Onverzadigbaar

We kochten zaterdag een paar geschenken voor onze Italiaanse buren en vrienden. In de museumwinkel van de Nieuwe Kerk lag deze presse papier. Die kon ik niet weerstaan. Ik moet nog even kijken hoe te bevestigen in mijn mini galerie. Maar nu hou ik echt op hoor, riep ik vervolgens. Het mag niet gierend uit de hand lopen met dat Meisje. Toen ging de opa in dit huishouden woensdag met de twee oudste kleinkinderen naar het Mauritshuis in Den Haag. En ja, daar hangt de enige echte en er staat een heerlijk meisje bij.

In de museumwinkel tenslotte werd dit kussen nog even op de foto gezet. En nee, die wil ik niet hebben. Echt niet. Als foto is ie leuk genoeg.

Advertenties

Mijn eigen Valentijn

Of ik er naast wilde komen zitten als ze Valentijnkaarten ging schrijven, vroeg onze tienjarige kleindochter. Nou graag natuurlijk. Ik zag een liefdevol meisje vijf keer goed nadenken over de tekst. Aan een nieuw klasgenootje schreef ze: ‘wat fijn dat je in onze klas bent gekomen en wat doe je het goed’. Met een getekend hart erbij. Haar broertje werd bedankt voor zijn hulp en haar ouders werden beiden bedankt dat ze op het juiste moment ook streng kunnen zijn. Vijf kaarten had ze, voor ouders, broer en twee vriendinnen. Geen kaart voor de oma ‘maar ik vind je wel heel lief.’  Ik jou ook, meisje.

Blije bloem

Ze staan er weer, velden vol. Deze staan met hun rug naar me toe, dus moet ik op zoek naar een beter standpunt. Kijk, dit is duidelijker. Ze bezorgen me het ultieme zomergevoel. Vorig jaar had kleindochter Isabel er zelfs een boek over meegenomen en leerde ik van haar de levenscyclus van de zonnebloem.

Tien weken oud zijn deze ongeveer. Nog drie weken en dan laten ze hun koppen definitief hangen. Maar daar ga ik niet op vooruit lopen. Hoewel? Ik noteer in mijn tuinschrift dat ik naast stokrozen ook zonnebloemen neer ga zetten volgend jaar.

‘k Zag twee beren…

Ze wilde graag een nieuw soort tekening voor me te maken. En hup…daar verscheen een beer die na uitvouwen van het papier nog een paar kleintjes bleek te hebben. Isabel is de maakster van dit moois. We haalden vanmiddag twee kleindochters uit school, elk met prachtig eindrapport onder de arm. Juliët moest naar zwemles en at alvast soep en een broodje vooraf en vertrok met opa.

Terwijl haar zusje zwom, was er even rust voor de oudste die een half uurtje mocht tabletten. Tot ziens in Italië, zeiden we bij het weggaan. En daar verheugen we ons allemaal weer op.

Stil

Van angst of in doodsnood kun je schreeuwen. Maar verder? Schreeuwers kunnen niet op mijn sympathie rekenen. Nooit. Vanavond ben ik bij mijn moeder en kijken we rond acht uur naar tv waar op de Waalsdorpervlakte een mooie en ingetogen dodenherdenking is te zien. Mijn vader zal weer als een van de eersten een krans leggen en voorafgaand is er een kort interview met hem te zien op RTL 4. Een zus en een kleindochter vergezellen hem. In stilte. In stilte denk ik aan alle slachtoffers van geweld en oorlogen, waar ook ter wereld. Twee minuten stilte. We zouden het vaker moeten doen.

 

Sportief

Kleindochter Eva vond het direct een heel leuk idee om kralen te gaan rijgen. Terwijl haar moeder een softbaltraining volgt en haar vader en broer naar een voetbalwedstrijd kijken, kwam deze vrolijkerd een middag bij ons. Ze was verrukt over de hoeveelheid kralen en ze zag direct mogelijkheden tot armbanden en oorbellen. Ze was ook bereid haar nieuwe sieraden te tonen. Maar wel graag met gestrekte arm zodat we allemaal haar mooie Red Lions trui kunnen zien. Zij had vanmorgen haar softbaltraining, toen wij nog liepen te wandelen. De familie is dus redelijk sportief op de zondag. Nou maar hopen dat zoon en kleinzoon een beetje kunnen juichen en springen bij de wedstijd Feijenoord-ADO. Voor ADO, hè?

Elke week een kastje…

…of een lade of een opbergbak. Een logerend kleinkind vormde een mooie aanleiding om een grote bak vol sentiment uit te zoeken.  Er zaten poppenspullen in die nog van onze dochter zijn geweest. Toen ze zelfstandig ging wonen kreeg ze een koffertje met tastbare herinneringen mee. Maar ik had nog meer bewaard al wist ik nauwelijks meer wát. Haar rugzakje waar ze zelf met grote hanepoten naam en adres in geschreven had. Knutselwerkjes, slofjes en kleding. Een grote babypop ging onder de arm van Juliët mee. Een andere pop mag naar Italië omdat het exemplaar aldaar een arm mist. Rest nog een kleine stapel poppenkleding die ik ga wassen en repareren en ook naar de keindochters kan. De bodem van die bak is niet zichtbaar. Want sommige dingen…