Huize weltevree

Vandaag opnieuw de druif in de hoofdrol. Was het vorige week de witte, nu kon de rode geplukt worden. Ook deze maal werden de druiven van onze vrienden en onze oogst samen gevoegd. Een blije wijnboer laat hier even een mooie tros van eigen bodem zien.

Grote verschil met vorige week is dat er toen een aardig plukploegje bijeen was. Vandaag deden we de hele pluk op beide locaties met z’n tweetjes en dat was pittig. Maar de voldoening is enorm en in huis geurt het als in een ouderwetse slijterij. Desnoods gaan we om negen uur naar bed. Zolang we op de achtergrond het geborrel en gepruttel van de gistende witte wijn horen, heerst hier grote tevredenheid.

Uit het oog

Daar gaan ze weer. We brachten hen naar het station waar ze trein naar Rome namen. Vandaar vliegen ze morgen door naar Bangkok waar hun dochter met gezin woont. Op zo’n ochtend vóór vertrek zijn hun gedachten al een beetje bij de volgende bestemming en de onze bij de werkzaamheden voor de komende weken. Geestelijk laat je elkaar al weer een beetje los, lijkt het wel. We zijn er aan gewend dat de broer en zus van de wijnboer met hun partners in andere werelddelen wonen. We prijzen ons gelukkig dat we allemaal in staat zijn elkaar om de drie jaar te ontmoeten en gezamenlijk nieuwe herinneringen te maken. Maar dat je nou zegt wat fijn om weer afscheid te nemen…nee.

Gevonden voorwerp

Misschien heeft ze haar pasfoto’s uit haar tas gehaald en nog een keer bekeken terwijl ze haar appel at. Moest ze die foto’s inleveren bij de Universiteit voor haar collegekaart. Is ze afgeleid geweest omdat er ineens wat medestudenten langs kwamen die haar vroegen om koffie te gaan drinken. Waarop ze natuurlijk direct ‘ja’ antwoordde want ze kent eigenlijk nog niemand in Urbino en wil graag vrienden maken. En toen haar mapje met foto’s heeft laten liggen. Feit is dat ik ze vond terwijl ik wachtte op de anderen die een ijsje haalden. Ik heb het mapje zorgvuldig teruggelegd in de hoop dat ze na een half uur besefte waar ze het had laten liggen. De ijsjes waren tegen die tijd op en wij op de terugweg naar Gubbio.

Uren in Urbino

Hier sta ik. Weerspiegeld in een modern kunstwerk op de binnenplaats van het Palazzo Ducale in Urbino. We vonden het heerlijk om er na een jaar of vijf weer eens terug te zijn en onze overzeese familie te laten genieten van deze mooie stad. Geïnspireerd door de portretten die ik twee dagen geleden zag, heb ik een serie foto’s gemaakt van koppen. In steen, van hout, op doek, als fresco of in een wandtapijt.

Het allerbelangrijkste portret, gemaakt door de schilder Rafaël, kreeg ik niet goed op de foto, waarschijnlijk door de belichting en het beschermende glas. Ik had op z’n minst een ansichtkaart kunnen kopen van het fraaie portret. Maar dat deed ik dus niet. In plaats daarvan laat ik deze engel zien. Waarmee iets opmerkelijks is. Hij heeft namelijk een keurig onderbroekje aan.

 

Oom Dick

Mijn vader komt uit een gezin van zeven kinderen, vijf jongens en twee meisjes. Sinds afgelopen zaterdag is hij de enig overgeblevene want zijn jongste broer Dick, overleed op 88 jarige leeftijd.  Hij was een echte levensgenieter met twinkelende ogen. Altijd amateur toneelspeler geweest en na zijn pensionering schreef hij zich in bij een castingbureau als figurant. We zagen hem geregeld voorbij komen in tv-reclames. Na het overlijden van zijn vrouw gingen vooral zijn geestelijk vermogens achteruit. Vandaag wordt in besloten kring afscheid van hem genomen. In gedachten zijn we bij zijn naaste familie en koesteren we de leuke herinneringen die we hebben aan deze markante man.

