Hemels

Het is best goed te zien hoe hooggelegen de plek is waar we gisteren met vrienden afspraken. Ergens halverwege onze woonplaatsen bevindt zich restaurant Da Baffone dat gespecialiseerd is in truffelgerechten en waar we bijna elk jaar wel een keer met elkaar afspreken. In de coronatijd is daar een kleine kapel gebouwd waar we in afwachting van de vrienden, even naar binnengingen.

In tamelijk korte tijd is er heel veel toegevoegd aan het interieur. Rechts de situatie uit 2021 en links de huidige. Een enorm Mariabeeld, schilderijen, wierookvat en afbeeldingen van diverse Pausen sieren nu de kleine ruimte. Meest opvallend is een glazenkistje op het kleine altaar waarin een pop voorstellende het Jezuskind ligt. Althans dat veronderstel ik.

Maar het ging uiteindelijk om het gezellig samenzijn met vrienden en dat lukte uitstekend. Zie hier ons gezamenlijk voorgerecht. Het was niet druk in het restaurant want Hemelvaartsdag wordt in Italië niet gevierd, het was een gewone doordeweekse donderdag. Maar niet voor ons vier. We aten voortreffelijk en zijn weer helemaal op de hoogte van elkaars wel en wee. Goed gezelschap en smakelijk eten, dat is toch hemels?

Buitengebieden

Deze maal lieten we de heilige Ubaldo met rust. Hij ligt al bijna tien eeuwen in een glazen schrijn in de gelijknamige Basiliek boven op deze berg. Dus hij kan het nog wel even af zonder een bezoekje van ons. We bogen linksaf op de Monte Ingino om op deze warme en stralende dag naar het Parco Rocco te gaan.

Voetballende kinderen, wandelaars, wielrenners en paardrijders; we kwamen ze allemaal tegen. Her en der zijn openbare barbecue-plaatsen waar druk gebruik van gemaakt werd. En er waren mensen zoals wij die niet zo snel meer gaan, een klein stukje wandelen, wat eten en een kalme zondagmiddag beleven in de natuur. Die tevreden huiswaarts keren, daar een mini-ijsje eten en sluimeren in de schaduw.

Wat te doen tijdens een lange rit

We hadden speciaal Tweede Paasdag uitgekozen om de grootste afstand naar Italië te overbruggen. We wisten dat zowel in Duitsland, Zwitserland en Italië deze dag als zondag wordt gevierd en dat betekent geen vrachtverkeer op de weg. Dat scheelt enorm in de drukte. Dat het onderweg veel heeft geregend, was echt heel jammer. Behalve dat het erg vermoeiend rijdt, leverde het ook veel vertraging op. In totaal hebben we er elf uur over gedaan en rolden we stram en stijf de auto uit.

Tijdens het rijden wisselden we muziek af met stille periodes, stopten af en toe om van chauffeur te wisselen, te tanken, te plassen en koffie te drinken. In Duitsland stond ik een moment te stoethaspelen met mijn bankpasje om te betalen voor toiletgebruik. Een aardige man, die dat zag, gaf me een muntstuk van €2 voor het toegangspoortje en beende direct weg. Hij schonk het mij. Hoe aardig. Ik zal wel heel ‘hoognodig’ hebben gekeken. We eten onderweg altijd krentenbollen belegd met kaas. En toen we in de file voor de Gotthardtunnel stonden, luisterden we naar Marjan Berk en Yvonne Keuls. Dat leidde lekker af en voorkwam ergernis. En uiteindelijk is daar dan Hotel Sesmones waar we overnachtten. We weten dat er een fijne kamer voor ons in orde is gemaakt, er is een prima restaurant en we slapen er altijd als marmotten. Al met al was het toch een aardig pittig ritje en daalt langzaam aan het besef neer dat we niet meer de vijftigers zijn die we waren toen ons Italië avontuur begon.

