Inhalen

Vorig jaar in januari hadden we voor onze familie een huisje geboekt om op die manier alle gemiste verjaardagen in te halen. Helaas was er toen een nieuwe lock down. Zo kwam het dat we het afgelopen weekend de doorgeschoven en betaalde reservering alsnog gebruikten. Het was exact het zelfde huis als waar we de zeventigste verjaardag van de wijnboer vierden.

Het park ligt in Reeuwijk en zaterdag togen we naar Gouda. We kochten stroopwafels op de markt en jongste kleindochter en ik, die dol zijn op haring, namen voor de lunch ook nog een heerlijke haring mee.

Er werd gezwommen, van de sauna gebruik gemaakt, natuurlijk werd er gewandeld, spelletjes gedaan en heerlijke gezamenlijke maaltijden gegeten. Ik schreef hier al eerder dat januari bepaald geen saaie maand is voor ons. Ik zal nog eens navragen of er bezwaar is tegen plaatsing van wat herkenbare foto’s want die geven wel een goed beeld van dit weekend.

Uit het familie album

De medisch fotograaf van het ziekenhuis waarin ik werkte, deed ook de sociale fotografie, zoals wij dat noemden. Dus bij recepties, symposia en het bedrijfsblad werd hij ook altijd ingezet. In die hoedanigheid werkte ik veel met hem samen en raakten we bevriend. Nog steeds trouwens zien we elkaar met enige regelmaat als we met de oude redactie van blad een hap gaan eten.

Deze twee foto’s van onze kinderen zijn door hem gemaakt. Op de eerste foto zijn ze denk ik 16 en 14 jaar en op de tweede 19 en 17. Maar dat is een ruwe schatting. Onze zoon is onherkenbaar veranderd want geen haar meer en iets boller in het gezicht. De dochter lijkt nog steeds, al is haar gezicht juist smaller geworden.

Dit is een nieuw rubriekje en het plan is om af en toe een blogje te plaatsen met foto’s uit ons familie-album.

Mijn eerste boek

Het afgelopen jaar las ik 34 boeken, dat zijn er aanmerkelijk minder dan het jaar ervoor toen ik me ten doel had gesteld er minstens 52 in een jaar te lezen en dat lukte me ruimschoots. Op de radio hoorde ik dat het 75 jaar geleden was dat de debuutroman De Avonden van Gerard van ’t Reve was uitgekomen. Elk jaar is er een groep van liefhebbers die rond de jaarwisseling, de periode waarin dit boek zich afspeelt, het lezen. Het beslaat tien avonden in evenzovele hoofdstukken. Ik las het ooit maar heb het niet in onze boekenkast staan. In plaats daarvan las ik Au Pair van W.F. Hermans die samen met Harry Mulisch en Reve het literaire landschap bepaalden in de jaren vijftig en zestig. Gisteren had ik Au Pair uit, als eerste boek in 2023. Ik vond het mooi en verrassend. Het kwam uit een minibieb en ik geef het weer door.

En hier ligt alweer een stapeltje voor de komende maand. Ik kocht de boeken bij een kringloop voor €1,50 per stuk en zal ze ook weer doorgeven. Over het beste boek dat ik las in 2022 schreef ik hier al. Ben benieuwd of er zich weer zo’n onwaarschijnlijk mooi boek aandient. Ik hoop er in elk gaval weer een echt leeszaam jaar van te maken.

Na de pijlen en de knallen

Afschaffen, dat particuliere vuurwerk. De lichamelijke schade bij veelal jonge mensen is te groot en de luchtverontreiniging ook. Toch zaten wijzelf gisteravond na Claudia, eerste rang op onze eigen bank in het hooggelegen appartement enorm te genieten van het vuurwerk. Hoe dubbel wil je het hebben? Enfin, ik blijf toch voorstander van door gemeenten georganiseerde vuurwerkshows en van het handhaven van het verbod om weken voor de jaarwisseling al te knallen. We zagen natuurlijk beelden uit Australië waar het altijd op die manier georganiseerd wordt en de feestvreugde er niet minder om is. Het aantal slachtoffers wel.

Waar we zijn

Vanuit onze kamer is dit het uitzicht. Zegt nog niet zo veel, hè? Vandaag is de wijnboer jarig en voor mijn verjaardag had ik eigenlijk nog iets tegoed. Er kwam een leuke hotelaanbieding voorbij en daarom doen we nu een klein stedentripje in eigen land.

