Mozaïek

• 

• 

• 

Wie Ravenna zegt. zegt mozaïek. Al in de vierde en vijfde eeuw werd deze techniek toegepast, voornamelijk in kerken. Inmiddels vind je het letterlijk op elke straathoek. De bloemenmozaïeken zijn een protest tegen geweld dat vrouwen kan treffen. De straatnaamborden zijn al dan niet toepasselijk versierd.

• 

• 

• 

Onze B&B eigenaar vroeg of ik het mozaïek boven de deur al had gefotografeerd, het heeft meer dan duizend euro gekost, vanwege het goudpoeder dat er in verwerkt is, vertelde hij. Nou, ik had het al gedaan hoor.

Maar het kan nog aparter. wat te zeggen van deze? Zowel pion als verkeersbord zijn gemozaïekt.

En dan heb ik het echte serieuze en heel fraaie religieuze werk nog niet eens laten zien.

Firenze werd Ravenna

Laten we met elkaar afspreken dat we voortaan Firenze zeggen als we het over Florence hebben. Gewoon de Italiaanse naam. Goed, we zouden er twee dagen naar toe gaan maar het weer stuurde ons naar Ravenna. Ook mooi, minder druk, nog nooit geweest en zonnig! Bleek daar gisteren de Giro te vertrekken. Ook al leuk, vonden we.

Maar wat een circus, mensenmassa’s en herrie. Toen het peloton vertrok rond half twee zaten wij in alle rust aan de kust een visje te eten. We waren op de terugweg naar Caldese na twee fijne dagen in een mooie stad met heel wat bezienswaardigs. Kom ik morgen op terug. Hier een voorproefje.

De verleiding

Toen we een week of zes geleden in Buren deze winkel binnenstapten, met de toepasselijke naam De Verleiding, werd er niet lang nagedacht. Er stond een fraaie bronzen uil te koop waarvoor de wijnboer ogenblikkelijk bezweek.

Zijn fascinatie voor uilen ontstond nadat we er twee in huis vonden. Ze waren door de schoorsteen naar beneden gevallen en hadden zich binnen uiteindelijk doodgevlogen. Sneu verhaal en een hoop troep. Inmiddels hebben we, min of meer toevallig, vijf uilen-kunstwerkjes in huis. En net zoals bij het meisje van Vermeer, is het de hoogste tijd ook weer te stoppen met zo’n verzameling. Deze uil heeft op de rand van de schoorsteen in Caldese een plek gekregen. Alleen voor de foto’s mocht ie even naar buiten.

Verschil moet er zijn

Het wonen in twee landen maakt dat we voortdurend vergelijken. ‘Typisch Italiaans’ zeggen we dan. Of ‘echt Hollands’. Ik hou van allebei. Van de charme van gevels waarin de geschiedenis én de electriciteitsdraden zo zichtbaar zijn. De grove stenen, de luiken; onmiskenbaar voor onze middeleeuwse stad hier in het hart van Italië.

Een fraai contrast met deze Nederlandse gevel. Hier heerlijk ouderwetse gordijnen in een raamkozijn dat strak in de lak zit. In beide huizen zou ik graag binnen willen kijken.

En dat is nou het leuke van bijvoorbeeld een programma als Binnenste Buiten. Daar wordt je als kijker meegenomen in diverse huizen. De eigenaren stappen trots rond en vertellen wat hen bewoog bij het inrichten. Vaak verrassend. Of ik het nou mooi vind of niet, als er een ziel in zit, ben ik dik tevreden. Helaas is het programma aan zijn zomerstop toe. Op 2 september zit ik klaar voor het volgende seizoen.

Duizend mijl en een hoop herrie

Dus alleen voor voetgangers en herriemakers

De Mille Miglia doet vandaag Fabriano aan. Een stad hier niet al te ver vandaan. Bij ons beter bekend als de stad waar de wijnboer zijn oogoperatie en nabehandelingen onderging. Om een andere associatie te krijgen, togen we naar de binnenkomst van de autorally. De deelnemers hielden er hun pranzo-stop. Nog vóór wij het centrum in liepen waren we door twee inwoners aangesproken die hun privé parkeerplaats aanboden. Erg sympathiek. We hebben eigenlijks niks met auto’s maar de entourage er omheen was leuk. Kijk zelf maar. De zonnige middag gebruikten we om in wijngaard en tuin te werken. Dáár hebben we veel méér mee.

Ik had graag meer van dit soort karretjes gezien

De tafels voor de pranzo stonden al gedekt

Centrale man op het centrale plein

schoolkinderen vrij-af om wat volk langs de kant te hebben

nog meer volk

alles wordt versierd

presentatie van het Mercedes-team

Wij houden het weer voor gezien

Warme gastvrijheid

In het zuiden van Umbria, ter hoogte van Narni, woont een vriendin van onze gasten. Wij mochten vandaag mee om daar in de grote villa die ze bewoont, een kookworkshop te volgen en het daarna gezamenlijk op te eten. Wat een feest. De gastvrouw had het vuur in de keuken al aan want het is opnieuw een frisse dag hier. Ze zette snel wat eetbaars op tafel.

We begonnen met het maken van de tiramisu, die daarna tot nader order in de koelkast verdween. Ik ben een slechte fotograaf op zulke momenten, want van het heerlijke eindresultaat heb ik geen foto gemaakt.

Het deeg voor de pizzola was al voorbereid en gerezen. Wij hoefden de pizza’s slechts uit te rollen. Ze deed het één keer voor en hup…aan de slag.

De pizza werd in zonnebloemolie geftrituurd en daarna afwisselend belegd met zelfgemaakte tomatensaus, vlees of parmezaan. Machtig maar heerlijk.

Onze vriendin maakte een volgend gerecht van mozzarella overgoten met een voortreffelijke room-truffelsaus. Waarna de gastvrouw kalfslapjes in witte wijn maakte waar we wat sla bij aten. Heb ik veel geleerd? Ja zeker. Maar dat Italianen gastvrij zijn én lekker kunnen koken, dat wist ik al wel. Evengoed ben ik er keer op keer over verbaasd. Wat een verrassende dag.

Paastradities

Omdat we graag aan tradities meedoen, kochten we een Colomba, de Italiaanse variant op onze paasstol en uit Nederland kwamen de paaseitjes mee.

Maar de allerbeste traditie is die van de Pranzo. De paaslunch gebruiken we vaak met Nederlandse vrienden hier uit de buurt. Halverwege onze woonplaatsen ligt dit niet al te spectaculair uitziend restaurant.

We noemen het lunch maar het is een zeer uitgebreide warme maaltijd die uit onnoemelijk veel gerechten bestaat die allemaal even smakelijk zijn. Zonder al te veel poespas, in een geweldige sfeer aan onze ‘eigen’ vaste tafel.

Van één tot vijf zaten we aan tafel en pakten de gesprekken op alsof er niet bijna een jaar verstreek sinds onze vorige ontmoeting. We hebben inmiddels een groot gezamenlijk verleden, want zij zijn het die ons zestien jaar geleden wegwijs maakten in het Italiaanse leven. De borden zijn weer leeg maar onze vriendschap is gevuld met nieuwe goede herinneringen.