Op een klein stationnetje…

’s Morgens in de vroegte…

Om vijf uur werden we vandaag verwacht op station Hollands Spoor in Den Haag. Daar werden ontbijttasjes uitgedeeld, er werd gespeecht en ingestapt
Met vierhonderd personen, vooral ProRail medewerkers en Delftenaars, reden we door de nieuwe tunnel en stapten in Delft uit voor een feestelijke ontvangst

De burgemeester van Delft, de directeur personenvervoer van de NS en de projectleider van ProRail stonden ons gezelschap op te wachten en – hoe kan het ook anders bij zo’n gelegenheid- toe te spreken

Waarna iedereen met oprechte bewondering het nieuwe stationsgebouw bekeek

De fietsenstalling doet nog wat leeg aan maar dat zal niet lang meer duren, denk ik

We werden kort geïnterviewd voor het AD, namen een koffie, zagen en hoorden dat er een piano staat waar bezoekers zomaar op mogen spelen en keken vooral met genoegen rond

Station en tunnel zijn binnen termijn en budget gerealiseerd, het project er omheen met het nieuwe stadskantoor heeft een grote financiële overschrijding. Maar daar gaat het hier vandaag niet over. Het oude en armoedige stationnetje is verdwenen, het foeilelijke viaduct wordt afgebroken en Delft heeft vanaf vandaag een fantastisch aankomst-en vertrekpunt.

Mijn dag kan niet stuk

In een stralend zonnetje reden we door het mooie Brabantse land. De één ging op werkbezoek en de ander op koffievisite. Ik zat bij een stralende vriendin die immer kwiek, vrolijk en hartelijk is. Na afloop zag ik in haar woonplaats dit betonnen parkeerverhinderpaaltje. Daar werd ik ook al blij van. Bij thuiskomst zat bij de post een brief waaruit blijkt dat ik een prijs gewonnen heb, die morgenochtend in alle vroegte geëffectueerd wordt. Behalve dat absurde vroege tijdstip vind ik het erg leuk en een hele eer. Het heeft met Delft en zijn historie te maken. Morgen meer hierover.

(kleur bekennen 27)

Blijven zoeken

Het is een grauwe miezerdag en mijn enige uitstapje bij daglicht bestaat uit een bezoekje aan de grootgrutter. Camera mee want op zoek naar kleur. Mijn blik valt uiteindelijk op de stapel hardblauwe winkelmandjes. Het moet een raar gezicht zijn om vrouw met volle boodschappenkar een camera uit haar handtas te zien halen die daarna zoiets triviaals als winkelmandjes staat te fotograferen. Maar daar trek ik me niets van aan. Of toch? Eenmaal thuis blijkt er geen foto opgeslagen. Misschien een beetje schichtig bezig geweest? Ik probeer bij daglicht vlak voor het raam een groen glazen vaas te kieken maar het levert niets moois op. Dus neem ik mijn toevlucht tot een Thais plattelands tafereeltje van drie maanden geleden. Want kleurig moet het zijn, juist vandaag.

(kleur bekennen 26)

Ieder jaar hetzelfde, altijd fijn

In de maand februari spoedt mijn echtgenoot in zijn hoedanigheid als belastingadviseur zich van adres naar adres. Dat gaat ieder jaar zo. En ik onderneem met vriendinnen, oud-collega’s en familieleden gezellige dingen. Ook dat gaat ieder jaar zo. Om wat foto’s betreft niet al te veel in herhaling te vallen laat ik hier eerst maar eens een van de twee bakjes zien die een vriendin voor me meenam uit Vietnam. We kijken in de binnenkant van een kokosnoot die als het ware geëmailleerd is. Ik vind het prachtig. Het clubje vriendinnen dat ik vandaag ontmoet, stond er vorig jaar zó bij. De geefster van dit bakje staat ook op die foto.

(kleur bekennen 25)

Ontdekking

Afgezien van een bezoekje aan de opticien voor de jaarlijkse oogmeting, staat er niets in mijn agenda vandaag. De rest van de dag vult zich moeiteloos met nuttige zaken waar ik jullie niet en mijzelf wel mee vermoei. Dat mijn huisvrouwenbestaan toch kleurrijk is, ontdekte ik tijdens het strijken.

(kleur bekennen 24)

Bon idea

In ons Italiaanse huis liggen mijn schilderspullen. Niet dat ik kan schilderen maar een middag met wat verf op een doekje kliederen is wel heel leuk om te doen. Toen internet zijn intrede deed in huize Caldese kwam er van dat soort creatieve bezigheden steeds minder. Maar bij het zien van dit schilderij van Jan Voerman krijg ik ineens de geest. De ansichtkaart van dit schilderij gaat ter inspiratie bij de spullen die we binnenkort meenemen naar Italië en ik neem me stellig voor de kwasten weer eens in de verf te dopen. Goed idee al zeg ik het zelf.

(kleur bekennen 23)

Open haard

Vertrouwen in de mensheid, dat heeft deze handelaar. Of je de twee euro vijftig voor zo’n zak haardhout maar gewoon in de bijbehorende brievenbus wil gooien, staat er op het bord. Het stemt me altijd zeer tevreden dat het nog kán. Dat er blijkbaar genoeg eerlijke mensen zijn die dat doen en dat er niemand het in zijn domme hoofd haalt die brievenbus te legen dan wel in zijn geheel mee te nemen. Zingende vogels, tapijten van sneeuwklokjes, een bos dat geurt naar voorjaar en de wandelclub. Een zondag kan minder beginnen.

(kleur bekennen 22)

In het zicht van de haven

Gelukkig nam ik het tablet mee en kan ik doorbloggen. We blijven hier iets langer dan we gisteren nog dachten. Het weer is opgeklaard en de zee verandert elke minuut van kleur. We kijken recht in de havenarmen maar omwille van een spetterend kleurenplaatje laat ik de kustwachtboot zien die ook deel uitmaakt van ons uitzicht. We zijn gewoon in Scheveningen, dichtbij huis en toch een andere wereld.

(kleur bekennen 21)

Zeezicht

Jammer hoor, zo’n regendag. Juist nu we aan zee verblijven. Zusje en zwager hebben voor een week een appartement gehuurd en wij gaan daar een nachtje logeren. Misschien kunnen we tussen de buien door toch wat frisse lucht happen. Ik laat laptop met toebehoren thuis en als ik mooie foto’s maak, halen die later het blog wel. Ga lekkere Thaise soep voor ons viertjes maken, zet een nieuw breiwerkje op kijk desnoods door het ráám naar de zee. Die hyacinten mogen in de tussentijd gewoon door het Delftse raam kijken.

(kleur bekennen 20)

Dikke pret

‘De mamma van mamma? Nee’, zegt Juliet op een toon van wat maak je me nou. Nog maar eens uitgelegd dus en ik geloof dat ze het nu wel door heeft. Voor een tweejarige is het natuurlijk een absurd idee dat haar moeder ook ooit zo’n klein poezelig meisje was dat bij me op schoot heeft gezeten. Dus zeg ik dat we dan samen wel even foto’s van vroeger gaan kijken. Ze loopt onmiddellijk naar het tablet en kijkt verbaasd als ik met een ouderwets album aan kom dragen. Enfin, we hebben een heerlijk oppasdagje waarin natuurlijk ook opa zijn rol met verve speelt.

(kleur bekennen 19)