Dokter Bibber

De kleindochters hadden een vrije dag want studiedag voor het onderwijsteam. Of wij wilden oppassen? Kinderen onder de twaalf met opa’s en oma’s mag van ‘Corona’ al hadden we elkaar dit jaar vrijwel uitsluitend in de buitenlucht ontmoet. Drie weken geleden echter kregen onze dochter en schoonzoon beiden Corona en ook de jongste spruit werd na lichte klachten, positief getest. De oudste is een paar dagen moe geweest en heeft het ongetwijfeld ook gehad. Niemand in het gezin is hevig ziek geweest gelukkig. Omdat wij twee dagen voor de eerste symptomen zich voordeden, even bij hen thuis langs gingen voor het afgeven van verjaardagscadeautjes, zijn ook wij tien dagen in thuisquarantaine geweest. Dat alles ligt al weer ruim een week achter ons. Zeker acht weken lang heeft dit hele gezin nu afweerstoffen. Onze dochter doneert mede hierom nu extra vaak bloedplasma. Het voelt bepaald onwennig om weer ‘gewoon’ met elkaar te kunnen verkeren en we blijven voorzichtig. We deden met de meisjes wat spelletjes, onder meer dokter Bibber. Met grote concentratie spelen jong en oud hier het spel. De oudste poseert voor me bij haar zojuist behangen muur. De drie weken waarin hun gezin noodgedwongen thuis bleef, werden ook nuttig besteed.

Geen wijn maar erwtensoep

Bij de vrienden met wie we in Italië wijnoogsten delen, gingen we vandaag op de koffie. We maakten de gebruikelijke Corona-rondedans door de voorgeschreven afstand keurig te respecteren. We hadden limoncello en vijgenjam meegenomen want die had ik gemaakt met producten uit hun Italiaanse tuin. Na de koffie met gebak werden wij getrakteerd op zelfgemaakte overheerlijke erwtensoep, we nipten even van de limoncello en kregen weer geschenkjes mee, zoals dat altijd gaat bij hen. En passant zette ik de molen van Goudriaan op de kiek, die sinds afgelopen zomer nog maar twee wieken heeft in plaats van vier. Met een pontje voeren we over de Lek naar Schoonhoven waar ik de twee laatste foto’s maakte. Na zo’n zonovergoten dag die zó welbesteed was, kan ik weer heel veel donkere dagen hebben.

Boeren

Daar zaten mijn moeder en ik vanmiddag toch maar mooi eerste rang tijdens het boerenprotest. In Den Haag werd door zo’n duizend boeren op trekkers geprotesteerd tegen de stikstofplannen van het kabinet. Na het Malieveld reed men in colonne naar Huis ten Bosch om de Koning luid toeterend hun ongenoegen te laten horen. En toen via Majesteit mijn Moeder naar het Centraal Bureau Levensmiddelen in Leidschendam. Onze middagboterham bleef even onaangeroerd. Door de ruit heen zagen én hoorden we ze voorbij komen. Boeren hebben het niet makkelijk met alle voortdurend aangepaste regelgeving. Maar of dit nou nog het beoogde effect gaat leveren? Mijn moeder en ik twijfelen er aan.

In een vreemd park

Het mooie weer joeg ons bijtijds naar buiten. Per toeval kwamen we in het Wilhelminapark in Rijswijk terecht omdat we daar in de buurt een kledingcontainer wisten te staan waar we het nodige hebben ingekieperd. Het is toch bijzonder verrassend om tussen snelwegen, woonwijken en torenflats een fraai aangelegd groengebied aan te treffen. De flat is op het parkeerterrein nog te zien maar toen we verder liepen, greep het groen meer en meer om zich heen.

Net als in de Delftse Hout was ook hier een kunstmatig strandje met zwemvijver. Leden van de grote familie Nijlgans hebben in dit jaargetijde de oevers in gebruik. Zij poedelden en wasten zich terwijl wij, zittend in het zonnetje, toekeken. Voor hen en ons begon de dag uitstekend.

Lichtpuntjes

Geen zondagochtendwandeling vandaag. Na een heerlijk thuisontbijt reden we naar de Martinuskerk in Voorburg om daar, vanwege Allerzielen, een klein houten kruisje op te halen dat sinds mijn vader’s uitvaart in de kerk heeft gehangen. Aan de paaskaars mocht ik een kleine kaars aansteken die vandaag nog de hele dag in de kerk zal branden. Het houten kruisje is vanzelfsprekend voor mijn moeder.

Daarna reden we de Westlandroute om te eindigen bij zus en zwager. In hun duintuin hebben we met z’n vieren buiten van een heerlijke warme lunch genoten en weer eens bijgepraat. We zaten beschut onder een overkapping, er waren warmtelampen en buitenkaarsen. Ik maakte foto’s van de maaltijd maar die doen het gebodene geen eer aan en verder liet ik de camera in mijn tas. Neem maar van mij aan dat mijn zus voortreffelijk kan koken en mijn zwager voor de begeleidende drankjes en koffie zorgde. Zo kan een grauwe dag toch heel veel licht vangen.

