Al frantoio

Bij de olijfperserij dus. We leverden 45 kilo in die we gisteren en vanmorgen plukten. Op de bovenste foto staan de kratten op een weegschaal. Daarna ontrolt zich het proces van wassen en ontdoen van eventuele steeltjes en blaadjes. De schone olijven rollen in een bak en worden via twee enorme stenen, vergelijkbaar met molenstenen, geplet. Waarna de smurrie in de pers terecht komt en aan het eind van het rondje de olie via een kraan in een vat terecht komt. We wachten nu op het telefoontje dat we onze olie op kunnen halen en het zal naar schatting zo’n vijf liter zijn. We zijn er blij mee en trots op.

Schrikken en plukken

Het kwam mooi uit, dat uurtje extra vannacht. Konden we mooi op tijd beginnen met het plukken van de olijven. Een zusje van me kwam deze week met ons mee en stond al vroeg enthousiast in de startblokken. Maar eerst trilden en schokten we mee met de aardbeving op een kilometer of zeventig hier vandaan. We stonden al snel met z’n drietjes buiten en waren vooral ook verbluft over het brullende geluid dat bij de beving hoort. Toen het vervolgens rustig bleef, zijn we aan de gang gegaan onder een strakblauwe hemel en met zingende vogels. We checkten uiteraard ook het nieuws en konden familie en vrienden via alle media geruststellen. Ongeveer 25 kilo is er al door onze handen gegaan morgen doen we deel twee. De pranzo gebruikten we in Gubbio en ook daar wees niets op een verstoring van het leven al was de beving uiteraard het gesprek van de dag. Iedereen is in gedachten natuurlijk bij de mensen in het getroffen gebied. En dan die enorme opgave om alle schade te herstellen. Arm Italië.

Hevelen

’t Is eigenlijk doodeenvoudig. De rode wijn moet van de ene fles in de andere. De droesem blijft daardoor achter, de wijn wordt steeds helderder. De kunst is dat de fles waarin de wijn komt, weer tot zijn nek gevuld moet zijn en je weet van tevoren nooit precies hoe groot het ‘verlies’ is. We kwamen uit op een mandfles van 23 liter, één van 17 liter plus nog een van 5. Ze kregen alle drie weer een waterslot zodat het gistingsproces door kan gaan. Hiermee is de eerste klus van ons lijstje afgehandeld.  Met dank aan onze wijnvrienden die hun cantina voor ons beschikbaar hielden. Natuurlijk was er nog wat heveligs over. Dat gaan we straks op ons gemak proeven.

Opfleuren

Alleen al voor de cosmea zou je terugreizen naar Caldese. Ze staan op de rand van de moestuin de kale boel een beetje op te fleuren. Het huis staat er in al zijn onverschrokkenheid prima bij en ook verder is er niets te merken van de recente aardbeving. Behalve dan het feit dat er bij de supermarkt gecollecteerd wordt voor Amatrice. Goed, wat doen we hier? We gaan olijven plukken en wijn hevelen. En nog een beetje verder met opruimen binnen en buiten. We gaan nog een weekje op z’n Italiaans leven. Inclusief bloeiende cosmea.

Tegenstellingen

De nieuwe bevingen in Italië hebben, afgezien van veel angst, gelukkig geen nieuwe slachtoffers gemaakt. En terwijl de paniek in het getroffen gebied weer wegebt, fotografeer ik vanuit mijn hooggelegen standpunt een binnenvaartschip in het Rijn Schiekanaal.

Roeiers zijn klaar voor vertrek maar wachten nog even de golfslag af die het grote schip achterliet.

Een in een fleurig jasje gestoken vrouw laat haar poedels uit. Zo ziet een kalme mistige herfstochtend in Delft eruit.

 

 

 

Mall of mal?

Er moesten overhemden worden geruild en dagelijkse boodschappen gedaan. Dus togen we even naar Winkelcentrum Leidsenhage. Gebouwd ergens in de zeventiger jaren van de vorige eeuw en een jaar of tien, vijftien geleden nog eens gemoderniseerd met overkappingen. Maar het is niet genoeg. Dit gaat het modernste winkelcentrum van Nederland worden en krijgt dan ook een andere naam, namelijk Mall of the Netherlands. Ik hoor het me zelf nog niet zeggen. Nu zeggen we nog winkelen of boodschappen doen in Leids. Want het woord shoppen zal ik zeker niet gebruiken.  Ik heb nog tot 2019 de tijd om een lekker bekkende afkorting te verzinnen voor die rare naam. Het Mon?

Scherpsluiten

Met de camera meebewegen bij een bewegend beeld waardoor het onderwerp scherp wordt en de omgeving niet. Dat was de opdracht en daar ben ik eens goed voor gaan staan. Moeilijk maar wel een heel leuke uitdaging. De instructiefilms zijn duidelijk en de resultaten van medecursisten zijn ook zichtbaar. Voor mij is het een ideale manier om via een besloten facebookgroup een fotocursus te kunnen volgen.  Opdracht twee deze week was om iets dat beweegt vanuit stilstand te fotograferen. Mijn resultaat daarvan is hieronder zichtbaar. Ik ben er blij mee en de ‘juf’ ook. 

Gezeik

 

De bovenste foto is een deel van de voorgevel van het pand waarin wij een zolderappartement bewonen. Af en toe wordt het entree gebruikt als urinoir en daar hebben wij als bewoners last van. Een buur die dit briefje ophing formuleert de boodschap aan de wildplassers nét iets anders. Waardoor ik de behoefte heb hier te melden dat ik het juist fantastisch vind om in een rijksmonument te mogen wonen. Het kanaal gebruiken om te plassen heeft ook zo zijn risico’s voor wie dronken is, bleek onlangs weer. Neem dan maar een boom of hou de plas nog even op, zoals wij vrouwen ook zo vaak moeten doen. Dank voor uw medewerking.

Pizzabakkers

Het werd een echte familiedag, gisteren.Want na de verjaardag vertrokken we naar Zwijndrecht waar thee en vers gebakken appeltaart al klaar stonden. Maar veel belangrijker: onze kinderen en kleinkinderen waren er bijeen. Met z’n tienen zijn we naar Papendrecht gereden waar we bij Il Mercato Italiaans hebben zitten eten. Kinderen mogen daar hun eigen pizza maken en ook nog eens na afloop zelf ijs scheppen. Ze kijken bovendien zo vrolijk omdat ze elkáár weer zagen. Zie ze daar nou eens gearmd staan met z’n viertjes. Bij opkomende zon in de Delftse Hout zag het er vanmorgen zo uit. Toch niet verwonderlijk dat ik een blij ei ben?  

Jarige vader

Sinds een jaar of drie, vier is het traditie om de verjaardagen van mijn ouders buiten de deur te vieren. In een klein clubje van kinderen en schoonkinderen drinken we koffie met gebak, gevolgd door een drankje met wat lekkers. Als je, zoals mijn vader, 94 wordt hoef je eigenlijk geen lang ‘zal hij leven’ te zingen want dat is al een feit. Maar gezellig bij elkaar klonteren en genieten van wat nog is, is aan mijn beide ouders zeer besteed. En ik kan niet genoeg benadrukken hoe fijn en bijzonder dat is.