Even wat minder prikkels

Na de drukte van de Delftse binnenstad had ik wel behoefte aan wat kalms. Op de Paardenmarkt werd de kermis weer afgebroken, wat de nodige herrie gaf. Op de een of andere manier was ik te ongedurig om een uurtje op het balkon te gaan zitten en dus ging ik fietsen. Alleen, want de wijnboer had van alles te doen. Ik realiseerde me dat ik nooit in mijn uppie zomaar ga fietsen. Ja, wel om boodschappen te doen, naar de tandarts te gaan of andere leuke bestemmingen. Maar ter ontspanning de natuur in doen we meestal samen. Gistermiddag peddelde ik op mijn gemak door de Delftse Hout, wat een rust. Wat een kalmte. Wat een schoonheid. Precies wat ik nodig had.

Poldergroen

Ze stonden me gisteren een beetje schaapachtig aan te kijken toen ik het privépad afliep. ‘Alleen maar even een foto maken, hoor’, riep ik ze toe. Dat vonden ze goed, ze hadden namelijk net een intensief uurtje achter de rug met het trainen van een schaapshond.

Hier vandaan had ik weer eens een ander perspectief op de afgeknotte molen. De wind was behoorlijk fris maar de lucht was in elk geval blauw. Dat is vandaag helaas veel minder. Grauw, koud en af en toe regen. Wél goed voor mijn huishoudelijke taakjes.

Nostalgisch vervoer

De Delftse paardentram reed vandaag vlak voor me. Dus nam ik het kalme tempo over en reed in mijn autootje stapvoets over de gracht. De wagen was gevuld met acht mannen en een rollator en werd gemend door Toon Paap. In het stadsbeeld van Delft is deze markante man een bekend figuur. Hij heeft een stalhouderij in de Delftse Hout (klik) en vervoert veel toeristen. Maar ook bruidsparen kunnen bij hem terecht in prachtige open koetsen.

foto van het www

Mede vanwege zijn uiterlijk wordt Toon veelvuldig gefotografeerd, tot wel 1500 keer per dag, las ik op Delft in de buurt. De pandemie is uiteraard een zware periode geweest voor de toeristenbranche dus maak ik graag even reclame voor een nostalgische rondrit door Delft. Ik ken de man niet en heb er ook verder geen belang bij maar Toon kan wel wat reclame gebruiken. Hij staat meestal met zijn paardentram vlak voor het stadhuis en is ook via de site te boeken.

foto van het www

Buiten de bebouwde kom

Het was krabben aan de autoruiten toen we vanmorgen op pad gingen. De beschaduwde stukken in de Delftse Hout hadden een prachtig berijpt laagje. Maar dat duurde niet lang, de zon deed al snel zijn stralende werk.

Vrijdag en zaterdag waren we in het oosten van het land en het viel me ogenblikkelijk op dat daar zoveel meer ruimte is dan in onze drukke Randstad met al zijn bebouwing. Horizonnen kunnen zien geeft lucht en de zon maakt alles mooier. Toen ik wat horizonfoto’s maakte in Delft en van genoegen het mos op een muurtje begon te aaien, vond ik dat de zondag weer eens uitstekend was begonnen. Dan laat ik het afschuwelijke wereldnieuws natuurlijk wel buiten beschouwing.

Droog houden

Wonder boven wonder was het nog droog toen we vanmorgen tussen negen en tien aan de wandel waren. Ik had geen zin om onder of langs bomen te lopen dus heb de polderweg genomen. Een totaal kapot gewaaid hek was het enige dat direct naar de storm verwees.

Hoog water. Dat wel. Het klotst nog net niet óver het bruggetje maar het scheelt niet veel. En golfslag in de sloot zie ik er ook niet vaak. Hoog water in de polder, alle gemalen doen hun heilzame werk. Alsof het nog niet genoeg is, regent het de rest van de dag en niet zo’n beetje ook. Onze gezandstraalde ramen spoelen weer schoon. Elk nadeel heb…

Het bonkenveld

De voorbereidingen voor een nieuw plantseizoen zijn in volle gang bij de moestuinier in Delfgauw. Hij kwam even een praatje maken toen hij ons stil zag staan. Ooit had hier een kleine varkensschuur gestaan vertelde hij. De vorige eigenaar had de schuur vanwege asbest moeten saneren. Sinds een jaar of twee pacht hij dit landje van Staatsbosbeheer. Het spitwerk doet hij zelf. Ze noemen het hier het bonkenveld vanwege de vette klei. Een stukje verder richting Pijnacker is het allemaal veen, leerden we van hem.

Aan de achterzijde van Restaurant Du Midi konden we inmiddels onze bestelde broodjes ophalen. We namen een zak aardappelen en een zak uien van de moestuinier mee en zo hadden we de plaatselijke horeca en de tuinder weer een plezier gedaan. Onszelf ook door er nog een kleine wandeling aan vast te knopen.

Het jaar rond in Delft

En ik hou eigenlijk helemaal niet van jaaroverzichten!

januari

februari

maart

april

mei

juni

juli

augustus

september

oktober

november

Maar mijn archief is weer opgeschoond!

Ik ben bos

Dit is weer de tijd om te kijken hoe we de horeca een klein beetje kunnen helpen. En ons zelf ook. Af en toe halen we een gerecht op bij ons favoriete zondagochtend restaurant. Toen ik er afgelopen week kwam om kant en klaar stoofvlees op te halen, viel me ineens dit kleine spanningshuisje op. Een tekening van een rat en een vreemde tekst. Ik weet niet wat ik er mee aan moet. De natuur heeft geen verfraaiing nodig. Het bouwsel is zo onopvallend mogelijk gemaakt maar krijgt door deze beschildering ineens alle aandacht. Had van mij niet gehoeven terwijl ik dat bij deze dus nog eens dunnetjes over doe.

Hoe mooi de herfst kan zijn

Het was ongekend mooi vanmorgen in de Delftse Hout. Rustig weer, de ochtendzon en een wandeling in goed gezelschap. Heel gezellig om ook deze draad weer op te pakken. Omdat de herfst een voorbode is van de winter en ik met kou niets heb, ben ik ook niet een echte herfstliefhebber. Terwijl ik heus wel zien hoe mooi het is. Dus spreek ik mezelf ieder jaar toe: elk jaargetijde heeft zijn mooie kanten dus daar richt ik me op en ga er simpelweg van genieten.

Geen mensen op de foto, deze keer. Maar ik kwam nog wel een vreemde vogel tegen: het blauwgroene boomklevertje.

Het uitstapje

De opa met kleinzoon gingen op de fiets, de meisjes propte ik in mijn autootje naar de Papaver in Delftse hout. In dit duurzaamheidscentrum van Delft kunnen kinderen van alles doen en leren. Ze vlogen enthousiast af op de grijpers waarmee je rommel kunt rapen. De wijnboer droeg de meegeleverde zak, de kinderen vulden. Ze kregen een klembord mee waarop ook afgevinkt kon worden wat er allemaal voor zwerfvuil in de zak verdween. Er was een leuke tentoonstelling over het klimaat in je straat en er waren nog tal van activiteiten waaraan we niet eens toekwamen. We gluurden nog even bij de dierenopvang, waar helaas geen rondleidingen gegeven worden.

Toen ontfermden de meisjes zich maar over twee slakken die ze Bob en Liselot noemden en het liefst mee naar huis hadden genomen. Kortom we hadden een heerlijke actieve en leerzame middag met speciale hulde aan kleinzoon Lucas die zich met zijn 16 jaar nog fantastisch staande weet te houden tussen de giechelende meisjes.