Terugblik 2015

Dank aan alle lezers van mijn blog het afgelopen jaar. Het aantal groeit nog steeds. Dank ook voor de reacties die ik er op krijg, het blijft heel leuk om die te ontvangen. Ik wens iedereen oprecht een mooi nieuwjaar toe, waarin ik gewoon hoop door te bloggen. WordPress.com heeft over 2015 een rapport voor me gemaakt en dat is hieronder te lezen.

Hier is een fragment:

Het Louvre Museum heeft 8,5 miljoen bezoekers per jaar. Deze blog werd in 2015 ongeveer 84.000 keer bekeken. Als je blog een tentoonstelling in het Louvre Museum zou zijn, zou het ongeveer 4 dagen duren voordat zoveel mensen het zouden zien.

Klik hier om het complete rapport te bekijken.

Een ton voor de jarige

Mijn wijnboer is een optimistisch man. Ook al was de oogst dit jaar maar klein, de volgende keer hoopt hij dit eikenhouten vijftig liter vat te vullen. Het is zijn verjaardagscadeautje van de kinderen en mij voor zijn zesenzestigste verjaardag, vandaag. Hij koos het zelf uit, tilde het de auto in en uit, de berging in. Maar daar draait de boer zijn hand niet voor om. Of juist wel, het is maar hoe je het bekijkt.

Smartphone

De herinnering aan een etentje met vrienden gisteravond, staat op mijn persoonlijke harde schijf. De mobieltjes waren op mijn verzoek niet in de buurt. Derhalve verdween ook de mogelijkheid om van elkaar en het eten foto’s te maken. Het is grappig om te constateren hoe vaak er een onderwerp besproken werd, dat geïllustreerd kon worden door het tonen van een foto. Of dat er een antwoord uitbleef, omdat het niet snel opgezocht kon worden op internet. Bijvoorbeeld de prangende vraag wat het verschil is tussen een muskusrat en een waterrat. Nou ja, die stonden gelukkig niet op het menu en we praatten met dierbare vrienden weer voor een jaar bij.

Jemoettochwat

LAangezien ik vandaag wel wat anders te doen heb en de stuureenfoto-rubriek pauze heeft, maak ik me er een keer vanaf met ‘zomaar’ een archieffoto. Onlangs in Zierikzee gemaakt. En omdat de man hier ter plaatse nogal lang is en Le Noble heet, kon ik dit straatnaambord natuurlijk niet voorbij lopen zonder er een foto van te maken. Hij mag dan nog zo’n sjieke achternaam hebben, in zijn Haagse jeugdjaren werd hij vaak Lange genoemd. Of Nobel.

Clingendael

Omdat we tussen de feestdagen niet terecht kunnen bij Du Midi in Delft voor ons vaste ontbijtje, werd er vandaag op Landgoed Clingendael in Den Haag gewandeld. Hagenaars zullen deze trap ogenblikkelijk herkennen. Hij fungeert nogal eens als decor in bruidsreportages. Ook onze familie poseerde er bij gelegenheid wel eens. Voor en na de wandeling werden we ontvangen bij één van ons. Eerst voor de koffie en na afloop voor een brunch waarbij ieder een onderdeel had verzorgd. En laat dat maar aan ons wandelclubje over. We hebben hier morgen nog een etentje voor zes waarna ik mezelf op rantsoen zet.

Kerst 2015

Kerstavond was het een vrolijke boel aan de tafel van tien. Met onze kinderen en kleinkinderen klonterden we gezellig samen en genoten daar allemaal en ieder op zijn eigen manier van. De twee overige kerstdagen brachten we met familie door in steeds wisselende samenstelling. We hebben veel om in dankbaarheid op terug te kijken deze dagen.

Licht

Al zijn de dagen donker, lichtpuntjes dienen zich ook aan. Mijn wens is dat iedereen en overal in staat is licht te vinden, in welke vorm dan ook.

Voorschoten

Zelfs in de drukke Randstad hoef je niet eens heel ver te zoeken om in dit soort omgeving te geraken. Gistermiddag zat ik hier in een serre aan het water te lunchen met vrienden. Het gebodene was van een klasse die je als liefhebberige thuiskok niet voor elkaar krijgt. Heel mooi en ook heel smakelijk. Het gezelschap was ook al aangenaam. En zou ik hier van de steiger af in een bootje stappen, dan kon ik in één rechte lijn naar onze eigen voordeur varen.

Koos

Deze man was mijn favoriet in het programma ‘Nooit meer alleen’ van omroep Max. Vijf ouderen werden een jaar gevolgd. Zij hadden allemaal de wens hun eenzaamheid op te heffen en kregen daarbij hulp. Die hulp bestond vooral uit het inzichtelijk maken van hoe ze in hun isolement terecht waren gekomen. Bovendien kregen ze een zetje in de rug maar moesten het toch verder zelf aanpakken. Koos, weduwnaar, verloor het afgelopen jaar zijn enig kind. In de slotuitzending gisteravond was duidelijk te zien hoe veerkrachtig mensen kunnen zijn. Een hoopvol resultaat van een programma waar ik met genoegen naar keek. Vooral dankzij Koos.

Zwembad

Het is kerstvakantie. De opa dobbert met vier kleinkinderen en onze dochter in een zwembad. De andere ouders werken en de oma rommelt in huis, schrijft haar blog en stelt nog maar eens een boodschappenlijstje samen. We hebben een saai boompje, vinden de kleinkinderen. Dat klopt, maar ik vind hem mooi. De kerstkitsch is geclusterd in een ander hoekje van de kamer.