Op zoek

De huizenwissel die wij elk jaar doen, vergt wat organisatie en het duurt meestal een week vooraleer alles weer op zijn plaats staat; de dozen wijn moeten nog worden uitgepakt maar dat heeft geen haast. De meegenomen was is schoon en kan weer terug in een tas die uiteindelijk mee moet naar Italië. Dan heb ik ook nog een lijstje met dingetjes die aangeschaft moeten worden om mee terug te nemen en ik vind het altijd handig om dat zo snel mogelijk in orde te brengen. En zo kwam het dat ik vanmiddag naar een Kringloop winkel ging.

Een hoop glim, glas en meuk. En grote mandflessen voor wijn, maar die hebben we nou net niet nodig. Ik wil een stenen, liefs terra cotta, bloempot hebben van minstens dertig centimeter doorsnede en hoogte. Daar kan een regenton óp en dan een gieter er onder. Niet geslaagd, met lege handen de Kringloop uit. Maar wel in de wetenschap dat ik een aangename speurtocht in het vooruitzicht heb. Ik mag er de hele winter over doen en ben dol op Kringloopwinkels.

Kleine reünie

We hadden een hele goede reden om vandaag naar Friesland te rijden. Daar logeerden zwager en schoonzus uit Colombia bij ons nichtje en haar man. Vanwege de geboorte van een kleindochter waren ze een maand in NL en morgen vertrekken ze al weer. Natuurlijk wilden we elkaar graag ontmoeten want de familie reünie die in Cuba had zullen plaats vinden was vanwege Covid niet doorgegaan en we zagen elkaar voor het laatst in 2017. Hoewel we elkaar samen met de familie uit Australië wekelijks beeldbellen, gaat er toch niets boven het echte menselijke contact. Kijk hoe leuk de broertjes het vinden weer eens naast elkaar te zitten.

We kregen een rondleiding over het terrein van onze nicht, die samen met haar man honden opleidt en (internationale) wedstrijden organiseert in hondenfrisbee. Kijk maar eens op deze site, als je daar meer over wil weten. Een heel leuk bedrijf in een hondenwereld die wij eigenlijk niet kennen. Enfin, uitgepraat waren we natuurlijk nog niet maar er bestaan voorzichtige plannen voor een uitgebreidere reünie in 2022 en tot het zover is, bellen we elkaar elke week weer.

Parijs

Grote kans dat Parijs ook de lievelingsstad van onze jongste kleindochters wordt. Drie dagen (twee nachtjes) waren ze er met hun ouders. En hoe kan je nou beter laten zien dat je in de lichtstad was door even te poseren voor de Eiffeltoren? De treinkaartjes voor de Thalys waren al in een vroeg stadium gekocht, waardoor de reis niet hevig duur was. Natuurlijk hebben ze in de stad ook gebruik gemaakt van de Metro, maar als je in drie dagen 38 km loopt, dan is dat wel een bewijs dat het meeste te voet is afgelegd.

Het was een heerlijk avontuur en Isabel, die samen met haar moeder even langskwam vandaag, vertelde mij er enthousiast over aan de hand van foto’s. ‘Maar uiteindelijk ben ik toch niet echt een stadsmens’, vertrouwde ze me toe. ‘Ik voel me prettiger in de natuur’. Dat vond ik wel een wijze constatering van een elfjarige. Ben benieuwd of dat bij haar zo blijft. Zelf zweer ik bij de balans tussen stad en land maar tot die ontdekking kwam ik pas twintig jaar geleden.

Huizentic en koffiegemis

Duitsland en Frankrijk samen verenigd in een muurschildering op een oud tolhuis vlakbij de gezamenlijke grens. Hier wandelden we maandagochtend langs de oever van de Rijn. Vanwege de rode en witte wijndruiven mocht deze voorstelling zich op extra aandacht van de wijnboer verheugen. Logisch.

Via kleine dorpen, waar we hoopten koffie te drinken en we ons te laat realiseerden dat koffiebarretjes nét iets vaker voorkomen in Italië dan in Duitsland, reden we richting Frankrijk. Ik kon me wel laven aan bijzondere huizen die op de foto móesten.

En uiteindelijk lukte het hoor! Maar toen waren we al in Frankrijk en had ik best wat blijer kunnen kijken.

Reisje langs de Rijn

Vandaag zitten we in Duitsland, waar we overnacht hebben en er een héél korte vakantie vieren. Op tien minuten rijden hier vandaan is de Rijn en aan de oever daarvan dachten we koffie te gaan drinken. Maar mistige maandagochtend; er was nergens een Konditorei open. Wel een gesloten en overwoekerd huis in mooie herfstkleuren.

Ha, een wijngaard. Even stoppen dus. De wijnboer deed meteen ideeën op en kon zelfs proeven. Het wijngebied heet Zur Limburg.

We waren vlakbij Frankrijk, dat we via mooie landelijke weggetjes bereikten. Lunchen deden we in Colmar. Kom ik binnenkort op terug, wat een fotogenieke plaats is dat.

