto.

We feesten door!

De stemming in Gubbio is opperbest. Vandaag hollen kleine kinderen met kleine Ceri (kandelaren) door de straten van de stad. Zij zullen over een paar jaar de dragers worden van de bijna vierhonderd kilo wegende grote Ceri. Er zijn diverse gezellige samenscholingen waarbij men telkens spontaan in gezang uitbarst.

Terwijl wij op de trappen van de tegenoverliggende kerk nog even genoten van het sfeertje, werd er in de tratoria recht voor ons ook al met volle overgave gezongen waarbij het bestek als trommelstokjes het ritme ondersteunde. Ik krijg het filmpje niet geplaatst maar geloof me, het klonk goed.

Als stille getuige ligt hier een corsage die een feestganger meestal ingestoken in zijn sjaaltje heeft. De drager heeft het vast verloren als gevolg van de vele omhelzingen en schouderkloppen die horen bij dit verbroederende feest.