In de schaduw van de notenboom

Misschien kunnen we er een traditie van maken, opperde de gastvrouw. Vorig jaar kwamen we met het zelfde clubje Nederlandse vrienden bijeen voor een pranzo onder de moerbeiboom en dat was zó gezellig en smakelijk geweest, dat het voor herhaling vatbaar bleek. De bovenste foto is het uitzicht bij aankomst op het erf van de gastheer-en vrouw .  Al snel zaten we aan de koffie met zelfgemaakte taart onder de portico.

Na een uur verplaatsten we ons naar de gedekte tafel onder de notenboom. Al onze zintuigen werden geprikkeld. Het heerlijke eten, de bedwelmende geur van jasmijn, lavendel en rozen. Het geluid van de krekels, een zingende buurman en niet te vergeten onze verhalen en gelach.

De vraag of we hier een traditie van moeten maken is al beantwoord met een achtstemmig en volmondig ja.

 

 

Italiaanse zomer beelden

Vorig jaar kwam ik deze ouderwetse hooischelven tegen in de buurt van Citerna.  Ze zijn te mooi om niet alsnog te laten zien; veel mooier dan de moderne machinaal gerolde hooibalen die inmiddels overal op het land liggen.

Gisteravond plukte de wijnboer deze abrikozen uit onze eigen boomgaard. Ik fotografeerde ze in de avondzon. Inmiddels zijn ze opgegeten, zoals dat gaat met rijp fruit.

Tijdens ons marktbezoek vanmorgen was dit het uitzicht toen we koffie dronken. Zo blauw zie je ze zelden. Ik zou mijn rode Vespa, zo ik die had, met liefde omruilen voor dit exemplaar.

Stranddag

Gedachteloos aaide hij haar enkel terwijl ie zelf een telefoongesprek voerde. Ik dacht aan vader en dochter toen ik het jonge meisje en de veel te zware grijze man op een strandbedje in Fano zag liggen. Maar toen zij op een zeker moment haar benen als een octopus om zijn veel te dikke middel sloeg, wist ik ineens wel beter. De man, die er in een verhullend pak wellicht ietsje aantrekkelijker uit zal zien, voerde voortdurend zakelijke gesprekken. Dan pakte zij ook haar mobieltje en keek verveeld en chagrijnig naar het schermpje. Vóór mijn fantasie verder met me op de loop ging, keek ik maar eens naar de blauwe lucht.

Dat had het jonge meisje misschien ook beter kunnen doen.

(De slanke man op de foto is de badmeester van het strandje)

Hangen

Medebloggers kennen het vast wel.  Dat je heel veel foto’s maakt en die vervolgens niet gebruikt. Dat je een foto wel leuk vindt maar er geen verhaal bij past. De kersen plukten we van eigen Italiaanse boom en deelden uit op de Pinksterpicknick. Die wil ik toch graag nog even laten zien.

Op een kleine biomarkt in de Bieslandpolder zag ik deze verschrikkelijk lelijke kappen in een boom. Ik weet het wel, het is weer erg hip maar ik vond ze in de zeventiger jaren al lelijk en nu nog steeds. Het effect in de boom is dan wel weer grappig.

Dit zijn twee achternichtjes die tijdens de Pinksterpicknick vriendschap sloten met een simpel zinnetje als: ‘meisje kom je ook hier spelen?’

Dan blijkt opeens dat er toch wat gemeenschappelijks zit in deze kleine serie…

Snelwegrit

Vanwege de gezelligheid reed ik met de wijnboer mee naar een Nederlandse collega in het Brabantse Rijen om aanvullende meststoffen te halen. Hij woont in het hoekhuis van deze fraaie rij. Het was vanmiddag nogal wisselvallig weer.  De terugweg zag er daardoor zó uit.

Ik zag ook nog kans een deel van de rit in slaap te sukkelen. Iets minder gezellig voor de chauffeur.

Pinksterpicknick

Editie 34. Mijn ouders waren beiden 60 jaar toen we voor de eerste keer met ons gezin inclusief zes kleinkinderen een picknick organiseerden op Eerste Pinksterdag. Het werd een traditie die zich nog steeds elk jaar herhaalt. Er huppelen inmiddels tien achterkleinkinderen rond en het heerlijke is dat door alle generaties heen, iedereen het fijn vindt om er bij te zijn. We klonteren en klitten bij elkaar, we eten en drinken en draaien mee met de zon. We eindigen altijd met de vaststelling dat het weer geweldig was. Die lieve ouders zitten urenlang op de meegebrachte tuinstoelen het hardst te genieten van ons allemaal.

Ramen en vensters

Het maakt niet uit in welke stad of straat ik loop, mijn aandacht wordt vaak naar ramen en vensters getrokken, vooral naar de kleurrijke en bloemversierde. Bij huizen met luiken gaan de ramen altijd naar binnen toe open. Dan kunnen er makkelijk bloempotten in de vensters gezet worden en dat zie je hier dan ook veelvuldig.  Het ontoegankelijke sobere raam op de tweede foto krijgt alsnog een zachte uitstraling door de lichtgele kleur van muur en rozen. Het leukste venster echter bevindt zich momenteel achter ons huis. De familie roodstaart heeft wel degelijk jongen. De drie kleintjes krijgen vandaag vliegles. Nog even en we hebben last van het lege-nest-syndroom.