Eten, praten, werken, kijken en bellen

Dit was het eerste wat ik zag toen we via de roltrap het centrum van Perugia in stapten. Het smaakte hen goed, zag ik.

Direct daarna passeerden we dit kleine parkje. Twee spelende kinderen bij een lantarenpaal en rustig pratende mensen.

Opperste concentratie bij een kraamhouder met zilveren sieraden. Hij zat gedudig motieven in ringen te hameren.

Hier het eerste mobieltje, schuin tegen de colafles geplaatst. Ik denk dat deze man de Tour de France aan het volgen was.

Tenslotte een lang en waarschijnlijk serieus gesprek. Zonder veel te gesticuleren en langdurig in de zelfde pose. Leuk hoor, mensen kijken.

Goudgeel

De vakantievierders gingen een dag naar Assisi. Gisteravond waren de meisjes daarop al voorbereid. Het lijkt me erg interessant, zei de zesjarige. De wijsneus. Wij doken de tuin in. Het was een beetje nevelig, de stoelen staan nog in de antiregenstand maar dat deerde ons niet om wat achterstallig tuinwerk te doen.

De goudenregen is nu ook tot volle bloei gekomen. Prachtig toch?

Is het iemand opgevallen dat er geen advertenties meer onder mijn blog verschijnen? Ik heb dat eindelijk afgekocht bij de blogaanbieder. Speciaal voor jullie. Graag gedaan.

Vijftig jaar na dato

Wat verandert er in vijftig jaar ? In ons leven veel. Mijn zusje en ik werden volwassenen. We werden verliefd, trouwden en kregen kinderen. Onze levens lopen behoorlijk parallel. We kregen kleinkinderen. En nu zijn we samen opnieuw in Parijs. Die stad is nauwelijks veranderd. De dynamiek, de cafe’s, het overzichtelijk stratenplan en de super efficiënte metro; het komt ons zo bekend voor. We groeiden samen op, voelen ons zeer vertrouwd met elkaar. Lachen samen veel, het is zo bijzonder om deze ervaring opnieuw met elkaar te delen. Hoewel in onze levens dus veel gebeurde, zijn ook wij in feite nauwelijks veranderd.

Aan onze voeten

Henk nam ons vijftig jaar geleden op de eerste avond mee naar Montmartre. Daar zagen we, gezeten op de trappen van de Sacré Coeur, Parijs aan onze voeten liggen. Dus ja, dat moest wel even over gedaan worden. Inclusief het beklimmen van zo’n 220 traptreden. De stad lag er nu wat heiig bij helaas. Het Place du Têtre was nog even toeristisch maar de massa’s mensen die selfies nemen waren, gezien onze tijdreis, nieuw. Het feit dat mijn vakantiedagboekje in een blog verwerkt zit, is natuurlijk ook erg van deze tijd. En wat betreft die voeten: we lopen ons de blaren. Met genoegen.

Quartier Latin en zo

• 

Vaste plannen voor een dagindeling maken we niet. We gaan met de metro naar een wijk en zien wel hoe het loopt. Zondag was dat een cappuccino op de Boulevard s. Michel, een broodje op een kademuur langs de Seine en tenslotte op een bankje op het Place des Voges. Waar heel Parijs op het gras lag en zat te picknicken. Waar we champagne kurken hoorde knallen en waar Oost Europese muzikanten voor een aangenaam achtergrond geluid zorgden. Daarna rustten we wat uit in het hotel en zochten om de hoek een gezellige restaurantje voor het avondmaal. Een Italiaans restaurant, toevallig. En toevallig ook heel goed.

Jardin du Luxembourg

We begonnen gisteren maar eens wat te wandelen. Stadsplattegrond mee. We vatten het plan op om naar de Jardin du Luxembourg te gaan. Daar staan overal stoelen en al snel hadden we allebei een plaatsje in de zon. Het weer is fantastisch, heel lenteachtig. En maar mensen kijken. En een beetje herinneringen op halen. Wat deed Parijs destijds met ons? We waren jong en de stad kwam toen in al zijn hevigheid bij ons binnen. En nu weer. Je moet hier wel onder de indruk raken van de grandeur. De stad is schoon, de mensen hulpvaardig en vriendelijk en men spreekt ons in het Engels aan. Dat was vijftig jaar geleden bepaald niet het geval.