Eén voor twee

Crema Chantilly heet het nagerecht dat we na de pranzo gebruikten bij een van ons favoriete restaurants in Gubbio. Uno per due bestellen we dan en daarvan kijkt men hier totaal niet op. We deelden dit verrukkelijke dessert dat voornamelijk uit slagroom, suiker en vanille bestaat.

Afgezien van ons driedaagse reisje door Toscane, hebben we hier een gewone zesdaagse werkweek. Gistermiddag legden we drie aardbeienheuveltjes aan en plantten we nog wat vaste planten langs de randen van de ‘rozentuin’. Vanwege de verwachte regen werd een groot deel van het tuinmeubilair al opgeruimd en het erf werd zoveel mogelijk winterklaar gemaakt. Voor de derde week op rij regent het op zondag. Het mag een wonder heten dat we droog wegkwamen in Gubbio. Zondag staat voor ons dus in het teken van eten en drinken en uitrusten. Precies waar deze dag voor bedoeld is.

Het is hier al heel gewoon

Tijdens ons marktbezoek vandaag scheen de zon en zaten we op het terras van de koffiebar zelfs onder de parasol. Met het mondmasker aan één oor. Voor kinderen, de meesten dragen ze ook, zijn er leuk bedrukte maskertjes te koop.

Voor de moderne types zijn er maskers met glimmers en leuke motiefjes. Ik overweeg nog om een serie te kopen, één voor elke dag van de week. Want ik weet zeker dat Corona ons nog wel even bezig houdt en net als in Italië draag ik in NL in de supermarkt of andere openbare gebouwen toch graag een mondmasker. Ik ben echt reuze benieuwd of bij de huidige tweede golf de maskers in NL op grotere schaal gedragen gaan worden. En of het helpt. Zolang we dat niet exact weten is er ook geen reden om ze niet te dragen.

Hou de herfst op afstand

Ineens lees ik her en der op blogs over het begin van de herfst. De meeste mensen vinden dat een mooi jaargetijde en zijn blij van de hitte verlost te zijn. Toegegeven het was wel overdréven warm maar ik wil nu nog geen afscheid van de zomer nemen. Ik verwonder me er over dat ik in huis zelfs af een toe een vest aantrek en felle regenbuien plots op mijn dak vallen. Maar dat kwalificeer ik gewoon als een zomerdip. De astronomische herfst begint pas op dinsdag 22 september dus laten we de tijd niet vooruit lopen. Ik ga voor een mooie nazomer waarin het vest nog even in de kast terug kan maar de zonnedoeken, zoals op deze foto’s, opgerold worden. Waarin we ons koesteren in een milde nazomerzon. En heus, dan ga ik eind september wel eens genieten van de herfst.

Opmerkelijk

Een beetje luguber is het wel, die halve lijven. Zeker de liggende exemplaren die door de wind omgeblazen waren, doen naar aan. Als ik standhouder was van deze broekenkraam, zou ik er absoluut voor zorgen dat ze met beide benen op de grond blijven staan.

Een ander opmerkelijk tafereel zag ik in deze nis. Onbegrijpelijk om zo je masker weg te leggen want wie pakt dit weer op om het daadwerkelijk weg te gooien? Gelukkig zag ik vlakbij dit beschilderde rolluik. De verlangende houding van de kat en de twee vogels die dicht tegen elkaar aanzittend één front vormen, geven mij het gevoel dat rottigheid weliswaar op de loer ligt maar door samenwerking overwonnen kan worden.

Luie zondagmiddag

Vanmorgen deden we nog wat kleine klusjes nadat we tot half acht uitgeslapen hadden. Dit is voor mij een wonderlijke constatering want ’s winters draai ik me om die tijd nog een keer om. Enfin, na de klusjes en het wekelijkse telefoontje naar mijn moeder, gingen we naar Gubbio om te lunchen. Een beetje klimmend lopen we de warme stad in, passeren hier en daar een mooie doorkijk en worden als oude bekenden begroet bij het restaurant van onze keuze. Na afloop trakteert de wijnboer zich op het onvermijdelijke ijsje en langzaam slenteren we weer door de zelfde straat terug naar de geparkeerde auto. De rest van de dag brengen we luierend door. Het is onze favoriete invulling van een zomerse zondag.

