Aan de bomen en het plantsoen voor ons huis is goed te zien dat er een droge en warme periode is geweest. Het gras en de boom vertonen geeltinten. Ik zag, terwijl ik aan mijn ochtendkoffie zat, al een gemotoriseerde maaier langs komen. Even later een werkboot met fietswrakken. In Caldese regent het nu hoorde ik van de wijnboer die achter bleef. Dat is heerlijk voor de tuin, de wijngaard en het gras. Zo blijkt maar weer dat het gras elders altijd groener is.
Wij kunnen er in NL ook wat van hoor. Ik mag dan enthousiast zijn over de Italiaanse variant maar moet je eens kijken hoe verzorgd dit eruit ziet. En ik heb nog wel een paar ramen die ik typisch Hollands vind. Deze met stokrozen en zéker die met de bakfiets voor de deur.
Als er dan ook nog een gewichtige heer in strak tricot met zijn racefiets stil staat voor een winkel met klompen en schaatsen..ja dan heb ik de Hollandse variant wel te pakken. En jullie mogen drie keer raden waar ik nou weer uithang.
Eindelijk lossen we onze belofte in om Bologna eens wat uitgebreider te bezoeken. In 2003 stapten we hier van de autotrein in de auto en gingen op zoek naar ons Italiaanse droomhuis. Dat we dat gevonden hebben, is inmiddels wel duidelijk. Maar nooit keerden we terug naar de stad met de oudste universiteit ter wereld. Een stad die onvergelijkbaar is met wat we eerder al hebben gezien in Italië. We zijn op doorreis en beseffen nu pas dat we hier minstens drie nachten hadden boeken. Enfin, het is niet anders. We proeven de sfeer, verlustigen ons aan alle historie en maken ons zelf opnieuw een voornemen.
De foto’s maakte ik met het tablet (en het blog ook). De mooiere houden we nog tegoed. 
Door een in Italië wonende Facebook vriendin, die ik in het echte leven niet ken, maar dit terzijde, werd ik gewezen op het nu in bloei zijnde St. Janskruid. Dus toen we vanmorgen naar de markt reden, speurde ik de bermen af. En jawel daar stond het. De feestelijkheden het afgelopen weekend in Gubbio hadden te maken met het feest van San Giovanni (St. Jan) dat samenvalt met de zonnewende. Heerlijk als al dat soort informatie in elkaar past. Omdat ik van kruiden niets af weet ging ik via het www maar eens op zoek. Voor ik het wist kwam ik hier terecht http://annetanne.be/ . Daar vond ik eenvoudige info over kruiden. Ik heb nog een hoop te leren maar mijn uiteindelijk doel is het kruidenvrouwtje van Caldese te worden.
Echt? Regent het nou? Bijna verbaasd liep ik gisteren naar buiten. Ja hoor, na wat onweergerommel in de verte vielen de eerste druppels sinds een maand. Snel de planten zó neerzetten dat ze ook wat vangen. Als het maar een beetje doorzet, want aan drie druppels hebben we niets. Gelukkig, dat deed het. De tweede foto moest ik vanuit de keuken maken want het kwam met bakken naar beneden.
Echt? Doet het internet het weer? Bijna verbaasd liep ik vanmorgen naar mijn bureau. Na een weekend zonder hadden we weer signaal. Snel mails en blogs lezen. Want aan een half uurtje verbinding hebben we niets. Gelukkig, het doet het allemaal weer. Vanuit mijn vaste plek knal ik zo het internet weer op.
Nu de brem is uitgebloeid, nemen andere planten de bloeifakkel weer over. De oleander naast de pizza-oven is altijd een beetje ons zorgenkind. Rechts staat de roze weer in bloei en links van de oven is er nog een kleine kans dat de witte oleander wat gaat doen. Het is goed te zien dat we zelf nog geen pizza’s hebben gemaakt dit seizoen, want er hangen spinnenwebben van een jaar. We gaan er eens voor zorgen dat die hoek wordt opgeruimd, want zodra de kleinkinderen hier weer zijn is het ook weer pizza-bak-tijd.
Het was warm en feestelijk gisteravond in Gubbio. Op vijf verschillende plaatsen was levende muziek te beluisteren en er stond ook nog ergens een dj veel te hard zijn best te doen. Letterlijk. We vonden een rustige plek op een beboomd terras en aten met z’n viertjes de vrijdagavond pizza. Daarna wandelden we nog even door de stad. We kwamen terecht op een plein waar een buurtfeest plaats vond en de lange tafels getuigden van de gezamenlijke maaltijd. Kleine plukjes mensen zaten er nog te praten, een paar spelende meisjes wilde wel even poseren. Kleine kinderen lagen te slapen in hun buggy. Zo’n intense zomeravond waarvan iedereen genoot en de foto’s vaag blijven. 
Het blijkt al weer meer dan twee jaar geleden te zijn, dat ik hier een blogje over onze grote blauwe badkamer schreef. Even aanklikken dan hoef ik het verhaal niet nog eens te vertellen. We deden vervolgens niets. Dus zó storend is het allemaal niet. De mensen die ons destijds hielpen bij de koop en afbouw van dit huis, zijn inmiddels vrienden en waren onlangs op bezoek. Met hen bekeken we de badkamer nog eens kritisch. Het is vooral dat tuttige bloemenrandje dat je stoort, zei de vriendin. Als je nou eens begint met daar een houten lijst overheen te maken?
En laten we nu net een vriend hier te gast hebben, die moeilijk stil kan zitten. Vrienden, goede ideeën en een handige Harry. Ik word er erg blij van. Voor de vloer heb ik zelf nog een ideetje. Als de boel helemaal af is, zal ik er nog een echte binnenkijkert van maken.
In mijn herinnering droeg hij altijd een smetteloos witte en strak gesteven doktersjas. Met onder zijn arm een stapel paars-roze statussen. Want naast geneesheer-directeur was hij als revalidatie-arts ook de behandelaar op de kinderafdeling. Op een middag riep hij mij en mijn collega bij zich. Jong en onervaren als we waren, meldden we ons enigszins zenuwachtig. Hadden we iets verkeerd gedaan? ‘Ga zitten, dames. Ik ga jullie les geven.’ Uit een houten kist diepte hij een skelet op en begon ons alle Latijnse namen van elk onderdeel te overhoren. Wij volgden toentertijd een schriftelijke cursus medisch secretaresse en ter stimulering nam hij de taak op zich ons zo nu en dan te onderwijzen. De man, die mij de bijnaam Wempie gaf, overleed vorige week op hoge leeftijd. In het Zeehospitium in Kijkduin fungeerde hij voor mij in die eerste werkzame jaren als een soort vaderfiguur. Zo’n man om nooit te vergeten.
Misschien kunnen we er een traditie van maken, opperde de gastvrouw. Vorig jaar kwamen we met het zelfde clubje Nederlandse vrienden bijeen voor een pranzo onder de moerbeiboom en dat was zó gezellig en smakelijk geweest, dat het voor herhaling vatbaar bleek. De bovenste foto is het uitzicht bij aankomst op het erf van de gastheer-en vrouw . Al snel zaten we aan de koffie met zelfgemaakte taart onder de portico.
Na een uur verplaatsten we ons naar de gedekte tafel onder de notenboom. Al onze zintuigen werden geprikkeld. Het heerlijke eten, de bedwelmende geur van jasmijn, lavendel en rozen. Het geluid van de krekels, een zingende buurman en niet te vergeten onze verhalen en gelach.
De vraag of we hier een traditie van moeten maken is al beantwoord met een achtstemmig en volmondig ja.
Wonen in Caldese (Italië) 