De grot van de engel

Achter deze muur zit een overdekt terras verstopt. Het hoort bij Hotel Grotta dell’ Angelo en wij komen er elk jaar wel een keer. Men kent ons: hé jullie zijn toch die Nederlanders die op de Monteluiano wonen? Ken je dan ook.. en toen volgde de naam van een Zwitser. Die wij evengoed niet kennen maar onze berg heeft dan ook vele toegangswegen en we zijn al blij als we de mensen van onze eigen weg kennen.

Het is er eenvoudig ingericht en de kaart heeft alleen maar traditionele gerechten. Hier geen lif-laf en hocus pocus in de keuken maar wel een kok die even zijn moestuin in loopt voor wat extra verse kruiden. In de wintermaanden is het er ook goed toeven en eet je er heerlijke worstjes van de grill.

Het is een beetje uit de loop van het centrum en toeristen waaien er niet vaak aan, tenzij ze hotelgasten zijn. Het mag duidelijk zijn, eens in het jaar op zondagmiddag zitten we te genieten in dit engelengrotje.

Rare kwasten

‘Die lamp die daar aan het getraliede raam hangt, is wel leuk’, zei ik tegen de wijnboer. Hij vond er niet veel aan. Bovendien hebben we geen lamp nodig. We liepen wat landerig langs de kramen van een brocantemarkt in het centrum van Gubbio. Het was kort na de pranzo zo rond de klok van half drie en op het warmst van de dag.

Er hingen nog veel meer lampen en er waren ook nog wat meubels te koop. Maar het Italiaanse mooi is vaak niet het onze. De meeste kraamhouders hingen ook, maar dan onderuitgezakt in de schaduw en wachtten daar geduldig op meer volk straks als de temperatuur wat begint te zakken. We kochten niets, deden eenmaal thuis een klein dutje en terwijl de markt weer drukker wordt, doen wij nog wat tuinwerk. Omdat we het niet kunnen laten.

De kreet rare kwasten slaat gelukkig niet alléén op ons.

Het leven is tekort

We waren vandaag uitgenodigd bij de opening van Vitae, een exclusieve koffie- en theezaak in Gubbio. De eigenaresse is de vriendin van onze (tuin)hulp. Haar missie is het om de Italianen te leren betere koffie te drinken en daarom importeert zij vanuit Colombia, waar koffiebonen een ander soort bewerking ondergaan dan de normale manier van het branden. Haar familie komt uit Colombia dus de import ligt voor de hand.

We kochten al eens eerder een pak heerlijke koffie bij haar en ook het bekertje dat ons vandaag ten deel viel, was zalig. ‘Het leven is te kort om middelmatige koffie te drinken’ staat er op haar shirt. Daar heeft ze wel een punt. En passant leerden we een nieuw woord ‘mediocri‘. Bij nadere beschouwing vind ik het wel een pluspunt dat we ‘middelmatig’ nog niet in onze vocabulaire hadden staan. We wensen haar natuurlijk heel veel succes met haar onderneming en gaven haar een klein Hollands geschenkje.

Na het menu van de dag gewoon weer aan de slag

alles staat klaar voor het boogschieten

Voor het eerst in deze periode hebben we regen. Forse buien met gisteren zelfs wat hagel. De grond snakte ernaar maar het tuinwerk kwam wel stil te liggen. En het internet ook. Goed, vanmiddag naar de stad voor de zondagse pranzo. Het is de laatste zondag in mei en dan wordt er altijd een wedstrijd gehouden in kruisboog schieten. De hele entourage is voor de gelegenheid in middeleeuwse kleding gestoken en dat levert vaak prachtige beelden op. Het spektakel begint om vier uur en om half drie, toen wij van tafel gingen, was er nog niets opwindends in de stad te zien. We besloten het feest het feest te laten om met veel geduld maar uiterst fanatiek nog een uurtje in de tuin onkruid tussen de witte steentjes uit te peuteren.

nog niets opwindends te zien

Toch een beetje hemels

Hemelvaartsdag wordt hier in Italië niet als een vrije dag gevierd. Toch besloten wij er een klein beetje vrije dag van te maken door vanmorgen niet meteen op het erf aan de slag te gaan maar eerst in de stad bankzaken te regelen. We haalden bekleding voor de tuinbank op en kochten compoststarter. Daarna mochten we van ons zelf koffie drinken boven op de Monte Ingino. Daar is bovendien de Basiliek van de heilige Ubaldo, de patroonheilige van Gubbio voor wie hier een maand lang festiviteiten worden gehouden. Zijn gemummificeerde gestalte ligt in een gouden schrijn. Al bijna tien eeuwen is hij dood maar zijn nagedachtenis is bijzonder levend.

Tijdens de koffie genoten we van het uitzicht en na onze lunch thuis, trokken we de werkkleertjes weer aan. Want hemels of niet…laag bij de grond is nog genoeg onkruid weg te halen.

