En ook weemoedigheid

Mijn moeder is onlangs terug verhuisd naar de buurt waar ze de eerste tien jaar van haar huwelijk heeft gewoond. Aan het eind van de straat waarin wij woonden, de Cornelis Jolstraat in Scheveningen, stond onze lagere school. Dit is die school, de Cordi Sacratissimo, waar ook mijn vader nog op heeft gezeten. De school ligt onzichtbaar vanaf de straat maar vanaf de plek waar ik vanmorgen parkeerde, was ik in de gelegenheid bovenstaande foto te maken.

Vanuit haar appartementje kijkt mijn moeder tegen de achterkant aan van de kerk van de heilige Antonius Abt. Ik ben er gedoopt, deed er mijn eerste heilige Communie en ontving er mijn vormsel. Ik was negen toen we verhuisden naar de nieuwbouwwijk Berenstein in Den Haag, waar mijn moeder nooit heeft kunnen wennen en we na drie jaar opnieuw verhuisden. Maar dit terzijde. Mijn moeder woont weer in een heel aangename buurt waar veel herinneringen zijn. Het zorgt wel voor wat weemoedigheid, zoals ze dat zelf benoemt.

Zonnen zonder shirt

Wij propten een bezoek aan de tentoonstelling van Jeanne Bieruma Oosting in een verder al goed gevulde dag. Tijd om uitvoerig rond te kijken in het oude deel bij de haven hadden we niet en dat is jammer. Maassluis is echt méér dan woonwijken gevuld met flats.

Het TE HUIS VOOR ZEELIEDEN (ja, zo staat de originele tekst op de muur) herbergt tegenwoordig arbeidsmigranten uit Oost Europa maar werd in 1902 gebouwd voor zeelieden. Voor veertig cent inclusief een kop koffie kon een zeeman er overnachten. Het pand ligt aan een straat die De Wip heet. Dat vonden wij wel geestig. Recht tegenover het museum zat een meneer voor zijn voordeur te zonnen, in ontbloot bovenlijf. Ik zal wel reuze ouderwets zijn maar ik denk dan meteen, doe dat liever in je achtertuin of trek een shirt aan. Enfin, wij hadden onze museumkaart bij ons en konden daardoor zonder betalen van de tentoonstelling genieten. En voor de man er tegenover gold dus: voor niets gaat de zon op.

Vierdaagse

Leuk om in de gelegenheid te zijn twee kleindochters in te halen na de avondvierdaagse. Vier avonden mooi weer en in het totaal twintig kilometer in de beentjes, een mooi en gezond evenement. Alleen die rare gewoonte om de deelnemers vol te hangen met snoepgoed, die begrijp ik niet. Vriendjes en vriendinnen geven het elkaar, klasgenoten, ouders van klasgenoten; het is een grote uitwisseling van bergen snoepgoed. Vanmorgen hebben ze alles uit de verpakkingen gehaald en verdeeld over trommels en bewaarbakken. Deze meiden zijn geen grote snoepers, zelfs de paaseitjes waren nog niet op. Ze denken tot aan hun verjaardagen, beide in september, voldoende voorraad te hebben. De opa’s en oma’s gaven bloemen. Minstens net zo feestelijk!

De zomer van Jeanne

Tussen een zakelijke afspraak in Maasland en een gezellige eetafspraak bij vrienden in ’s Gravenzande zagen we gistermiddag kans om nog even het Museum Maassluis te bezoeken. Daar was een kleine tentoonstelling te zien met werk van Jeanne Bieruma Oosting. Over haar leven en werk las ik onlangs een biografie (klik) geschreven door Jolande Withuis. Zij is ook de initiatiefneemster van de reeks tentoonstellingen die deze zomer op vijf locaties zijn georganiseerd. Ik ben echt blij om in de gelegenheid te zijn geweest tenminste één van deze exposities te bezoeken.

We zien een poppenkastvoorstelling in de Jordaan en twee huiselijke taferelen. Vooral de laatste spreekt me zeer aan. Ik hou van interieurs en vrolijke kleuren dus werd ik als het ware naar dit schilderij toegezogen. Toen we later op de dag bij onze vrienden eerst in de tuin borrelden en daarna een heerlijke maaltijd kregen, begreep ik nog beter waarom juist deze schilderijen mijn dag kleurden. We tafelden nog lang en gezellig na en reden rond tien uur naar huis toen de schemering begon. Ik schreef het gisteren al; het was een lange vrolijke dag.

Vrolijkheid alom

Het is weer een dag vol gezelligheid waarbij het bloggen geen hoge prioriteit heeft. Om te beginnen ging ik op de koffie bij een vriendin die in een mooie buurt in Den Haag woont. Daar staan huizen waarop ik – als ik ruimer in mijn tijd zit – uitgebreid langs wil lopen en wil bewonderen. De vriendin is lid van de tuincommissie in het complex waar zij woont. Over de vergaderingen, de tegenstrijdige belangen en persoonlijkheden van de medebewoners kan ze heerlijk vertellen en ik heb me ook nog even heel kort rond laten leiden. Toen stond voor haar de volgende afspraak voor de deur en ook ik moest me haasten om op tijd thuis te zijn voor de volgende twee afspraken. Zo’n dag; met uitsluitend leuke afspraken en een zon die schijnt. Ik word er wel vrolijk van.

