Haring happen

Jongste kleindochter Juliët is een echte lekkerbek. Ze had mij verteld dat ze graag eens haring wilde happen. Nou, dan moet je bij deze oma zijn die haar eerste negen levensjaren in Scheveningen woonde. Als sinterklaassurprise kreeg ze van mij een haringkar met de belofte om samen zo’n botermalse verse haring naar binnen te laten glijden.

En aangezien er al pepernoten te koop zijn (!) begon de tijd te dringen; deze belofte moest nou eindelijk uitgevoerd worden. In de winkel opeten ging Juliët wat ver, ze wil niet publiekelijk afgaan en je weet maar nooit hoe het smaakt. Dus kozen we ervoor dit culinaire genoegen thuis af te handelen. Ik deed de eerste haring voor, ze griezelde nog even toen ze het staartje beetpakte en ik had me heus wel over de tweede haring ontfermd maar ze riep direct en overduidelijk : ‘Wat is dit lekker!’

Verwendag

Zonder het af te spreken hadden we alle twee een donkerblauw jurkje aan en hetzelfde armbandje om. Mijn nichtje en ik kochten in het Rijksmuseum voor elkaar dit armbandje dat onze levenslange verbondenheid mooi symboliseert. Nu bezoekjes over en weer een beetje op stoom beginnen te komen, maakten we er gisteren een uitgaansdagje van. We lunchten heerlijk bij hen in Ede en reden na afloop door naar Zwijndrecht. Daar schoven we aan voor de avondmaaltijd bij dochter en haar gezin. Eerst nog even de moestuintjes in wording bewonderd. Die staan in de vensterbank te wachten op beter weer en kunnen dan geplant worden. Kleindochter Isabel is nog net weerspiegeld in de ruit te zien. Ook bij hen werden we getrakteerd op een heerlijke maaltijd. Het is wel luxe hoor om twee maal zo verwend te worden.

de overheerlijke lunch

Kei tof

Een paar uurtjes was de jongste kleindochter gisteren op bezoek. Dat bleek een uitgelezen moment om samen naar beschilderde stenen te gaan zoeken. Deze stenen worden momenteel her en der in Nederland verstopt of zomaar neergelegd. Afgezien van het feit dat het een aardig idee is dat iemand een steen versiert die je mee mag nemen, of kunt her-verstoppen, kun je ook je vondst fotograferen en melden op de speciale Face Book pagina.

Op het Doelenplein was het raak en we vonden zes stenen. Twee gingen uiteindelijk mee naar Zwijndrecht, dat worden dus zwerfstenen. Als je de postcode achterop zet, kun je een beetje zien waar de steen vandaan komt. Hieronder zien we de achterkanten.

En dit zijn de voorkanten. Ook de schelp viel zeer in de smaak bij Juliet. Zij kreeg van mij wat blanco stenen en een schelp mee en gaat samen met haar zus thuis aan de slag. Keitof heet deze actie en dat is het ook.

Acht

Het laatste septembermeisje viert vandaag haar verjaardag. Ze scheelt twee jaar met haar oudere zus maar draagt dezelfde kledingmaat, groot voor haar leeftijd dus. Ze leeft wat meer in uitersten, zowel wat lachen als huilen betreft. Avontuurlijk en ondernemend. Een feestbeest ook en tegelijk een zorgzame poppenmoeder. We bellen haar pas vanmiddag rond vijf uur, want het is een normale schooldag. Maar ik kan me nu al verheugen op de verhalen die ze te vertellen heeft. Over minder dan een maand vieren deze opa en oma alle verjaardagen van de kleinkinderen gezamenlijk en krijgen ze ook hun cadeautje van ons. Ook al iets om naar uit te kijken. Voor de kinderen maar zeker ook voor ons.

Tien

En opnieuw waren we aan het beeldbellen met een kleindochter, vandaag is Isabel de jarige. Als een volleerd vlogster leidde ze ons rond in tuin en woonkamer langs haar cadeau’s. Van haar ouders had ze er, vanwege het eerste kroonjaar, tien gekregen. Denk aan een spiegel voor op haar kamer, een kam en borstel. Maar ook een fietskrat, een onmisbaar attribuut voor scholieren die er bij willen horen. Haar zusje en ouders kregen we ook nog even in beeld en wat zijn we blij met deze hedendaagse technieken. Het is de hele dag feest in Zwijndrecht en dus ook een beetje hier in Caldese.

