Mooie vrouwentraditie

De Mimosa staat volop in bloei. Maar het is bovendien op 8 maart de bloem die past bij de Internationale Vrouwendag. In Italië krijgt of geeft menig vrouw zo’n bosje.  Toen we dinsdag op de markt in Gubbio waren, zag ik werkelijk overal mimosa.

Vanmorgen, eenmaal weer in Delft, kreeg ik van een Italiaanse vriendin onderstaand bericht ge-appt. Vrij vertaald: Mooie vrouwendag toegewenst. De feeën van de zon. Groet aan alle sterke vrouwen die elke dag tegen grote of kleine obstakels oplopen…en aan alle zwakke vrouwen die de moed kunnen vinden om te reageren. Mijn reactie bestond uit een welgemeend grazie. Maar daar was weinig moed voor nodig.

Advertenties

Nuchtere noorderlingen

Vanavond trekt er aan de overkant van ons huis in Delft een verlichte carnavalstoet voorbij. Ze moeten het doen zonder onze belangstelling. Ook hier in Gubbio zijn er praalwagens met feestvierders. Een groot affiche wees ons erop. Maar ook hier laten we het afweten, we kunnen er niets mee. Bovendien zijn we hier om te werken en niet om te feesten al klinkt dat wel erg degelijk. Ik ben hier trouwens zonder laptop heen gereisd en maak op primitieve wijze mijn blog. Dat ik nergens reageer, ook niet op jullie reacties, komt daardoor. Het is even niet anders.

Lente-achtig Gubbio

Natuurlijk werken we flink door want daarom zijn we hier. Maar de zondag, die vandaag zijn naam ook alle eer aandoet, is en blijft een rustdag. We drinken koffie met en bij onze tuinhulp, die terug is van een verre reis. We praten bij en kopen drie liter olijfolie van hem omdat onze oogst het afgelopen jaar wat tegenviel wat hoeveelheid betreft. Daarna gebruiken we de pranzo in Gubbio en scharrelen nog wat door de stad. We voelen ons weer helemaal thuis na het begroeten van diverse bekenden. Morgen gaan we weer verder op ons erf. Nu nog even niet.

Tussen Delft en Gubbio

Bij een nieuw jaar hoort het gevoel van een schone lei. Zo beginnen we weer opnieuw met tellen in de statistieken van dit blog. Er is nog steeds een stijgende lijn te zien. Dat blijf ik verrassend en fijn vinden. Afgelopen jaar waren er 26.000 bezoekers, het aantal views steeg naar een kleine 134.000. Dank voor al die lezers die de moeite nemen even langs te komen en soms of juist frequent te reageren. Ik voel me met jullie verbonden en blijf mijn kleine stukjes schrijven. Over ons leven in Delft en Gubbio en over alles wat er tussenin gebeurt. Op een mooi 2019!

Winterleven

We nemen weer afscheid van het middeleeuwse Gubbio. De werkzaamheden die we van plan waren te doen, zijn afgerond. Niet dat er niets meer te doen zou zijn, hoor. Bij een oud huis met een flinke lap grond, kun je wel bezig blijven.

Het wordt tijd voor ‘zie de maan schijnt door de bomen’. Voor samen met familie en vrienden. Stamppot. Dikke winterjassen en handschoenen. Tijd voor hoog en droog maar niet op de berg. Hoogste tijd voor Delft. We zijn onderweg. En als we morgen gearriveerd zijn, sturen we de Italiaanse buren daarvan een berichtje. Dat hebben ze graag, is dat niet lief?

Onderwerp van gesprek

We doen een rondje over de markt. Daar hebben we onze vaste kaasboer die de heerlijkste schapenkaas, pecorino,  verkoopt. Verder is het opvallend rustig en ontbreekt minstens de helft van de kramen. Oorzaak is het weer waar ook iedereen over praat.

Nou valt het hier in het centrale deel van Italië nog enigszins mee in vergelijking met het noorden en zuiden van het land. Maar ook in Gubbio is stormschade.

Gelukkig zien we een beetje blauwe lucht. Aangezien we morgen olijven gaan plukken en een afspraak hebben met de frantoio, de perserij, is het wel noodzakelijk voor ons dat het droog blijft.

Festivalletje

Op de binnenplaats van het klooster horend bij de sint Fransiscuskerk in Gubbio was dit weekend een Middeleeuws festival.  Het was op zéér bescheiden schaal dat men wat oude ambachten presenteerde. Deze dame zag me met mijn camera en deed een paar passen achteruit om ongevraagd voor me te poseren.

De omgeving leent zich natuurlijk uitstekend voor zo’n presentatie want er zijn geen moderne storende elementen. Maar het zijn vooral de mensen die mij zo frapperen. Ze spelen de rol van middeleeuwse burger met grote overtuiging.

En voor ons, buitenstaanders, voelt het alsof we op een filmset terecht zijn gekomen. Waar we eerbiedig op de achtergrond horen te blijven.