Het is een beetje alsof we in het Zuiderzeemuseum zelf zijn want het centrum van Enkhuizen met zijn havens en mooie panden wedijvert met het openluchtmuseum.

Ik.pruts dit bericht op mijn mobieltje in elkaar, dus hou het kort vandaag. Maar ik kom er beslist nog op terug want wat een leuke en interessante bestemming is dit.

Neem nog een kransje

Onze chocolade kerstkransjes zijn weer op maar aan ramen en deuren kom ik nog mooie niet eetbare exemplaren tegen. De bovenste, gemaakt door een kind, veronderstel ik, is schattig in al zijn eenvoud. Rob, waar wij graag een goede kop koffie drinken, heeft een krans om zijn logo heen gehangen. Mooi gedaan. De derde krans is van kunststof met wat Delfts Blauwe versiering er onder. Tot slot de allermooiste, aan een fraaie deur een klassieke krans met lint en denappels. Kerst ligt achter ons, we vermaken ons even op een plekje buiten onze regio om daarna kalm weer thuis het nieuwe jaar in te stappen.

Niet te doen

En toch doe ik het. De wisselexpositie laten zien die sinds afgelopen week in onze centrale hal hangt. Het spiegelende glas, zonlicht en kerstboomlampjes maken het vrijwel onmogelijk een ordentelijke foto te maken.

Ik plaats ze in volgorde van mijn persoonlijke smaak, de onderste vind ik het krachtigst. Maar allemaal roepen ze prettige beelden en een goed gevoel bij mij op. De eerste twee spreken wel voor zich, de derde is de Parijse Metro. Daar word ik sowieso nostalgisch van. En die motorrijder? Daar ga ik het nog wel eens over hebben.

De ingetogenheid van de vroege zondagochtend

Heel veel variatie zit er niet in onze zondagochtendwandeling. Dus ook in de foto’s niet die ik maak. Het was behoorlijk koud maar omdat er totaal geen wind staat, was het toch heerlijk wandelweer. De vaste afspraak die we elke zondagochtend om negen uur hebben, is een gouden greep. Het is gezellig en nuttig én vroeg genoeg om ruimte en tijd te hebben voor andere activiteiten later op de dag. We vullen vandaag vooral in met optuigen. Misschien laat ik daar binnenkort nog wat van zien.

Een heel bijzondere avond

De verrassing was groot toen we gisteravond het Haagse restaurant uitstapten waar een jarige zwager zijn familie had getrakteerd op een heerlijk en gezellige vegetarisch etentje. Uit principe volgt hij het WK voetbal niet en dat we de wedstrijd niet konden volgen, was voor niemand een bezwaar, al werden er af en toe wel onder tafel wat beelden bekeken. We vertrokken toen er gejuich uit de keuken kwam en de stand heel verrassend op 2-2 was gekomen. We liepen in de sneeuw naar de tram, waarin heel wat passagiers de voetbalwedstrijd op hun mobieltjes volgden inclusief de wijnboer. Bij het uitstappen wisten we dat NL verloren had. ‘Weten jullie hoe het is afgelopen?’ vroeg een voorbijrijdende fietser. We konden het hem vertellen. ‘Ach’, zei in een de sneeuw spelende vader die met zijn tienerdochter een sneeuwballen gevecht hield ‘de sneeuw vergoedt veel’. En in de knerpende sneeuw vervolgden we onze winterwonderwandeling naar huis.

De Duitsheid der dingen

De uitdrukking in de kop van dit blog heb ik gepikt van Julien Althuisius, columnist bij de Volkskrant. Volgens mij snapt iedereen meteen wat er bedoeld wordt. We overnachtten in Hotel Riegeler Hof waar je ogen te kort komt waar het het interieur betreft. Maar waar je ook overmatig verwend wordt met een ontbijt om U tegen te zeggen. We zaten in alle vroegte alleen in het restaurant en terwijl onze spiegeleieren werden gebakken, greep ik mijn kans tot fotograferen.

De verse bloemen op tafel hadden scherper gemoeten maar ik was een beetje schichtig en gehaast. De kamers zijn in dezelfde stijl ingericht en super schoon bovendien.

Wacht, nog één detail. De lamp, het kleedje eronder, de gordijnen; tot in detail is deze stijl doorgevoerd. Niet de mijne maar toch voelen we ons hier keer op keer heel welkom als we na een lange autorit arriveren in ‘ons’ hotel.

En na zo’n ontbijt rijdt het prima verder, richting Delft waar we inmiddels ook weer veilig zijn aangekomen.