Voorbeeldstel

De zieke man van onze vriendin is overleden en werd vandaag begraven. Ik schreef kortgeleden al zijdelings over hem. Met drie oud collega’s waren we bij het afscheid en konden zo delen in het gezamenlijk verdriet. Het was een uiterst leuke man en hij vormde met onze vriendin al meer dan zestig jaar zó’n intens goed stel, dat je je afvraagt hoe zij zonder hem verder moet. Als wij met ons clubje bij hen waren, stelde hij zich altijd dienstbaar aan ons op. Met de nodige humor wist hij zich ongemerkt een plek in ons clubje en in ons hart te verwerven. Soms stralen echtparen warmte en genegenheid uit die zó oprecht is, dat je er een voorbeeld aan kunt nemen. Dit was zo’n stel.

Heel beschááfd

In een sneltreinvaart komt mijn sociale leven weer op gang. Vanmiddag lunchte ik tamelijk sjiek in Voorschoten met een stel oud-collega’s. Toen ik mijn kleine autootje tussen de bolides in het grind parkeerde, zag ik de een na andere heer uit stappen.

‘De heren lunchen in de serre, voor u en uw gezelschap denken we aan deze zaal, want met deze tien heren kan het misschien een beetje luidruchtig worden’ zei de man die mij als eerste ontving. Niet verkeerd toch, deze zaal? Met een blijmoedigheid die bij onze leeftijd en medische achtergrond hoort, werd in hoog tempo onze gezondheidssituatie besproken, waarna we aan een overheerlijke drie gangen lunch begonnen. De heren in de serre bleven uiterst rustig. En wij ook.

Zeventig

Met vrienden van vrienden raak je in de loop der jaren ook vertrouwd. Nu we elkaar weer ontmoetten bij de zeventigste verjaardag van de jeugdvriend van de wijnboer, was het een feest van herkenning. Zijn vijftigste en zestigste verjaardag vierden we ook met dezelfde club.

Zaterdagmiddag verzamelden we in een B&B in Hilvarenbeek. Vanwaar we met een taxibusje naar de feestlocatie, een voormalige kerk in Tilburg, werden gebracht. Daar begonnen we met een zangworkshop. Inzingen, stem- en ademhalingstechniek en tenslotte een op maat gemaakt lied voor de jarige door dit gelegenheidskoor en -orkest. Wat een succes!

Daarna schoven we aan de feestelijk gedekte tafel. Er werd gespeecht en heerlijk gegeten. Een buurvrouw van ons zei ooit: narigheid komt vanzelf op je pad, een feestje moet je zelf maken. En dát deden we dus met twintig man met volle overgave.

(Dit bescheiden fotomateriaal is van me zelf. De foto’s en filmpjes van het optreden van ons gelegenheidskoor, zijn uiterst leuk voor onszelf maar niet plaatsbaar)

Goed begin

Aanvankelijk reed ik naar de verkeerde locatie want ik wist niet dat restaurant Berg en Dal op een tennispark gelegen was. Daar dronken we koffie en aten een broodje. Ontelbaar aantal jaren zijn we bevriend. De vierde vriendin uit dit groepje van oud-collega’s woont verder weg en is helaas vaak niet in staat om aan te schuiven. Naar haar toegaan is momenteel ook geen optie; ze verzorgt een doodzieke echtgenoot.

Met de afwezige vriendin in ons hart laten we de aardige jonge ober een foto van ons maken. We zijn weer even bijgepraat en stellen vast dat onze week niet fijner had kunnen beginnen.

Het Brabantse land

‘Je moet ook nog even in het centrum rondkijken’ had een van onze mede-ontbijters gezegd, ‘want dat is de moeite waard’. En dus lopen we in fraai zonnig herfstweer richting centrum Hilvarenbeek. Het is koud geweest met lichte nachtvorst.

Inderdaad, wat een verrassend fraaie plaats, we waren hier nooit eerder. Nou ja, gisteren ook want er was iets te vieren. Maar daar hoop ik de komende week op terug te komen, zodra er wat foto’s zijn doorgemaild.

Nu laat ik de toeristische plaatjes zien van dit Brabantse plaatsje waar we zo gastvrij en bijzonder zijn onthaald. De tekst onder de buste van Anton van Duinkerken kon niet toepasselijker slaan op de afgelopen 24 uur.

Verrassende ontmoeting

Vierenhalf jaar geleden waren we ook al eens een paar dagen in Brindisi. Dus gingen we nog eens op zoek naar een paar plekken die we destijds ook bezochten. We liepen eerst langs de haven en we zagen de Duomo toen het echt donker was geworden.

Daar op dat wonderschone verlate plein stopte een auto en zwaaide iemand naar ons. Het was Carlijn, die ik via Ciao Tutti heb leren kennen. We blogden destijds alle twee voor dat Italiaanse platform en ik schreef toen dit stukje over haar en Remo. Natuurlijk had ik aan hen lopen denken en was van plan om via Facebook proberen contact met haar te maken, want haar telefoonnummer had ik niet meer. En toen was daar ineens die toevallige ontmoeting die voor Carlijn nog onverwachter uitpakte dan voor mij. We dronken met z’n vieren ‘een koffietje’, zoals haar Italiaanse verloofde het in goed Nederlands zei. We zijn op deze foto nog steeds niet uitgelachen over dit leuke toeval. En kijk, als je geïnteresseerd bent in Puglia, op deze site. Grote kans dat je dan met Carlijn te maken krijgt die dit fantastisch vakantiegebied in de hak van de laars, graag promoot.

Ontbijt in een museum

De foto had beter gekund maar mijn bedoeling komt wel over, hoop ik. We kijken hier de ontbijtzaal in van het hotel in Brindisi. Mijn blog over een verrassende ontmoeting daar houden we tegoed, er moeten linkjes in die ik op mijn mobiel niet voor elkaar krijg. Goed, terug naar het hotel waar we vorig weekend verbleven.Door alles in wit- en crème tinten te houden, inclusief de tafelkleden, komt de kunst mooi uit.

Ongesigneerd werk maar wij vonden deze twee schilderijen fantastisch.

Vannacht sliepen we hier. Een echt Duits ingericht hotel. Van een andere orde dus maar ook apart. De eetzaal waar we vanmorgen ontbeten had beslist iets museaals. Morgenochtend ontbijten we in Delft, gewoon weer thuis.