Vóor we terugreden naar ons hotel, kochten we bij deze dame in een kraam langs de weg nog walnoten en een pompoen. En de wijnboer kon het niet laten om nog twee liter gistende rode wijn te kopen.

Murales 2

In vervolg op gisteren nu maar even doorpakken met die muurschilderingen uit Cacciano. Hier een serie die wat primitiever is maar toch wel charmant. Het ezeltje en andere dieren stonden op een muur tegenover de kerk.

Dit doet me in de verte denken aan Van Gogh. Maar wel erg in de verte. En deze hieronder is meer lollig dan mooi. Moet ook kunnen.

Tenslotte nog twee waarvan ik vermoed dat het één en dezelfde schilder is.

Over vandaag valt nog te vertellen dat we een stroomstoring hadden van half tien tot drie uur. Geen stroom, geen water, want dat laatste komt via een elektrische pomp uit eigen bron. We zijn ons vertrek aan het voorbereiden dus wil ik wassen draaien en stofzuigen. In plaats daarvan schonen we het aardbeienveldje en zijn heerlijk buiten bezig want de zon is terug.

Dit is nog lang niet alles

Wij waren één ochtend in Cacciano maar op al zeven blogs plaatste ik foto’s die daar gemaakt zijn en ik ben er nog lang niet doorheen! Hier bijvoorbeeld een paar klassiek aandoende muurschilderingen die ik een echt Italiaanse uitstraling vind hebben.

Hier lijkt het net of ik twee foto’s naast elkaar heb geplaatst maar de beschilderde muur springt iets naar voren waardoor het effect van één gebouw wat verloren gaat. Let ook even op de buitengordijnen. Daar heb ik een zwak voor en neem me voor daar volgend jaar maar eens een serie foto’s van te maken.

We kwamen ook Bambi tegen. De maker Kür One heb ik op internet nergens kunnen terugvinden. Bambi is geschilderd op een school en de kinderen uit Cacciano mochten ook zelf nog even aan de slag. Aandoenlijk.

Aarde en lucht

De Italiaanse man van mijn nicht erfde familiegrond en wat bouwval en ze zijn samen aan de gang gegaan daar een huis op te bouwen, olijfbomen te planten en het terrein weer geschikt te maken om te wonen. Het is louter toeval dat zij en wij op drie kwartier bij elkaar vandaan wonen in dit grote land. Maar gezellig is het wel. Op de bovenste foto zie je de tafel waaraan wij doorgaans uitgenodigd worden. De bladeren die de portico omlijsten zijn van de witte regen en vormen in het voorjaar een soort kanten gordijntjes. Beeldschoon.

Op onze weg terug naar huis hadden we nogal veel achterop rijdend verkeer en was stoppen er op de smalle weg even niet bij. Vanuit de rijdende auto in de regen maakte ik de foto. Eenmaal wel gestopt, klom ik er toch uit en stond in de miezer de laatste foto te maken.

Zo’n echte Italiaanse familie-zondag

Voor de zondagse pranzo reden we vandaag naar Le Marche. Daar woont mijn nicht met haar man. We brachten de kratten terug waarin vorige week rode druiven aangeleverd waren. Maar het ging natuurlijk niet zozeer om die kratten. Het ging om een gezellige familie bijeenkomst omdat ook haar broer, mijn neef dus, met zijn vrouw daar een week logeren. Wij namen alvast een eerste fles net geperste wijn mee die geproefd kon worden. De meningen over de smaak liepen een uiteen. Mijn wijnboer is vooralsnog tevreden en denkt dat het uiteindelijk een zeer acceptabele wijn kan worden.

We schoven om de gastvrije tafel en werden getrakteerd op een heerlijke herfstige maaltijd met onder andere een stoofschotel van wild zwijn. Dat smaakte ons heerlijk en voelde een beetje als genoegdoening voor de zwijnenstal die aangericht was in onze wijngaard. Daarna kwamen de familieverhalen los en zongen we nostalgische liederen zowel uit het Italiaanse repertoire als uit de familie.

We maakten een klein rondje over het erf, zagen de moestuin, bewonderden nieuwe schuren, controleerden de olijvenoogst en maakten dat we snel weer het warme huis ingingen want mensenlief, wat is het fris momenteel. Daar stond de koffie voor ons klaar en kregen we nog een mandje met moestuinoogst mee toen we ons los moesten scheuren van alle gezelligheid en op huis aan reden.

De heilige maagd

In het bos, langs de weg of in een gevel, werkelijk overal kom de de heilige Maria tegen. En altijd opgepoest, van bloemen voorzien en strak in de verf. Ze wordt aanbeden maar ook in de grofste vloeken gebruikt of beter gezegd misbruikt men haar naam.

Een moeder staat hier sowieso op een voetstuk en volwassen zonen voeren voor onze oren de meest sentimentele telefoongesprekken met hun oude moeders. Haar in het openbaar je liefde betuigen is hier vrij normaal.

Terug naar Maria. Zelfs in een leegstaand huis dat aardig aan het verpauperen is, staat ze er keurig bij. En zo hoort het ook. Zeker in Italie.