Tussen maart en mei

Twee maanden geleden liepen we voor het eerst door het Elsburgerbos (klik). We vonden het een ware ontdekking, zo dicht in de buurt. Afgelopen zondag kwam het er niet van maar gisteren wél. We maakten er een rondje en hoorden niets anders dan gekwinkeleer van vogels en hier er daar een hondenblafje.

Een mevrouw, duidelijk van een hondenuitlaatservice, liet maar liefst achttien honden heerlijk met elkaar rollebollen en spelen. Ik vind dat knap hoor, zo’n roedel loslopende beesten in bedwang te houden. Ik vind één loslopende hond al eng. Denk trouwens niet dat ik van angst de horizon scheef fotografeerde. Nee, het terrein is hellend en ik genoot van de uitbundigheid van al deze dieren.

De kastanjeboom links staat volop in blad en heeft zijn kaarsjes al aan. De bomen rechts ervan maken een aarzelend begin met hun bloei. Wie de moeite neemt mijn blog van 9 maart terug te lezen, zal het verschil tussen toen en nu goed kunnen zien. De picknickmand waarover ik destijds schreef, hadden we ook nu niet bij ons maar ik zie ons hier hoogzomer nog wel eens naar terug keren.

Ga jutten

Onze zwager had ons gewezen op de speciale juttas. ‘Ik neem hem altijd mee als ik een strandwandeling maak en vul hem met afval.’ We waren de strandopgang nog niet opgelopen of we zagen de grote aanmoedigende borden al staan. Bij inlevering van een volle juttas krijg je zelfs een een koffie, thee of ijsje gratis. De drie deelnemende strandtenten zorgen voor de juiste afvoer van het afval.

Er vielen ons nog drie dingen op: dat ook op het strand veel verzamelpunten voor afval stonden, er een onafzienbare rij gele afvalbakken aanwezig was en dat er nérgens rotzooi lag. Wij verzamelden niets en betaalden gewoon toen we voor het eerst sinds lange tijd op een terras neerstreken. Westland schoon, heel gewoon is het motto. Ik vind het goed geregeld daar op het strand tussen ’s Gravenzande en Hoek van Holland.

Cijfers en letters

Voor de foto-opdracht wil ik altijd een verse foto maken. Maar waar haal ik zo snel cijfers vandaan? Nou komt het sporadisch voor dat ik tussen de bedrijven door een sudoku oplos maar gistermiddag deed ik dat tussen twee draaiende wassen door. Vanmorgen dook ik nog even de kranten in van de laatste dagen. Letters verslind ik vaker en meer dan cijfers. Een krant ongelezen wegdoen kan écht niet. Alarmerende berichten over het wijnjaar 2021 voor wat betreft de Franse wijnen, las ik. De berichten die we krijgen uit Italië zijn wat onze wijngaard aangaat iets gunstiger. Het wordt de hoogste tijd dat we het zelf gaan constateren.

Geruststellende foto van mijn zusje vanmorgen ontvangen. Dit krijgt de natuur in één dag voor elkaar!

Home made

Of ik wel af en toe haar stekken en kweekgoed wat water wilde geven, had mijn zusje gevraagd. Nou, natuurlijk, met alle liefde. Die twee in de emaillen kroezen, ik vermoed dat het pompoenen zijn, gaan als een speer. Die kunnen bijna wel de volle grond in. Het zaaisel in de kleine potjes heeft ondanks mijn zorg, niets groens opgeleverd. Als dat maar goed komt.

We kregen ook instructie vóóral van de eieren te nemen. De dochter van zus en zwager houdt naast paarden en geiten ook kippen en voorziet de familie dus van eieren. Omdat ‘home made’ vandaag de foto-opdracht was, en je dit ruim mag interpreteren, maakte ik vanmorgen een laatste rondje door hun keuken. Inmiddels zijn we weer thuis in Delft.

Bekjes in plekjes

Elk huishouden heeft wel een plekje waar spullen terechtkomen waar nog wat mee moet. Zo staat er bij ons thuis een mand met daarin bijvoorbeeld een geleend boek, een handtas die nog naar de schoenmaker moet en een paar natuurbladen die voor de kleinkinderen zijn. In het duinhuis van mijn zusje staat dit bakje in de gang. De haarattributen zijn ongetwijfeld van een van de vele kleindochters, het bakje komt vast uit een ander huishouden, gezien de plaats waar het staat. Ik verschoof de haarelastiekjes en het speldje naar de vorm van een gezichtje, want dat is de foto opdracht van vandaag. Faces in Places oftewel Bekjes in Plekjes.

