Inhaalslag

Ons sociale leven komt weer op stoom. Dinsdagavond zaten we bij vrienden aan tafel die heel hoog wonen in dit spectaculaire gebouw. We aten heerlijk, bekeken de kunst die een van de gastheren maakt en waren daar enorm van onder de indruk. De kans bestaat dat we elkaar opnieuw de komende zomer zullen ontmoeten in Italië.

In een totaal andere omgeving, namelijk in Heinenoord, zat ik met drie vriendinnen woensdag aan een tapaslunch bij één van hen. Het was weer ouderwets gezellig met harde lachbuien, verhalen over en weer en, zoals gebruikelijk, tijd te kort.

Woensdagavond liepen we over het mooie Voorhout in Den Haag richting de Dennenweg waar we met weer een ánder stel vrienden fantastisch aten in een heel leuk restaurant. En ook met dit stel bestaat de kans dat we elkaar de komende zomer in Italië zullen ontmoeten. De locaties de afgelopen twee dagen liepen fors uiteen, de overeenkomst is dat al deze vriendschappen al meer dan dertig jaar bestaan en allemaal met ons werk te maken hadden. En dit is nog maar deel één van de inhaalslag.

Het groot niet te vermijden onderwerp

Nou houden we er over op, zeiden we bij de koffie. En nou gaat het er al wéér over, zeiden we tijdens de lunch. Twee moeders, twee dochters en een jarenlange vriendschap. Er gebeurt veel in de levens van enkelen en er moest echt weer eens bijgepraat worden. Zonder knuffels en aanrakingen en dat viel niet mee. Maar we beleefden genoeglijke uurtjes met z’n vieren en dáár ging het om.

Regen? Waar dan?

Het lijkt er misschien op dat ik weinig anders doe dan in tuinen zitten met vrienden en vriendinnen en dat klopt. Vandaag was het mijn oudste vriendinnenclubje waarmee ik verkeerde. Meer dan veertig jaar vriendschap. Dat voelt nog altijd bijzonder. Dat we in de tuin konden zitten en maar één keer vanwege een korte bui moesten verplaatsen naar de overkapping achterin deze riante tuin, was ook al bijzonder. De mooie tuin en de gastvrijheid maakte het extra fijn maar al stop je ons in een kale ruimte met alleen water en brood, dan nog hebben we het naar onze zin en laten elkaar nooit meer los.

Geluk zaaien

Van een lieve vriendin kreeg ik rond de feestdagen een potje met een klavertje vier. Van een andere lieverd kreeg ik recent een zakje met zaadjes om mijn eigen geluksklaver te gaan zaaien. Weer een andere dierbare vriendin bedacht iets leuks om het gemis aan ons jaarlijks vriendinnenetentje te compenseren. Zij stelde een brief op over haar wederwaardigheden van het afgelopen jaar en vroeg ons die aan te vullen met ons eigen verhaal en door te sturen. Zo waren we op het eind weer op de hoogte van elkaars wel en wee. Ze stuurde bovendien een zakje zonnebloemzaadjes mee. Ieder mocht er een paar zaadjes uithalen om zelf te zaaien. Er doemt een immens grote klaverweide voor me op, omzoomd met zonnebloemen. Ik droom graag groots en ben blij met elk klein lief gebaar!

Veel blauw, zelfs de lucht

Mijn rondje door de buurt levert altijd wel wat op. Om te beginnen sprak ik een buurvrouw die net van de markt kwam en haar fietstas vol had met met takken met rode besjes. We informeerden naar elkaars wel en wee. Toen wij kortgeleden tien dagen in quarantaine waren, stond zij zomaar voor onze deur met zelfgemaakte erwtensoep en pannenkoeken. Plus nog twee grote punten appeltaart. Zo’n soort buurvrouw!

We babbelden even over de vreugde van vriendschappen en het belang daarvan. Toevallig had ik eerder op de ochtend druk app-contact gehad met een vriendinnenclubje. Een uurtje of wat later was mijn mobieltje gevuld met leuke berichten van mijn bloggersvrienden. Het kan niet vaak genoeg gezegd worden: vriendschap verrijkt je leven.

