Laten we gaan lunchen…

De tijd dat mijn zussen en ik elkaar tastbare cadeautjes gaven voor een verjaardag, ligt inmiddels achter ons. De zus die in juli jarig was, had nog een lunch van me tegoed. Dat onze afspraak viel in een week die op dat punt meer dan goed gevuld was, deed aan onze pret niets af.

Eerst scharrelden we wat door Delft, daarna bleek het nog lastig om een tafeltje voor twee te vinden in de overvolle binnen stad. Maar dat lukte uiteindelijk natuurlijk wel.

Bovendien slaagde ik voor wat decembercadeautjes en kocht zij een nieuwe tas. We keerden tevreden huiswaarts. Volgende week gaat de handrem erop en ga ik op rantsoen.

Appelstroop

Weten jullie nog dat ik appeltjes meenam van onze Italiaanse appelboom? En dat ik er stroop van zou maken? Misschien interesseert het niemand maar het bleek zo makkelijk dat ik het recept toch maar onder mijn receptenbutton heb geplaatst.

De hoeveelheid water en suiker die er aan toegevoegd moeten worden, heb ik op gevoel gedaan. Er is niet al te veel stroop maar dat is prima voor dit probeersel. Voor wie een berg onooglijke appeltjes heeft en geen varkrens houdt, is dit een uitstekende methode om ze te verwerken. En ik krijg me daar toch ineens trek in pannenkoeken!

Hij moet er nog van groeien

In het Reinier de Graaf Ziekenhuis zijn heel veel ruimten voorzien van foto’s van martkante plekken uit Delft. Nou is het vanwege de privacy moeilijk fotograferen in een ziekenhuis, maar gistermiddag kon ik toch een pilaar kieken. Een dag voor we recent naar Italië afreisden, onderging de wijnboer nog onderzoeken. Gistermiddag kregen we de uitslag. Gelukkig niets ernstigs, niets kwaadaardigs. Wel werd er nogmaals bevestigd dat hij erg ziek is geweest en alles uiteindelijk goed is afgelopen. En omdat hij nog niet helemaal op zijn oude gewicht terug is, hebben we het goede nieuws gevierd in de Brasserie van het ziekenhuis. De deur van het hospitaal staat nog op een kier. Over drie maanden weer controle.

Het Delftse stadhuis op een zonnige vrijdagochtend is toch net weer leuker dan op een pilaar.

Stroperig maar onbespoten

Toen kwam de wijnboer ineens binnen met geplukte appeltjes. Jaren geleden waren twee neven hier op bezoek, de broers Marco en Leo en zij waren het die de appelboom ergens ver weg op ons terrein heroverden op de natuur. De boom is inmiddels naar hen vernoemd en knapte zienderogen op maar nog nooit konden we oogsten. Al zijn het mini exemplaren, deze wonderlijke wederopstanding moet gehonoreerd worden. Dus ga ik ze verwerken.

Vanwege het formaat zal het wel appelstroop worden. Dan kunnen ze met schil en klokhuis verwerkt worden. Ik heb ze te drogen gelegd en als kostbare waar gaan ze mee naar NL. Ik schat dat ik minstens 25 mgr appelstroop ga produceren.

Duizend zakken

Zien jullie ze hangen, die zakken?

De wijngaard kan op velerlei manieren bedreigd worden. Vraat door zwijnen en herten. Vogels die zich te goed willen doen. Bijen en wespen steken ook graag de druiven leeg op het moment dat het suikergehalte hoog is.En dan kan ook een flinke hagelbui nog behoorlijk wat verpesten.

Voor het eerst hingen we zakjes om elke tros

Na de oogst was er nog geen gelegenheid geweest die duizend zakjes weer op te ruimen. Eventuele takjes werden eruit geschud, we maakten keurige stapels en stopten alles terug in dozen.

Marthy, de netjes zaten in feite om de trossen en niet om de wijnstokken, maar jij hebt het raadsel van gisteren gewonnen. De zakjes kochten we groot in bij Albert Heijn. Ze zijn bedoeld om los fruit in mee te nemen om zo gebruik van plastic te verminderen.

Het moet leuk blijven

Om de afwisseling er in te brengen doe ik ‘ s morgens linnenbeheer en na de lunch werk ik in de groenvoorziening. Als je het op deze manier benoemt, klinkt het al een stuk gezelliger dan de was en strijk en het kortwieken van de geraniums.

Ieder apart heeft zo zijn eigen daginvulling, de wijnboer is vooral bezig met…jawel. ’s Avonds aan de grote keukentafel pakken we een gezamenlijk klusje aan. Hier moeten we duidelijk nog iets mee. Hebben jullie enig idee wat hier te zien is?

Zon en mandarijnen

We kwamen in het donker aan. Niet dat we laat waren…het is gewoon om zeven uur pik donker. Het eerste dat vanmorgen gedaan werd, was dus naar buiten hollen. En schrikken van het vele opruimwerk dat wacht. Maar wél buiten kunnen ontbijten. Ach ja, dat werk dat wisten we wel. Ik ben begonnen met het snoeien van de lavendel en het ruimen van de Afrikaantjes.

De weekmarkt in Gubbio werd aangedaan, we dronken er koffie en namen meteen weer afscheid van de bareigenaren. Want komend weekend al rijden we weer naar NL. Tot die tijd is het een kwestie van doordouwen en genieten van het goede wat Italië ons te bieden heeft. En dat is veel.