Hoe dichter bij Dordt…

Er zijn wat festiviteiten in augustus in de planning en daar wilde ik wat feestelijke kleertjes voor kopen. De laatste twee jaar kocht ik weinig tot geen kleding dus het moest er maar eens van komen. Niet echt een favoriete bezigheid meer al dat passen en jezelf in levensgrote spiegels terugvinden. Maar goed, samen met mijn dochter maakten we er een gezellige en nuttige dag van. Eerst naar Barendrecht waar ik een winkeltje met kleurige jurkjes op het oog had maar uiteindelijk alleen met een eenvoudige zomerbroek het pand weer verliet.

Daarna in Dordrecht verder gewinkeld en ik na afloop zeer tevreden na vier passessies met twee tassen aan mijn arm in de miezerregen liep. Er was nog een cadeaubon te verzilveren van moederdag 2021! Dat deden we in een fantastisch dagrestaurantje. Hoe dichter bij Dordt hoe mooier het wordt. Dat staat op deze muurschildering en ik kan het alleen maar beamen.

Nattigheid

Vanwege de Pinksterpicknick verplaatsen we ook elk jaar de zondagochtendwandeling naar tweede Pinksterdag. In Delftse Hout werd een triatlon gelopen en was een vroege wandeling niet mogelijk in dat gebied. Dus weken we voor een keertje uit naar het Elzenburgerbos in Rijswijk en ontbeten we vóór de wandeling thuis.

We kregen een paar spatten regen mee maar konden, terwijl de twee mannen uit het gezelschap een langere route liepen, ook nog even op een bankje in de zon zitten wachten op de heren. Met als gevolg een beetje nat achterwerk, bemerkten we later. De rest van de dag regent het, dus we hadden gewoon mazzel zo op de vroege ochtend tijdens de natste Pinksterdagen sinds jaren.

Pinksterpicknick

Dit is absoluut geen goede foto maar het geeft wel lekker het sfeertje weer van een ongedwongen familiebijeenkomst. Gisteravond was al besloten dat een buitenpicknick geen goed idee zou zijn, gezien de weersverwachting. Een gastvrije neef en zijn vrouw stelden hun huis en tuin beschikbaar. Dus daar zaten we dan. Kijk, de oudste en de jongste. Ze schelen bijna honderd jaar!

Vanaf vandaag doe ik weer mee met de foto 7-daagse en krijg ik telkens een onderwerp aangereikt. Dat was vandaag: ‘start’. Mijn dag startte met het maken van caprese op een stokje. De grote tafel stond vol met allerhande zoete en hartige happen. Het begon enorm te regenen maar dat deerde ons niet. De pinksterpicknick 2022, editie 39 kwam tot een einde maar niet nadat we voortdurend tegen elkaar hadden gezegd hoe blij we met onze traditie zijn en hoe fijn het was elkaar weer te zien.

Wachten duurt lang

Je wordt vanzelf een grote familie in de wachtruimte van een vliegveld als de gezagvoerder je uiteindelijk uit komt leggen waarom we vanwege een ernstig technisch probleem niet op tijd kunnen vertrekken en er een ander toestel uit Nederland moet komen. We hadden maandag nog aan vrienden verteld hoe we in vijf uur van deur tot deur reizen met deze Transavia-lijn tussen Rotterdam en Perugia. En dat we er ondanks milieu bezwaren toch graag gebruik van maken. Enfin, we vertrokken om kwart over negen ’s avonds in plaats van drie uur ’s middags. Tijdens het wachten ontstond een soort jolige sfeer op dit kleine vliegveld. Er werden door vliegveldmedewerkers ijsjes uitgedeeld, we kregen gratis maaltijden, we vermaakten ons met lezen en kijken naar mensen en gesprekken aanknopen. Er was een Italiaans gezin met vier kleine kinderen. We hadden bewondering voor de manier waar op ouders en kinderen de zes uur vertraging door wisten te komen. Op deze manshoge klok kroop de tijd langzaam maar zeker toch richting vertrek. Onze dochter was zo lief ons op te halen en thuis af te zetten, schoonzoon had rond vijf uur al een tevergeefse rit gemaakt. We lagen wat laat in ons Delftse bedje, de volgende blogs vertellen de reden waarom we even in NL zijn. Vaste lezers kunnen het misschien wel raden.

Alle steden uit Umbria bijeen in keramiek. Gubbio staat aan de voorkant tussen 9 en 10 uur.

Het lelijks weglaten

Echt bijzonder is het stadje niet maar een Italiaanse sfeertje heeft Gualdo Tadino wél. Aan de gevel van het gemeentehuis hangen netjes in houders de officiële vlaggen van Italië, de Europese gemeenschap en de Provincievlag. Daaronder zijn aan de balustrade nog de vlaggen gehangen die sympathie en meeleven uitdrukken.

Dan is er ook een straat die bestaat uit traptreden en terrakleurige huizen. En dit allerschattigste groentewinkeltje maakt het beeld voor mij compleet. Hoewel het ook in een Frans of Spaans dorp niet zou misstaan.

We dronken even koffie in de hoofdstraat waar de auto’s zowat over je voeten rijden als je tegen de gevel op een miniterrasje zit. Want de Italiaan wil wel graag vlak voor de deur van het gemeentehuis kunnen parkeren en het kleine plein ervoor staat vol met auto’s. Die ik dan weer niet op de foto zet want ik deel voor de buitenwacht toch liever de idyllische beelden.