Vertrouwen in de mensheid

Omdat twee (ex)leden van de wandelclub in Rijswijk bij de gastvrouw van gisteren logeerden -ze wonen inmiddels in Ede- werd er vanmórgen in plaats van de zondagochtend gewandeld. Dat gaat natuurlijk ook prima, al hield ik er de hele dag een zondaggevoel aan over. Ik nam weer een kijkje bij de moestuin omdat ik dat nou eenmaal niet laten kan.

Elke eenheid kost één euro staat er op het briefje. Kennelijk ging toch niet iedereen daar even oprecht mee om. De ton die nu klaar staat om het geld te ontvangen staat inmiddels achter een hek, de munten (wie heeft ze nog bij zich?) kunnen in de daarvoor bestemde buis geworpen worden. Mijn medewandelaarster merkte op dat geld niet te willen maar de grote zinken wasteil wekte wel enigszins haar hebzucht op. De mijne trouwens ook. De enorme omvang van de ‘geldpot’ vind ik wel opmerkelijk. Erg hoopvol op een goed gevulde bodem met munten ben ik eerlijk gezegd niet. Maar ik hoop ongelijk te hebben.

Werken, lezen, eten, slapen.

Agelopen week las ik deze boeken uit. De fundamenten van Ramsey Nasr is een krachtige analyse van de huidige tijd met al zijn belangrijke uitdagingen voor wat betreft de economie en het klimaat. Eindspel is een prettige detective die zich in Calabrië afspeelt en toevalliger wijs las ik direct erna Mafiopoli van Sanne de Boer. Zij schetst een nogal onthutsend beeld over het ontstaan van de Mafia in Calabrië en de vertakkingen die er wereldwijd zijn en zéker ook in Nederland. Inmiddels ben ik op mijn e-reader bezig in een boek over een Pools Joodse familie in de Tweede Wereld Oorlog. Tussen dat lezen door wordt er gewerkt en hebben we een mooie balans in onze bezigheden.

Kalenderspreuk

Meriggiare. We moeten dit voor ons nieuwe woord nog even in de kop stampen want het is erg toepasselijk in dit jaargetijde. De wijnboer kiest altijd voor de bank in het koele huis en kondigt mij dan aan even een ‘knorretje’ te gaan doen. Ik schrijf meestal mijn blog en ga vervolgens weer naar buiten. Ik val liever niet in slaap want dan slaap ik ’s nachts slecht. Het beste is om een puzzel te maken of een boek te lezen. Al willen in dat laatste geval mijn ogen nog wel eens dichtvallen. Nu we om zeven uur of eerder ’s morgens beginnen met tuinwerk en de temperatuur boven de dertig graden is, is meriggiare in elk geval onontbeerlijk.

Meriggiare: Rusten in de schaduw om te ontsnappen aan de hitte van de middagzon.

De man en de meerkoeten

Hij stond daar maar in de regen. Net als de meerkoeten verplaatste hij zich telkens met kleine pasjes. Toen ik het raam opende om deze foto’s te maken, hoorde ik hem ook praten. Soms ondersteunde hij zijn ‘gesprek’ met weidse armgebaren, waarbij telkens wat inhoud uit het blikje dat ie in zijn hand had, in het rond vloog. De meerkoeten trokken zich daar niets van aan en scharrelden gewoon verder. Ik sloot mijn raam weer.

Stenen vondsten

Op de grens van terras en het Jop-en Britteplantsoen schiet het onkruid al weer omhoog. We noemen dit hoekje nog steeds naar de kinderen van een vriendin van onze dochter, die hier jaren geleden met haar tweeling de stenen in cement legde. Voor nu geloof ik het wel wat het onkruid betreft. Wie weet vriest het de komende winter wel kapot en anders zie ik het ’t volgend jaar wel weer. Nee, ik trof er een veel aardiger vondst vlakbij aan. Op een rotsrichel lagen deze handbeschilderde stenen. Dat moet werk zijn geweest van twee knutselende kleindochters. Of hadden ook de andere kleinkinderen en hun ouders hier hun aandeel in? Vanwege de regenbuien heb ik ze maar binnengehaald. Als ik volgend jaar op onkruidjacht ga, leg ik ze weer terug. Of we vernissen ze en metselen ze in.

Pretpark

Waar ga je naar toe met dit weer als het in de kamer op ons bovenhuis ruim 32 graden is? De eerste uren was er van alles te doen; auto uitladen, koffers legen en boodschappen doen. Maar daarna? Overvolle stranden en plassen, het trok ons niet erg. Een vriendin adviseerde naar een bos te gaan en dat was een succes. Prettig rustig, veel schaduw en geloof het of niet er kwam een hele leuke ijsboer langs. Zomaar midden in het bos!

Hier aan de Delftse waterkant is het net een pretpark. Jongelui met hun favoriete muziek, die toevallig de onze niet is, gelach, gegil en later op de avond gebral.. Het is best gezellig maar na de rust van Caldese is het voor ons behoorlijk schakelen.

Prioriteiten stellen

Een uurtje ben ik bezig geweest aan het frambozenbevrijdingsfront. Alles wat er tussendoor piepte en geen framboos was, moest er uit. Dit bleef er over. Geen topjaar voor de framboos hier.

In een grijze betonnen rioolbuis staat wat tuingereedschap voor de grijp. De klimop had iets te veel zijn best gedaan. Het blijft een moeilijk hoekje en oogt nog steeds rommelig maar dat komt later wel. De boel is getrimd en op naar de volgende klus: het terugvorderen van ons achterpad. Minstens één meter uit de kant zorgt onkruid en afgevallen blad voor een zooitje. Nog zestien meter te gaan.

De avondronde

Het voordeel van ons kuiertje rond een uur of zeven, is dat het licht zo mooi zacht is. En het lijkt wel of ook andere wandelaars zacht zijn. Er wordt gegroet, geglimlacht en uitgeweken. Er heerst een serene rust die mij zeer aangenaam is. Op woensdag luiden alle kerkklokken, Klokken van hoop. In Delft klinkt zelfs de grootste en oudste klok van Nederland, de Bourdon van de de Oude Kerk, die normaal gesproken alleen geluid wordt bij koninklijke begrafenissen. Het maakt de wandeling nog indrukwekkender. Soms neem ik mijn camera mee en maak foto’s voor een paar dagen. Een andere keer kijk ik gewoon zonder lens voor mijn snufferd naar alle moois om ons heen.

Reeuwijkse Hout

Vanuit het familiehuis vertrokken na het ontbijt diverse sportieve groepen. Hardlopers, zwemmers en wandelaars. Tot die laatste categorie hoorden wij. Tenslotte begint elke zondagochtend voor ons met lopen.

De zon begon door te komen, de omgeving was afwisselend en ik zag prachtige mossen en elfenbanken.

Tenslotte eindigden we bij de Reeuwijkse plassen en daar zagen we ook een bord met de naam van het wandelgebied. We voelen ons hier reuze thuis.

Stroopwafels

Zien jullie die feestmuts hangen? De kleindochters vouwden hem voor hun opa. Dit weekend verzilveren we zijn cadeau voor zijn zeventigste verjaardag in een groot familie huis in Reeuwijk. Terwijl er vanmorgen een ploegje ging zwemmen, waren anderen even op de markt in Gouda.

We voeren nu een tienpersoons huishouden. Ondanks de meegebrachte voedsel voorraden, moest er nog wat aanvulling gekocht worden. En als je dan toch op de Goudse markt loopt, dan ontkom je er natuurlijk niet aan om stroopwafels te kopen voor bij de thee vanmiddag.