Dwarsligger

Kijk, dit is nog een voorbeeld van de tuin die een beetje ontploft is. De lavendel bloeit maar is door eerdere slagregens nogal dwars gaan liggen. De salvia doet het fantastisch. Ik las op internet dat eind juli, als ie echt uitgebloeid is, de plant tot aan het eerste grondrozet mag worden teruggeknipt, gegarandeerd dat eind augustus alles opnieuw bloeit.

De rozen doen het fantastisch maar dit hoekje vraagt nog wel enige aandacht. Gaat goed komen zodra het ophoudt met regenen. Op dit moment valt er, geheel voorspeld, een malse bui. Toen het nog droog maar al wel donkerder werd, maakt ik de foto van de geverfde rieten stoelen. Ik had per stoel één spuitbus en dat bleek toch te weinig. Nu zien ze er een beetje verweerd uit, er moet beslist nog een laagje overheen. Gelukkig komen de kinderen nog deze maand onze kant op, dus de bestelling is geplaatst. Voorlopig ben ik hier al even tevreden mee.

Filmpje pakken

De avond vóór we weer naar Italië vertrokken, zaten we nog twee uurtjes in filmhuis Lumen in Delft. Daar draaide een Italiaanse film waarover de wijnboer een goede recensie had gelezen. Het waargebeurde verhaal speelde zich af op Sicilië in de zestiger jaren waar een jonge vrouw het moeilijk heeft met de oeroude gebruiken. Als op een avond een goede vriend haar schaakt en dwingt tot het bedrijven van de liefde, moet ze volgens de heersende moraal met hem trouwen om haar eer te redden. Men noemde dit een herstelhuwelijk. Alleen dat woord al! Maar goed, ze accepteert dit niet en er volgt een rechtszaak. De afloop zal ik niet vertellen voor wie deze film zou willen zien. Wij vinden het een aanrader. En bovendien was het voor ons prettig om alvast in het Italiaans ondergedompeld te worden.

Afwisseling

‘Vergeet niet af en toe te gaan zitten met een boek’. ‘ Werk niet te hard, denk aan je rug’. Dat zijn de adviezen die we van deze en gene krijgen. En heus mensen, we wisselen onze bezigheden af met andere en gezellige zaken. Gisteren kwamen er vrienden langs die vrijwel elk jaar door Italië trekken en vaak op de terugweg onze berg aan doen. Mede door de Corona jaren was het lang geleden dat we tegelijkertijd in Gubbio waren.

Ik maakte een eenvoudige lunch van tomaat op geroosterd brood (bruschetta al pomodoro) een plaattaart met asperges en twee salades. De aardbeien uit eigen tuin verdwenen in een nagerecht van ijs en slagroom. En ondertussen vakantieverhalen, familienieuwtjes, herinneringen en anderszins bijpraten. Een heel gezellig dagje dus.

Vandaag dan maar weer eens een klusje aanpakken dat al lang op me wachtte. Wordt vervolgd.

De ontplofte tuin

Gisteren onze eerste tuindag gehad. De regen, de warmte en de groeizame tijd van het jaar hebben weer voor een groene oase gezorgd die wel een beetje getemd kan worden. De stroken in het gras die we ongemaaid laten, zorgen voor mooie veldboeketten.

De wisteria doet hysterisch met lange uitlopers, die inmiddels al afgeknipt zijn. Aan de voorkant van het huis staat de hertshooi in volle bloei. Na een drastische snoeibeurt in het voorjaar heeft die plant een ware groeispurt ondernomen. Het grind laat ik nog maar even niet zien. Pas als het er allemaal weer ordentelijk uitziet, volgen de foto’s.

Na het avondeten, zo tegen achten, joeg de wijnboer de grasmaaier nog even over een deel van het erf en ik deed nog een plukuurtje in het grind. Van beide activiteiten knapte de wildernis aardig op. Toen het donker werd, en dat is hier een uur vroeger dan in NL, waren we uitgewerkt. Dat zal zo het ritme van de komende weken wel zijn. De vroege en de late uurtjes, daar moeten we het van hebben in de zomer.

Einde van een tijdperk

Gisteravond namen we met een eenvoudig maaltje afscheid van het Italiaanse leven van onze wijnvrienden. Zij hebben met weemoed in het hart hun huis verkocht. Ooit vormden we met vier stellen hier een klein Nederlands clubje. Zij zijn het tweede stel dat definitief naar Nederland terugkeert. Gezondheid en leeftijd gaan een rol spelen. Het zet ons trouwens ook aan het denken maar we hopen een dergelijke beslissing nog even voor ons uit te schuiven.

Weken zijn ze bezig geweest het huis uit te ruimen. Spullen wegdoen of een nieuwe bestemming geven. Wij profiteren er van mee want er kwamen leuke spulletjes te voorschijn uit de twee tassen die ze meebrachten. Onder andere deze schaaltjes in de vorm van een wijnblad. Heel toepasselijk. Ze gingen met vier dozen wijn weer terug want van hun eigen druiven door de wijnboer hier ter plaatste gemaakt.

