Functies

In mijn functie van dochter zat ik vanmorgen gezellig bij mijn ouders aan de koffie. Tijdens de lunch, in een zonnige achtertuin, was ik moeder van dochter. Bij de thee las ik als oma kleindochters voor. Tussendoor als een soort binnenhuisarchitect mee gedacht bij leuke plannen voor een zolder om tenslotte de avondkoffie in de rol van schoonmoeder geserveerd te krijgen. Stiekem al kruidnootjes zitten eten ook. En dat mag ik eigenlijk pas van mezelf als de Sint weer in het land is.Maar ja, vandaag was dat een kwestie van overmacht.

Trap

Omdat ik gisteren een verjaardagsblogje plaatste, zou vandaag de ‘stuureenfoto’ aan de beurt kunnen zijn. Om mij moverende redenen (heerlijke kreet) komt het me beter uit vandaag mijn eigen thema te bedenken. Dat is De Trap. De oude binnenstad van Gubbio ligt tegen een berg en heeft derhalve veel trappen, fotogenieke trappen zelfs. En als daar dan ook nog eens twee leuke meisjes uit mijn familie op staan, heeft mijn blog vandaag tóch zijn invulling. Vlieg ik in de tussentijd even naar Nederland.

Drie

September is kleindochtermaand. Juliët, de jongste van het stel is vandaag drie jaar geworden. En net zoals bij haar grote zus, nichtje en neef, namen wij als opa en oma in juli een voorschot op deze heugelijke dag. Ze moest nog even aan ons wennen en bleef bij haar moeder op schoot zitten toen ze volop in de belangstelling stond en geacht werd het kaarsje uit te blazen. Maar uiteindelijk verdween de verlegenheid snel en was ze de hele dag haar vrolijke zelf.

Plein van de veertig martelaren

In de stad, waarvan het verhaal gaat dat Franciscus er de wolf temde, is het onvermijdelijk dat er ook een kerk naar hem vernoemd is. We zien hier de Chiesa di San Francesco, de bouw begon halverwege de 13e eeuw en de gevel is nooit helemaal voltooid. Dit plein, het Piazza Quaranta Martiri is misschien niet het mooiste van de stad, maar wel het grootste. Elke dinsdag wordt hier markt gehouden en dan ziet het er veel levendiger uit dan op deze luie zondagmiddag. Links, verscholen achter de kiosk, is nog een groot parkeerterrein wat dit plein tot het centrale aankomstplein van Gubbio maakt. Van hieruit loop je zo het hoger gelegen centro storico in.

Hoektroep

Door een paar rozenbotteltakken in lege flessen te zetten, fleurde dit hoekje in de hal lekker op. Alleen de lampenkap kochten we ooit nieuw. De voet van de lamp werd op een rommelmarkt in Brussel gekocht en het wit geschilderde kastje is het oude theemeubel van mijn ouders. De barometer rechts aan de muur erfden we van een tante. Dan staat er nog een koperen asverzamelaar die ook al uit mijn ouderlijk huis komt. Dat alles kleurt dan weer aardig bij de spiegel die in het kantoor hing van de inmiddels tot wijnboer omgeturnde echtgenoot. Terwijl deze laatste als een ware alchemist in la cantina bezig is, ruimde ik de inhoud van het kastje grondig op en keek tenslotte voldaan naar het resultaat. Of dat voor de emmer met most geldt, wachten we geduldig af.

Hoopvol

De temperturen zakken in duizelingwekkende vaart en het leven keert zich naar binnen. Om niet al te weemoedig te worden, ga ik aan de slag. ‘Elke dag een kastje’ is het motto dat ik weer even van stal haal. Wat een voldoening als zakken met kleding, schoenen en tijdschriften ons huis verlaten en een nieuwe bestemming vinden in kledingcontainers en papierbakken. Als windlichten schoongemaakt worden en ik nog een berg tomaten in de oven droog. Maar badkleding en strandlakens hou ik nog even achter de hand. In de hoop dat we die toch nog een keer nodig hebben.

Pluk 4

We schaften dus een soort wijnmaak-beginnerssetje aan en la cucina verandert in la cantina. Ja, de wijnboer draagt nog steeds zijn werkkleding, vooral niet op letten. Nadat het laboratorium is opgesteld met hevels, zeven, giststarters, desinfectiespullen, meetapparaatjes en ander voor mij onbegrijpelijks, starten we samen met het rissen.
Gezellig aan de grote keukentafel halen we de druiven los en hebben na een uur een bak met tien kilo druiven en een berg steeltjes. Die laatsten verdwijnen in de compostbak.De kostbare druiven gaan in een emmer, waarin de wijnboer lange tijd met een houten stok – goddank niet met zijn blote voeten- stampt tot de boel drabbig is geworden. Waarna er nog wat hocus pocus aan toegevoegd wordt en de boel met een doek wordt afgedekt. De komende dagen zal er af en toe geroerd worden. Maar daar ga ik niemand meer mee lastig vallen.

Pluk 3

Nee. Nee, is het antwoord op de vraag of we genoeg druiven hebben om wijn van te maken. Van te voren is het volume moeilijk in te schatten. Mijn wijnboer telde meer dan honderd trossen maar eenmaal in de krat was het toch maar een miezerige dertien kilo. Daar ga je een cantina met alle apparatuur niet voor open doen. Dus begon ik op internet te zoeken naar recepten om er sap van te maken. Dat is nog een bewerkelijk proces waarbij de druiven gerist moeten worden van hun stelen. En toen bedachten we weer dat als we dan tóch gaan rissen, we misschien in onze eigen keuken op kleine schaal wijn kunnen maken. Wat daar bij komt kijken, vertel ik morgen.

Pluk 2

Zoals dat hoort bij een viticoltore loopt hij al dagen te drentelen in de wijngaard. Met een apparaatje wordt het suikergehalte gemeten en aan de hand daarvan kan ook het alcoholpercentage berekend worden. De weersverwachting wordt met meer dan normale aandacht gevolgd en de inspectierondjes tussen de rijen met wijnranken, zijn niet te tellen. Er volgt topoverleg tussen mijn wijnboer en onze vrienden die hun cantina ter beschikking hebben gesteld voor het persen en verdere verwerking van de wijn. Kort gezegd: we gaan plukken. De vraag is of we genoeg hebben. We vinden het allemaal nogal spannend, emozionante. Benieuwd naar de afloop? Lees morgen meer.

Beroemde Nederlanders

Voor de opdracht stuureenfoto staan beroemde Nederlanders centraal. Nou is dat nog niet zo eenvoudig hier in Italië te realiseren. Gelukkig vond ik een blog (klik) waar, als je even naar beneden scrollt, een beroemde Hagenaar te zien is samen met twee leuke secondanten. Natuurlijk ga ik hier niet opnieuw hetzelfde blog plaatsen maar omdat ik voortaan op maandag een foto uit mijn archief tot uitgangspunt neem, laat ik een beeldbepalend markeringspunt uit mijn jeugd zien. Een beroemde Scheveninger zullen we maar zeggen.