Soepeltjes improviseren

We hadden ons erop verheugd en we vonden dat we het wel verdiend hadden. Dus gingen we tóch, ondanks het feit dat mijn nicht en haar man op het laatst hadden moeten afbellen. Zij kregen een maand te vroeg huurders en moesten onverwacht het huis poetsen en alles voor verhuur in orde maken. We hadden met z’n vieren afgesproken op de Monte Cucco, een berg halverwege onze woonplaatsen.

Een pracht plek en een stuk frisser dan bij ons. We hadden telefonisch voor vier gereserveerd bij dal Lepre en onze verbazing was groot toen het restaurant gesloten bleek. De enige verklaring die we kunnen bedenken is dat er te weinig reserveringen waren om open te gaan en men had ons telefoonnummer niet.

Gelukkig is er op dezelfde berg nóg een eethuis op een meer beschutte plek in de bossen. Daar namen we samen een super eenvoudig maar smakelijk maal. Eenmaal weer thuis deden we een dutje en trokken daarna de werkkleren aan voor twee uur tuinarbeid. We zijn daarin nauwelijks te stoppen en hadden weer genoeg energie.

De ijscoman

De wijnboer is gek op ijs, vooral stracciatella. Ik zou wel een verzameling van ijsjes-etende echtgenoot kunnen maken. En dat deed ik dus. Zelf heb ik op zulke momenten mijn handen vrij want ik ben geen ijseetster. De eerste foto is vlakbij het station in Delft waar ik een maand of twee geleden mijn OV-pas heb aangepast. De tweede foto is tijdens een fietsronde door Delftse Hout, een week of vier geleden. Eiscafé Venezia is van vorige week toen we in het Duitse Riegel overnachtten. Na het eten maakten we nog een ommetje en jawel hoor…de ijscoman kwam weer in de wijnboer naar boven. Masker voor de snoet om naar binnen te mogen maar direct daarna: smullen maar.

Onrust aan zee

We zaten donderdagavond redelijk dicht bij de havenhoofden. Voor de kust lagen grote cruiseschepen voor anker. Dat moeten jullie maar geloven, de foto die ik maakte is niet scherp. Een grote zoekactie zorgde helaas wel voor onrust. Een auto van de kustwacht, een reddingboot en tenslotte een helikopter verkenden de zee vele malen.

We waren niet de enigen die er onrustig van werden, het drama met de vijf surfers ligt iedereen nog vers in het geheugen. In het nieuws heb ik er niets over terug kunnen vinden dus ga ik er vanuit dat het loos alarm is geweest. Na ruim een uur werd de actie gestopt. Misschien zat de vermiste thuis al aan het bier, dat hopen we maar. Het was wel een kleine smet op mijn droomavond.

Midzomerdroom

Mijn plan was om zondag, toen het de langste dag was, naar het strand te gaan om de zonsondergang te zien. Maar het was kil en lichtelijk bewolkt dus dat feestje ging toen niet door. Gisteravond wél. Stoeltjes, salade, flesje wijn en water mee en daar zaten we dan. De voorstelling kon beginnen. Het was nog hartstikke druk op het strand. Van lezen in de meegenomen krant kwam natuurlijk niets terecht. Altijd wat te zien en te beleven.

Toen het spektakel afgelopen was, keerden de meeste mensen huiswaarts. Het was half elf, zevenentwintig graden en nog steeds niet donker. In het Rijn Schiekanaal voor onze Delftse deur werd nog gezwommen en zaten groepen jonge mensen gezellig bijeen. Oh, wat hou ik van lange warme zomeravonden.

Nog even denken

Vanmiddag was ik even op de Voorburgse begraafplaats. Er moest nog een naamplaatje worden gezet bij de urn met de as van mijn vader. De Oosterbegraafplaats heeft beslist parkachtige allure en ik vind het er niet náár. Vredig wel. Confronterend in zekere zin. Zelf ben ik er niet over uit of ik gecremeerd of begraven wil worden. Wij zijn geen mensen die naar het graf van familieleden toegaan om daar planten en bloemen neer te zetten. Een natuurbegraafplaats vind ik wel mooi voor me zelf. Maar wat mij betreft mogen ook mijn nabestaanden het beslissen. Willen zij rond mijn groeve staan of gaan ze liever voor cremeren. As verstrooien of in een urnenmuur? Moet ik hen met deze beslissing opzadelen? Ik ben er nog niet uit en denk er graag de komende twintig jaar op mijn gemak over na.