Haring in Gubbio

Eén van de gemeentelijke historische gebouwen maakt onderdeel uit van de stadsmuur. Om een doorgang te hebben vanaf een parkeerterrein naar het centrum, is een gewelvengang dwars door het gebouw voor publiek beschikbaar. Een tamelijk ongezellige doorgang met tl- verlichting, bladders aan muren en plafond en aan het eind een ijssalon. Dat dan weer wel.

Maar zie. Er hangen vier tegeltableaus met voorstellingen van Keith Haring. Het hangt er al jaren en eindelijk nam ik de moeite ze te fotograferen. Nergens is te lezen wie ze maakte en waarom ze hier hangen. Maar dat het geïnspireerd is op werk van Keith Haring vond ook de dame die mij passeerde en foto’s begon te maken.

Wat een verdienste van een kunstenaar om zo’n eigen stijl te hebben, dat je ogenblikkelijk herkend wordt. In Amsterdam is een, tamelijk verborgen, maar originele muurschildering van Haring te zien. En in Heerlen is nog tot 15 september 2022 is de tentoonstelling Keith Haring: Grace House Mural te zien in Schunck. Het is de eerste keer dat werken van de Amerikaanse Haring te zien zijn in Europa. (bron Wikipedia). Nou ja, ik stel me tevreden met deze vier vrolijkerds, maar ik zou me kunnen voorstellen dat blogvriend Sjoerd zijn belangstelling gewekt is.

We feesten door!

De stemming in Gubbio is opperbest. Vandaag hollen kleine kinderen met kleine Ceri (kandelaren) door de straten van de stad. Zij zullen over een paar jaar de dragers worden van de bijna vierhonderd kilo wegende grote Ceri. Er zijn diverse gezellige samenscholingen waarbij men telkens spontaan in gezang uitbarst.

Terwijl wij op de trappen van de tegenoverliggende kerk nog even genoten van het sfeertje, werd er in de tratoria recht voor ons ook al met volle overgave gezongen waarbij het bestek als trommelstokjes het ritme ondersteunde. Ik krijg het filmpje niet geplaatst maar geloof me, het klonk goed.

Als stille getuige ligt hier een corsage die een feestganger meestal ingestoken in zijn sjaaltje heeft. De drager heeft het vast verloren als gevolg van de vele omhelzingen en schouderkloppen die horen bij dit verbroederende feest.

Mensen en spullen

De feestelijkheden in Gubbio gaan nog even door. Gisteren was er een concert maar dat lazen we vandaag pas dus dat hebben we gemist. Vandaag was de weekmarkt uitgebreid met diverse sjieke kramen. Maar ook met goedkope kleding, veel snoepgoed en andere zooi. Ik ben dol op markten en noemde het een walhalla. Waarop de wijnboer zei dat hij het meer de hel vond.

Deze dames maakten hun keuze bij een wat degelijker schoenenkraam. Rieten en handgemaakte meubels en manden kunnen altijd op mijn aandacht rekenen. En kijk eens wie ik ook weer tegenkwam? Ze was vermomd in een zijde kaftan maar ik heb haar uiteraard links laten hangen.

Dit jongentje mocht van zijn oma drie vissen uitzoeken. Hij zal er goed voor gaan zorgen zei hij tegen de koopman met het schepnetje. Ik hoop maar dat het geen teleurstelling wordt en de goudvissen via de wc-pot uiteindelijk op dramatische wijze afgevoerd worden.

Heel Gubbio ging los…

…en wij ook. Vandaag is hier het feest van de Ceri, de naamdag van sint Ubaldo, patroonheilige van de stad. Twee jaar lang werd dit eeuwenoude feest niet gevierd, vandaag was de stemming uitbundiger dan ooit. Ik schrijf er alle jaren over, dus voor wie belangstelling heeft, 15 mei 2019 en voorgaande jaren is er van alles over te lezen op mijn blogs (zie zijbalk).

Drie grote kandelaars worden met veel ceremonieel door de stad gedragen. Zodra een cero, gedragen door een groep mannen, arriveert barst er een luid applaus, gejuich en soms ook en gezang los. Daar achteraan lopen de mensen, gekleed in de kleuren van de diverse wijken.

Met tussen hen door een paar verbaasde wandelaars. Het is een feest van verbroedering, indrukwekkend door de religieuze verering en luidruchtig op de Italiaanse manier.

Schoonheden in de zon

Die ene verdwaalde narcis in het gras, die moest ik even redden voor de grasmaaier er overheen vloog. Vier krokussen die half verscholen gingen onder afgevallen eikenblad worden ook aan de vergetelheid onttrokken. Ach, er is nog weinig kleur te bekennen hier op het erf maar wat er is, wordt gekoesterd.

Trouwens. Ook zonder al te veel kleur is er schoonheid genoeg. Van het onooglijke parkeerterrein naar een ook al niet al te spectaculaire straat op weg naar de markt, maken we over dit pad altijd een doorsteek. Een paar cypressen en naaldbomen aan de achterzijde van een kerk. Meer zien we niet. Toch mooi!