Veertig

Er was uitgerekend dat we veertig jaar geleden voor het eerst met elkaar waren gaan eten. Daarop volgden vele ontmoetingen en er ontstond een hechte vriendschap tussen deze oud-collega’s. Dat moet zo nu en dan gevierd worden. Helaas moest een van ons op het laatste moment afzeggen wegens een langer verblijf in het buitenland. We hebben nu een goede reden om heel snel weer een afspraak te maken met elkaar.

De lunch vond plaats in een oud postkantoor in Oud Beijerland. Nooit geweten dat dit zo’n charmant plaatsje is. Een fraai Gemeentehuis, een grachtje, mooie huizen, ik wil er nog wel eens naar terug. Een kleine stadswandeling maken, de woensdagse markt bezoeken en misschien daarna koffie in de fraaie binnentuin van het Postkantoor. Onze dochter woont er niet eens heel ver vandaan, dus wie weet is zij er ook wel voor te porren.

Puppies en voorlezen oftewel een middag met opa

Het zijn weer de nationale voorleesdagen en voor de wijnboer betekent dat meestal dat ie ook weer even in de rol van voorleesopa kruipt. Terwijl ik gisteren alweer met een paar vriendinnen zat te lunchen, meldde hij zich op de basisschool van jongste kleindochter. Daar las hij ‘Mama is Minister President’ voor. De titel alleen al kan mij bekoren. Na afloop gaf Juliët hem een compliment voor de levendige manier waarop hij voorlas.

De andere kleindochter was ook bij de voorleessessie aanwezig omdat ze daarna gezamenlijk naar een nichtje van ons reden, waar een nest jonge honden te bewonderen viel. Juliët kroop met haar achternichtjes in de kraamkamer om een pup vast te houden. Isabel is iets afwachtender maar kijkt wel zeer vertederd toe hoe haar opa de puppies op schoot heeft. Jong en oud, mens en dier; ze hebben genoten.

Hoge Luchten

Samen met Marthy bekeek ik gisteren Hoge Luchten. Een reizende tentoonstelling waarover onze andere blogvriendin Betty geruime tijd geleden een boeiend stuk schreef (klik). Zoals zij over exposities, boeken en films schrijft, doet je meteen besluiten daar ook op af te gaan.

Wij dus Museum Gouda in en ja, wat zagen we veel moois. De schilderijen zijn uitgeleend door het Rijks en nog tot en met 17 september te zien. De schaatswedstrijd tussen vrouwen is een werk met een prachtig achtergrondverhaal. Lees de link naar Betty maar dan hoef ik het hele verhaal niet na te vertellen.

Zelf bleef ik nog even hangen bij de Koepoort uit Delft die in de 19e eeuw gesloopt is. Dit schilderij is gemaakt door Petrus Gerardus Vertin. De oude stadspoorten zijn in veel Nederlandse steden afgebroken, waarna de bijbehorende bruggen verbreed zijn. Van monumentenzorg was destijds nog geen sprake. Gelukkig hebben we de schilderijen nog.

Toeristisch en cultureel

We begonnen met koffie en gebak in Stolwijk, mijn blogvriendin Marthy (klik) en ik. Sinds een aantal jaren zoeken we elkaar ’s winters op. Het ene jaar komt zij naar mij, het andere ga ik naar haar al was er vanwege de bekende oorzaak een paar jaar niets van gekomen. Vaak ondernemen we samen iets, soms kletsen we alleen maar. Dit keer deden we beide.

We gingen naar Gouda, waar ik toevallig zaterdag ook al was. Dit maal kwam ik in het nog centralere deel terecht waar de tijd lijkt te hebben stil gestaan. Het is een ijzig koude dag maar daar hadden we niet zoveel last van, we liepen doelbewust naar het museum. Daarover morgen meer. Nu alleen nog even laten zien dat Gouda naast de wereldberoemde stroopwafels ook bekend is om een heerlijk ander product.

Bankhangers, stroopwafels en schoolwerk

Zaterdagavond keek een deel van de familie naar Wie is de Mol. Onze dochter zelfs zo fanatiek dat ze een Molboekje bijhoudt. De familie die net in Australië is geweest, volgt het niet vanwege het missen van de eerste delen. Sinds de jubileumaflevering die zich in Italië afspeelde, volgen de wijnboer en ik dit tv-programma ook.

Er was door de kleinkinderen ook schoolwerk te doen. En dat werd serieus aangepakt waarbij Eva de rol van overhoorder op zich nam. Deze laatste volgt momenteel een stage bij Van der Valk in Nootdorp en nam het dekken van de tafel voor haar rekening, inclusief het professioneel vouwen van de servetten.

