Diertjes

Als je er gevoel voor hebt, kan je hier best een beetje griezelen. Deze grote jongen, een krekel, zat eerst op de tafel en later koos ie de stoelleuning uit. De wijnboer hielp hem een stukje verderop te gaan zitten, dat eet toch rustiger. Gistermiddag verloor een hagedis zijn greep op de muur en viel aan de voorkant in mijn bloesje. Er in, ja! Ik sprong overeind want ik zag hem nergens meer en begon aan een haastige striptease maar gelukkig nam het diertje snel de nooduitgang via de achterzijde die ik net omhoog aan het tillen was.

Ander dierenleed is deze nog-net-niet-verdronken vlinder, die door onze kleindochters gered werd. Naast het Dambordje hebben we ontelbaar veel mooie vlinders rond fladderen. Ik moet nog eens mijn best gaan doen er foto’s van te maken.

Voor nog groter dierenleed kun je terecht bij Roberta, zij is medico veterinario in Cattolica en heeft de leukste brievenbus die ik sinds weken ben tegen gekomen. Bij zo’n vrolijke dierenarts zou ik met een gerust hart mijn huisdier laten behandelen.

Wie veel bewaart

altijd handig als je wijnflessen wil vervoeren

In de oude koel-vriescombinatie zaten laden die ik nog wel een nieuw leven gunde. We hebben in de slaapkamer kasten waarvan één deur door een nachtkastje niet volledig open kan. Daarachter liggen incourante zaken. Denk aan inpakpapier, bobbeltjesplastic en uit hotels meegenomen flesjes shampoo. Gistermiddag heb ik die handige laden geïntegreerd in de kasten. Mensenlief wat heb ik in de loop der tijd een troep verzameld, ik heb voor duizend gasten hotelzeepjes in huis. Onze zwemkleding ligt inmiddels in de oude groentela, de petjes en zonnehoedjes in de la waarin voorheen de kaas en vleeswaren werden gekoeld.

Deze prenten kwam ik ook tegen. De lijsten hangen in een logeerkamer met een andere afbeelding er in. Deze vreselijk zoete plaatjes heb ik weggedaan. En nog een vuilniszak vol met viezige zeepjes, opgedroogde shampooflesjes en ander onduidelijk spul. Ach ja, wie wat bewaart, die heeft vooral troep dat kan worden afgevoerd.

Amusement

Er zijn langs de Adriatische kust echt wel mooiere stranden te vinden. In Rimini en Cattolica viert het massatoerisme hoogtij met parasols en ligbedjes in onafzienbare rijen op het strand en grote hotels zij en zij daar vlak achter. Als je hobby mensen kijken is, kom je hier volledig aan je trekken. De Italianen zijn uitbundige strandmensen waarbij het me altijd opvalt dat jong en oud, mooi en lelijk zich in te kleine badkleding hult.

En ’s avonds als de temperatuur naar een dragelijke 29 graden is gezakt, ga je natuurlijk met z’n allen paraderen of even bij de fontein zitten. Dan vraag je je man of hij een foto van je wil maken waarop je dan achteraf weer volop commentaar levert. Niet op de fotograaf maar op je eigen geforceerde pose.

Toch willen we nog wel eens terug. Zo eind september, begin oktober. Als de wijnoogst gedaan is, de toeristen naar huis maar de dagen nog aangenaam en je ’s avonds gewoon een vestje aandoet.

Even de toerist uithangen

Bij grote hitte is het heerlijk om aan de kust te zijn. Dus toen het vandaag 38 graden was, zaten wij aan de Adriatico, in Cattolica, om precies te zijn. Gister namiddag namen we onze intrek in een familiehotel met de aardigste hotelhouders die we ooit hebben meegemaakt. Geen moeite te veel, heel voorkomend, uiterst gastvrij. Het zal ook zeker te maken hebben met het feit dat iedereen na twee jaar van leegte en ellende de toeristen koestert. De hele sfeer was heel ontspannen en gezellig. Wij hebben in 24 uur onze portie zeelucht en drukte wel weer gehad en gaan weer over tot ons normale leven in Caldese. Maar ik laat morgen vast nog wel wat sfeerbeelden zien.

De meisjes

Als je in Italië bent, eet je natuurlijk een ijsje. Het is behoorlijk warm dus we doken een koele ijssalon in om even in de schaduw te genieten. De meisjes een ijsje, de moeders een koffietje. De wijnboer was even thuis gebleven.

En je eet een pizza. Die staat weliswaar nog niet voor haar neus maar dat komt omdat ik weinig eetfoto’s wil plaatsen. Bovendien hadden we het te gezellig met elkaar om voortdurend foto’s te nemen. En bij het pizza eten was de wijnboer wel aanwezig hoor. De volgende keer is onze schoonzoon er ook weer bij.

