Nou houden we er over op, zeiden we bij de koffie. En nou gaat het er al wéér over, zeiden we tijdens de lunch. Twee moeders, twee dochters en een jarenlange vriendschap. Er gebeurt veel in de levens van enkelen en er moest echt weer eens bijgepraat worden. Zonder knuffels en aanrakingen en dat viel niet mee. Maar we beleefden genoeglijke uurtjes met z’n vieren en dáár ging het om.
Het lijkt er misschien op dat ik weinig anders doe dan in tuinen zitten met vrienden en vriendinnen en dat klopt. Vandaag was het mijn oudste vriendinnenclubje waarmee ik verkeerde. Meer dan veertig jaar vriendschap. Dat voelt nog altijd bijzonder. Dat we in de tuin konden zitten en maar één keer vanwege een korte bui moesten verplaatsen naar de overkapping achterin deze riante tuin, was ook al bijzonder. De mooie tuin en de gastvrijheid maakte het extra fijn maar al stop je ons in een kale ruimte met alleen water en brood, dan nog hebben we het naar onze zin en laten elkaar nooit meer los.
Van een lieve vriendin kreeg ik rond de feestdagen een potje met een klavertje vier. Van een andere lieverd kreeg ik recent een zakje met zaadjes om mijn eigen geluksklaver te gaan zaaien. Weer een andere dierbare vriendin bedacht iets leuks om het gemis aan ons jaarlijks vriendinnenetentje te compenseren. Zij stelde een brief op over haar wederwaardigheden van het afgelopen jaar en vroeg ons die aan te vullen met ons eigen verhaal en door te sturen. Zo waren we op het eind weer op de hoogte van elkaars wel en wee. Ze stuurde bovendien een zakje zonnebloemzaadjes mee. Ieder mocht er een paar zaadjes uithalen om zelf te zaaien. Er doemt een immens grote klaverweide voor me op, omzoomd met zonnebloemen. Ik droom graag groots en ben blij met elk klein lief gebaar!
Mijn rondje door de buurt levert altijd wel wat op. Om te beginnen sprak ik een buurvrouw die net van de markt kwam en haar fietstas vol had met met takken met rode besjes. We informeerden naar elkaars wel en wee. Toen wij kortgeleden tien dagen in quarantaine waren, stond zij zomaar voor onze deur met zelfgemaakte erwtensoep en pannenkoeken. Plus nog twee grote punten appeltaart. Zo’n soort buurvrouw!
We babbelden even over de vreugde van vriendschappen en het belang daarvan. Toevallig had ik eerder op de ochtend druk app-contact gehad met een vriendinnenclubje. Een uurtje of wat later was mijn mobieltje gevuld met leuke berichten van mijn bloggersvrienden. Het kan niet vaak genoeg gezegd worden: vriendschap verrijkt je leven.
Het is kwalitatief niet zo’n beste foto maar voor ons is het goed genoeg. Eindelijk waren we weer eens in de gelegenheid elkaar te ontmoeten. Vriendin nummer vier was helaas verhinderd maar daar hopen we volgende week in kleiner comité nog op bezoek te gaan. We lunchten op een Delfts terras waar we elkaar traditiegetrouw de oren van het hoofd kletsten. Dat we elkaar niet aan mochten raken, voelde heel vreemd want we zijn nogal van de omhelzingen. Het bankje voorzag enigszins in die leemte, kijk maar naar het Delfts Blauwe paartje. Meer dan vijfenveertig jaar bevriend met elkaar, het laat zich moeilijk uitleggen hoe vertrouwd dat voelt.
In dit vrolijk gestippelde tasje nam ik gisteren voor mijn vriendinnen fleurig verpakte cadeautjes mee. Als ik nou toch een maand lang met bonte kleuren bezig ben, dan ook maar over de hele linie. Eén van hen had bedacht dat onze vriendschap wel een gouden randje verdient. Zij gaf deze ingelijste foto van ons die een jaar of twee geleden gemaakt is.
Uit Curacao nam een ander dit masker mee. Misschien moet ik dit jaar maar eens carnaval gaan vieren? Er was veel verdrietigs bij te praten gisteren en dan zijn we toch zo blij met elkaar. Dat we die verhalen kwijt kunnen, elkaar steunen en dat bij het afscheid de vrolijkheid overheerst. Vrouwenvriendschappen gaan diep en ik ben er heel verguld mee.
Het was handiger geweest om van tevoren een blogje in te plannen. Dan had ik nu niet ’s avonds om half elf nog zitten schrijven. Ik had een vriendinnen dag in Heinenoord. Dat was zo onwaarschijnlijk fijn dat het behoorlijk laat werd. Zó laat dat mijn volgende afspraak om bij een zus te gaan eten, naadloos aansloot. Dat werd ook al weer een fijne avond. Van tien tot tien vandaag gezelligheid, warmte, vriendschap en goede gesprekken. Ik laat alleen het broodje zien terwijl er ook koffie, taart, soep, thee en een nasi maaltijd met spekkoek toe, passeerden. Niet alles laat zich vangen in woord en beeld. Het zij zo.
Daar heb ik nou echt niet op gerekend. Dat het zou regenen juist op het moment dat ik sinds tijden weer eens op de fiets spring. Even de stad in naar de HEMA, mijn favoriete winkel. Ik kocht geen kinderzwembroek, kaarsen noch smiley’s maar ze hebben wel lekker kleur. Nee, ik kocht wasmiddel. Drie halen, twee betalen. Mijn fietstas was goed gevuld op de terugweg. Nu zit ik met natte haren en de spetters nog op de brilleglazen bij te komen van mijn snelle spurt. Met voldoende tijd om me op te kalefateren voor een etentje met een vriendinnenclub.
Boten, zon en vissen. Ze zijn te zien op een schilderij in de ondergrondse parkeergarage in Ridderkerk. Twee vriendinnen en hun moeders dronken in het winkelcentrum samen koffie tijdens onze jaarlijkse afspraak. Het was het verzamelpunt om niet lang daarna door te rijden naar een terras aan het water.
Het schilderij kwam tot leven. De vissen lagen op ons bord, de zon scheen overvloedig en het bleek een halteplaats voor de waterbus, die dus een boot is.
Paviljoen Struis ligt op een drierivierenpunt en met de waterbus vaar je ook naar de molens in Kinderdijk, naar hartje Rotterdam, de Biesbosch en Dordrecht. Wat een perfecte plek voor onze bijbabbeldag die wat mij betreft rokjesdag werd.
Of ik er naast wilde komen zitten als ze Valentijnkaarten ging schrijven, vroeg onze tienjarige kleindochter. Nou graag natuurlijk. Ik zag een liefdevol meisje vijf keer goed nadenken over de tekst. Aan een nieuw klasgenootje schreef ze: ‘wat fijn dat je in onze klas bent gekomen en wat doe je het goed’. Met een getekend hart erbij. Haar broertje werd bedankt voor zijn hulp en haar ouders werden beiden bedankt dat ze op het juiste moment ook streng kunnen zijn. Vijf kaarten had ze, voor ouders, broer en twee vriendinnen. Geen kaart voor de oma ‘maar ik vind je wel heel lief.’ Ik jou ook, meisje.
Wonen in Caldese (Italië) 