Ik keek weer eens met andere ogen rond, dat begrijpen jullie. De knoppen op het kastje staan te ver uiteen om voor ogen door te kunnen gaan. Maar zie, ik kwam een voorwerp tegen dat me wel geschikt lijkt. De temperatuur geeft geen aanleiding hem op te zetten en protesteren helpt niet, het is net of ik hem de mond heb gesnoerd. Of hij wil of niet, de tropenhelm is mijn inzending vandaag.

Technisch

Het was vanmorgen achttien graden in de kamer waar ik wakker werd. Dat is af te lezen op deze bijzondere Galileo thermometer (klik). De foto opdracht vandaag was: technisch. Dat is een onderwerp dat mijlen ver buiten mijn interessesfeer ligt. Je mag iets technisch fotograferen of iets technisch met je foto doen. Pfff. We gingen op de koffie en de lunch bij mijn moeder en aansluitend nog even naar een nichtje. Pas aan het eind van de middag waren we weer in ons tijdelijke huis, de zon scheen en we zochten een luwe plek uit om daar nog even van te genieten. De opdracht lag inmiddels nogal zwaar op mijn maag. Maar goed ik wil me toch aan deze opdracht houden. Het is wat het is. Technisch. Bleh.

Oranje

De foto zevendaagse kent eigenlijk altijd wel een dag waarop een kleur de hoofdrol speelt. Vandaag dus oranje. Terwijl ik tijdens het ontbijt een beetje zat te bedenken hoe ik dat zou aanpakken, zag ik een oranje reddingsboei hangen aan een tegenoverliggend huisje. En hé onze logeerkamer heeft een achterwand in de kleur van de ondergaande zon, ook al oranje dus.

Op het strand kwamen we dit rupsvoertuig tegen. Gehandicapte kinderen zaten er in rolstoel of buggy in en werden zo langs de zee gereden. Heel sympathiek en ook nog onder een oranje baldakijn!

Maar aan dit gebouw van de Reddingsbrigade viel op deze oranjedag echt niet te ontkomen. Oranjer kon ik het niet krijgen vandaag.

In de duinen

We verblijven een paar dagen in het duinhuisje van zusje en zwager. We maken er opnieuw een korte vakantie van. De wijnboer die ook belastingman is, heeft de meeste aangiften gedaan en er komt wat tijd vrij voor strandwandelen en andere ontspanning. De weersverwachting voor de komende dagen is niet echt geweldig, maar voorlopig schijnt ie. Wil ik daarvan profiteren, dan moet ik het hier kort houden. Bij deze.

Inhaalslag

Vanaf maandag ga ik weer meedoen met de foto zevendaagse. Vandaag begint het met een soort opwarmertje: een archieffoto. Vanuit de stilstaande auto op de loeidrukke Koningskade in Den Haag waar het verkeer in vijf rijbanen de ruimte krijgt, trof ik afgelopen week dit bosje tulpen. Een vrolijke aftrap voor een week met foto-opdrachten.

Verder laat ik graag even zien hoe de inwoners van Delft vandaag massaal de terrassen bezetten. Het mág weer, het is droog, dus hoppa met z’n allen. Ik deed mijn mondmasker maar weer even voor in de drukke smalle straten. Door mijn beslagen bril kon ik nog net lezen wat er op het spandoek staat. Ik gun de horeca van harte zijn klandizie maar ik hoef nog niet zo nodig.

En ik ging zo tevreden van huis

Er moest iets opgehaald worden in het Haagse Statenkwartier. Dan kunnen we aansluitend wel even in de Scheveningse Bosjes gaan wandelen, was het idee. Ik begon al op het Statenplein een eerste foto te maken. Toen één in de bosjes.

Door de bomen heen zag ik links de villa’s aan het Van Stolkpark. Zien jullie ze ook? Misschien is het toch wel leuker en afwisselender daar te gaan lopen dan al weer in een groenstrook in de stad.

Dus vergaapten we ons aan dit soort huizen. Met mooie veranda’s, grote tuinen en veel alarminstallaties. Mijn ouders riepen vroeger dan steevast ‘…en ik ging zo tevreden van huis’. Als grap, hè. ‘Je mag trouwens wel inwonend personeel hebben om de boel binnenshuis een beetje knap te houden als je zo wilt wonen’, zeiden we tegen elkaar. En heus, op het zelfde moment zagen we een Aziatische mevrouw met een poetslap de balkonrand schoonmaken. Wij keerden in elk geval weer zéér tevreden naar huis, waar de wijnboer zo lief was even de woonkamer te stofzuigen.