Sentiment

Mijn zus, die vandaag de gastvrouw was, had gezorgd voor soep, broodjes en een goed gevulde plank met lekkers. We waren als zussen vandaag weer bij elkaar om foto’s en papieren van onze ouders verder uit te zoeken. Wat een werk is dat toch. Maar de klus is geklaard al heeft ieder nog wel werkzaamheden te doen die weer voortvloeien uit de verdeling. Uiteindelijk moet er een soort familie archief overblijven. Ja, er kan en zal gedigitaliseerd worden maar soms zijn de originele stukken en foto’s te mooi om niet te bewaren.

Ik zal er in mijn blog vast nog wel eens vaker aandacht aan besteden. Een eeuw aan foto’s levert nogal wat op. Laat ik maar eens beginnen met een foto van mijn moeder, in het midden, met haar vier zussen. Zelfs zonder jaartal is het wel te dateren als je naar kleding, kapsels en brillen kijkt. Mijn ouders waren 25 jaar getrouwd, de foto is gemaakt in1974. Leuk toch?

Niet normaal…

…maar wel heel gezellig! Donderdagavond zaten we bij vrienden in Scheveningen aan tafel, zaterdag bij onze dochter en schoonzoon, zondag bij een zus. En overal heerlijk gegeten. Wat een luxe! Naarmate ons vertrek naar Italië nadert, is onze agenda op z’n volst. De complete wandelclub zat gisterochtend aan het gezamenlijke ontbijt en dan heb ik het nog niet eens over vandaag en morgen. Op de eerste foto de twee kleindochters die apart van ons aten om daarna een filmpje te kijken. Zo konden wij, met de andere opa en oma en onze kinderen rustig tafelen.

In het volle restaurant was het zondag een drukte van belang maar in het gezellige geroezemoes ( wat een heerlijk woord) konden we onze verhalen toch prima kwijt. De wandelclub noemt zich, niet ten onrechte, ook wel de eetclub.

En dan vandaag een vriendinnenclubje. De een overwintert in Spanje, de ander overzomert in Italië. We konden nog net een datum vinden om elkaar te zien. Ik ben aan alle kanten bijgepraat en kan de tweezaamheid op onze berg binnenkort weer uitstekend aan met een stapel verse herinneringen aan mooie vriendschappen.

Vrouwen

Ook dit jaar werd me vanmorgen door een Italiaanse vriendin een feestelijke vrouwendag toegewenst. Men schenkt elkaar Mimosa en de vrouwen gaan samen uit eten. En gelukkig heb ik onlangs een foto kunnen maken van een bloeiende Mimosaboom. Die stond te stralen in een verder onooglijke straat vlak naast het vliegveld in Pisa.

Dat er nog steeds ongelijkheid is tussen de rechten van mannen en vrouwen, heeft een discussie bij WNL onlangs weer bewezen. Ooit was ik vertrouwenspersoon in het ziekenhuis waar ik werkte. Ongewenst gedrag IS ongewenst. Dát is het uitgangspunt en dat wordt nog steeds afgedaan met: ‘vrouwen zijn mondig genoeg’ of ‘ze nemen de opmerkingen te serieus’. En dan heb ik het nog niet eens over ander grensoverschrijdend gedrag en femicide. Nee, de strijd voor gelijkheid is nog lang niet gestreden. Hoe activistisch de Italiaanse vrouwen zijn, heb ik niet veel zicht op. Ik wens ze oprecht een gezellige avond toe met elkaar. Zelf zal ik elk jaar op 8 maart een blog wijden aan de Internationale Vrouwendag. Onrecht moet de wereld uit en dat begint met bewustwording.

