Van onder de pergola

Beloofd is beloofd. Mijn eerste blogje vanuit Caldese komt hier vandaan. Een grasveld vol madeliefjes, een frisse wind maar wel zonnig. Nee, in de groene stoeltjes buiten zitten is nog geen optie. Niet alleen omdat je uit je flanel waait maar vooral ook omdat er uitgepakt moet worden. We haalden in de stad beneden alvast boodschappen voor drie dagen in huis en daarna begon het grote uitladen van de auto. Die klus is inmiddels geklaard. Terwijl de wijnboer nu naar zijn geliefde wijngaard holt, maak ik een paar foto’s van de bloeiende kersenboom.

En zie, de stoeltjes staan al wel klaar. Ik ga er vanuit dat we daar morgen, tussen de werkzaamheden door, af en toe lekker inploffen om de schoonheid van onze omgeving eens goed op ons in te laten werken.

Teleurstelling en pech

Hè? Geen markt op dinsdag? Hebben we een feestdag gemist? Toch maar even naar het vaste koffiebarretje waar we als vanouds hartelijk verwelkomd werden. De markt is verplaatst, werd ons verteld. Het hele centrale plein gaat op de schop. Voor twee jaar!

Enfin geen speciale marktaankopen op ons lijstje, dus gingen we maar door naar de supermarkt om voor minstens drie dagen boodschappen te doen. En nog even naar de ijzerwarenwinkel voor andere noodzakelijke aankopen.

En toen startte de auto niet meer. De huurauto die zonder informatieboekje aan boord is uitgeleend. Gelukkig zijn er altijd behulpzame mensen in de buurt. De auto had dringend elektriciteit nodig voor het starten, bleek al snel. De behulpzame man kreeg het voor elkaar een laatste vonkje te ontbranden en wees ons naar een dichtbij gelegen benzinepomp met oplaadpunt. Ook daar weer een vriendelijke helper. Hij zette de auto aan de oplader en ging met pauze tot drie uur. Dat had ie wel vantevoren gezegd maar we hadden weinig keus.

En nu zitten we van half één tot drie uur in een bakkerij annex koffiebar. Het is prachtig weer om in de tuin te werken maar helaas gaat onze dag heen met wachten. Zo zonde.

We zijn er weer

Om half drie reden we de berg weer op. In één vloeiende beweging want eindelijk is de weg weer strak en zijn er nergens kuilen meer. We zitten even in de zon om een lunchpakket naar binnen te werken maar veel geduld hebben we daar niet voor. Aan de slag. Met de elektrische deken, een kleine bijverwarming aanzetten, de stofzuiger tevoorschijn te halen en de boodschappen op hun plek bergen. In de tuin nogal wat schade aan omgevallen hek maar dat zien we morgen wel. Voor veertien dagen zijn we weer neergestreken voor de snoei in de wijngaard en olijfbomen en voor wat er nog meer te doen valt. Veel. Maar daar hebben we zin in en proberen het ook kalmpjes aan te doen. De blogs de komende tijd gaan weer over Italië. Jullie zijn gewaarschuwd.

Gezelligheid kent geen tijd

Winkelen, ik doe het nauwelijks meer. Maar gisteren met mijn dochter in Zwijndrecht kwam het er toch van. Gewoon een paar noodzakelijke dingetjes bij de Hema, ons favoriete warenhuis. Al die fraai samengestelde pakketten hebben we alleen bekeken.

Kijk, hier staat mijn dochter wat kaarten uit te zoeken. We dronken samen even een kopje koffie in het winkelcentrum en reden terug naar haar huis waar ze een heerlijke en gezonde lunch bereidde. Dat kan ze goed hoor. Kijk maar, wafels van spinazie, tomaat en ei met wat bloem. Beetje avocado en truffelolie er overheen, heel smakelijk. Later ging ik nog even mee de jongste kleindochter uit school halen. Ze zit in groep 8 van het basisonderwijs en we beseften dat het de laatste keer was dat ik een kleinkind uit school haalde. De tijd vliegt.

Levenslessen

In 2022 kreeg mijn moeder van een zusje dit boek. Het zijn interviews met veertig eeuwelingen en verschenen eerder in de Volkskrant. Mijn zus en ook onze zoon lazen vaak tijdens hun bezoek zo’n verhaal voor en mijn moeder herkende veel in al die levensverhalen. Begrijpelijk en prettig voor haar want echte leeftijdsgenoten had ze niet meer. Onze zoon vertelde tijdens de uitvaartdienst dat hij door het lezen nog beter zijn oma en haar bescheidenheid en optimisme begreep. Bij het uitzoeken van de boeken stopte mijn zus mij dit boek toe, voor onze zoon. Het ligt nu nog bij ons en ik denk dat ik het snel eerst even lees. Er is nog een ander toepasselijk boek dat binnen handbereik ligt, maar daarover een andere keer.

Ontroerend

We kregen op korte termijn zo enorm veel lieve berichten en reacties op het overlijden van mijn leuke moeder, dat het onmogelijk is deze allemaal te beantwoorden. Maar het wordt zeer gewaardeerd en ik wil graag iedereen daar heel hartelijk voor bedanken. Morgen is de uitvaart, vrijdag neem ik de draad van het bloggen weer op.

Dag leuke mam

Ted Wempe-Wartna

geboren 23 augustus 1922

overleden 20 januari 2024

Het gaat slecht met mijn moeder. Ik ben voorlopig even uit de lucht.

Hoera

Gisteren is hij vijftig geworden. Het is nauwelijks te bevatten. Vandaag dronken we koffie met elkaar en van de zomer maakt hij er een echt feestje van. In een gezellig Voorburgs restaurantje dronken we cappuccino en deelden we samen een punt appeltaart. In het druk bezette leven van ons was dit, samen met zijn vriendin en natuurlijk ook de wijnboer, een heerlijk ontspannen momentje. En dan moeten moeder en zoon, op mijn initiatief, nog even samen op de foto. Ik heb de leukste twee uitgekozen. Vijftig jaar geleden was ik al heel blij met Vincent en dat gevoel is alleen maar toegenomen.

Zonnestralen

Tien minuten, hoogstens. Al heel snel zakte de zon nog verder en was dit hoekje weer zichzelf. Die laagstaande zon schijnt onbarmhartig over onze houten vloer waar je dan elk stofje ziet liggen. Maar de vreugde over zonnestralen is groter dan mijn ergernis over een vloer die wel een stofzuigbeurt kan gebruiken.

Ook mijn moeder, die inmiddels wat vaker op bed ligt en langzaam aan zwakker wordt, wees me vanmorgen op de zon. De kerktoren, die ze vanuit haar bed kan zien, stak mooi af tegen een strakblauwe hemel. Samen zonnestralen zien, dat maakt de dag heel mooi.