Het verlaten nest

Gevonden, op een vreemde lage plek onder de pizza oven. Er loopt hier wel eens een buurkat over het terrein, misschien is hij de verjager van het ouderpaar? Of zijn we het zelf zonder te weten? Zo knap en zorgvuldig gemaakt, zes volmaakte eitjes op een zacht verendonsje. Een merelnest of dat van een roodborstje? Blauwe eitjes absorberen minder warmte, vond ik uit. Dan is de plek onder de pizza oven misschien zo gek nog niet. Wij hopen maar dat het ouderpaar ergens opnieuw begonnen is. Vragen, waar we geen antwoord op krijgen. We kunnen alleen in stille bewondering kijken naar dit fraais.

Mannetjes en gastjes

De man die hier een kleine twintig jaar geleden onze elektriciteit aanlegde was toen een jonge vrolijke krullenbol. Hij weet dat als we hem nodig hebben, de nood echt hoog is en ook nu kwam hij zo snel mogelijk om bij onze waterpomp een reparatie uit te voeren. Een nieuw onderdeeltje en hup, we hadden weer water. Hij is inmiddels kaal maar heeft nog steeds dezelfde vrolijke en klantgerichte uitstraling en zegt ons na afloop altijd in het Nederlands gedag. Doei, roept ie dan en weet de lachers op zijn hand.

Dat ging wat anders met de monteur die na enig aandringen voor de koelkast kwam. Voor hem hadden we ook nog een tweede klus. Ons kooktoestel heeft twee ovens waarvan er één telkens kortsluiting veroorzaakt. De man pruttelde, sprak in zichzelf, pufte en zuchtte. Kreeg uiteindelijk de oven weer aan de praat en hield daarna een hele verhandeling over vochtigheid in huis, het ventilatiesysteem van de oven en voegde daar nog veel onduidelijks aan toe. Maar goed, de oven werkt weer naar behoren en de koelkast moet helaas toch worden vervangen. Die wordt vanmiddag afgeleverd. En onze gasten? Die hebben het heerlijk naar hun zin. En wij ook.

De grot van de engel

Achter deze muur zit een overdekt terras verstopt. Het hoort bij Hotel Grotta dell’ Angelo en wij komen er elk jaar wel een keer. Men kent ons: hé jullie zijn toch die Nederlanders die op de Monteluiano wonen? Ken je dan ook.. en toen volgde de naam van een Zwitser. Die wij evengoed niet kennen maar onze berg heeft dan ook vele toegangswegen en we zijn al blij als we de mensen van onze eigen weg kennen.

Het is er eenvoudig ingericht en de kaart heeft alleen maar traditionele gerechten. Hier geen lif-laf en hocus pocus in de keuken maar wel een kok die even zijn moestuin in loopt voor wat extra verse kruiden. In de wintermaanden is het er ook goed toeven en eet je er heerlijke worstjes van de grill.

Het is een beetje uit de loop van het centrum en toeristen waaien er niet vaak aan, tenzij ze hotelgasten zijn. Het mag duidelijk zijn, eens in het jaar op zondagmiddag zitten we te genieten in dit engelengrotje.

Terreinvondsten

Op de langste dag zaten we heerlijk na te tafelen en tevreden te wezen. Vuurvliegjes om ons heen, krekels voor het achtergrondkoor, het kon niet mooier. Eén probleempje hadden we nog op te lossen; dat van de koelkast waarvan de vriezer het wel maar de koeling het niet meer doet. We zijn gisteren al even naar de witgoedleverancier geweest en hebben een nieuwe koel-vriescombi op het oog maar doen eerst pogingen een servicemonteur te laten komen voor een mogelijke reparatie. Dat is nog even een kastje-naar-de-muur verhaal, intussen behelpen we ons met een kleine koelkast in de studio.

Aan onze genoegzaamheid kwam een einde toen bleek dat we geen water meer oppompen en dat ook niet opgelost kregen. De wijnboer haalde in grote flessen water bij onze buren en stuurde een berichtje naar onze elektricien. Die hoopt vanavond na werktijd langs te komen. Morgenavond arriveren er gasten. Ik wil niet beweren dat we aan het stressen zijn maar het gevoel alles onder controle te hebben, is weer even naar de achtergrond verdwenen.

De tevredenheid halen we van ons terrein. Tutto andra bene, zeggen we hier.

Oogverblindend

Onze eenvoudige slagboom staat hier open. Op de voorgrond links hadden we aanvankelijk een kuil waarin we regelmatig groot snoeispul in kiepten. Het was inmiddels al lang geen kuil meer. De mannen gisteren schoven er het oude grind naar toe en zo ontstond dit plateautje waar ik naast de twee lege mandflessen nog een bak met bloeiende planten neer ga zetten.

Hier zien we de aansluiting van het nieuwe naar het oude grind. Ongeveer vanaf die aansluiting heb ik alle groen er handmatig uitgetrokken. En op de parkeerplek, waar inmiddels de auto ook weer staat, zag ik tot mijn verbazing de eerste gevallen eikeltjes al weer liggen. Ach, heeft geeft een natuurlijke uitstraling zullen we maar denken.

NB: Dit blogje is absoluut niet interessant voor lezers die nooit op ons terrein geweest zijn. Ik schreef het vooral omdat mijn blog ook als (foto)dagboek functioneert.