Hij stond daar maar in de regen. Net als de meerkoeten verplaatste hij zich telkens met kleine pasjes. Toen ik het raam opende om deze foto’s te maken, hoorde ik hem ook praten. Soms ondersteunde hij zijn ‘gesprek’ met weidse armgebaren, waarbij telkens wat inhoud uit het blikje dat ie in zijn hand had, in het rond vloog. De meerkoeten trokken zich daar niets van aan en scharrelden gewoon verder. Ik sloot mijn raam weer.
Op de grens van terras en het Jop-en Britteplantsoen schiet het onkruid al weer omhoog. We noemen dit hoekje nog steeds naar de kinderen van een vriendin van onze dochter, die hier jaren geleden met haar tweeling de stenen in cement legde. Voor nu geloof ik het wel wat het onkruid betreft. Wie weet vriest het de komende winter wel kapot en anders zie ik het ’t volgend jaar wel weer. Nee, ik trof er een veel aardiger vondst vlakbij aan. Op een rotsrichel lagen deze handbeschilderde stenen. Dat moet werk zijn geweest van twee knutselende kleindochters. Of hadden ook de andere kleinkinderen en hun ouders hier hun aandeel in? Vanwege de regenbuien heb ik ze maar binnengehaald. Als ik volgend jaar op onkruidjacht ga, leg ik ze weer terug. Of we vernissen ze en metselen ze in.
Waar ga je naar toe met dit weer als het in de kamer op ons bovenhuis ruim 32 graden is? De eerste uren was er van alles te doen; auto uitladen, koffers legen en boodschappen doen. Maar daarna? Overvolle stranden en plassen, het trok ons niet erg. Een vriendin adviseerde naar een bos te gaan en dat was een succes. Prettig rustig, veel schaduw en geloof het of niet er kwam een hele leuke ijsboer langs. Zomaar midden in het bos!
Hier aan de Delftse waterkant is het net een pretpark. Jongelui met hun favoriete muziek, die toevallig de onze niet is, gelach, gegil en later op de avond gebral.. Het is best gezellig maar na de rust van Caldese is het voor ons behoorlijk schakelen.
Een uurtje ben ik bezig geweest aan het frambozenbevrijdingsfront. Alles wat er tussendoor piepte en geen framboos was, moest er uit. Dit bleef er over. Geen topjaar voor de framboos hier.
In een grijze betonnen rioolbuis staat wat tuingereedschap voor de grijp. De klimop had iets te veel zijn best gedaan. Het blijft een moeilijk hoekje en oogt nog steeds rommelig maar dat komt later wel. De boel is getrimd en op naar de volgende klus: het terugvorderen van ons achterpad. Minstens één meter uit de kant zorgt onkruid en afgevallen blad voor een zooitje. Nog zestien meter te gaan.
Het voordeel van ons kuiertje rond een uur of zeven, is dat het licht zo mooi zacht is. En het lijkt wel of ook andere wandelaars zacht zijn. Er wordt gegroet, geglimlacht en uitgeweken. Er heerst een serene rust die mij zeer aangenaam is. Op woensdag luiden alle kerkklokken, Klokken van hoop. In Delft klinkt zelfs de grootste en oudste klok van Nederland, de Bourdon van de de Oude Kerk, die normaal gesproken alleen geluid wordt bij koninklijke begrafenissen. Het maakt de wandeling nog indrukwekkender. Soms neem ik mijn camera mee en maak foto’s voor een paar dagen. Een andere keer kijk ik gewoon zonder lens voor mijn snufferd naar alle moois om ons heen.
Vanuit het familiehuis vertrokken na het ontbijt diverse sportieve groepen. Hardlopers, zwemmers en wandelaars. Tot die laatste categorie hoorden wij. Tenslotte begint elke zondagochtend voor ons met lopen.
De zon begon door te komen, de omgeving was afwisselend en ik zag prachtige mossen en elfenbanken.
Tenslotte eindigden we bij de Reeuwijkse plassen en daar zagen we ook een bord met de naam van het wandelgebied. We voelen ons hier reuze thuis.
Zien jullie die feestmuts hangen? De kleindochters vouwden hem voor hun opa. Dit weekend verzilveren we zijn cadeau voor zijn zeventigste verjaardag in een groot familie huis in Reeuwijk. Terwijl er vanmorgen een ploegje ging zwemmen, waren anderen even op de markt in Gouda.
We voeren nu een tienpersoons huishouden. Ondanks de meegebrachte voedsel voorraden, moest er nog wat aanvulling gekocht worden. En als je dan toch op de Goudse markt loopt, dan ontkom je er natuurlijk niet aan om stroopwafels te kopen voor bij de thee vanmiddag.
De tijd dat mijn zussen en ik elkaar tastbare cadeautjes gaven voor een verjaardag, ligt inmiddels achter ons. De zus die in juli jarig was, had nog een lunch van me tegoed. Dat onze afspraak viel in een week die op dat punt meer dan goed gevuld was, deed aan onze pret niets af.
Eerst scharrelden we wat door Delft, daarna bleek het nog lastig om een tafeltje voor twee te vinden in de overvolle binnen stad. Maar dat lukte uiteindelijk natuurlijk wel.
Bovendien slaagde ik voor wat decembercadeautjes en kocht zij een nieuwe tas. We keerden tevreden huiswaarts. Volgende week gaat de handrem erop en ga ik op rantsoen.
Weten jullie nog dat ik appeltjes meenam van onze Italiaanse appelboom? En dat ik er stroop van zou maken? Misschien interesseert het niemand maar het bleek zo makkelijk dat ik het recept toch maar onder mijn receptenbutton heb geplaatst.
De hoeveelheid water en suiker die er aan toegevoegd moeten worden, heb ik op gevoel gedaan. Er is niet al te veel stroop maar dat is prima voor dit probeersel. Voor wie een berg onooglijke appeltjes heeft en geen varkrens houdt, is dit een uitstekende methode om ze te verwerken. En ik krijg me daar toch ineens trek in pannenkoeken!
In het Reinier de Graaf Ziekenhuis zijn heel veel ruimten voorzien van foto’s van martkante plekken uit Delft. Nou is het vanwege de privacy moeilijk fotograferen in een ziekenhuis, maar gistermiddag kon ik toch een pilaar kieken. Een dag voor we recent naar Italië afreisden, onderging de wijnboer nog onderzoeken. Gistermiddag kregen we de uitslag. Gelukkig niets ernstigs, niets kwaadaardigs. Wel werd er nogmaals bevestigd dat hij erg ziek is geweest en alles uiteindelijk goed is afgelopen. En omdat hij nog niet helemaal op zijn oude gewicht terug is, hebben we het goede nieuws gevierd in de Brasserie van het ziekenhuis. De deur van het hospitaal staat nog op een kier. Over drie maanden weer controle.
Het Delftse stadhuis op een zonnige vrijdagochtend is toch net weer leuker dan op een pilaar.
