De zomer is vandaag voor de zoveelste keer begonnen, lijkt het wel. Naar buiten dus. En hoewel we in het centrum van Delft wonen, hoef ik nooit ver weg om toch bomen en gras te zien. Twee vrouwen op een bankje in de zon, klik maar op de bovenste foto, dan zie je hen zitten. Rust en ruimte. Onwillekeurig word ik er heel vrolijk van. Terwijl ik sowieso weinig chagrijn ken.
Het voelde bijna of ik oogcontact had met deze oude man. Nu weet ik natuurlijk dat Rembrandt een meester is en vanmorgen, bij het zien van dit schilderij in het Haagse Mauritshuis, was ik opnieuw getroffen. Terwijl A3 zich door de Mauritshuis-app liet leiden, beperkte ik me door in elke zaal zo’n twee schilderijen die me meteen raakten, grondig te bekijken. Dat zijn veelal portretten zoals deze tronie van een oude man. Uiteraard bekeken we het Puttertje met extra aandacht en zagen ook hoe prachtig het Mauritshuis gerestaureerd is en van een nieuwe ingang is voorzien. Maar wat mij het meest is bijgebleven, is het gevoel alsof ik Rembrandt zélf vandaag in de ogen keek.
Onvoorzien maar wel heel gezellig brachten twee kleinkinderen hun vrije woensdagmiddag bij ons door. ‘Oma, mag ik even op het tablet Spaanse woordjes oefenen?”Heb jij al Spaans en waarom geen Engels?’ was mijn wedervraag. ‘Engels hebben we ook hoor, maar Spaans is verdieping’, was het antwoord van de negenjarige. Als je hem op de bank ziet zitten met die slungelbenen begint het toch wel erg op een puber te lijken. De kleindochter is in de weer met kleurpotloden. Van haar kreeg ik een schrijfdemonstratie van de woordjes pen, doos en maan. We werden weer eens volop geconfronteerd dat het snel gaat, dat opgroeien.
Pas vanmiddag, toen de zon eindelijk een beetje was doorgebroken, maakte ik een wandelingetje door het centrum van Delft. Dat blijft vet genieten om het maar eens populair te zeggen. De Rietveldse Toorn (dit is de spelling op de koperen gevelplaat) staat met zijn voeten in het water en komt wel vaker langs op mijn blog (klik). De toren kent een heel lange geschiedenis (klik) van verdedigingstoren, korenmolen, tapperij tot woonhuis. Een historisch en romantisch plekje om te wonen maar ik zou niet graag ruilen. Het lijkt me dat het er altijd koud, kil en vochtig is. Ik ben toch meer van het hoog en droog.
Dit stel trof ik onlangs in Delft. De situatie leek me niet erg harmonieus. Terwijl het er ’s morgens nog zo veelbelovend had uitgezien om lekker samen te gaan vissen. Maar ja, dan moet zij zo nodig weer een paar kattige opmerkingen maken over het tegenvallend visresultaat. ‘Laat me nou maar’ had hij gezegd. ‘We zitten hier toch lekker in het zonnetje? Het gaat om de ontspanning.’ Maar zij was maar door blijven kwebbelen vooral over dingen die niks met vissen te maken hebben. ‘Ga jij effe lekker een stukkie fietsen’ zei hij wijzend richting Delftse Hout. En rij gerust het grote rondje. Moet jij eens kijken hoeveel er bij terugkomst in het leefnetje hangt.’
Iedereen nam vanmiddag een bloem mee met daaraan een kaartje. Ook had iedereen naar een goed doel van eigen keuze een bedrag overgemaakt, de naam van die instantie was op het kaartje geschreven. Zodoende kregen mijn ouders voor hun 65 jarig huwelijksfeest een geweldige bos bloemen en geheel in hun lijn ontving een fors aantal goede doelen een donatie. Met de hele familie zaten we aan een High Tea en aan het eind nam mijn vader nog even het woord. Hij zei enorm trots te zijn op ons allemaal en bewondering te hebben voor waar we staan in het leven. En ieder van ons zegt hetzelfde over die leuke over/groot/ouders.
Op dit blog komen ze met zekere regelmaat voorbij, in ons leven zijn ze zelfs een constante factor. Ik heb het over A3’s vriendje Tjeerd met wie hij sinds zijn derde jaar bevriend is. De meisjes, die als tieners ook al een vast gegeven werden voor de beide heren, zijn daardoor en met genoegen ook al jaren bevriend. We aten en praatten weer helemaal bij en o, wat handig dat ik blog. Zodoende kan ik met zekerheid zeggen dat het meer dan een jaar geleden was dat we elkaar voor het laatst zagen. Volgend jaar hopen we elkaar in Italië te treffen. In ‘eens per jaar’ zit ook een regelmaat. Tot dan Tjeerd en May en goede reis terug naar Zuid Afrika.
Het is nog niet zo eenvoudig om met een kleindochter op schoot een blog te schrijven. We passen vandaag op en spelen, lezen voor en zingen. Zodra ik het tablet tevoorschijn haal, hangen er twee grietjes om mijn nek. Inmiddels speelt opa voor paard en zit er beurtelings een meisje op zijn rug. Dus maak ik heel snel van de gelegenheid gebruik en plaats ik de eerste selfie van Juliet en haar oma. Niet mooi maar wel lief.
Twee mannen, een enorme meetlat, een clipboard en een pen. Ze trokken van boom tot boom. Ik moest direct aan Ivo de Wijs denken die een lied schreef over mannen die een paaltje verven. De registratie van het paaltje, ambtenaren die er op uit worden gestuurd, dat alles gaf hem het gevoel dat het heel goed gaat met Nederland. Je zou het bijna geloven.
En dan is hij ineens al weer 92, die vader van me. Vanmiddag kwamen dochters en schoonzoons op de thee om hem met die gezegende leeftijd te feliciteren. Maar er was nóg hoger bezoek. De burgemeester kwam mijn beide ouders gelukwensen met hun 65 jarig huwelijk. Dat gaan we zondag uitgebreider vieren als de kleinkinderen en achterkleinkinderen er ook bij kunnen zijn. Nu blikken we alvast terug op een heerlijke middag en verheugen ons op deel twee van de feestelijkheden.
Wonen in Caldese (Italië) 