Weer weg uit Zeeland

Nee, echt voorjaarsachtig ziet het er niet uit. Wel ruim. Zou het komen omdat ik Italië mis? Dat ik zoveel behoefte heb aan uitzicht en een rustige omgeving? Ik sliep prima in ons weekendhuisje en denk dat dit mede kwam door de stilte. Wel direct na het ontwaken een gevoel van ‘er is wat aan de hand’. Hebben jullie dat ook? Dat Corona een onrust veroorzaakt die zich maar lastig laat temmen.

Enfin, ik zie om me heen dat velen trachten het beste er van te maken. Dat mensen aanbieden te helpen als dat nodig is. Ik hoop en verwacht ferme taal van Mark Rutte vanavond. Mensen die de situatie onderschatten moeten het nog maar eens duidelijk horen van hem. Mensen die hamsteren ook. Ik heb gezegd.

Het park en de dijk

Maar ook mensen achter een rollator, gezinnen met kinderwagens, twee jongens op een motor en iemand in een scootmobiel. Er passeert van alles over de dijk waarop wij uitkijken.

Onder het motto ‘dat had ik in Italië ook ’s avonds zitten doen’, wordt er zo nu en dan nog wat gewerkt. Ik schrijf op zulke momenten mijn blog. Het huisje, dat een chalet genoemd wordt door de verhuurder, is klein maar fijn. Maar de vooruitgang is hier merkbaar, zagen we op ons rondje door het park.

Bovenstaand huis was wel toepasselijk geweest gezien de naam maar we zitten er niet. Kijk, dit is het, ons tijdelijke onderdak. Met gemak zou ik er nog een week aan vastknopen maar dat zit er niet in.

Verkering

Ik was nog niet wakker of ik had al een cadeautje te pakken. Het is vandaag precies vijftig jaar geleden dat we verkering kregen. Het klinkt onvoorstelbaar oud maar zo voelt het niet. We vinden het met terugwerkende kracht alle twee onze beste keus ooit. Mooi toch? Ik kreeg een klein gouden hangertje van mijn lieverd.

En toen scheen de zon ook nog vandaag, wat een feest, ik zit enorm te genieten. We gingen naar Stavenisse waar het uitgestorven was. Terwijl ik wat omgevingsfoto’s maakte, zat de wijnboer met een geheven hoofd richting zon. Je moet het direct waarnemen in dit land en in deze tijd.

Inmiddels zit de zon weer achter de wolken, lezen we de weekendkrant en gaan we straks opnieuw weer even verder waaien buiten. Wat is Zeeland toch ruim en mooi met zijn vriendelijke huisjes en groene dijken.

Na de schilder nu het eiland

Het is louter toeval dat we gisteren werk van de schilder Tholen zagen en nu op Tholen logeren. We doen samen een uitwaaiweekend. Thuisblijven betekent in het geval van de wijnboer, doorwerken achter zijn pc. Terwijl buiten zijn, frisse lucht opsnuiven en een beetje ontspanning goed is voor hem en mij. Op weg naar het vakantiehuisje deden we boodschappen in Sint Maartensdijk. Dat klinkt grootser dat het is. Maar er waren een paar aardige huizen en er was een supermarkt. Gewoon een goed gevulde. Daarna meldden we ons aan, richtten ons in en liepen de dijk op naar de Oosterschelde. Want dáár gingen we voor. Mijn haar heeft nu al coupe windhoos. Heerlijk.

O ja, ik spotte ook de ijsvogel.

Een gelukkige natuur

In het Dordrechts Museum is momenteel een tentoonstelling van de schilder Willem Bastiaan Tholen. Daar was ik niet meer aan toegekomen toen ik er een paar weken geleden was. En omdat de wijnboer en ik ineens over een lege agenda beschikken, wisten we wat we vandaag gingen doen. Het was er beschaafd rustig en we konden op ons gemak ruim honderd schilderijen en nog eens tachtig tekeningen en etsen bekijken. Ik hou van de 19e eeuw, toen de fotografie opkwam en de schilders losser gingen werken. Tholens werk is een ode aan het Hollands landschap maar misschien nog wel meer een ode aan interieurs, gebouwen, mensen en het leven, aldus de folder. We kunnen ons hier helemaal in vinden en waren danig onder de indruk.

Het licht was af en toe belabberd, dus foto’s maken ging lastig. Op de terugweg in de auto hoorden we de persconferentie van Mark Rutte. Eén van de extra maatregelen die vanaf nu worden getroffen om verspreiding van het coronavirus te bemoeilijken, is het sluiten van alle musea. De titel van dit blog is de naam van de expositie. Laten we hopen dat daar snel weer sprake van is.

Harry, Gijs, Dick en Frank

Het afgelopen jaar luisterde ik naar de Grote Harry Bannink Podcast van Gijs Groenteman. Met groot plezier want die Harry heeft meer dan drieduizend fantastische melodieën gecomponeerd. Gijs ging op bezoek bij mensen die met en voor Bannink hadden gewerkt en wisselde die gesprekken af met de muziek. Menig nummer heb ik meegezongen maar vaker nog was ik verrast door liedjes die weinig bekend zijn geworden omdat ze maar eenmalig uitgevoerd zijn. Er is een voorstelling gemaakt die gebaseerd is op deze podcast met Dick van der Stoep op vleugel en Frank Groothof als vertolker. De Volkskrant schreef erover: een charmant, laagdrempelig theatercollege, gegeven door drie apostelen van de componist Bannink. Wij zagen de voorstelling afgelopen week in het intieme Rietveld Theater hier om de hoek. Wie nog naar deze voorstelling wil, moet snel zijn. Wij vonden het een heerlijke theateravond. En die Harry Bannink was een waar genie.

Kussen

Met de naaimachine op de achterbank vertrok ik vanmorgen naar onze dochter om daar een kussenhoes te maken van een oud jurkje van me. Zelf vond ze in haar lappenmand nog een ongebruikt tafellopertje waaruit kussenhoes nummer twee gefabriceerd kon worden. Ze liggen hier samen budgetneutraal te wezen op de bank bij de eettafel.

Tussen de middag aten we gegrild brood, want een beetje oud, met een heerlijke tomatensalsa gemaakt van wat restjes. Waarna we in de voortuin aan de slag gingen. De hortensia werd ontdaan van zijn uitgebloeide bloemen en er werd nog wat geruimd.

De magnolia, die bijna in bloei staat, kon nog wel een tak missen. Deze werd in een groene fles gezet die ik in Italië bij de glasbak heb weggehaald. Het hoeft allemaal niet veel te kosten om het gezellig te hebben en te maken.