Protest

Het is van dat niksigge weer. Grauw en waterkoud. Boven de Delftse grachten wordt de feestverlichting weer weggehaald. Op zich een goed teken, de winterse donkerte is voorbij. Toch moest ik mijn toevlucht nemen tot een foto waar de kale bomen de sombere lucht aan het oog onttrekken. Ach, verder amuseer ik me prima met een lange actielijst waar steeds meer vinkjes verschijnen. Nieuw punt op dat lijstje is morgen meedoen met de grote manifestatie op het Haagse Malieveld. Hoe en of ik dat organisatorisch voor elkaar krijg, is nog even de vraag. Maar de behoefte om te protesteren tegen die andere donkerte is groot. En noodzakelijk.

Loft

Toen ik voor het eerst Vincent’s kantoor in Amsterdam zag, was ik overdonderd door de ruimte. Een breed pand met veel licht dat via voor-en achterzijde naar binnenstroomt. Je zult in zo’n ruimte kunnen wónen, dacht ik ogenblikkelijk. Ik rust dan ook niet vóór ik in gedachten zo’n ruimte heb ingericht, een tamelijk onschuldige afwijking. En laat nou net op het moment dat ik er kort gelden was, op de hoogste verdieping van het pand in de Amsterdamse Vijzelstraat tijdelijk een loft  zijn ingericht.

Al het getoonde, behalve dochter Fleur, was te koop. Tegen enorme prijzen. Maar daar ging het me helemaal niet om. Ik had de ultieme binnenkijkkick te pakken.

Rekenen

Onder het motto ‘wat je bij de één doet, doe je ook bij de ander’  zette ik vanmiddag de andere twee kleinkinderen op de foto. Na een vakantie, al is het nog zo kort, is het altijd weer heerlijk om de familie te zien. Dus zaten we vanmiddag aan de thee in Zwijndrecht en hoorden we enthousiaste verhalen over nieuwe banen. Er werd even een hardloopje gedaan door de meisjes. Zo noemen ze het zelf hè. Wij mochten aanmoedigen. En tenslotte kreeg ik van de jongste een paar rekenopdrachten. Ze prees me telkens enorm als ik het juiste antwoord gaf. Het ‘goed zo oma’ klinkt heel lief uit een kindermondje.

Poseren

Een oppasbeurt bij de kleinkinderen valt in twee delen uiteen. Eerst komen ze naar ons en gaan met opa naar het museum. Dan drinken we wat en in die tussentijd probeer ik, die oma met haar altijd aanwezige camera, een paar foto’s van ze te maken. Ik neem wel even een leuke pose aan, zegt Eva. Maar nee, ze is niet van plan fotomodel te worden. Ze denkt aan dierenarts. Lucas is wat minder toeschietelijk als het om foto’s gaat want hij zit in een behoorlijk typerende houding op zijn mobiel iets spannends te kijken. We eten daarna met z’n viertjes een zelfgemaakte Italiaanse maaltijd en gaan vervolgens naar hun eigen huis waar we ‘Wie is de Mol’ kijken. Natuurlijk hebben we leuke gesprekken met ze, al zie je daar op de foto’s niets van terug.

 

Overgang

We pakken de routine van het dagelijkse Delftse leven weer op. Voor de vrijdag betekent dat meestal een bezoekje aan mijn leuke ouders. Om warm te worden in dit winterweer begon ik met autoruiten krabben, dat voelt wel even als een overgang. En dan aan de koffie in Leidschendam. Mijn moeder vond het gezellig om mee te gaan naar de supermarkt, dus dat deden we saampjes. Bij de Jumbo griste ik nog even een magazine mee met recepten voor winterkost. Na een weekje buiten de deur eten, is er niets zo prettig als weer zelf in de potten roeren. Magere gehaktballen en spruitjes met mosterdsaus staan op ons menu vanavond en ook dát voelt als een overgang.

Ansichtkaarten

Met kamelen en ezels werd tot in de veertiger jaren het land bewerkt en het vervoer geregeld. Nog steeds kun je op Lanzarote een kamelentocht maken. Er was een leuke expositie die de geschiedenis van de ansichtkaart behandelde waaraan de historie van dit eiland en die van de toeristen industrie  gekoppeld waren. Vanaf eind vijftiger jaren kwamen hier steeds meer bezoekers.

Of het een beetje overkomt, weet ik niet maar hier zien we een markt waar uien verhandeld worden. Het is op de plek die ik van de week liet zien, met de muziek tent op de achtergrond. Wat zal het er anders geroken hebben!

Ook het beeld van de ophaalbrug kwam al voorbij op mijn blog. Maar toen zonder kamelen.