Onze vriendschap zal blijven, de herinneringen zitten in ons hart. We bedanken ze voor alle heerlijke momenten die we samen beleefden en ook voor deze laatste foto die nog snel onderaan onze berg gemaakt is. Mooi Umbria, de plek waar het leven goed is en we zulke fijne mensen hebben leren kennen.

Zondag op het erf

Zó begonnen we deze zondag. In de tuin van Caldese dronken we onze eerste cappuccino. Gisteravond hier weer aangekomen en het is goed te zien dat Umbria eerder teveel dan te weinig regen heeft gehad de laatste weken. De tuin lijkt wel weer ontploft en van verschroeid gras is geen sprake.

Een snel ontbijtje bij de bar in de stad, gevolgd door boodschappen doen. We prijzen ons gelukkig dat we dit alles op een kwartiertje afstand van ons huis kunnen doen. Zodoende waren we om twaalf uur weer op het terrein en kon ik mijn moeder bellen, waar we 24 uur daarvoor nog zaten te lunchen.

Juni is de mooiste maand voor de bloeiende brem, fijn dat we er nog een graantje van mee kunnen pikken. Meer tuin en ander nieuws volgt de komende dagen.

Stoepgroen

Met een mobieltje in de hand is er in mijn onmiddellijke omgeving altijd wel wat te fotograferen. Blauwtinten tegen een grijze gevel, ik vind het schitterend. Meteen maar even kijken bij de familie Meerkoet, waar Moeder nog op het nest zit dat behalve uit plastic flessen ook uit twee zwarte schoenen bestaat. Het bijzonder grote jong heeft net van Pa wat waterplantjes gekregen.

Het is de tijd voor stokrozen, keurig onderhouden pottentuintjes en plantenbakken bij boomspiegels. Tijd ook voor mijn onderhoud bij de kapper. Vanuit haar wachtbankje nam ik de laatste foto. Ik heb niet alleen de zomer in mijn bol maar ook in mijn haar.

Op de schop

Grote appartementengebouwen aan de kleine boulevard van Kijkduin werpen hun schaduw in het achtergelegen gebied. De hijskraan staat in wat denk ik een megaparkeergarage moet worden. Nou zijn bouwputten altijd ongezellig maar of het ooit nog mooi wordt in Kijkduin, betwijfel ik.

To the beach! Shops, Restaurants & Food Court. Engels is de voertaal, het zal wel maar mijn voorkeur heeft het niet. Het pannenkoeken – en poffertjesrestaurant heeft deze mevrouw als lokkertje. Ook al niet echt subtiel. Waar je friet kan kopen is wel duidelijk al was de boel gesloten toen wij er om half tien langs liepen.

Men heeft geprobeerd de boel op te fleuren met plantenbakken. Die zien er treurig uit en worden als afvalbak gebruikt. Over het algemeen ben ik een hoopvol gestemd mens maar Kijkduin is volgens mij na Scheveningen de tweede Haagse badplaats die grondig wordt verpest. Volgend jaar nog maar eens naar toe, wie weet kan ik mijn oordeel nog wat nuanceren.

Zand tussen mijn tenen

Het was gisteren de langste dag van het jaar. Precies 16 uur, 16 minuten en 47 seconden daglicht. Ik hou er van en wil altijd heel graag precies op die dag de zon in de zee zien zakken. Dus wij naar Kijkduin rond half acht in de avond. Meteen eens zien hoe de badplaats er nu bij ligt want het hele gebied ligt op de schop. De zee was het enige nog dat ik herkende. Brrr, nog lang niet klaar daar en van het charmante badplaatsje dat het ooit was, blijft weinig over door dure appartementen die deels wel en deels nog niet zijn opgeleverd.

Maar goed, we kwamen voor de zonsondergang, we zaten eerste rang op een deel van de boulevard dat wél toegankelijk was en likkend aan een ijsje. Maar zoals dat vaker gaat aan zee, het werd wat nevelig en koelde behoorlijk af. Kruip-door-sluip-door de auto weer opgezocht. Niet over het strand gelopen, wel zand tussen de tenen van de bouwerij. En toen thuis nog even naar de avondlucht gekeken waar de zon net aan het ondergaan was. Toch een leuke avond!

Modern

Aanhakend op mijn blog van gisteren, is dit wel een toepasselijk schilderij. Het heet De Storm en ik zie er Scheveningse vrouwen en een haringkotter in. Het is gemaakt door Bart van der Leck, tijdgenoot en vriend van Piet Mondriaan. Ik zag De Storm en De Kat in het Kröller-Müller Museum en bewonder de smaak van de verzamelaarster.

Dit middelste werk is gemaakt door Fernand Léger in 1920. Al deze werken zien er ongelooflijk modern uit en ik zou er geen enkele moeite mee hebben om ze bij ons thuis aan de muur te hebben. Maar veel beter, en goedkoper voor mij, is het ze de plaats te laten behouden in een museum zodat iedereen er van kan genieten.