Steve in Sansepolcro

Je hoeft niet persé van fotografie te houden om onder de indruk te raken van het werk van Steve Mc Curry. Na de expositie over Umbria en het boek van lezende mensen dat ik recent voor mijn verjaardag kreeg, stond ik vandaag opnieuw oog in oog met zijn schitterende foto’s. Steve werd wereld beroemd met deze foto, die nu tentoongesteld is in Sansepolcro. Daar zagen we  bovendien een film waarin hij na een langdurige zoektocht dit meisje, nu een door oorlogsgeweld getekende vrouw, terugvond.

Natuurlijk doen mijn foto’s geen recht aan zijn haarscherpe en vaak heel ontroerende portretten. En hoe schrijnend ook vaak de omstandigheden zijn, er zit zeker ook humor in zijn werk.

 

Icons, nog te zien tot 5 november in het Museo Civico van Sansepolcro

Werken en ontspannen

Het werk aan de wijn gaat gewoon door. Gisteravond nog werd er geperst. De oogst van meer dan vierhonderd kilo was te veel om allemaal zelf te verwerken en een deel is alsnog weggebracht naar een coöperatie. Deze zondagochtend werd gebruikt voor het schoonmaken van de gebruikte apparatuur, voor hevelen en het verrichten van metingen. Vorig jaar heb ik het hele proces al eens beschreven . 

Maar het tweede deel van de dag was er genoeg tijd voor ontspanning. We smulden van een heerlijke pranzo en daarna liepen we nog even langs wat kramen van een kleine kunstnijverheidsmarkt. Broer en zus doken tenslotte een kerk in voor het aansteken van een kaarsje voor hun moeder. Waarna het zachtjes begon te regenen. Al vermoed ik geen verband tussen deze twee laatste acties.

 

Witte druiven

Na een rondreis door Schotland en Wales en een paar dagen Madrid, haalden we gisteren schoonzus en zwager op van het vliegveld in Rome. Deze wereldreizigers komen nog een week bij ons op de berg logeren. En ze vielen meteen met hun neus in de boter en hielpen mee.  Vanwege het mooie weer werd er vandaag begonnen met de wijnoogst bij onze vrienden. De druiven werden geplukt en daarna getransporteerd naar ons huis, waar mijn wijnboer de rest van het proces zal doen. Een behoorlijke logistieke uitdaging. Zó handig dat onze Australische familie al heel wat ervaring heeft als plukker en kenner.  Ze namen maar nauwelijks de tijd om te poseren.  Want eenmaal geoogst, is er direct veel werk te verrichten (wordt vervolgd) .

Gekraakt

Van een vriendin kreeg ik walnoten van eigen erf. Heerlijk. En nog gezond ook. Met de komst van gasten bedacht ik een walnotentaart te maken. Dan biedt internet altijd weer uitkomst. Een taart met maar drie ingrediënten; de al eerder genoemde noten, suiker en eieren. Kat in het bakkie. Dus ging ik heel zen noten zitten kraken. Ik paste de hoeveelheid aan, aan het beschikbare notenmateriaal en zo kwam ik tot acht kleine maar smakelijke cake-achtige hapjes. Beetje jam, paar bramen en een takje munt erop. De eerste serie gasten vond ze lekker. Ik zelf ook.

Recept toegevoegd onder de button op de zwarte balk.

Heen en terug naar de Ardèche

Eerst maar eens aan de koffie met onze ‘aanwaaiers’. Zo noem ik altijd een beetje oneerbiedig gasten die hier niet blijven slapen maar wel de moeite nemen de berg op te komen. Blogvriendin Marthy en haar man Mart doen een tour door Italië en ja, dan is een afspraak snel gemaakt.

De wijnboer laat ze met alle liefde de wijngaard zien, waarna ik de rondleiding door het huis voor mijn rekening neem. De verschillen en overeenkomsten tussen het leven in Frankrijk en Italië vormen de rode draad van onze gesprekken.

We schuiven de tafel in de zon en keuvelen er lustig op los tijdens de pranzo. Voor een tegenbezoek in de Ardèche zijn we al uitgenodigd. Waar een beetje bloggen toch allemaal toe kan leiden…