In de voetsporen van…

Toen onze kleinzoon zich onlangs liet ontvallen de stad Rotterdam nauwelijks te kennen, was zijn verjaardagscadeau snel bedacht. Met zijn opa, ook wel bekend als de wijnboer, werd zijn familie geschiedenis gisteren tijdens een dag flink rondstappen, haarfijn uit de doeken gedaan.

foto’s Lucas

Helaas zijn veel van de vroegere oude gebouwen nu noodzakelijkerwijs vervangen door moderne bouwsels maar Lucas kreeg toch het verhaal over zijn Rotterdamse voorouders wel mee. Opa en kleinzoon hebben genoten en eindigden bij voorheen café de Post, nu Boudewijn geheten, aan de Nieuwe Binnenweg. Op de plaats waar zijn betovergrootouders hun café hadden, dronken zij nu samen een pilsje. Een gedenkwaardig moment voor beiden.

Helemaal thuis

Het is eigenlijk een rondje van niks. Wat afstand betreft dan, hè. Ik wandelde links af de voordeur uit tot aan de brug, stak die over en liep aan de overkant in de tegengestelde richting tot de volgende brug, die ik opnieuw overstak en weer richting ons huis liep. Gemakshalve noemen wij dit dus de bruggenloop en ik laat er hier heel vaak wat van zien.

Maar als je met me meekijkt, is goed te zien wat een heerlijk afwisselend ommetje dit is. We zijn hier al weer twee nachten en ik ben pas écht terug in Delft als ik dit loopje heb gemaakt.

Straatmadelief

Nog maar even twee sfeerplaatjes van gisteren. Die leuke afvalbakken in de Choorstraat puilden uit. Behalve de verkoop van spulletjes op de vrijmarkt is onze nationale feestdag er ook een van veel buiten lopen eten. Ik ben nog opgevoed met het idee dat je op straat niet eet, tenzij je er bij gaat zitten. Zelfs als de wijnboer een ijsje heeft gekocht stel ik hem voor er even bij te gaan zitten. Maar goed, ik dwaal af. De wil om het afval netjes weg te gooien is er, al kwam van scheiding van Rest en Plastic weinig meer terecht.

Dit stel was er wél bij gaan zitten. En niet om te gaan eten maar voor een potje schaak. Ze hadden een rustig plekje opgezocht en waren totaal verdiept in hun spel. Op straat spelen werd in mijn jeugd altijd aangemoedigd en dat heb ik natuurlijk ook heel veel gedaan. Toch was ik geen echte ‘straatmadelief’ zoals we dat toen noemden. Ík was zo’n kind dat graag naast de kachel een boek zat te lezen.

Hoe vieren we Koningsdag?

Ik heb ze maar eens even bij elkaar gezocht; de foto’s waarop wij met kinderen en kleinkinderen Koningsdag in Italië vierden. De eerste foto is uit 2013, de Kroningsdag en de tweede foto is uit 2019. Beide keren deden we Oud Hollandse spelletjes zoals koekhappen, spijkerpoepen en meer van dat soort leukigheid. Dus ja, hoe zullen we het vandaag eens aanpakken?

Nou door gewoon in NL bij mijn moeder op de koffie te gaan en verse tompoucen mee te nemen. Door samen met haar naar de viering te kijken en de voors-en tegens van het Koningschap te bespreken. Wij waren onder de indruk van het Rotterdamse feest. We zijn gisteren terug gekomen en vallen vandaag met veel plezier languit in het feestgedruis.

In de Choorstraat in Delft, waar ik even wachtte terwijl de wijnboer een afhaal maaltijd bij de Indonesische toko haalde, kwam er een mij onbekend meisje op me af. Ze gaf me deze oranje gerbera ‘gewoon omdat ik het leuk vind iets weg te geven’. Nou kijk ik er niet erg blij bij maar dát komt omdat ik niet kan poseren. Maar wat een lief gebaar, die bloem staat inmiddels in een vaasje in ons Delftse bovenhuis. Als een symbool van vriendelijkheid, feest en verbinding. Het is geweldig druk in Delft, de voorspelde kou viel ons mee en de overgang van ons rustige erf naar een volksfeest pakken we moeiteloos op.

Eenzame anemoon

Beneden onder de pergola is nog niet veel te zien van de eerste bloemen in de Wisteria, de blauwe regen. Maar bij geopend slaapkamerraam wél. Het gaat nog niet zo snel als ik zou willen maar het begin is er.

Tussen de voegen van het terras en de buitenmuur staat deze spontane leukerd. Ik weet niet was het is. Mijn plantsnap-app heb ik verwijderd, die had het vaker mis dan juist. Voorlopig mag dit blijven staan onder de noemer stoepgroen. De wijnboer wees me op deze eenzame anemoon die hij tijdens zijn maaiwerk aantrof. Afgeknipt en in vaasje gezet, natuurlijk. Ik zag gisteravond bij mijn favoriete tv programma Binnenste Buiten dat wilde anemoontjes hun zaadjes verspreiden als de bloem volledig is ingedroogd. Zodra dit bloemetje begint te kwijnen, zal ik hem voorzichtig in laten drogen, hopelijk levert dat volgend jaar wat minder eenzaamheid op.

