Regen? Waar dan?

Het lijkt er misschien op dat ik weinig anders doe dan in tuinen zitten met vrienden en vriendinnen en dat klopt. Vandaag was het mijn oudste vriendinnenclubje waarmee ik verkeerde. Meer dan veertig jaar vriendschap. Dat voelt nog altijd bijzonder. Dat we in de tuin konden zitten en maar één keer vanwege een korte bui moesten verplaatsen naar de overkapping achterin deze riante tuin, was ook al bijzonder. De mooie tuin en de gastvrijheid maakte het extra fijn maar al stop je ons in een kale ruimte met alleen water en brood, dan nog hebben we het naar onze zin en laten elkaar nooit meer los.

Als er voor me wordt gekookt

Kookboek netjes in de standaard, alle ingrediënten keurig klaarstaand op het aanrecht… dat kan niet anders dan goed gaan bij de Risotto d’Isabella. Sinds deze tienjarige kleindochter vegetarisch is, is haar belangstelling voor het bereiden van maaltijden gegroeid en wilde ze na een oppasmiddag van ons, graag voor ons koken. Haar zus wilde niet op de foto maar kwam wel van de luie bank af omdat zij de tafeldekbeurt had. Ben er een groot voorstander van dat kinderen taken hebben in een huishouden. Als ze dan zélfs al in staat zijn een smakelijke risotto te bereiden, dan smelt en smikkel ik. De kleurige hortensia’s staan in de voortuin van hun huis en ik vouw ze als een sandwich om de meisjes heen. Gewoon voor het mooi.

Beeldspraak

We zaten zondag bij de Posthoorn, een beroemd café aan het Voorhout in Den Haag. We zaten er met onze vrienden heerlijk aan de koffie toen mijn oog viel op een beeld aan de kop van het schelpenpad, schuin tegenover de regeringsgebouwen. Het staat er sinds 2017, mij was het nog nooit eerder opgevallen. Links zien we, in marmer uitgevoerd Thorbecke en rechts in glanzend staal drie moderne ambtenaren. Thorbecke is de ontwerper van onze grondwet dus een standbeeld in Den Haag op deze plek is in feite logisch. De connectie met het heden is op een bijzondere manier uitgebeeld. Onze vrienden staan weerspiegeld in de rechter kolom van het beeld. Ook wel een mooie gedachte want zo zien we het fundament van onze vriendschap bekrachtigd.

Beeld gemaakt door Thom Puckey

Vervolgens liepen we ook langs de fraaie gevels van de prachtige huizen aan het Voorhout. Daar hing aan een pand onderstaand schild. Ook al een mooie manier om het slavernijverleden waarin Nederland een rol heeft gespeeld, naar het heden te halen via de woorden van Nelson Mandela.

Kampioen

We hadden het Nederland wel gegund. En ook de Belgen en de Denen maar het werd Italië dat zich de komende jaren Europees Kampioen Voetbal mag noemen. Wat een loei spannende ontknoping met strafschoppen. We kregen en verstuurden direct erna wat apps naar Italië en de foto’s vandaag zijn dan maar mijn bijdrage aan de feestvreugde. Waar ik overigens altijd van geniet is dat prachtige opera-achtige Italiaanse volkslied dat zo overtuigend wordt meegezongen door de voetballers. De tekst roept op tot eenheid maar ook dat men zal strijden tot de dood er op volgt. Nou, dát gaat me iets te ver. Maar wie geïnteresseerd is, moet het zeker even beluisteren met de vertaling erbij.

Ondersteboven

De jaarlijkse beeldententoonstelling op het Haagse Voorhout is na twee jaar nieuw leven ingeblazen. Echt iets om in deze Nederlandse periode eens te bekijken, vonden we. Toen onze vrienden met wie we vandaag een afspraak hadden, vroegen wat te gaan doen, was de keuze niet moeilijk. We ontmoetten elkaar voor de Koninklijke Schouwburg. Het regende lichtjes, daar hadden niet alleen wij maar ook de decorateurs rekening mee gehouden. Eerst nog een stukje over de antiekmarkt en dan linksaf het Lange Voorhout op.

Het gebodene kon ons niet ál te hevig imponeren, maar het werd droog, de zon kwam zelfs door en we waren met goede vrienden in mijn geboortestad op mijn absoluut favoriete plein. Dan doen die beelden er eigenlijk niet eens zoveel toe.

Dit beeld sprak me wel aan. Hier worstelt een mens met Covid, het heet Challenge for balance van Aris de Bakker. Het blijft nog even balanceren met z’n allen, maar we krijgen het virus er onder. Hoe dan ook.