Smakelijk

Als er dit soort schilderijtjes voor je neus staan, dan zit je heerlijk te lunchen. En als dat dan ook nog in goed gezelschap is van een stel oud-collega’s dan heb je een perfecte middag. We zaten in een uitstekend restaurant waar de zon de serre verwarmde en de verhalen in heden en verleden elkaar afwisselden. En omdat we redelijk in de buurt waren van een neef die het familie-archief bijhoudt, reden we daar na afloop nog even naar toe. We brachten wat spulletjes die via mijn moeder bij hem terecht moesten komen. Bij hem en zijn vrouw werden we op thee met wat lekkers getrakteerd. En op mooie verhalen. Dus ja, als je zo’n bijzondere middag hebt doorgebracht, verschijnt je blog automatisch wat later dan normaal.

Elk jaar

Onze reis om in deze tijd van het jaar te gaan snoeien, verloopt meestal via Pisa waar we, vanwege een late aankomst, een nachtje slapen in een B&B die zó dicht bij het vliegveld ligt, dat ik het zelfs kan lopen. We checkten geheel automatisch in en kregen via de app allerlei codes voor hekken en deuren. Kijk, dit is onze kamer voor één nachtje. Netjes en met een keukenhoekje inclusief koffiezetapparaat. Let even op de bruine tas die op een stoel is neergezet. De volgende ochtend liepen we terug naar het vliegveld voor een klein ontbijt en het ophalen van de huurauto. We wilden net op weg naar de shuttlebus die ons naar de autoverhuur bracht, toen we een telefoontje uit de B&B kregen. De tas met laptop van de wijnboer was in de kamer achtergebleven. Dus beende die lange man snel terug om hem op te halen. Wat waren we blij met deze snelle ontdekking. Voor het zelfde geld waren we al lang en breed onderweg naar Gubbio.

De eigenaar van de B&B, die we overigens andere jaren wel ontmoet hebben, is overduidelijk een fan van Keith Haring. Ik hou ook wel van die kleurrijke kunst dus nam deze keer maar eens wat foto’s. En toen toch op weg naar de autoverhuur. Zelf rijden we in een oude maar degelijke Subaru zonder toeters en bellen. Nu kregen we een hybride auto mee met allerlei elektronische snufjes, een automaat bovendien, waar de bestuurder erg aan moest wennen. Eenmaal in Gubbio deden we boodschappen en gaf het daarna starten en wegrijden weer wat gedoe. Maar het lukt uiteindelijk toch en het voelt hier alsof we niet weg zijn geweest. Ik zal eens kijken of ik morgen wat vorderingen op het terrein kan laten zien.

onbemande kantoor van de B&B

Cadeautjes uit de natuur

We dachten alleen op de koffie te gaan bij onze ‘wijnvrienden’ die we kennen uit Italië en inmiddels permanent wonen in Nederland. Maar we werden niet alleen verrast met een heerlijke vlaai bij de koffie, ook wijn, soep, risotto en een hoop hartelijkheid waren ons deel. Naast een cadeautje dat we pas op 14 februari mogen openen werd me nog een vers geplukt viooltje in de hand gedrukt.

Vanmorgen zag ik kans om deze sneeuwklokjes op de foto te zetten in de Delftse Hout. Dat de natuur zulke cadeautjes voort kan brengen is toch een fantastisch geschenk? Vanmiddag zaten we met een ander bevriend stel bij ons aan een eenvoudige Italiaanse pranzo. En al die vriendschappen zijn misschien nog wel de allermooiste cadeautjes die het leven je geven kan.

Lekker belangrijk een beetje regen

Natuurlijk werd het gezellig gisteren daar hebben we geen zonovergoten dag voor nodig. In Otterlo holden we onder een paraplu naar een leuk restaurant waar we met z’n viertjes lunchten. Een soort verlaat cadeautje voor een vijftig jarig huwelijk. Een afspraak die al vele malen was uitgesteld vanwege allerlei lichamelijke ongemakken. Familie waarmee we echte vriendschapsbanden onderhouden. Attenties in de vorm van geschenkjes over en weer. Herinneringen ophalen en weer nieuwe maken. Zo ongeveer valt een leuk bezoek wel samen te vatten.