Altijd gezellig

Na de smakelijke pranzo wandelden we nog even over het terrein. Dat was gisteren toen we bij mijn nichtje en haar man in Le Marche op bezoek waren. De maaltijd werd royaal weggespoeld met de witte en rode wijn waar we vorig jaar met z’n vieren aan bezig zijn geweest. Het enthousiasme daarover is onverminderd groot. Helaas is er ook bij hen dit jaar geen oogst dus richten we ons vol optimisme op wijnjaar 2024.

Wij namen voor hen aardbeienstekken mee waar nog vruchten aanzitten en kregen een stek retour van Groot Kaasjeskruid dat ze hier bij de Latijnse naam Malva noemen. We wisselden familienieuws uit, herkenden bij elkaar wat ouderdomskwaaltjes en stelden vast dat we op onze moeders beginnen te lijken. Bij de koffie werd nog een glaasje Scaccia Pensieri geserveerd. Dat betekent zoveel als gedachten verjagen. Dus voelden we ons weer jong en beweeglijk.

Blub dus

Blub is geboren en opgegroeid in Florence en is street artist. Hij vindt dat de moderne kunst in de stad, die de bakermat is van de Renaissance, een moeizaam bestaan kent en bijna verzuipt. Daarom schildert hij beroemde portretten alsof ze onder water zijn gemaakt en zet de modellen een duikbril op. In menig stad in Italië ben ik zijn kunst al tegen gekomen. Vaak op erg klein formaat, meestal op een metalen deurtje van een gas- of elektriciteitsaansluiting.

In een van de zalen hing een collage met foto’s van dit soort klein werk van Blub. Natuurlijk kon ik het niet laten er twee bekenden uit te pikken. Recenter werk is op groter doek gemaakt. De geboorte van Venus van Botticelli kreeg een eigentijdse betekenis; op het weggeblazen mondmasker staat het jaartal 2020. Ook Vermeer die het vredesteken schildert op een gasluikje kan ik wel waarderen.

Bij de expositie In Città di Castello worden ook kinderen bij zijn kunst betrokken. Er is een atelier waar ze hun eigen onderwaterportret kunnen maken en ophangen. Ik schreef overigens al eerder twee blogs (hier en hier) over deze raadselachtige kunstenaar die uitsluitend onder de toepasselijke naam Blub bekend is. Ik blijf speuren naar zijn onopvallende afbeeldingen want groter dan veertig bij veertig is zijn straatkunst meestal niet.

Jarige kleindochter, deel 3

Alle drie onze kleindochters (en ikzelf) zijn in september jarig. Vandaag is Juliët de jarige Jet. Ook van haar heb ik een foto in onze Italiaanse omgeving. Elf is ze nu. Kinderambassadeur in Zwijndrecht en bezig aan haar laatste jaar als basisschoolleerling. Sinds kort heeft ze gitaarles en dat ze enthousiast deel uitmaakt van een popkoor heb ik hier al wel eerder gemeld. Ze zit altijd vol met plannen en leuke ideeën en leeft haar leven heel intens. Gefeliciteerd, leuke meid. De afspraak voor de kleinkinderdag, waarop deze opa en oma met jullie de verjaardagen vieren, is gemaakt. Wij hebben er zin in!

Zoektocht

Het is al dagenlang weer volop zomer. Toch besloten we vandaag tot een museum bezoek, al klinkt dat wellicht wat ongerijmd. Maar na twee dagen buiten stoeien met de aardbeienplantjes is een dag rechtop lopen ook weer fijn. Bovendien was er een aardige expositie in Città di Castello die onze aandacht trok. Een tentoonstelling van Blub, zoals de kunstenaar zicht noemt. Dit is een voorproefje.

Voordat we die zalen hadden gevonden, werden we eerst langs prachtige Renaissance schilderijen gevoerd. Echt de moeite waard, hoor. Ook het museum zelf, de Pinacoteca Municipale, oogstte onze bewondering met de originele muur-en plafondschilderingen. Maar ja, daar kwamen we niet voor.

We schoten iedereen aan die we konden vinden om ons de weg te wijzen. Twee dames bij de receptie verwezen ons naar de eerste etage. De dove suppoost aldaar kon ons niet verder helpen en de vierde en laatste museummedewerker in het toch wel grote complex opende tenslotte de zaal met werk van Blub speciaal voor ons en deed het licht aan. Hè, hè, gevonden! Daarover een andere keer meer.

Opvallend

In de burcht van Gradara waar we vorige week waren, heb je maar weinig voorstellingsvermogen nodig om ridders te paard door de straten te zien rijden. Dus dat er in één van de vele souvenirwinkels wat beeldjes van ridders te koop worden aangeboden, is logisch. Maar miniversies van elektrische gitaren? Het komt vast van dezelfde fabrikant en waarschijnlijk verkoopt het goed.

Ander opmerkelijk feit was dat de overblijfselen van San Clemente Martire uit de derde eeuw in een kleine kapel een prominente plaats hadden gekregen. Fysiek klopt er niet veel van, waarschijnlijk is alleen de schedel nog origineel. Maar een oprechte gelovige stoort zich daar niet aan en steekt een lichtje aan voor de man die ooit paus en martelaar was.

We kwamen nog een bruidspaar tegen, vergezeld door een fotograaf en assistente. We hebben nog even ‘auguri’ (gefeliciteerd) naar ze geroepen. Een groep Franse wielrenners deed dat ook. Maar één uit dat gezelschap riep: ‘daar krijg je nog spijt van’. In het Frans. Niet leuk, wel onaardig. Vóór we de auto instapten, hebben we deze fraaie granaatappelboom nog bewonderd.

