De terugkeer

Onze dochter was zo lief haar vader vanmiddag van het vliegveld in Weeze op te halen. In tegenstelling tot mij vindt ze autorijden wél leuk en gezien mijn neiging tot verdwalen, was het een prima ruil die we vanmiddag deden. Zij de autorit, ik de kleindochters. Ik had voor hen L’enciclopedia dei Bambini meegenomen. Met z’n drietjes hebben we verschillende onderwerpen bestudeerd en benoemd. Daarbij was de pagina over het vliegveld favoriet. En wat een feest toen ik de wijnboer dan weer eindelijk in mijn armen kon sluiten. Ook de meisjes kregen uiteraard zijn aandacht. Het pinksterweekend staat voor de deur, de familie herenigt zich. 

Advertenties

Dwalen

Als ik het van mijn oriëntatievermogen moet hebben, kom ik nergens. Maar als ik me van tevoren een beetje verdiep in waar ik heen moet, een GPS op mijn mobiel kan gebruiken, borden en aanwijzingen kan lezen en wat verdwaaltijd incalculeer, dan kom ik er wel. Vroeg of laat. Vorige week moest ik naar Bloemendaal. Ergens op de vijfbaans snelweg zei dat mens van mijn GPS ineens: ‘vertrek in Noordoostelijke richting’. Dat klopte niet want ik reed al een half uur onafgebroken. In Zaandam (!)  vroeg ik een meneer de juiste richting en uitte mijn frustratie over mijn GPS. ‘Mevrouw, dan is uw internet te langzaam, koop liever een Tom Tom.’ Een soort geruststelling was het wel, het lag dus niet alléén aan mij. Toen ik dan eindelijk veel te laat arriveerde bij nota bene een begrafenis, hoe erg wil je het hebben, gooide ik mijn mobiel woedend in het dashboardkastje. Vandaaruit hoorde ik haar met een gesmoord stemmetje murmelen: ‘bestemming bereikt.’

Contrasten

Vrienden staan momenteel op een camping in Maasland en ik was daar gistermiddag. Op iets meer dan tien kilometer afstand waande ik me even in een andere wereld. De wereld van smakelijke maaltijden bereid op een campinggasje. Van buitenleven in de avondzon. Van gastvrijheid, gezelligheid en mooie uitzichten.

Vandaag ging ik samen met een zus naar Rotterdam, waar zij even op het kantoor van de Eendracht moest zijn. Jammer genoeg lag het schip niet op de kade.

Grootsteeds, indrukwekkend en onder een  helderblauwe hemel was ik beland in weer in totaal andere wereld. Twee werelden binnen twintig kilometer van mijn huis. Ik hou van alletwee.

.

Duveltje uit een doosje

Mijn wandelclubzus zag gisteren ‘het’ doosje bij mij liggen en riep meteen ‘dit is een goocheldoosje van pappa’. En daar plopte mijn herinnering naar boven. Het was ooit  gevuld met sigaretten en nadat het dicht en direct weer open werd geschoven was het léég. En wonder vonden wij als kinderen dat. De pioenmeeldraden werden er uitgekiept want dat gaat niets worden en was een beetje dom van me. Een uurtje later liet ik het doosje opnieuw aan mijn vader zien en toen wist hij het ook weer. Tijdens onze kinderverjaardagen deed mijn vader altijd een goochelvoorstelling. Met groot succes. Nog weer later op de middag kon ik, na enig oefenen, mijn kleinkinderen trakteren op een echte goocheltruc. Een wonder vonden ze het.

De uil in Caldese

De wijnboer kreeg deze week gezelschap van een vriend. Samen doen ze wat klussen in en om het huis. Ze vermaken zich wel, zie en hoor ik in onze dagelijkse contacten. In de wijngaard is inmiddels ook uileman op een hoge stam geplaatst. Omdat onze mannen een week met elkaar optrekken, besloten mijn nichtje en ik vandaag iets gezelligs te ondernemen. Dat werd halverwege onze woonplaatsen; een dagje Utrecht.

 

Ons leven lang gaan we al met elkaar om en naast nichtjes zijn we ook vriendinnen. Het bewijs dat we echt in de Domstad waren én een beetje klungelige selfie zijn voor ons het bewijs van een geslaagde dag.

Puur genieten

Mijn vriendin en ik hebben hier hartelijk om staan lachen. De gezellige kleinschalige badplaats Kijkduin ligt op de schop.  Vooral de kreet PUUR GENIETEN ! in hoofdletters vonden we humor. Er ontstaat een nieuwe skyline, lees ik in de plannen en hou mijn hart vast. Geen tweede Scheveningen mag ik hopen.

Natuurlijk vonden we een geschikte plek om bij te praten en onze vriendschap te verdiepen. Want zo voelt dat bij ons. We kunnen zeer vertrouwelijk met elkaar praten en hébben daar ook echt iets aan. Die geschikte plek viel eigenlijk tegen. We zaten in een strandtent waar de consumpties duur waren en de bediening matig. Maar bijgepraat zijn we wél.

 

 

Tussen kunst en kitsch

Het gebouw van de strandwacht in Hoek van Holland heeft nogal wat de lijden van de elementen. Voor mij wordt het daardoor alleen maar mooier, de schoonheid van het imperfecte. Wabi sabi. Binnenin het houten bouwsel zijn strandvondsten te bewonderen. Om die te zien moest ik met mijn neus tegen het raam want de strandwachten zijn nog niet aan het werk en dus is het gebouw gesloten.

Gelukkig was ik toch in staat de bovenste twee foto’s te maken. Jullie raden het al. Ik zette gewoon de raamkozijnen op de kiek. En hieronder de realiteit van de avond ervoor. Altijd een tikkie kitsch zo’n zonsondergang.