Nuttig, lelijk en toch leuk

In plaats van in de Delftse Hout wandelden we gisteren in ’s Gravenzande. Ook leuk. Toen we langs strandpark Vlugtenburg liepen, kwam ik dit beschilderde huisje tegen. De vlinder in de blauwe lucht was echt, een aardige bijkomstigheid. Geen idee of het een transformatorhuisje is, nergens zag ik een geel bordje met wat tekens die daarop kunnen duiden. Misschien iets met pompen? Ik ken een bevriende blogger die daar het antwoord misschien wel op weet. Hoe dan ook: als nuttige maar lelijke bouwseltjes op deze manier versierd worden, zijn ze wat mij betreft een blogje waard.

Poseren of spelen?

Vanwege hun jarige vader zagen we gisteren de twee jongste kleinkinderen en vanwege vaderdag de twee oudsten vandaag. De verjaardag werd uitgesmeerd over de hele dag en wij kozen voor het tijdslot rond lunchtijd. Onze zoon kwam mede namens zijn zus vandaag een presentje voor de wijnboer brengen en stomtoevallig werd dat ook rond lunchtijd.

De kleinkinderen zijn zo lief even voor mij te poseren want binnen een week reizen we af naar Italië en heeft deze oma graag een actuele foto. In actie zijn ze veel natuurlijker dus kiekte ik nog wat sportieve momenten.

Op skeelers en rolschaatsen en met een badmintonset waarmee je ook andere vaardigheden mee kunt testen, vertoonden de kinderen hun kunsten. Heerlijk in beweging, zó zie ik ze het liefst.

Het boshuis

Gistermiddag waren we uitgenodigd bij buren van ons die in de bossen bij Elspeet een buitenhuisje hebben. Wat een plek zeg. Om de biodiversiteit te bevorderen waren ze begonnen een grotere vijver uit te graven. Dat moet een paddenpoel worden en een salamanderparadijs.

Het is dat ik het een beetje onbeschaamd vind om bij zo’n eerste bezoek uitvoerig foto’s te lopen maken, maar ik had graag laten zien hoe gezellig we daar zaten. We kregen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en hadden goede gesprekken over heden en verleden. We kennen elkaar ongeveer vijftien jaar, dan is het extra leuk verhalen te delen over de tijden daarvoor. Dan berg je de camera weg en geniet je gewoon met z’n vieren van de raakvlakken die je opnieuw ontdekt. Zij zijn tijdens een rondreis door Europa twee keer bij ons in Italië langs geweest. Hier is dus sprake van goede buren én verre vrienden.

Dieren en beelden

Theo van der Nahmer

In het Westbroekpark staan beelden verspreid, die alle door Nederlandse kunstenaars uit de twintigste eeuw zijn gemaakt. In een dergelijke parkachtige omgeving komen ze heel fraai tot z’n recht. Gelukkig zijn het geen aanstootgevende beelden in actuele zin en waar nu bijna een beeldenstorm om plaatsvindt. Zittende Vrouw en Twee Vrouwen met Parasol zijn de eenvoudige namen. De zittende vrouw heeft een levende vogel op haar hoofd, al is dat maar moeilijk te zien. De dames onder de parasol hebben een hondje op schoot maar dat dat van steen is, lijkt me wel duidelijk.

Bram Roth

Johan Keller

Even verder in het park kwamen we de Gelaarsde Kat tegen in brons. Bovendien werd mijn aandacht getrokken door een aandoenlijk bordje bij een sparachtige boom. Hier wordt Hennie Lindeman geëerd die naar mijn idee een Lindeboom had horen te krijgen.

Het OV

Daar zat ik dan vanmorgen. In de tram. Met een mondmasker én een beslagen bril. Door omstandigheden had Ik geen auto tot mijn beschikking en wilde wel naar mijn moeder in Leidschendam. Overal zie je aanwijzingen en stapstickers op de perrons. Tot drie haltes voor het eindpunt zat ik in mijn dooie eentje in de meterslange tram. Uiteindelijk kwamen er nog twee medepassagiers aan boord. Dus ja, mijn ritje met het OV is me enorm meegevallen.

Jammer genoeg is het eindpunt van de tram tijdelijk verplaatst vanwege de enorme verbouwing van het winkelcentrum. Via een afgezette route met hekken en pijlen kwam ik tenslotte bij mijn moeder. Ik had het gevoel alsof ik een puzzeltocht met hindernissen tot een goed einde had gebracht.