Kerkbezoek

Het gebeurt zelden dat je hier moet betalen voor het bezichtigen van een kerk. Maar in Spello kostte het ons drie euro per persoon om binnen te gaan in de Santa Maria Maggiore. Niet verwonderlijk omdat je in feite in een museum terecht komt. In een zijkapel, de Capella Bagnioni, bewonderden we de fresco’s. In 1500 heeft de schilder Pinturicchio hier scènes uit het leven van Christus geschilderd.

Je blijft gefascineerd kijken naar alle details, het perspectief en de prachtige kleuren. Ook de vloeren zijn schitterend van tegels die in Deruta, de aardewerkstad in Umbria, zijn vervaardigd, Men heeft er glasplaten overheen gelegd. Er liepen trouwens ook twee schoolklassen rond en dat vind ik altijd zo’n goede zaak. Leer kinderen vroeg naar kunst te kijken en ze hebben er hun leven lang lol van. Hoop ik.

Ook van Perugino, de leermeester van Rafaël, was een fresco te zien. Je hoeft dus niet persé naar Florence om Italiaanse kunstschatten uit de Renaissance te bewonderen.

Maaien, plukken en bukken.

Zaterdagochtend werd een begin gemaakt met het maaien van het gras. Heel jammer voor de madeliefjes en paardenbloemen en wat er nog meer voor leuk bloeiends op het erf staat. Langer wachten maakt de klus alleen maar zwaarder en gelukkig trekken de bloemetjes zich niets aan van ons hek, dus daarachter is het nog steeds een paradijs voor insecten.

In plaats van één nieuwe kruiwagen kochten we vorige week deze twee handigerds. De wijnboer zette ze nu in om het maaisel af te voeren naar de compostbakken die vlakbij de wijngaard staan. De zondagochtend werd nog nuttig gebruikt voor wat azijnspuitwerk bij het onkruid en wat plukwerk in het grind.

Het begint weer ergens op te lijken, stellen we tevreden vast. De stoeltjes staan te wachten op onze tweede koffieronde. Maar dat was allemaal gisteren. Vandaag valt de regen hier met bakken naar beneden en de temperatuur is van 21 graden gisteren naar 11 graden vandaag gezakt. Van stabiel lenteweer is dus geen sprake. Maar lekker groen wordt het op deze manier wel.

Het zit wel snor

Als we dan toch tegelijkertijd in Italië zijn, moesten we ook maar gezamenlijk gaan eten, vonden we alle vier. Dus zaten we vanmiddag bij ‘De Snor’ die in het Italiaans Da Baffone heet. Een regionaal restaurant tussen onze woonplaatsen in. De normale route was afgesloten wegens wegwerkzaamheden en de alternatieve route voerde ons door een leeg maar prachtig bergebied.

Wat ons in zo’n geval verbaast is dat we na vijftien kilometer over dit soort bergweggetjes ineens een stampvol restaurant binnen stappen waar grote families luidruchtig bij elkaar komen om de specialiteit van met truffel bereide maaltijden, te bestellen. Wij hadden elkaar een jaar niet gezien en er was behoorlijk veel bij te praten. We deelden gerechten én nieuwtjes. Maar het dessert dat deelden we niet.

Zeg het met bloemen

Het zal nog wel loslopen met die bloemenpracht in Spello, dacht ik. Het is nog niet de tijd voor geraniums, margrietjes, petunia’s en begonia’s. Maar de bewoners van dit mooie middeleeuwse plaatsje doen er toch alles aan om hun imago waar te maken.

Dus liepen we verlekkerd door de straten en stonden stil bij elk doorkijkje. Nou ja, ik vooral. Kijk wat ik hier op een traptrede voor een huis zag liggen. Goudsbloemen en blauweregen liggen te drogen. Spello is namelijk wereldvermaard om het bloementapijt (infiorate) dat ter gelegenheid van Corpus Christi voor één dag de straten siert. Als je daar meer over wil lezen en vooral zien, klik dan even hier. De foto van het bloemtapijt komt ook van Ciao Tutti, hét Nederlandstalige platform met informatie over Italië. Zeer aan te bevelen.

Zelfs eenvoudige en stenige hoekjes worden met groen versierd. De kleurenpracht zal over een maand of twee veel uitbundiger zijn maar voorlopig hebben we weer een hoop ogenvreugd beleefd.

Saai?

We zaten vanmorgen tijdens onze ontbijtkoffie tevreden vast te stellen hoe fijn het is om in zo’n prikkelarme omgeving te wonen. Alleen het geluid van vogels om ons heen, geen enkel verkeerslawaai en geen andere mensen. Al sinds zondag waren we het erf niet af geweest en zijn we met groot plezier halve kluizenaars. Om onze lijven rust te gunnen na de lichamelijke inspanningen op het erf en in de cantina, maakten we vandaag een uitstapje.

We gingen naar Spello, een stadje wat zuidelijker in Umbria, op een uurtje rijden hier vandaan. De jassen konden thuis blijven. Spello is een bloemenstad en daar kom ik zeker nog op terug. Hier rechts staat een deel van een witte bank waarop je uitgenodigd werd een kussende selfie te maken. Dus dat hebben we gedaan.

De wijnboer hield mijn mobieltje vast, ik drukte af. Mooie samenwerking en dat levert dus zo’n totaal niet ontspannen blik van mij op. Ha, ha. We eindigden op een terrasje voor een pastaatje en omdat het inmiddels 23 graden was, zochten we de schaduw op. Op ons dooie gemak reden we via binnenweggetjes naar huis en deden onderweg nog even wat boodschappen. Kunnen we morgen weer lekker saai de hele dag op het erf aan de gang.