Blub

In plaats van een koffie en lunchbezoekje aan een vriendin, werd het een telefoongesprek van meer dan een uur. Na afloop moest ik eerst wat water drinken omdat ik zoveel gekletst had. Blub. De glazenwasser kwam langs met zijn hoogwerker en zodra hij klaar was begon het enorm te regenen. Blub. Twee mooie sukadelapjes staan te stoven op de kookplaat. Blub, blub. Vanavond samen met een kruimige aardappel en spruitjes wordt dat een onvervalste Hollandse maaltijd. Als de regen zo blijft aanhouden, ga ik niet meer naar buiten vandaag. Dus zocht ik deze foto op die ik een paar weken geleden in Siena maakte. Ik heb al een hele serie Blubs (klik), klassieke koppen met duikbril op. Ik weet eerlijk gezegd niet wie hier afgebeeld is maar misschien zijn er kunstkenners onder de lezers? In deze lichte lockdown periode waarin we allemaal wel een beetje onderwatergevoel hebben, is het thema Blub wel toepasselijk.

Sfeerbeelden

Er is hier altijd veel fotogenieks te zien. De afgelopen periode heb ik alles met mijn mobieltje gefotografeerd omdat ik een verbindingskabel in Delft achterliet. Het werd een ingewikkelde toestand om foto’s toch op het blog te krijgen aangezien ik de meeste toch nog even nabewerk. Ons tripje door Toscane leverde, geheel in tegenspraak tot wat ik met mijzelf afsprak, een fors aantal foto’s op. Als je gewend bent door een camera te kijken, is het vrijwel ondoenlijk om niet overal een foto in te zien.

Als ik dan zo terug kijk, zie ik dat ik net wat vaker gebouwen en stedelijke omgevingen fotografeer dan landschappen. En kijk eens wat een verschillen. Van grof middeleeuws tot uiterst verfijnd en kostbaar. Van prachtig stucwerk in mediterrane kleuren geschilderd tot ietwat vervallen maar zeker zo charmant. Alles heeft zijn eigen sfeer en ik vind alles mooi, vooral ook ons eigen huis waarvan we weer voor een tijd afscheid namen.

San Quirico d’Orcia

We hadden deze plaats nooit als uitvalsbasis voor ons kleine toertje door Toscane gekozen als we hier niet jaren geleden al eens terecht waren gekomen. Maar hoe ook al weer en wanneer? Het bleek in 1997 te zijn geweest toen we een huis huurden in Deruta en in de week voorafgaand wat rondtrokken. We wilden destijds in Siena overnachten maar hebben de stad toen vanwege de grote drukte links laten liggen. Bij toeval vonden we in dit charmante plaatsje een kamer, gelegen boven de plaatselijke bar. We keken uit op dit plein waar ’s avonds de plaatselijke bevolking hun ‘quatro passi‘ deed en de ouderen op de stenen bankjes tegen de stadsmuur zaten. Het waren mede die momenten waarin onze liefde voor Italië ontstond. Kijk dit is de albergo waar we in ’97 verbleven. Ziet er van buiten niet geweldig uit maar het was er prima om te slapen en ’s morgens het ontbijt in de bar.

Het hotel waar we dit keer zaten was van een andere orde, behoorlijk fantastisch vonden we. Misschien wijd ik er nog een blogje aan, misschien ook niet. Hoe we er achter kwamen dat we nou juist in ’97 hier al eerder waren, is wellicht leuk om nog eens te vertellen maar voor vandaag ben ik ruimschoots door mijn limiet van woorden heen.

Siena

In 1988 waren we voor het eerst in Siena. En voor het laatst trouwens ook. We reisden toen met onze Australische familie door Europa om in Rome te eindigen. De vier meereizende kinderen waren tussen de acht en veertien, het was augustus, het was snikheet. Het werd tijd om de stad nogmaals te bezoeken dus. De Duomo, de dom, liet ik al zien. Maar wie Siena bezoekt kan natuurlijk niet om het Piazza del Campo heen. Het schelpvormige plein is vooral bekend vanwege de paardenren waarbij gestreden wordt om de Palio (het vaandel). Sinds 1633 wordt dit spektakel twee keer per jaar gehouden.

Het Palazzo Publico werd in 1310 gebouwd als paleis en is tegenwoordig Gemeentehuis en museum. Ons verzadigingspunt wat kunstkijken betreft was met een bezoek aan de Duomo al bereikt, dus we bekeken dit prachtige bouwwerk met de elegante toren alleen van de buitenkant. En mensen kijken hè. Ook altijd fijn. Mensen die zomaar gaan zitten op dit plein en de schoonheid ervan op zich in laten werken. Of een beetje gaan spelen. Wij hielden het bij kijken, lopen, foto’s maken en herinneringen ophalen.

Bij Niki in de tuin

Bij de ingang van Il Giardino dei Tarocchi werd onze temperatuur gemeten en ook in de Tarottuin bleven de mondmaskers op. We wilden nu met eigen ogen zien wat Niki de Saint Phalle had gecreëerd. In februari zagen we Niki aan zee, een vervolg kon niet uitblijven nu we zo dicht in de buurt waren.

Natuurlijk is het ongelooflijk wat ze hier, met een groot team en in navolging van Gaudi tot stand heeft gebracht. Sprookjesachtig en fantasievol. Maar het was er behoorlijk druk, al is dat op mijn foto’s niet te zien. De omvang van het park was kleiner dan we dachten en de rit er naar toe langer dan we hoopten.

We hadden het dus eigenlijk snel gezien, vooral ook omdat er veel mensen waren en de ruimten om elkaar te passeren klein. Het tufstenen stadje van gisteren willen we nog wel eens bezoeken, Niki hebben we nu wel gezien.