De grot van de engel

Achter deze muur zit een overdekt terras verstopt. Het hoort bij Hotel Grotta dell’ Angelo en wij komen er elk jaar wel een keer. Men kent ons: hé jullie zijn toch die Nederlanders die op de Monteluiano wonen? Ken je dan ook.. en toen volgde de naam van een Zwitser. Die wij evengoed niet kennen maar onze berg heeft dan ook vele toegangswegen en we zijn al blij als we de mensen van onze eigen weg kennen.

Het is er eenvoudig ingericht en de kaart heeft alleen maar traditionele gerechten. Hier geen lif-laf en hocus pocus in de keuken maar wel een kok die even zijn moestuin in loopt voor wat extra verse kruiden. In de wintermaanden is het er ook goed toeven en eet je er heerlijke worstjes van de grill.

Het is een beetje uit de loop van het centrum en toeristen waaien er niet vaak aan, tenzij ze hotelgasten zijn. Het mag duidelijk zijn, eens in het jaar op zondagmiddag zitten we te genieten in dit engelengrotje.

Inspiratie

Mijn kookboeken raadpleeg ik eigenlijk weinig. Dus vatte ik het plan op om elke week minstens één recept uit een boek te gaan koken. Kwam ik terecht bij de Eénpans gerechten van het Zuivelbureau uit 1992. Wat een verouderde zooi zeg, er wordt nog menig pakje en zakje aanbevolen. Maar goed, ik had nogal veel eieren in huis, een restje kookroom en een bonk Italiaanse kaas waarvan we alleen nog maar kunnen raspen, want te hard en te oud om gewoon te knagen. De rode paprika was in de aanbieding, op de fijn gesneden prei zat een 35% korting sticker en stokbrood had ik toevallig ook nog. Zo verwerkte ik aardig wat restjes in een uiterst goedkoop maaltje.

Toch gaat het kookboekje op de stapel ‘naar de kringloop’. Ik heb weer eens een rondje ontspullen ingezet. Mijn moeders verhuizing zorgt er voor dat ik opnieuw heel kritisch rond kijk in eigen huis

Met een boeket aan de sjouw

Van de vrienden die zaterdag kwamen eten, kregen we een fantastische bos bloemen in kerstsfeer. Ik zette het even apart zodat ik zondag op mijn gemak kon schikken waarna ik het boeket voor een spiegel zette. Dubbel kijkplezier dus. Maar het kwam toch niet zo mooi tot zijn recht. Kennen jullie dat? Dat je eindeloos bezig blijft totdat het helemaal naar je zin is. Het stond te hoog, waardoor je in de glazen vaas eigenlijk meer tegen de stelen aankeek dan dat je de grote dubbele amaryllis bloemen zag. Ik zocht een andere grote vaas uit, het boeket kreeg een vrije plaats en ik ben er nu nog gelukkiger mee.

Heerlijk en huiselijk bezoekje

Hoe het met de wijnoogst is gegaan en hoe stond de tuin erbij? Dat wil mijn leuke moeder dan allemaal meteen weten als we weer bij haar op de koffie gaan. Waarom er nog steeds geen nieuw kabinet is, verwondert haar zeer. Samenwerken en goed naar elkaar luisteren, zo moeilijk is dat toch niet, vraagt ze ons. Tja, ik heb er ook geen pasklaar antwoord op. We babbelen zomaar een uurtje of wat weg, wisselen nog wat nieuwtjes uit en eten samen met haar een boterham. We vinden het heerlijk om elkaar weer te zien, daar zijn we het snel over eens. En met die conclusie verlaten we haar. Maar we komen snel weer terug, dat kan nu weer.

Uitstekend sanitair

Over zo’n saaie terugreis valt weinig te vertellen.Veel file maar langs de Duitse autobahn ga je voor je plezier naar de wc. Dat hebben ze bij Serways heel fijn geregeld met een geautomatiseerd reinigingssysteem van bril en pot. Je betaalt met je pinpas €0.70 en je krijgt een bon ter waarde van €0,50 die ter plekke te besteden is in restaurant en / of winkel. Voor die €0,20 blinkt alles je tegemoet en hoef je geen kraan of handdoekautomaat aan te raken omdat alles met sensors is geregeld. We goten er bij ons zelf nog een koffie in en wat benzine in de auto. Bij e Moerdijkbrug zag ik kans om nog even een foto te maken. Als we daar eenmaal overheen zijn, zijn we bijna thuis. Meer dan acht uur deden we vandaag over de zeshonderd kilometer. Dat is wel eens vlotter gegaan.

