In opperste concentratie is onze kleinzoon met een Sinterklaasactiviteit bezig. Hij hoort niet meer tot de gelovige zielen en dus krijgt voor hem het feest op 5 december een andere dimensie. Ik moet een beetje verhullend schrijven want ook zijn ouders weten niet waar hij mee bezig is en lezen dit blog ook. Lucas en ik hadden in elk geval nu al een leuke middag samen terwijl het heerlijk avondje nog niet eens aangebroken is.
Als jonge vrouw van 34 was ze van Amsterdam naar Delft gekomen. Haar neef was plotseling weduwnaar geworden en had drie kleine kinderen. De familie vond dat zij de aangewezen persoon was om het gezin draaiende te houden. Zelf had ze geaarzeld. ‘Je gaat je hechten aan de kinderen, hij vindt na een jaar of drie een nieuwe vrouw en dan moet ik weer weg’, vertelde mijn gesprekspartner van gisteren. Maar het liep anders want de neef vroeg háár ten huwelijk. ‘Daar had ik zelf helemaal niet aan gedacht, dat dat kon! We hebben een prima leven gehad, mijn man is al weer acht jaar dood. Er woont nog maar één dochter in Nederland, de andere twee zelfs buiten Europa.” Ze zei het niet met zoveel woorden maar ik kreeg het gevoel dat er nauwelijks meer naar haar werd omgekeken.
Op deze sombere dagen moet je er snel bij zijn als je een foto wil maken. Dus liep ik rond twaalf uur naar buiten, dik vest aan, camera mee. Bijna alle bomen zijn inmiddels kaal maar een stuk verderop zie ik een boom met volop geel blad. Ik word aangesproken door een oudere dame. “Dat is de gingko, mevrouw. Een heel bijzondere boom.”
En zoals dat gaat, weet ik na twintig minuten iets meer over die boom maar hoor meteen de bijzondere levensgeschiedenis van deze tachtigjarige. Over de gingko biloba kwam ik via google een heleboel te weten. Maar het verhaal van de vrouw was minstens zo interessant. Alleen dat red ik niet in honderd woorden.
Vanmorgen heb ik ramen gezeemd. Ja, ik doe echt nog wel eens wat anders dan met man, vriendinnen of zussen op stap gaan. Ik zou het hier niet melden als ik niet door de vuile ruiten een tuinman aan het werk zag. In onze gezamenlijke binnentuin zijn plantvakken die door een hoveniersbedrijf bijgehouden worden. Vanmorgen gingen de bollen de grond in. Hoewel wij zelf graag tuinieren, is het af en toe ook wel heerlijk om iemand anders gebukt te zien staan. De bollen werden netjes uitgeteld, verdeeld en in de aarde gestopt. Met een variant op mijn laatste zin van gisteren; laat de lente maar komen.
Je verleert het kennelijk nooit. Zelfs het opzetten ging me nog automatisch af. Mijn zusje is een lapjesdeken aan het maken en wie wil, breit met haar mee. In tijd van ja en nee zat ik vanmiddag met de gastenpennen onder de armen en leverde ik twee lapjes. Dat smaakt naar meer. Nou ben ik alleen van het één recht, één averecht dus veel ingewikkelder dan een das zal het niet worden. Maar wat een heerlijk, ontspannend en ook ouderwets gevoel geeft het om met een tikkende pennen en een kop thee binnen handbereik van een draad een lap te maken. Laat de winter maar komen.
Korte felle buien wisselen vandaag af met stralend zonlicht. In de verte de skyline van Den Haag. Skyline is trouwens zo’n typisch vrijwel onvertaalbaar woord. Maar dit terzijde. Een van de torens in de verte is het Ministerie van Binnenlandse Zaken, waar schoondochter 
Liesbeth werkt. Nét iets te ver om naar elkaar te kunnen zwaaien. Op de voorgrond het clubhuis van de Delftse Roeivereniging. De foto maakte ik bij zonneschijn, de tekst schrijf ik terwijl de regen al weer op het dak klettert. Daar zit maar een kwartiertje tussen. Van dat soort weer dus. Maar wel met een schitterende beloning.
Aan mij was de taak een groentenhusseltje te maken en een aardappelstampje met ruccola. Een deel van de ingrediënten staat hier op de foto. Eigenlijk had ik geen tijd om te fotograferen. Met mijn drie zussen en hun mannen bereidden we gisteravond een gezamenlijk diner en aten het uiteraard met smaak op. Dat gebeurde in de Tafelkamer (klik) waar mijn zwager en zusje een ruimte hebben verbouwd tot kookstudio. Er werd een avocado-komkommersoep bereid door de één en een bietenlasagna door de ander. Zeezalm onder een zoutkorst vormde het hoofdgerecht en er werd besloten met een overheerlijk taartje van noten met ahornsiroop, gevolgd door een schaal Sinterklaaslekkertjes en lettertjes. Mensen die van koken houden, houden ook van samen aan tafel zitten. En misschien nóg meer van lekker eten. Ideetje voor gezelschappen en families in en rond Den Haag. Ons is het uitstekend bevallen.
Warme chocolademelk, taai-taai en speculaas. Vier kleinkinderen en hun ouders wachten samen met ons op de komst van de Sint in Delft. Jááá… daar is hij en wat heeft hij veel Pieten bij zich! Zwaaien. Zingen. Feest.
Je zou er zomaar nostalgisch van worden. Ik ruik de zeep bijna door de etalageruit heen. In de Choorstraat hebben diverse winkeliers een foto opgehangen van hun pand in vroeger dagen en aangevuld met een toepasselijk sfeerhoekje. Hier kijken we bij drogisterij Papillon (klik) naar binnen. We komen er zelden maar na het bekijken van de site, neem ik me voor dat beslist binnenkort weer te doen. Ben dol op het luchtje dat er hangt. Zelf schrijven ze erover: Graag nodigen wij u uit om bij uw volgende bezoek aan onze mooie stad onze winkel te komen bekijken en vooral niet te vergeten te beruiken. Als dat geen aanbeveling is?
Vijf meter achter me werd nogal hard gepraat. Een vrouw in haar mobieltje. Ze was kennelijk net bij de huisarts geweest en deed verslag aan haar moeder. Ongevraagd kreeg ik álle medische details mee. Maar ook dat haar man was geopereerd, dat ze vooral ook eens aan zichzelf moet denken en af en toe een huilbui kon ook al geen kwaad. Echt hoor, 
ik ving dit alles en nog meer op in minder dan de vijf minuten die ik nodig had om naar de markt te lopen. Het zal haar allemaal wel hoog hebben gezeten, denk ik dan. Maar als ik haar was, had ik dit gesprek thuis gevoerd. Op de markt viel mijn oog op een Chaneltasje. Een stuk verder waren vier mannen herfstbladeren aan het afvoeren in een autootje. En zo kwam alles toch nog goed.
Wonen in Caldese (Italië) 