Voorbereiding van het grote feest

Gubbio maakt zich op voor het jaarlijkse feest van de ‘Ceri’ op 15 mei. Daarom hangen er overal in de stad, en ook in de buitengebieden, vaandels. Het is een vrolijk gezicht en de stad gonsde gisteren van enthousiasme om de komende periode.

In het Palazzo dei Consoli, waar we hier tegenaan kijken, zijn de drie enorme houten kandelaars, de Ceri, gisteren met veel ceremonieel naar toegedragen vanuit de hoger gelegen basiliek. Dit paleis in beeldbepalend voor de stad en heeft een museale functie, daar kom ik nog wel eens op terug. Vanuit dit paleis starten de feestelijkheden op 15 mei.

Wij genoten van het speciale sfeertje en de uitgelatenheid van alle bewoners. Dat kwam vast ook omdat de zon zich eindelijk weer eens wat uitvoeriger liet zien. Het is een feest van verbroedering en die vier je het beste op straat, samen met je buurtgenoten. Dan wapperen de vlaggen en vaandels, dan ontstaan vaak spontaan gezangen en dan genieten wij, de buitenstaanders, net zo hard mee.

Stilte

Beklemmend en verdrietig, dat is wat je voelt als je het Mausoleum van de veertig martelaren binnengaat. In Gubbio werden in juni ’44 als represaille veertig onschuldige burgers neergeschoten door de Nazi’s. Ik probeerde te denken aan al het leed wereldwijd dat door oorlogen teweeg wordt gebracht. Het is niet te bevatten. Wij waren er stil. Vanavond zullen we naar de herdenking op de Waalsdorpervlakte kijken. Dan ben ik opnieuw stil en denk aan de mensen die ik heb gekend en die immens hebben geleden onder de vijf jaar onderdrukking. Het zal duidelijk zijn dat mijn ouders daar ook toebehoren.

Kunst onder het viaduct

Het valt eigenlijk niet erg op want de kleuren vallen een beetje weg in de omgeving. Maar dat maakt deze muurschildering ook wel erg mooi. Het moet zijn aangebracht tussen ons bezoek aan Gubbio in februari en onze komst in april van dit jaar. TAG 2024 staat rechtsonder en linksboven staat KABO ART.

Ik heb terug kunnen vinden dat een kunstklas op 29 februari dit werk gemaakt heeft, dus de datering klopt wel. En dat de kosten € 2000,- waren. Over de afbeelding zelf geen informatie. Ik ben wel benieuwd naar een verklaring van haar bewolkte achterkant. De begroeiing op de muurschildering (afmeting 10x 4 m) is ook geschilderd. Dat maakt dat het geheel fraai overgaat in de naastgelegen natuur onder dit viaduct. Ik zou het mooi vinden als ook de tegenover liggende muur voorzien wordt van iets kunstigs. Maar misschien moeten we daar vier jaar op wachten.

Meimaand

Samen met juni en september is de meimaand een favoriete maand voor me. Nu is het gewoon écht lente. Alles fris groen, kwinkelerende vogels en als het regent is het een rustige meiregen waar de natuur van opknapt. (De oma van) Loesje schreef: Lentes. Ik tel er al heel veel maar ik raak er toch nooit op uitgekeken. Het wordt mijn nieuwe lijfspreuk. Maar goed, de meimaand doet mij vanwege mijn katholieke opvoeding, ook altijd denken aan de Mariamaand. En dus laat ik vandaag twee wegkapelletjes zien die gewijd zijn aan Maria. Ik sta nog altijd te kijken van de toewijding en devotie die op zulke plekken betoond wordt. En het meest keek ik op van een Mariabeeldje dat de maagd in verwachting laat zien. Hebben jullie dat wel eens gezien? Ik nog nooit, terwijl ik toch aardig wat lentes tel.

Kermis in de stad

Bevrijdingsdag op 25 april en 1 mei, de Dag van de Arbeid, zijn vrije dagen hier in Italië. Veel mensen maken er een vakantieweekje van. Ik dacht dat het op deze zonnige zondag daarom wel druk zou zijn op de Kermis in Gubbio maar dat viel tegen.

Stilstand van de zweefmolen en de baas van de Aqua Roller hing verveeld over zijn hekje. Alleen bij de botsautootjes en in een soort rupsbaan zaten wat ouders met gillende kinderen. Ook in Delft is deze week kermis. Vlak bij ons huis. We zijn dan altijd weer blij als het spul afgebroken wordt want de bak herrie die daar vandaan komt, is het tienvoudige van deze kermis in Gubbio. Ik heb de wijnboer nog even gevraagd of hij nog in de botsautootjes wilde maar daar zag hij vanaf. Zestig jaar geleden had hij het wel leuk gevonden, zei hij. De tijd valt niet terug te draaien. De zweefmolen misschien nog wel.

Traditioneel feestje

Net toen wij het Piazza San Giovanni opliepen, formeerde het muziekkorps zich op de trappen van de gelijknamige kerk met achter hun aan de vendelzwaaiers. Er volgde een tien minuten durende toespraak waarin de sponsors met naam en toenaam werden bedankt. Weinig of eigenlijk niets over La Feste della Libertà maar van alles over de geschiedenis van het vendel zwaaien, de nieuwe vaandels en het feit dat de populaire TV serie Don Matteo zich afspeelt bij deze kerk en in de rest van Gubbio. Enfin, tegen de tijd dat de echte show begon, zat ik al op een stenen muurtje. Ik hoorde wel de muziek en zag de vendels door de lucht zweven.