Natuurlijk hebben we de foto’s en bijpassende enthousiaste verhalen uit Australië bekeken en beluisterd. Als ouders en grootouders is een dergelijk weekend er één om in te lijsten. Maar ook de rest van het gezelschap heeft elkaar uitvoerig laten weten hoe leuk het weer was en blikken we allemaal tevreden terug. En wat vinden jullie van de stoere sauna-gangers die de vrieskou trotseren? Doe mij maar een stroopwafeltje op de markt.

Hoe Maurits aan zijn geld kwam

Vrijwel elk Haags kind is ooit wel in het Mauritshuis geweest, daar ging je met school naar toe. De Stier van Potter, het Puttertje van Fabricius, de Anatomische Les van Rembrandt en natuurlijk Het Meisje met de Parel van Vermeer, we zijn er klassikaal langs gesleurd. En we vonden het nog leuk ook. Vooral dat je er met een bus naar toeging.

Het museum zelf is zeer de moeite waard. Mij vielen vorige week ineens die armpjes op die uit de muur steken met een lamp erin. Over deze aparte manier van ‘verlichting’ heb ik zo snel niets terug gevonden maar over de manier waarop Johan Maurits zijn fortuin vergaarde wél. Lees maar. Je kijkt dan toch weer even met andere ogen naar alle pracht en praal.

Saaie Januari?

We hadden nog een cadeautje tegoed, vond mijn zus. Of het bruidspaar (ha, ha) deze week tijd had voor een lunch? Op onze enige afspraak-loze dag in een verder goed gevulde week werden we door haar getrakteerd in Villa Ockenburg (klik). Wat een ontdekking! We kennen het gebied op de grens van Den Haag en het Westland best goed omdat we jaren in Den Haag West hebben gewoond. De villa op dit landgoed is in 2020 geheel opgeknapt en dat was een grote verrassing voor ons. Een stralende zon, een prachtig wandelgebied en een sympathieke stichting kwamen vandaag samen om ons via mijn zus te verwennen met deze lunch. Januari mag voor velen saai zijn, bij ons is het, min of meer toevallig, elke week wel een keer feest.

Mijn moeder en de kunsten

Een zus had bloesemtakken voor mijn moeder meegenomen, een vleugje voorschot op de lente. Dat kan mijn moeder zeer waarderen. Twee maal per week ga ik naar haar toe en altijd voeren we mooie gesprekken. Veel over vroeger maar de actualiteit boeit haar nog steeds al is ze wel eens teleurgesteld over de hoeveelheid naar nieuws in de krant.

In de gang bij haar appartement hangen weer nieuwe werken. Ik zal binnenkort toch eens vragen wat ze er van vindt maar ik denk niet dat het haar stijl is. Een telefoon die van een brug afvalt en een knappe foto waarin ik nog geen symboliek heb kunnen ontdekken.

Het feit dat er een wisselende expositie is, is lovenswaardig. Het klassieke schilderij in haar kamer heeft in deze reeks mijn voorkeur.

Uit het familie album

Tot verbazing van familie en vrienden, werden wij echte kampeerders. En dan op de primitieve manier. De koelbox voor de verse waar, een multifunctionele emmer voor de was of als wijnkoeler en één pitje butagas om op te koken. Toen de kinderen nog meegingen hadden we twee tenten maar op deze vakantie reisden we nog maar met z’n tweetjes.

We gingen gewoon op de bonnefooi naar Frankrijk en meldden ons bij wisseling van camping bij het thuisfront. Want nog geen mobieltjes. Geen euro’s ook, vooraf Frans geld halen bij de bank en muntjes verzamelen voor de telefooncel. Het is toch alsof je de prehistorie beschrijft, nietwaar? Een koffer vol met boeken mee en vaak eten in restaurantjes vanwege het ene gaspitje. Ik zou het zo over doen!

De enige echte

Ze kijkt je overal aan. Afgelopen week zag ik haar nog in potlood in een etalage van een teken-en verfwinkel in Wijk bij Duurstede.

Dat ik het meisje met de parel mooi vind, is bij velen bekend. Het schilderij is van een ongelooflijke schoonheid, ik hou van de kleuren en de betrekkelijke maar zeer geraffineerde eenvoud van de voorstelling. Helaas gaat ze een beetje aan haar eigen succes ten onder, voor mijn gevoel. Net zoals dat ooit ook met de Mona Lisa is gebeurd. Kijk, mapjes met ansichtkaarten of koekblikken gevuld met stroopwafels die mogen van mij. Maar een vermomd Nijntje gaat zelfs mij te ver.

Natuurlijk ging ik na de tentoonstelling Manhattan Masters in het Mauritshuis nog even op zoek naar het beroemde schilderij van Johannes Vermeer. En daar hing ze hoor. In een rustige zaal waar een jonge vrouw haar op een tablet aan het ‘schilderen’ was. Ik heb het Meisje met de parel wat meer eerbied toegewenst en voor mijn privéverzameling ‘gekke meisjes’ ben ik nog maar naar één ansichtkaart op zoek. Daarna stop ik.