Waalwijk

Tussen een afspraak in Loon op Zand en Zwijndrecht zat wat speling. Tijd om even ergens een broodje te eten en een paar boodschappen te doen. Zo kwamen we terecht in Waalwijk en waren direct getroffen door de fraaie kerk in het centrum. Sint Jan de Doper heet dit prachtige exemplaar. De nieuwbouw er omheen lijkt gisteren te zijn opgeleverd, zo nieuw is alles. Men heeft geprobeerd de zichtlijnen open te houden, oordeel zelf of het gelukt is (klik op de foto voor een vergroting). In Zwijndrecht hadden we overigens een heerlijke gezinsbijeenkomst. Commentaar van mijn zoon: de teksten bij de foto’s op mijn blog worden steeds korter en onpersoonlijker. Tja. Daar kan hij wel eens gelijk in hebben.

De mossik

Neem wat zon voor ons mee, roepen de Nederlanders die weten dat we vandaag voor vijf dagen terugvliegen naar het vaderland. We doen ons best. Ik ga ook eens kijken of ik dit bericht vooruit kan plaatsen door aan wordpress  te vragen dit blogje pas te posten op een door mij aangegeven tijdstip. Dat ik in de trein zit van Venlo naar Delft en dat dan deze fontein uit Nocera Umbra met zijn sik van mos tevoorschijn ploept. Zonder dat ik zelf nog in actie hoef te komen. Lijkt me geinig.

Gisteren

Wandelend door Orvieto kom je heel wat meer tegen dan een indrukwekkende praalkerk, die in feite als een vreemde eend in zijn landelijke omgeving staat. Schattige huisjes, smalle straten en van die doorkijkjes waarvan je wel een foto móet maken. Maar zo’n doorkijk had overal elders gefotografeerd kunnen zijn. Ik denk aan Spanje, Portugal en Frankrijk. Universeel mooi, zullen we maar zeggen.

Orvieto

De keuze viel vandaag op Orvieto, een stad in het zuiden van Umbria. Zoals veel steden is ook Orvieto boven op een berg gebouwd, maar in dit geval op een tufstenen berg. Ook veel huizen en gebouwen zijn van tufsteen. Zo niet deze Duomo, die een prachtig gestreepte buitenkant heeft. Strepen die worden doorgevoerd tot in het romaanse schip. Een stad om uren in te dwalen maar het was wel warm vandaag. We sjokten nog even snel door het Museum dat bij de Dom behoort en waar een tentoonstelling is van Luca Signorelli. Ons verzadigingspunt was, vanwege de hitte, eerder bereikt dan we wensten. Maar het was mooi en het was genoeg.

Huize Avondrood

´Draai je eens om´, werd er gisteravond tijdens het eten telkens tegen me gezegd. ´Die lucht is nou zó mooi!´ En dat was ie. Avondrood mooi weer aan boord, zegt een kreupel rijmpje. Of noemen we dat een volkswijsheid? Feit is dat we nog steeds prachtig weer hebben en dat de Italianen er lekker over klagen. Te warm. Bij het woord avondrood krijg ik nog het meest de associatie van een bejaardenoord ergens ver weggestopt in een provincieplaats. Maar laten we snel vaststellen dat daar in ons geval geen sprake van is.

Maandag

We wisselen uitstapjes af met thuisdagjes. Zusje en zwager willen helpen bij een kleinschalig bouwproject dat we onder handen hebben. Dat is heerlijk want dan schieten we lekker op. Dus schuurmachine, boren, schroefmaterialen en verf worden uit de schuur gehaald én gebruikt. Ik benut de dag ook meteen voor huishoudelijk werk. Ziezo, de was hangt.

Koele koeien

Je kunt natuurlijk met dit weer de schaduw opzoeken maar hoog in de bergen is het vast ook wat koeler dan in een stad. Bovendien is het voor onze gasten -en voor ons –  wel leuk het contrast met gisteren wat aan te scherpen. Dus werd er gewandeld en geklommen op de Monte Cucco. Een schitterend gebied op een half uurtje rijden hier vandaan. We beseffen soms niet half hoe gevarieerd de omgeving is waarin we wonen. Toen we na de lunch op de terugweg nog even in Gubbio waren, bleek dat we een goede keuze hadden gemaakt door de bergen in te gaan. Het was snikheet in de stad.

Urbino

In Urbino kwam vandaag een kleine delegatie Amerikaanse journalisten kijken naar hoe deze stad zich presenteert als onderdeel van het Werelderfgoed van Unesco. Daarvoor had de gemeente zich eens flink uitgesloofd. Muziek, middeleeuwse edellieden, mannen in pakken, mannen in uniform, alle plaatselijke hotemetoten en veel persmensen voerden een gezamenlijk spektakel op. Ook Federico da Montefeltro zelf was erbij, al speelde hij een figiurantenrol. De vrouw die de rol van zijn echtgenote vervulde was het op een gegeven moment helemaal zat. Misschien last van de warmte of ontevreden over de bijrol, wie zal het zeggen.maar haar ongenoegen paste niet helemaal in het plaatje. Toeval dat we in dit feestje terecht kwamen maar het maakte ons tripje naar deze toch al prachtige stad, heel bijzonder.

Stapje verder

Wie mijn foto’s van de afgelopen week bekijkt, denkt misschien dat ik de berg nauwelijks ben af geweest. Dat klopt. Er was genoeg te doen op het erf. Vanaf vandaag zijn m’n zusje en zwager voor een weekje vakantie bij ons en wij stappen graag een klein beetje mee in de toeristenstand. We beginnen maar eens met een foto die gemaakt is onderaan onze berg rechtsaf. Hoe zomers wil een mens het hebben?

Lieve Heer

In de wilde venkel zitten ineens tien Lieveheersbeestjes. Dat geeft te denken. Dan zit er vast ook luis in al kon ik dat met het blote oog niet zo een, twee, drie zien. ’t Is met die venkel sowieso een beetje vreemd. Ik kreeg hem van een vriendin maar ze waarschuwde me voor de ongebreidelde uitlopers. En ze kreeg gelijk. Bovendien gebruik ik het zelden want ik weet eigenlijk niet hoe te bereiden. En ja, er zit enorm veel luis in. Wat nu? Sopje maken dan maar? Of niet alleen de luizen maar ook de venkel proberen uit te roeien? Waar komen trouwens ineens al die Lieveheersbeestjes vandáán?