Doorgaan met ademhalen

We komen maar weinig meer in het centrum van Gubbio. Vandaag wel want ik moest hoognodig naar de kapper. Tjonge, wat een maatregelen bij de contactberoepen hier. Mondmasker ophouden tijdens haren wassen, knippen en föhnen. Bij binnenkomst, maar dat is overal, verplicht handen ontsmetten. Mijn kapcape (heet zo’n ding zo?) kwam uit een steriele verpakking, kammen en scharen ook. De kapper vertelde dat veel mensen nog bang zijn en sommigen gaan liever niet de deur uit. Ook zouden veel mensen aan stemmingswisselingen lijden na de langdurige lockdown. Vooral het vele tv kijken in die periode zou de mensen depressief maken. En het wás ook geen al te vrolijk nieuws in Italië. Inmiddels zijn er hier nauwelijks uitbraken, is het R-cijfer 0,5 en haalt men opgelucht adem. Achter het mondmasker.

Met vandaag in de hoofdrol…

Klaproos, zonnebloem en korenbloem.

Mijn absolute favorieten.

Rood, geel, blauw

Ik ben zo bezien een primaire vrouw.

Waar láát je het?

Omdat we in de buitengebieden wonen, moeten we ons afval zelf afvoeren. En aangezien we verder dan twee kilometer van een ‘milieu-eiland’ verwijderd zijn, krijgen we zestig procent korting. De nota’s hiervoor komen gewoon per post, vier vellen in één envelop, graag betalen bij het postkantoor. O ja, dat gaat contant. We kunnen in elke winkel pinnen met onze bankpassen maar niet bij het postkantoor, tenzij tegen extra betaling.

Postkantoren kennen hier lange rijen, nummertjesautomaten en loketten met verschillende functies. Zoals het in NL twintig jaar geleden ook nog was. Het is dus zaak om in de juiste rij te gaan staan. Ik ben altijd weer blij dat de wijnboer dit soort klussen voor zijn rekening neemt. Dan maak ik wel vreemde foto’s waar mijn benen in de spiegelende ruit onder zijn shirt uitsteken. We waren vroeg op pad en dus snel klaar. En losten ook ons vuilnis.

Dinsdagroutine

Vorige week zijn we niet naar de markt geweest, dus dat moest er vandaag maar weer eens van komen. Konden we mooi vóór die tijd langs bij de smid omdat we de houten pergola willen vervangen door een metalen. ‘Benvenuti’ riepen Fausto en Donatella toen we bij hen het gebruikelijke koffietje dronken. Binnen het masker op en buiten hangt ie als een soort baard aan je kin, demonsteren hier twee barbezoekers. De markt kwam ons sfeerloos over. De voedselkramen stonden op een ander plein, de leegte en de afstanden zorgden voor een ander beeld dan we gewend zijn. We kochten nog een nieuwe Jasmijn bij de plantenman die we gelukkig ook terugvonden. Toen nog even een ronde door de supermarkt en nu zijn we voor een week weer voorzien en hoeven voorlopig het erf niet af.

Sneeuw

De Koepoortbrug ging juist open toen we er vanmorgen overheen wilden wandelen, dus we veranderden onze route. Vervolgens kwamen we achter een Avalex vuilniswagen terecht en opnieuw sloegen we een andere weg in. Zo kwamen we uiteindelijk op het Doelenplein terecht, waar alle rododendrons in bloei staan. Een waar feestje.

Van onze buren in Gubbio kregen we rond die zelfde tijd bovenstaande foto toegestuurd. Niet ons huis maar het hunne. Een ongerept dik pak sneeuw van een centimeter of twintig! Mooi hoor, daar niet van, Maar het verzoent ons wel heel gemakkelijk met het feit dat we nu in Delft zijn.