Aan tafel in tuin

Jullie zijn gewaarschuwd dat het de komende dagen nogal vaak over gezellige bijeenkomsten zal gaan hier op mijn blog. We trappen af met een lunch van onze wandelclub die ook een eetclub is. Hier zien we een voor-en achtertuin in Rijswijk. Wij arriveerden als eersten en dus nam ik nog even de tijd voor een fotorondje.

Een heerlijke tuin waar ik op mijn gemak van genoot. De tafel stond al gedekt en de gastvrouw had heerlijke hapjes, salades en een hartige taart gemaakt. Toen het gezelschap eenmaal compleet en de wijn in de glazen zat, borg ik mijn mobieltje op en stortte ik me volledig op het gezellig samenzijn, met mijn rug naar de tuin maar met de blik en de aandacht naar het heerlijke maal en ons dierbare clubje.

Schakelen

Nog snel maakte ik een laatste foto van ons groene paradijsje op de berg. Daarna vlogen we vanuit Perugia naar Rotterdam en waren in vijf uur van voordeur in Gubbio tot voordeur in Delft. Dat was gisteren. Vandaag zat ik rond half elf bij die leuke moeder van me aan de koffie. Dit is haar groene uitzicht, het enorme winkelcentrum Westfield in Leidschendam. Men doet er alles aan om in de stadse omgeving groenvoorzieningen te maken. Op het dak van de garages onder het appartement is hertshooi en lavendel geplant en de vakken vlak voor de deur zien er ook goed gevuld uit.

Maar ik zag ook dit. Kreeg bijna de neiging om…Maar nee zeg! Ik had een stel genoeglijke uurtjes met en bij mijn moeder met wie het weer goed gaat. Ik laat dit grind kuisen graag aan een ander over.

Vakantiegevoel

Na de lunch gisteren, zochten we een rustige plek aan het water op. We zagen een bankje in de schaduw, precies wat we nodig hadden. We hadden elk ons boek meegenomen maar we begonnen met staren over het water en haalden vakantieherinneringen op. Dit is nog altijd de plek waar we verliefd werden op Italië.

Mensen kijken, ook al heerlijk. Hoe houdt iemand het vol, liggend op de betonnen ondergrond met alleen een handdoekje? Hoe komen mensen er op om op het heetst van de dag in de zon te gaan liggen bakken? Van het naastgelegen grasveldje met ligbedden en parasols werd nauwelijks gebruik gemaakt. De wijnboer haalde nog een ijsje, wij klapten onze boeken dicht en gingen rond half vijf ons boodschappenlijstje afwerken.

Visje

Er moesten vandaag wat technische boodschappen gedaan worden. Als we dan toch al op driekwartier rijden van ons huis zijn, kunnen we net zo goed doorrijden naar het Trasimenomeer om daar in een favoriet tentje een visje te eten. Maar er kwam ook nog een klusjesman om half acht vanmorgen. Hij zou binnen twee uur weg zijn dus dat paste wel in onze planning. Maar het werd half twaalf voor hij weer onze berg afreed. We lieten ons de vrije dag die we gepland hadden, niet afnemen en reden dus linea recta naar dat leuke restaurantje in San Feliciano. We waren er de enigen. De wijnboer kreeg zijn hoofdgerecht, een goed bereide dorade, pas nadat ik mijn hoofdgerecht al op had. Ineens hoort dit restaurant niet meer tot onze favorieten. We zaten vervolgens op een ander geliefd plekje aan dit meer nog twee uur te genieten, daar kom ik nog op terug. De wijnboer slaagde op de terugweg voor al zijn technische boodschappen en wat die klusjesman kwam doen, lezen jullie ook een andere keer. Spreiding van blogonderwerpen, hè?

Zo! Dat is dat.

Gisteren en vandaag zetten we eindelijk een punt achter de wijnoogst van 2020. De laatste rode wijn werd gebotteld, de witte wijn en toebehoren van onze vrienden brachten we naar hun casa en we ontruimden onze cantina. Die kan weer gastenverblijf worden. We reorganiseerden eens flink alle gereedschappen, meetapparatuur, hevelslangen en wat er verder nog aan spul is om een smaakvolle wijn te maken. De ruimte die wij wijnkelder noemen, maar gewoon onder de trap zit, werd opgeruimd en ingericht. We hebben een voorraad van heb-ik-jou-daar én zien in de wijngaard de eerste druifjes na de bloei verschijnen. In september begint het hele circus opnieuw. En tot die tijd gooit de wijnboer al zijn liefde en energie weer in dat stukje grond achter ons huis.