Na afloop begon de klok te beieren. Dat gaf een nog feestelijker tintje aan het geheel. Het gebeier werd even later overgenomen door de klokken van het veel hoger gelegen Palazzo dei Consoli. Daar stonden tussen de kantelen in ook vendelzwaaiers (klik op de foto voor en vergroting). In deze middeleeuwse stad dus geen foodtrucs, festivals, muziektenten en grootschalige evenementen. Hier worden op kleine pleintjes de eeuwenlange tradities herbeleefd. Het heeft wel wat.

Bevrijdingsdag in Italië

Op 25 april 1945 werd Italië door de Partizanen bevrijd. Niet alleen van de Duitse overheersing maar ook van het fascistische regiem van Mussolini. Daarom is er vandaag het Festa della Libertà, een dag waarop ook de slachtoffers uit de Tweede Wereld Oorlog worden herdacht. In Gubbio gebeurde dat vanmorgen met een kranslegging bij het monument van de Veertig Martelaren op het centrale plein laag in de stad. Dat plein dat momenteel op de schop gaat, zoals jullie kunnen zien.

Wij wilden wel eens zien of er verder nog wat feestelijkheden waren in de stad. Dat gaat er hier niet zo massaal aan toe als in NL. We liepen deze straat maar eens in want we hoorden verderop wat muziek. Op een pleintje hadden zich al heel wat mensen verzameld. Wat we daar te zien kregen laat ik morgen zien. Deze auto kwam ik tegen toen ik op de wijnboer stond te wachten. Of er elders nog iets feestelijks was met oude auto’s hebben we niet afgewacht. De zon schijnt, de tuin wacht!

Ergernis

Na al die jubelverhalen over fijne bediening in supermarkt en restaurants, ook een blog over de ongenoegens hier. Wij als ‘bergbewoners’ moeten ons eigen afval wegbrengen. In de stad komt gewoon de vuilnisophaaldienst langs. Dat liep geregeld behoorlijk uit de hand want onze containers werden ook gebruikt door anderen met als gevolg overvolle bakken die niet meer dicht konden. Sinds kort zitten er sloten op de containers en kregen wij, als gebruikers, een sleutel. Dat leek een tijdje goed te gaan. Tot we dit gisteren zagen. Ondanks de verbodsborden (zie het bovenste bord op de boom) wordt er weer gewoon neergekwakt. Een rommelig entree van de bergweg, die nou juist onlangs zo is opgeknapt want geasfalteerd en waarover we zoevend naar boven kunnen rijden. Gelukkig werden we even later op dit uitzicht getrakteerd.

Tussen Pasen en Pinksteren

Onder deze enorme dot slagroom liggen aardbeien verborgen. Het was het nagerecht van de wijnboer maar ongevraagd werd het tússen onze borden in gezet en voorzien van twee lepeltjes. Nagerechten delen is heel gewoon en ik aarzel dan niet ook een vorkje dan wel lepeltje mee te prikken. Het gebeurde in een restaurant waar we een paar maal met vrienden op eerste Paasdag afspraken. Aan het weghalen van de Paasversiering van dit jaar is men nog niet toegekomen. Het riep goede herinneringen op en de baas wilde ook wel even op de foto, speciaal om de foto naar die vrienden toe te kunnen sturen.

Bij de koffie kregen we nog een extra stukje zandtaart toe, de overgebleven aardappeltjes en een gegrilde aubergine die we echt niet op konden, werden, ook al ongevraagd, meegegeven in een bakje. De bediening van dit eenvoudige restaurant, waar ’s avonds ook pizza’s te bestellen zijn, liet ons maar weer zien hoe vriendelijk de meeste Italianen hun gasten behandelen. Toen we de deur dichttrokken werd ons een hartelijk ‘auf wiedersehen’ na geroepen. Nou ja, dat verstaan we ook.

Supermarkt

De indeling van een supermarkt is geloof ik over de hele wereld wel ongeveer hetzelfde. Bij binnenkomst de groenten en fruit, langs de kanten alle verswaar en koelingen en in de paden daar tussen de verpakte artikelen. Het assortiment verschilt wél van land tot land. Hier geen witte asperges, groene daarentegen in overvloed. En verse artisjokken. Op de bordjes erbij is duidelijk de Italiaanse vlag te zien, men eet het liefst producten uit eigen land.

Vrijwel elke supermarkt heeft een toonbank waarachter de slager zelf staat, die desgewenst voor je hakt, uitbeent of snijdt. De klanten in Italië zijn kritisch. Verpakt vlees is soms nog voorzien van herkenbare onderdelen.

Kenmerkend hier zijn de lange gangpaden met gedroogde pasta. Keus genoeg. Elleboogjesmacaroni ben ik nog nooit tegengekomen. De eieren die verwerkt zijn in deze pasta zijn van scharrelkippen en absoluut vrij van antibiotica.

Het boodschappen doen is hier een vrij ontspannen bezigheid; een praatje in het gangpad met een bekende en de mevrouw achter de toonbank van de delicatessen heeft alle tijd voor een goed advies. Caissières zijn nooit scholieren, de vakkenvullers ook niet. En aan zelfscannen en-afrekenen doet men hier ook niet. Dat zou de gezelligheid en de persoonlijke service om zeep helpen. Misschien gaat het in Nederlandse kleinere gemeenten ook nog zo. In onze woonomgeving helaas niet meer.