Aan het eind kregen we een ansichtkaart mee en werden aangemoedigd deze te versturen. Want, zo stond er, het is een mooi moment ons te herinneren aan het handschrift wat we hebben. Dat is niet aan dovemansoren gezegd. De kaarten zijn verzonden en wij zijn bijna weer weg hier.

Teguise

Wat ons in Lanzarote opvalt: de wegen zijn perfect, nergens een kuil te bekennen. De automobilisten stoppen bij zebra’s zelfs voor je aanstalten maakt tot oversteken. De wc op onze hotelkamer is op kabouter hoogte. De wijnbouw gaat hier compleet anders dan elders op de wereld, helaas heb ik er geen foto van. Er is een IKEA vestiging op dit eiland. De bevolking is enorm aardig en attent. Voor alstublieft en dankjewel gebruikt men hier hetzelfde woord, gracias. Alle buschauffeurs zijn vrouwen. Maar dan nu over Teguise, de voormalige hoofdstad van dit eiland waar we vandaag geweest zijn.

Een prachtig stadje in het binnenland. Overal op de achtergrond zie je vulkanische bergen. De bodem bestaat uit lava, de dauw die door de wind wordt aangevoerd is in feite de enige beregening voor de vegetatie. Het heeft dit jaar wel geregend, dus ziet het land tamelijk groen. De vijf jaren hiervoor viel er geen druppel. We wandelden wat door de schilderachtige straatjes en kwamen tot onze verrassing in de gemeentelijke bibliotheek terecht. Hoe fraai wil je het hebben?

Van dit soort ‘ ontdekkingen’ worden we alle twee heel blij. Duizend keer leuker dan de geijkte paden ( en foto’s).

Bij Carmen

Gisteren vond ik Lanzarote nog behoorlijk puur. Vandaag pakten we de bus en gingen we naar Puerto del Carmen. Nou, daar kun je goed zien dat het toerisme de belangrijkste bron van inkomsten is. Lange lintbebouwing langs de kust. Winkels en restaurants in overvloed. Naar ons idee het meest bevolkt met overwinteraars van Britse origine. Toch vonden we een rustig terras aan zee waar we een smoothie bestelden en later een lunch salade. Bovendien stelden we vast dat we blij zijn voor Arrecife te hebben gekozen als uitvalsbasis. Tevredenheid alom. Het enige waar je je op een vakantie als deze druk om maakt is de vraag ‘ waar zullen we vanavond gaan eten?’ En zelfs daar zijn we nu al uit.

Cesar Manrique

 In de andere burcht die Arrecife rijk is, is het museum voor moderne kunst gevestigd. In 1975 opgericht door Cesar Manrique een kunstenaar/architect die beeldbepalend is voor Lanzarote en waarover ik tot op heden nog niet schreef, wat eigenlijk onvergeeflijk is. De inrichting van de bar in het bijbehorende restaurant is een ontwerp van hem.  Het is goed te zien hoe de zwarte lavastenen die hier op het eiland voor het oprapen liggen, zijn verwerkt. We bezochten ook zijn voormalige woonhuis dat nu museum is. Ik overdrijf niet als ik zeg dat je je ogen uitkijkt.

In het vulkaan landschap van Lanzarote heeft hij optimaal gebruik gemaakt van de mogelijkheden. Hij combineert de zwarte lavastenen met witte vloeren, hij maakt vensters waar je in kunt gaan zitten, hij stelt kunst van anderen tentoon en heeft een tuin aangelegd die je de adem beneemt.

In spelonkachtige ruimtes maakt hij zithoeken en je kunt je goed voorstellen hoe hij er met kunstenaarsvrienden heeft gezeten.

Deze zoon van het eiland, zoals hij genoemd wordt, kwam in 1992 om bij een verkeersongeval. Maar zijn werk en erfenis kom je tegen op elke plek van dit prachtige eiland.

Verkeerd gericht

In Arrecife zijn twee burchten, die van San Gabriel en van San Jose. Op die laatste kom ik nog terug. In San Gabriel is het historisch museum gevestigd. De omgeving was indrukwekkender dan de inhoud. Een fraaie ophaalbrug en twee kanonnen voor de deur, dat oogt solide. Voor de Spanjaarden waren de Canarische eilanden van groot strategisch belang. Hedentendage drentelen er toeristen die foto’s van elkaar maken bij een van de kanonnen.

Maar zo zonder mensch vind ik het plaatje fraaier. Het viel de wijnboer op dat het kanon de verkeerde kant op wijst als het als kustverdediging werd ingezet. Maar goed. We zagen nog een fraai bouwsel dat er uit ziet als een muziektent. Kan er helaas niets over terugvinden. Nou ja. Ik heb vakantie, hè?