Aardbeienslagveld

Aan het eind van het seizoen is ons aardbeienveldje altijd een puinhoop. De aanvankelijke paadjes zijn overwoekerd met van alles behalve aardbeien dus er moet voor volgend jaar schoon schip gemaakt worden. Als we tijd hebben, en dat hebben we dit jaar, graven we de plantjes uit en overwinteren ze elk in een klein potje en gaan dan heel gezellig samen de koude bak in. De wijnboer steekt uit, ik vul de potjes na eerst alle onkruiduitlopers zorgvuldig te hebben weggehaald.

Als alle aardbeien er uit zijn, worden de resten aan onkruid door elkaar geharkt en afgedekt met karton waarop een laag aarde komt. Zo is er volgend jaar weer vruchtbare grond beschikbaar. Het liefst zou ik dan de aardbeien in hoge bakken hebben. Dat is makkelijker bereikbaar en minder kwetsbaar voor hazen en vossen. Enfin, dat zien we volgend jaar wel. Voorlopig zijn de meeste planten weer netjes en zien we zelfs de eerste aanzet tot een nieuw plantje in de oksel van de moederplant. De wijnboer vond ook nog een leeg wespennest. Dat hebben we even bewonderd en vervolgens ook bij de compost gegooid. En de rijpe aardbeien die we tegenkwamen ? Die hebben we in onze monden gemikt.

Wat een traktatie!

Er was voor mijn verjaardag door alle kinderen een cadeautje achtergelaten in Caldese en dat cadeautje hebben we vandaag verzilverd. Het was namelijk een tegoedbon voor een etentje voor twee in het enige vegetarische restaurant in Gubbio. En het is een feestje om daar te eten, kan ik verklappen.

Moestuin, restaurant van de aarde, luidt de vertaling van de naam. En dat wordt waargemaakt met aardse smaken in verfijnde gerechten. Een moderne omgeving met comfortabele stoelen is niet vanzelfsprekend in Gubbio waar tradities wat maaltijden, inrichting en comfort nog wel eens ouderwets aandoen. Precies drie weken na mijn verjaardag zaten we het samen nog eens dunnetjes over te doen. Met grote dank aan de kinderen en hun wederhelften.

Burcht bezocht

Op de heenweg naar Cattolica zagen we vanaf de grote weg een burcht liggen. We dachten dat het Urbino was maar een vriendin wees ons erop dat dit Gradara moest zijn. En omdat we daar nog nooit geweest zijn, voerde de terugweg ons naar dit bijzondere vestingplaatsje.

De entree alleen al is reuze imposant. Eerst even aan de koffie en daarna de steile straten in. De beroemde Italiaanse dichter Dante (1265-1321) beschreef al een liefdesverhaal dat zich in deze burcht afspeelde.

Het is allemaal prachtig onderhouden en Gradara behoort terecht tot een van de borghi più belli d’Italia, de mooiste dorpjes van Italië. Het kasteel zelf bezochten we niet maar er was genoeg dat onze aandacht trok. Daarover een andere keer meer.

Wat te doen met het opzoekboek?

Niet alleen de kalender geeft aan dat de herfst is begonnen, het weer heeft zich ook aangepast. Buiig, veel wind en lagere temperaturen, het is even aanpassen met truien en vesten tijdens kille avonden. Dan richten we de blik weer naar binnen en zoals altijd begin ik te ruimen. In onze boekenkasten staat veel naslagwerk. Geen mens die het meer gebruikt want alles is snel digitaal op te zoeken. Maar ja. Stel stroom en internet vallen uit en je wil toch iets na zien. Bovendien zijn veel van deze boeken geschenken met lieve opdrachten en persoonlijke boodschappen.

Kookboeken zijn vaak een grote bron van inspiratie al kook ik er inmiddels weinig meer uit. Het kost me veel denkwerk om selecties te maken. Een deel gaat mee naar NL om naar de kringloop te brengen. Een ander deel kan als oud papier in de container onder aan de berg. De rest stof ik af en gaat terug de opgeruimde boekenkast in. Ik wil niet verzuipen in spullen maar boeken (en kleding) uitzoeken blijf ik moeilijk vinden. Ja, ik weet dat dit een terugkerend thema van me is maar ik worstel en kom boven.

Nog één keer naar het Anker

Anderhalf jaar geleden sliepen we één nachtje in dit hotel nadat we familie in Bologna op het vliegveld hadden afgeleverd. En omdat we destijds zo gecharmeerd waren van de service en vriendelijkheid in hotel Ancora (het is hier en hier nog na te lezen) besloten we er nu drie nachtjes te verblijven en op deze manier een kleine strandvakantie te houden.

Het hotel heeft een kleurrijk binnentuintje, we ontdekten op weg naar de wellness , die op een riant balkon is ondergebracht, zelfs een kleine bibliotheek en de maaltijden zijn Italiaans smakelijk. Het gaat in buffetvorm waarbij je wel wordt bediend door de uitermate vriendelijke medewerkers. Deze periode is natuurlijk echt de tijd van het jaar waarin er alleen nog maar gepensioneerden van de hotels gebruik maken. Het gekke is dat we vinden dat we daar nog niet tussen horen, maar onze leeftijden liegen niet.

We slenterden heerlijk door aangename autovrije straten met her en der bankjes en ik ging ook bij dezelfde fontein zitten als de vorige keer. In dezelfde kleding! Voorlopig hebben we weer genoeg strandleven ervaren. We houden leuke herinneringen over aan Cattolica en hebben nog honderden kilometers kustlijn te ontdekken.