Perugia swingt

Het is een geweldige stad, die hoofdstad van Umbria. We kochten er gisteren in de uitverkoop twee paar nieuwe schoenen voor de wijnboer. Maar dat was maar bijvangst. We gingen om te genieten van Umbria Jazz. Na wat geslenter streken we neer op een terrasje waar de band Heavy Wood aukoestische hardrock speelde.

De gevestigde artiesten treden ’s avonds op, vaak ook op besloten locaties waarvoor entree wordt geheven. Maar de bands die overdag straatoptredens verzorgen, zijn het beluisteren echt meer dan waard.Ik vond zelfs een You Tube filmpje van een optreden maar ben te onhandig om het hier te plaatsen. Misschien lukt het me op FB.

Lachen

De aarde lacht in bloemen. Ik las dat ergens op een blog en ik weet werkelijk niet meer waar. Maar alle hulde voor de bedenker van deze zin want het is zó mooi verwoord.

Zowel maandag als dinsdag kreeg ik positieve en optimistische berichten van de vriendinnen die ernstige zorgen kenden. Laten we vandaag maar eens meelachen met de vrolijkste bloemen die ik ken.

Zondagsrust

Had ik die regen nou maar niet zo opgehemeld gisteren. Want daar kan ons internet dan weer niet tegen. Dus zit ik voor mijn zondagse blogje bij een koffiebarretje in Gubbio en slinger daar ook nog even mijn zaterdagse blog met foto’s de wereld in.

Zoveel valt er niet te vertellen. We deden het plaatsje Cagli aan op de terugweg van de kust naar huis. Het is er niet bijzonder mooi maar wel bijzonder Italiaans. We aten een ijsje en keken uit op dit plein. En ik heb nog wel een sfeerfoto ter afronding. Hopen dat onze internetaanbieder morgen gewoon weer aan het werk gaat. Dan kunnen wij dat ook.

Hemels

Duidelijk dat we gisteren een dag aan de kust waren? We reden een saaie route heen om er zo snel mogelijk te zijn. En een toeristische route terug om de dag optimaal af te sluiten. Daar kom ik nog op terug. Als cadeautje forse buien bij thuiskomst en ook nu op zaterdag regen. Van die recht uit de hemel vallende klaterende stortdouches. Waar de tuin en de wijngaard naar snakten. En wij ook.

Maar om nog even op de kust terug te komen. Ik zag een zonaanbidder die geen huurbedje nodig had en een wc-hokje dat mij grote ogen doet opzetten. Het ronde rooster zorgde voor haar hemelse blik. Ik kom altijd ogen tekort aan de kust,

. (blog van zaterdag 13 juli)

Aan het werk

De afgelopen week hebben we tot drie maal toe van een uitgebreide pranzo genoten. Want zaterdagmiddag was er een verjaardag bij de wijnvrienden te vieren. Vóór we aan tafel gingen moesten de wijnboeren samen een inspectieronde maken, dat spreekt vanzelf. Dan worden er ook allerlei technische dingetjes besproken als bodemverbetering en de kans op meeldauw.

Deze week hebben we geen enkele afspraak, dus gaan we klussen. De temperatuur daalt naar iets heel aangenaams en de verfspullen worden uit de schuur gehaald. Want wonen en leven zoals wij, betekent gelukkig dat we nooit te lang stil hoeven te zitten. En dat is maar goed ook.

Luilekkerland

Le Marche is een schitterende regio met glooiend landschap en iets minder ruig dan Umbria. Als een soort geplooide lappendeken liggen akkers en wijngaarden uitgespreid en levert elke bocht een nieuw panorama op. Bovendien is de streek beroemd om zijn mooie Verdicchio wijnen.

Toen we daar donderdag door die lappendeken reden, stopte de wijnboer graag even om te zien hoe de druiven er bijhangen. Nou, prachtig dus. In onze eigen wijngaard loopt de natuur wat achter vergeleken met deze trossen. Misschien moeten we dit jaar wat later oogsten dan andere jaren. De tijd zal het leren.

Familiegeschiedenis

We hadden de praat er goed in. Zo zou mijn oma het gezegd hebben, ónze oma. Want gisteren waren we bij mijn nicht en haar man in Le Marche op bezoek. We begonnen met een rondleiding over het terrein. Elk jaar wordt er wel iets aangepakt, hersteld en aangeplant. Daarna aan een heerlijke lunch onder de portico. Niet alleen het uitzicht was fantastisch, de pranzo was het ook.

Zó eindigt dan een familiemiddag. We hebben vier uur aan tafel gezeten. Een volgende afspaak zal plaatsvinden op een van de bergen in de Apenijnen. De bergrug die Umbria van Le Marche scheidt. Lang leve de familiebanden. Geen berg te hoog om elkaar weer te ontmoeten.