Trouw

Het is kwalitatief niet zo’n beste foto maar voor ons is het goed genoeg. Eindelijk waren we weer eens in de gelegenheid elkaar te ontmoeten. Vriendin nummer vier was helaas verhinderd maar daar hopen we volgende week in kleiner comité nog op bezoek te gaan. We lunchten op een Delfts terras waar we elkaar traditiegetrouw de oren van het hoofd kletsten. Dat we elkaar niet aan mochten raken, voelde heel vreemd want we zijn nogal van de omhelzingen. Het bankje voorzag enigszins in die leemte, kijk maar naar het Delfts Blauwe paartje. Meer dan vijfenveertig jaar bevriend met elkaar, het laat zich moeilijk uitleggen hoe vertrouwd dat voelt.

Vrouwenvriendschappen

In dit vrolijk gestippelde tasje nam ik gisteren voor mijn vriendinnen fleurig verpakte cadeautjes mee. Als ik nou toch een maand lang met bonte kleuren bezig ben, dan ook maar over de hele linie. Eén van hen had bedacht dat onze vriendschap wel een gouden randje verdient. Zij gaf deze ingelijste foto van ons die een jaar of twee geleden gemaakt is.

Uit Curacao nam een ander dit masker mee. Misschien moet ik dit jaar maar eens carnaval gaan vieren? Er was veel verdrietigs bij te praten gisteren en dan zijn we toch zo blij met elkaar. Dat we die verhalen kwijt kunnen, elkaar steunen en dat bij het afscheid de vrolijkheid overheerst. Vrouwenvriendschappen gaan diep en ik ben er heel verguld mee.

Van tien tot tien

Het was handiger geweest om van tevoren een blogje in te plannen. Dan had ik nu niet ’s avonds om half elf nog zitten schrijven. Ik had een vriendinnen dag in Heinenoord. Dat was zo onwaarschijnlijk fijn dat het behoorlijk laat werd. Zó laat dat mijn volgende afspraak om bij een zus te gaan eten, naadloos aansloot. Dat werd ook al weer een fijne avond. Van tien tot tien vandaag gezelligheid, warmte, vriendschap en goede gesprekken. Ik laat alleen het broodje zien terwijl er ook koffie, taart, soep, thee en een nasi maaltijd met spekkoek toe, passeerden. Niet alles laat zich vangen in woord en beeld. Het zij zo.

Zingend in de regen

Daar heb ik nou echt niet op gerekend. Dat het zou regenen juist op het moment dat ik sinds tijden weer eens op de fiets spring. Even de stad in naar de HEMA, mijn favoriete winkel. Ik kocht geen kinderzwembroek, kaarsen noch smiley’s maar ze hebben wel lekker kleur. Nee, ik kocht wasmiddel. Drie halen, twee betalen. Mijn fietstas was goed gevuld op de terugweg. Nu zit ik met natte haren en de spetters nog op de brilleglazen bij te komen van mijn snelle spurt. Met voldoende tijd om me op te kalefateren voor een etentje met een vriendinnenclub.

Rokjesdag

Boten, zon en vissen. Ze zijn te zien op een schilderij in de ondergrondse parkeergarage in Ridderkerk. Twee vriendinnen en hun moeders dronken in het winkelcentrum samen koffie tijdens onze jaarlijkse afspraak. Het was het verzamelpunt om niet lang daarna door te rijden naar een terras aan het water.

Het schilderij kwam tot leven. De vissen lagen op ons bord, de zon scheen overvloedig en het bleek een halteplaats voor de waterbus, die dus een boot is.

Paviljoen Struis ligt op een drierivierenpunt en met de waterbus vaar je ook naar de molens in Kinderdijk, naar hartje Rotterdam, de Biesbosch en Dordrecht. Wat een perfecte plek voor onze bijbabbeldag die wat mij betreft rokjesdag werd.