Deze Scheveningse huizen staan vlakbij het huis van een zusje waar we nog even een stek brachten van een zaterdagavond uitgegraven plant uit Caldese. En dan gaan we nu heus over tot de orde van de Delftse dag.

Citroen en abrikoos

Men schuwt een hevig kleurtje voor de buitengevel niet, hier in Italië. En op de een of andere manier word ik er altijd toe aangetrokken. De foto’s komen (alweer) uit het dorp met de muurschilderingen. Het glas-in-loodraam is dan ook bedrieglijk echt.

Als de huizen gedurende lange tijd geen lik verf krijgen, dan verkleurt of ontkleurt de boel en krijg je dit effect. Aan de ontsierende elektriciteits-en telefoonkabels die aan gevels plakken en bovengronds de straat overspannen stoor ik me niet meer. Maar kwetsbaar is het natuurlijk wel, zo maakten wij onlangs weer mee. Neemt niet weg dat we het nog altijd heerlijk vinden om in dit geweldige land te kunnen wonen.

Kalenderspreuk

Meriggiare. We moeten dit voor ons nieuwe woord nog even in de kop stampen want het is erg toepasselijk in dit jaargetijde. De wijnboer kiest altijd voor de bank in het koele huis en kondigt mij dan aan even een ‘knorretje’ te gaan doen. Ik schrijf meestal mijn blog en ga vervolgens weer naar buiten. Ik val liever niet in slaap want dan slaap ik ’s nachts slecht. Het beste is om een puzzel te maken of een boek te lezen. Al willen in dat laatste geval mijn ogen nog wel eens dichtvallen. Nu we om zeven uur of eerder ’s morgens beginnen met tuinwerk en de temperatuur boven de dertig graden is, is meriggiare in elk geval onontbeerlijk.

Meriggiare: Rusten in de schaduw om te ontsnappen aan de hitte van de middagzon.

De man en de meerkoeten

Hij stond daar maar in de regen. Net als de meerkoeten verplaatste hij zich telkens met kleine pasjes. Toen ik het raam opende om deze foto’s te maken, hoorde ik hem ook praten. Soms ondersteunde hij zijn ‘gesprek’ met weidse armgebaren, waarbij telkens wat inhoud uit het blikje dat ie in zijn hand had, in het rond vloog. De meerkoeten trokken zich daar niets van aan en scharrelden gewoon verder. Ik sloot mijn raam weer.

Stenen vondsten

Op de grens van terras en het Jop-en Britteplantsoen schiet het onkruid al weer omhoog. We noemen dit hoekje nog steeds naar de kinderen van een vriendin van onze dochter, die hier jaren geleden met haar tweeling de stenen in cement legde. Voor nu geloof ik het wel wat het onkruid betreft. Wie weet vriest het de komende winter wel kapot en anders zie ik het ’t volgend jaar wel weer. Nee, ik trof er een veel aardiger vondst vlakbij aan. Op een rotsrichel lagen deze handbeschilderde stenen. Dat moet werk zijn geweest van twee knutselende kleindochters. Of hadden ook de andere kleinkinderen en hun ouders hier hun aandeel in? Vanwege de regenbuien heb ik ze maar binnengehaald. Als ik volgend jaar op onkruidjacht ga, leg ik ze weer terug. Of we vernissen ze en metselen ze in.

Pretpark

Waar ga je naar toe met dit weer als het in de kamer op ons bovenhuis ruim 32 graden is? De eerste uren was er van alles te doen; auto uitladen, koffers legen en boodschappen doen. Maar daarna? Overvolle stranden en plassen, het trok ons niet erg. Een vriendin adviseerde naar een bos te gaan en dat was een succes. Prettig rustig, veel schaduw en geloof het of niet er kwam een hele leuke ijsboer langs. Zomaar midden in het bos!

Hier aan de Delftse waterkant is het net een pretpark. Jongelui met hun favoriete muziek, die toevallig de onze niet is, gelach, gegil en later op de avond gebral.. Het is best gezellig maar na de rust van Caldese is het voor ons behoorlijk schakelen.