Ik deed het

De extra dag in februari geeft me mooi de gelegenheid nog even wat knalkleuren te plaatsen. Ik besluit de maand zoals ik hem begonnen ben: met de tulp in de hoofdrol. Die lekkere eigenwijze tulp die helemaal horizontaal in de vaas stond.

Op een paar uitstapjes na in Scheveningen, Dordrecht en Zwijndrecht fotografeerde ik alles in Delft. Waarmee ik aan mezelf bewijs dat ik een kleurrijke maand in mijn directe omgeving kan hebben. Als je dingen graag wil zien, dan zie je ze ook. Dat is een eenvoudig filosofietje dat mij vrolijk stemt.

Kaarten

Bij het opruimen van de kerstkaarten kwam ik vorige week nog twee aardige kaarten tegen die de wijnboer voor zijn verjaardag ontving. Bijna zonde om weg te doen, maar nu aan de vergetelheid ontrukt door ze nog een keer op mijn blog te plaatsen. Vreemd genoeg stond op beide kaarten niet, wie de schilder was. Misschien oude werken waarvan het auteursrecht al is verlopen? Van de kerstkaarten heb ik trouwens de tekstdelen afgeknipt. De voorkanten zijn herbruikbaar, onze kleindochters maken er graag gebruik van om aan hun vriendinnen en klasgenoten te geven. Samen met mijn kerstadministratie ligt het te wachten op een volgende ronde. Wie wat bewaart, die heeft wat. En wie opruimt komt van een hoop ballast af.

Beloofd is beloofd

De grote muurschildering in Delft die ik zo mooi vind, komt vandaag eindelijk aan bod. De achterkant van de DSM fabriek bood altijd een troosteloze aanblik. Sinds eind vorig jaar is daar iets aan gedaan. Micha de Bie ging een samenwerking aan en liet zich inspireren door de omgeving.

Dan denken jullie natuurlijk dat die omgeving er behoorlijk rauw uitziet. Maar dat valt mee.

Met mijn rug naar de muur zag ik dit. Als er dan blad aan de boom komt, krijg je dus ongeveer zoiets. Mooi toch?

Nederlandse Kolonie

Op de een of andere manier was het niet gelukt de afgelopen zomer met elkaar af te spreken in Italië. Gisteren kwamen drie stellen bij ons op de pranzo want vriendschap dient onderhouden te worden, nietwaar? Allemaal wonen we afwisselend in Nederland en Italië dus dat vormt onze gezamenlijke factor. In de loop der jaren ontstond dit clubje, door mij schertsend de Nederlandse Kolonie genoemd.

We hebben het enorm gezellig met elkaar en delen veel interesses, zoals lezen, de natuur en lekker eten. Er werden cadeautjes meegebracht die allemaal met zorg waren uitgekozen en waarvan ik een deel laat zien. ‘Jij houdt toch zo van kleur en vooral van geel?’ werd er bij gezegd. Maar zelfs zonder geschenken zijn wij blij met deze vriendschap!

Vogels in blauw

Een mus kan ik nog nét onderscheiden van een merel maar veel verder gaat mijn vogelkennis niet. Dat is jammer want ik héb wel wat met vogels. Ze vormen zelfs ons beeldmerk van Caldese. Maar goed. Het blauwe vogeltje kreeg ik onlangs en mag mee naar Italië waar hij ’s avonds als minilampje buiten mag staan. Het blikje eronder kon ik niet weerstaan toen het uitgestald stond op een kraampje met rommelmarkt spul. Er zit een kaars met drie lonten in. En dan heb ik nóg een vogel in de aanbieding vandaag. De ijsvogel. Ik heb hem van internet geplukt. Wat zou ik deze vogel graag eens in het echt zien. En reken maar dat ik zijn naam wel kan onthouden.

Spontane straatkunst

Lege muren vragen kennelijk altijd om artistieke invulling. Vandal is in dit opzicht wel geestig want dat associeert makkelijk met vandaal. Langs snelwegen zie je ook vaak grafitti op de geluidswallen toegepast. Daar kan ik het meestal wel waarderen als het saaie grijze muren betreft. De bovenste twee vallen wat mij betreft in de rubriek gekladder. Hier onder lijkt me dat er een sjabloon is gebruikt, dat wordt al leuker. De allerlaatste is een detail van een grote muurschildering die ik absoluut wel geslaagd vind. Ik laat er binnenkort meer van zien.

Groen en geel

Toen wij vanmorgen rond half negen achter een kop koffie zaten, zagen we de eerste roeiers al voorbij varen. Als zij het water op kunnen, dan kunnen wij ook wel wandelen, besloten we. Als een amfibievoertuig passeerden we hier en daar enorme plassen in de Delftse Hout en om negen uur maakten we onze kleine ronde. Ik bukte maar eens op goudsbloemen op de kiek te zetten. Maar veel spannender was het toen we een hevig gekraak hoorden en een boom zagen omvallen. Midden in een bossig gebied, dus gevaarloos voor ons. Maar wel spectaculair om te horen en te zien. Enfin, we hielden het droog en haalden een frisse neus. Maar daarmee is vandaag wel alles gezegd als het gaat om de polderwandeling.

Vakantievierders

Onze gemeenschappelijke deler is Italië. In de studio van Caldese verwelkomden hen menigmaal als vakantievierders en daar ook ontstond de vriendschap met deze leuke enthousiaste mensen. Maar vandaag lag het accent op Delft. Na de koffie maakten we een kleine wandeling door het Agnetapark. Een tamelijk onbekende wijk voor toeristen, ik blogde er al eerder over.

Terug in huis gingen we, volgens goed Italiaans gebruik aan de pranzo die geheel uit Nederlandse gerechten bestond. Hoofdgerecht was een hartige Vermeertaart van rode biet, zoete aardappel en pastinaak. Een pallet zoals de schilder het zag .

En ik kan ook nog eens eindigen met een kleurige foto. De Japanse kers staat in bloei. En al zwiept ie nóg zo in de wind, de lente is in aantocht.

De tijd van het jaar

Een normaal mens krijgt een beetje de kriebels als ie deze enveloppen met zulke hoeveelheden tegelijk in zijn brievenbus vindt. Maar wij hier niet hoor. De wijnboer helpt in deze periode een groot aantal particulieren met de belastingaangifte. Daarnaast doet hij voor een aantal zzp-ers belastingzaken en dus is dit soort post tamelijk normaal.

Hij heeft vier, vijf afspraken per dag, is ook ’s avonds vaak op pad en vindt het nog steeds heel leuk en zinvol werk, vooral vanwege het contact met mensen. Ik ben in deze periode veel alleen maar heb daar geen moeite mee. Mijn sociale leven is goed gevuld en bovendien gebruik ik deze periode voor wat extra opruimrondes in huis. Kom, ik ga maar eens wat oud papier afvoeren.

Herman

Elke dag zijn er wel klusjes te doen. Dat geldt voor iedereen. Maar ik schrijf ze op en vink ze af. Dat werkt prima voor mij. ’s Avonds kijk ik dan tevreden in mijn speciale notitieboekje en stel mijn lijstje voor de volgende dag op. Vandaag had ik mezelf beloofd dat als ik lekker opschoot, ik naar het filmhuis mocht. Om twee uur was alles afgevinkt, om half drie keek ik naar de Beentjes van sint Hildegard. Een goede recensie lees je hier op het blog Griemmank. Ik hoef daar niet veel aan toe te voegen en zeker voor de liefhebbers van Herman Finkers zou ik willen zeggen: gáán!