Pracht en praal

Het is niet moeilijk om pracht en praal op de foto te zetten. Veel is ontworpen om te imponeren en dat is hier aardig gelukt. Maar ook de eenvoud is mooi, mooier misschien nog wel. Geef mij maar een doorleefde deur en een verweerde muur. Schoonheid ligt op straat. We vliegen straks terug naar Schiphol met op ons netvlies talloze beelden. Ook in mijn digitale archief is veel terecht gekomen dat nader uitgewerkt moet worden. Mijn fotobewerkingsprogramma liet me even in de steek (eigen schuld) maar ik heb nog een paar beeldige beelden die ik jullie niet wil onthouden de komende tijd.

Onder de loep

Zo’n beetje alle gebouwen die er toe doen zijn bij donker verlicht. Bijna iedereen die van belang is geweest voor Hongarije heeft een standbeeld, buste of plaquette. Vuilnisbakken voor algemeen gebruik kom je om de vijftig meter tegen en hebben een apart bakje voor peuken. Het ene moment waan je je in Parijs, dan weer in Rome. Verkeersdeelnemers gedragen zich hoffelijk. Wel vreemd, er is geen rolstoel, rollator of scootmobiel te bekennen. Het is net of je zintuigen meer registreren als je een vreemde stad bezoekt. We ruiken, horen en zien Budapest en zijn vol bewondering.

Ontmoetingen

Een oom en tante van me adopteerden in de vijftiger jaren een Hongaars jongetje, mijn neef Attila. Ik kom zijn naam hier overal tegen. We lopen op de Vrijheidsbrug, een van de vele bruggen die Buda en Pest met elkaar verbinden. Een Chinese jongen spreekt ons aan en vraagt in het Engels de weg naar de Matthiaskerk.  “Komen jullie uit Nederland?” vraagt hij vervolgens in het Nederlands. We worden door twee jongens aangeklampt die, in een moeizaam Engels, de weg naar de Donau vragen. Op mijn vraag waar ze vandaan komen, krijgen we als antwoord “Italië”. We zijn in staat ze in het Italiaans verder te helpen. Een paar uur later ontmoeten we onze Chinese vriend, die sinds acht jaar in Nederland woont, weer. Hij zit met een mooie Hongaarse in een restaurantje. Ze bespreken hun cultuurverschillen. In het Engels.

Burchtwijk

Door de strategische ligging, zo’n zestig meter boven de Donau, werden hier vanaf de dertiende eeuw huizen en kerken gebouwd. In de vijftiende eeuw werd er een kasteel aan toegevoegd. In de achttiende en negentiende eeuw beleefde de Burchtwijk zijn absolute bloeiperiode. Na de Tweede Wereldoorlog lag het hele gebied in puin. De geschiedenis van Buda in een notendop. Alles werd hersteld en herbouwd. Ik maakte zoveel foto’s dat ik terug moest naar het hotel om de batterij op te laden. Die van mijn camera, dan. Wij sjouwen nog wel even door in mooi en zonnig Buda.

Uitstapje

Toen we nog werkten leek het ons het toppunt van vrijheid om ineens je koffers te kunnen pakken vanwege een aantrekkelijke aanbieding op reisgebied. Voor de tweede keer in zeven jaar tijd ervaren we hoe leuk dat is. Zo waren we een keer vrij plotseling een paar dagen in Madrid. En zo zijn we de komende dagen ineens in Budapest. Wat een aparte en mooie stad met vriendelijke mensen. Dat wordt genieten hier. Ik hou jullie op de hoogte.

Walburg

Als je behoefte hebt aan aanspraak met wildvreemden, ga dan winkelen met peuter. Als dat bovendien een kindje is dat sinds een maand kan lopen en daarover zelf heel enthousiast is, wordt het alleen maar leuker. De moeder en de oma van het kindje zijn er ook enthousiast over, dat spreekt.  We hadden alle tijd vandaag, het Zwijndrechtse  winkelcentrum Walburg is overdekt, dus de regen deerde ons niet.  Als je haast hebt, ga dan vooral niet winkelen met een loslopende peuter. 

Vondst

Bijna wekelijks kom ik in de kringloopwinkels van Delft. Voornamelijk om troep te lossen. Onder het motto ‘elke dag een kastje’ ben ik al maanden bezig mijn kasten uit te mesten. Op die manier blijft zo’n klus hanteerbaar en prima te combineren met ons goed gevulde bestaan. Er zijn trouwens ook blogs die hierover gaan, waardoor ik me heb laten inspireren. Maar goed. Soms kom ik bij het afleveren van overtolligs iets tegen dat mijn hebzucht opwekt. Zoals deze pot. Zwart metaal, dierfiguren en slingers erin geprint. Door zijn pootje toch luchtig. Geen idee waar het vandaan komt en voor dient. Ik heb hem al een functie gegeven, vind hem mooi en verdedig mezelf dat ik zo lekker milieubewust bezig ben.

http://eenkastjeperdag365.blogspot.com/

Wim T. Schippers

Dit beeld, het Melkmeisje naar een schilderij van Johannes Vermeer, is onlangs verplaatst. In de spoorzone van Delft,  waar de hele omgeving op de schop gaat, was geen plaats meer. Vorige week is ze opnieuw onthuld door de maker, Wim T. Schippers. Ze staat nu bij de Nieuwe Kerk, vlak achter haar liggen de Oranjes begraven. Mooie plaats, mooi beeld. En heel wat anders dan een met pindakaas belegde vloer.

http://www.boijmans.nl/nl/7/kalender/calendaritem/783/de-pindakaasvloer-van-wim-t-schippers

Zingen

Zingen maakt vrolijk, roep ik altijd. En verdomd het bleek maar weer eens vanmorgen. Ik was nota bene vroeg op pad naar de tandarts omdat ik een kaakontsteking lijk te hebben. Onderweg passeerde een kleuterklas. ”Oh kijk, een odennenboom’ riep een meisje die een afgetuigde kerstboom zag liggen. Ze begon meteen het lied te zingen, even later zong het hele klasje ook nog jinglebells. Dan stap je toch anders bij de tandarts binnen. Weer buiten zag ik een oude tandeloze (!) man op een bankje zitten. Hij zong galmend ‘Op de grote stille heide”, nog mooi ook.  De passerende jonge vrouw en ik glimlachten elkaar toe. Met de gevreesde kaakontsteking valt het ook al mee.

Ontbijt mét

We kunnen altijd nog meteen gaan ontbijten en de wandeling overslaan, zeiden we tegen elkaar toen we vanmorgen naar de Delftse Hout reden. Dat miezerweer nodigt niet echt uit tot een fikse tocht maar een kleine ronde door de polder is desondanks gelukt. Op de een of andere manier voelt het ontbijt daarna als welverdiend. Er was zelfs een glas prosecco bij vanwege de verjaardag van een van ons.  Proost Ton.