Twaalf

Toen we haar vanmorgen vroeg belden, stond ze in de badkamer heur haar te borstelen. Ze heeft een lange schooldag te gaan en als brugpieper hoef je dan niet meer je klas te trakteren. Dat scheelt een hoop gedoe die ze liever aan haar uiterlijk besteedt. Ze is echt een nieuwe fase van haar leven in gegaan. ‘Mijn leraar Engels doet net of hij geen Nederlands verstaat en zegt dat hij Engelsman is. Maar hij heet gewoon de Vries en ik hoorde hem Nederlands met een collega praten. Zo stom.’ Die fase dus. Vandaag is deze vrolijke meid, onze oudste kleindochter Eva, twaalf jaar geworden en we feesten op afstand met haar mee.

Pret middag

Op haar laatste echte vakantiedag kwam onze oudste kleindochter Eva een middag langs. We winkelden samen wat. Ze zag een leuke bol wol ergens liggen en of ik daar niet een mooie sjaal voor haar van kon maken. Dat kan ik wel en ga dat ook doen. En of ik haar ook even kon leren haken. We deden een dappere poging samen. Spontane verhalen over vriendinnen, haar beroepswensen (iets met dieren) en haar leven in het algemeen, er werd wat af gebabbeld. Na de thee met stroopwafel ging ze even chillen. Ze hielp met koken, at met smaak en gaat de roerbak courgette binnenkort nog eens namaken thuis. De pogingen om mij een dansje te leren eindigden in stram gedoe van mijn kant en besmuikt lachen van haar. Toen we haar thuisbrachten maakte ze snel nog even een stel oorbellen voor me.

Live stream

foto in mei in onze tuin in Delft

Oudste kleindochter Eva verlaat de basisschool. Zoals alle kinderen heeft ze een bewogen schooljaar achter de rug. Geen eindkamp, geen musical. Hoewel? Heel creatief zette klas 8b een Coronamusical in elkaar. Er was een soort nieuwsshow gefilmd en gisteravond konden ouders maar ook andere belangstellenden via een live stream de hele uitzending zien. De klas van Eva keek er samen naar op school, de opa’s en oma’s, tantes, ooms, neven en nichten keken vanaf hun eigen bank toe. Zelfs vanaf de Italiaanse bank.

Er waren journaals gemaakt, persconferenties met gebarentolk en thuissituaties van ouders en kinderen die school en werk moesten combineren, waren nagespeeld. De enorme impact die de Coronacrisis heeft gehad op deze kinderen, kwam luid en duidelijk over. Uiteindelijk zagen we de groep live samen met de juf. Na haar emotionele afscheidspraatje kregen alle schoolverlaters hun rapport met nog wat toebehoren. Je ziet hier een schermfoto met twee maal Eva. Vrijwel alle leerlingen namen met een dikke knuf afscheid. Dat mag weer bij deze leeftijdscategorie. Het feit dat het mij opviel, zegt alles over deze vreemde tijd.

Natuurdagboek

Kleindochter Isabel had me in een lief briefje geadviseerd om het raam open te gooien. En kijk, ruik en geniet, schreef ze erbij. Direct erna kwam ik deze tekening in de krant tegen bij een artikel van Gemma Venhuizen met de titel Natuur voor binnenblijvers. Zij raadde aan een natuurdagboekje bij te houden, je zintuigen goed te gebruiken en je natuurkennis te vergroten. Dus daar ben ik maar eens aan begonnen. Ik hou de stand van zaken bij de familie Meerkoet bij. Noteer hoe een perkje van minikeukenhof veranderde in een wilde bloementuin en meer van dat soort dingen.

Hier is goed te zien dat ik de ramen volgens voorschrift heb opengegooid. In de avondzon staat hier ‘onze’ boom weer helemaal groen te zijn en de inkijk naar de Vermeerstraat op natuurlijke wijze te blokkeren. En zo zag het er op 8 april nog uit. We kregen dus binnen een maand een compleet nieuw uitzicht, zonder ons te verplaatsen. Da’s toch een wonder?

Papier hier…en daar

Bij blogvriendin Bertie las ik hier over een tentoonstelling van knipselkunst in Hoorn. Daar zou een kunstenares samen met bezoekers door middel van uitgeknipte duiven een nieuw tijdelijk kunstwerk creëren. Enfin, jullie snappen, dat gaat niet door maar duiven uitknippen kan wél. In haar blog staat een link waarmee de duif te downloaden is. Sinds gisteren hangen ze, na het nodige knipwerk mijnerzijds, bij ons voor het raam. Het zijn witte duiven maar tegenlicht en spiegelende ramen maken het deze fotograaf niet eenvoudig.

Isabel koos voor heel ander ‘papier’ dat vandaag de opdracht is van de foto7daagse. Zij laat ons een deel van haar Donald Duck-verzameling zien en spreidde dat op haar bed uit. Lekker kleurig en helemaal haar wereld.

foto Isabel

Overigens: de witte duif staat voor liefde en hoop. Dat kunnen we goed gebruiken in deze tijd.