Roodkapje

Dat het de donkere dagen voor kerstmis zijn, is goed te zien. In tegenstelling tot vorige week hielden we het gelukkig wel droog tijdens de polderwandeling. Evengoed snel weer naar huis want vandaag is het voor ons kerstboomoptuigdag. Dit jaar hebben we een behoorlijk grote boom; een geschenk van een leverancier van de wijnboer. De halve kamer moest veranderd worden, wat een gedoe. Ik weet nu al, dat het volgend jaar weer een bescheiden boom zal komen. Kijk hoe vrolijk deze mini’s me toelachten toen we nog even bij een supermarkt aangingen voor een laatste boodschap.

En over mini’s gesproken. Er wandelde vanmorgen een kleindochter van mijn zus en zwager mee. Schattig toch zo’n roodkapje?

De schrijfster

Ze is bezig met haar derde boek. Twee jaar geleden schreef ze al twee delen over haar opa. Nu werkt ze aan Meester Krab. De eerste boeken waren met grote hanenpoten neer gekrabbeld. Inmiddels komt er structuur in. Voorin staan alvast de vier hoofdstukken vermeld. Een daarvan heet: Gevaar. Het laatste hoofdstuk: Eind goed, al goed. Dat we alvast maar weten dat het wel spannend wordt maar toch goed afloopt. Carry Slee en Francine Oomen zijn haar voorbeelden. Ze vertelde me gisteravond heel serieus dat ze later schrijfster wil worden. En ook dat ze dan de Gouden Griffel wil winnen. Isabel Harmsen. Ze past wel in dat rijtje vindt deze onbevooroordeelde oma.

Koekenbakker

Toen ik aan Eva vroeg wat ze wilde eten tijdens het oppassen, hoefde ze niet lang na te denken. ‘Pannenkoeken’, riep ze direct ‘en ik help mee’, zei ze erbij. Dus gingen we aan de slag. Ze waste haar handen, het haar ging in een paardestaart en ze bakte vrijwel de hele stapel. Ik denk dat ze vaak de kunst heeft afgekeken van haar moeder, want eigenlijk hoefde ik niets te doen behalve een beetje advies geven en toezicht houden. Samen hebben we heerlijk gegeten, wat overbleef was voor haar broer die naar voetbaltraining moest. Zelf ging ze na drie royaal belegde pannenkoeken naar haar dansles, waar ze vrolijk naar toe huppelde. Wat een energie en daadkracht straalt deze kleindochter uit.

Boodschappen voor één

Onze jongste kleindochter van zes heeft nu al aangekondigd als vakantiebaantje later achter de kassa van AH te willen zitten want ze vindt het scannen zo leuk.  Ik vraag me af of er dan nog gewone kassa’s bestaan of dat alle klanten inmiddels zelf scannen. Ik ben nog steeds zo’n mens dat graag de boodschappen op de band legt en een paar woorden wisselt met de caissière.

In mijn huidige éénpersoons huishouden was dit vandaag mijn oogst. Ik had zelf couscous willen maken maar kon de kant en klare salade niet weerstaan. Jammer van dat plastic maar weggooien mét maaltijd is nog erger. Koken voor één persoon ben ik niet gewend en in mijn eentje eten ervaar is als super ongezellig. Vandaar die troostreep.

Vliegende Italianen

Toen het op Hemelvaartdag miezerig en fris was,zaten we gezellig bij vrienden in Den Haag aan een overvloedige en smakelijke lunch.

De volgende ochtend scheen de zon uitbundig en dronken we koffie bij andere vrienden die op een camping in Maasland verblijven.

Dezelfde avond zaten we met alweer een andere club vrienden een verjaardag te vieren in een strandtent in ’s Gravenzande.

Juliët mét bril en afgewend gezicht, maar zingen kan ze

Om tien uur vanmorgen keken we naar het eerste openbare optreden van kleindochter Juliët die met het koor Zinge! de dorpsfair in Hendrik Ido Ambacht opende.

Dit soort ontmoetingen en dit soort weer: het kan niet op en smaakt naar meer.

Onverzadigbaar

We kochten zaterdag een paar geschenken voor onze Italiaanse buren en vrienden. In de museumwinkel van de Nieuwe Kerk lag deze presse papier. Die kon ik niet weerstaan. Ik moet nog even kijken hoe te bevestigen in mijn mini galerie. Maar nu hou ik echt op hoor, riep ik vervolgens. Het mag niet gierend uit de hand lopen met dat Meisje. Toen ging de opa in dit huishouden woensdag met de twee oudste kleinkinderen naar het Mauritshuis in Den Haag. En ja, daar hangt de enige echte en er staat een heerlijk meisje bij.

In de museumwinkel tenslotte werd dit kussen nog even op de foto gezet. En nee, die wil ik niet hebben. Echt niet. Als foto is ie leuk genoeg.

Mijn eigen Valentijn

Of ik er naast wilde komen zitten als ze Valentijnkaarten ging schrijven, vroeg onze tienjarige kleindochter. Nou graag natuurlijk. Ik zag een liefdevol meisje vijf keer goed nadenken over de tekst. Aan een nieuw klasgenootje schreef ze: ‘wat fijn dat je in onze klas bent gekomen en wat doe je het goed’. Met een getekend hart erbij. Haar broertje werd bedankt voor zijn hulp en haar ouders werden beiden bedankt dat ze op het juiste moment ook streng kunnen zijn. Vijf kaarten had ze, voor ouders, broer en twee vriendinnen. Geen kaart voor de oma ‘maar ik vind je wel heel lief.’  Ik jou ook, meisje.