Italiaanse zomer beelden

Vorig jaar kwam ik deze ouderwetse hooischelven tegen in de buurt van Citerna.  Ze zijn te mooi om niet alsnog te laten zien; veel mooier dan de moderne machinaal gerolde hooibalen die inmiddels overal op het land liggen.

Gisteravond plukte de wijnboer deze abrikozen uit onze eigen boomgaard. Ik fotografeerde ze in de avondzon. Inmiddels zijn ze opgegeten, zoals dat gaat met rijp fruit.

Tijdens ons marktbezoek vanmorgen was dit het uitzicht toen we koffie dronken. Zo blauw zie je ze zelden. Ik zou mijn rode Vespa, zo ik die had, met liefde omruilen voor dit exemplaar.

Wat gaan we eens doen?

Na een dag reizen en een dag hard werken breekt de zondag aan. Wat gaan we vandaag eens doen? Net als overal elders zijn er festivals met als thema muziek, historie of eten. Gistermiddag om vijf uur lagen we eindelijk op onze zonnebedjes met uitzicht op de wijngaard en we maakten plannen voor vandaag. Dat was snel geregeld. We doen de normale routine van het zondagse niets. We laten de ‘eventi‘ voor wat ze zijn en gaan naar Gubbio voor de pranzo. Ik begin aan een nieuw boek.  Vogels en krekels zorgen voor de muziek en de vuurvliegjes geven vanavond een lichtshow. Noem dat maar niets.

Ramen en vensters

Het maakt niet uit in welke stad of straat ik loop, mijn aandacht wordt vaak naar ramen en vensters getrokken, vooral naar de kleurrijke en bloemversierde. Bij huizen met luiken gaan de ramen altijd naar binnen toe open. Dan kunnen er makkelijk bloempotten in de vensters gezet worden en dat zie je hier dan ook veelvuldig.  Het ontoegankelijke sobere raam op de tweede foto krijgt alsnog een zachte uitstraling door de lichtgele kleur van muur en rozen. Het leukste venster echter bevindt zich momenteel achter ons huis. De familie roodstaart heeft wel degelijk jongen. De drie kleintjes krijgen vandaag vliegles. Nog even en we hebben last van het lege-nest-syndroom.

Amadeus

Bij dit kleine in onbruik zijnde kerkje stopten we gisteravond even om vuilnis te lozen. In de daarvoor bestemde bakken hoor, begrijp me niet verkeerd. We waren op weg naar een concert dat aan de vooravond van de kruisboogschietwedstrijd, de Palio, werd gehouden. Het Amadeus Koor en Orkest trad op en ik had me er, gezien de naam en de geraadpleegde site, nogal wat van voorgesteld. Na een inleiding van vier sprekers (!) waar wij natuurlijk weer eens niets van verstonden, begon het en het geheel werd verluchtigd met filmbeelden van Oorlogsfilms en Pauskroningen.

Een beetje gedesillusioneerd en met een houten kont en pijnlijke rug van de ongemakkelijke banken, verlieten we de kerk. Een aparte ervaring rijker. Over de Palio blogde ik al vaker, lees hier en hier. Dat feest laten we vandaag aan ons voorbij gaan en verpozen ons in de tuin met een boek.

Dolle dinsdag

De mannen zaten al aan de koffie toen wij nog kraam na kraam uitkamden. Onze vriendin werd erg vrolijk van de markt en kon de verleiding niet weerstaan… Dat was alvast een welbestede ochtend. Wie in Gubbio is, hoort eigenlijk wel een bezoek te brengen aan de Basiliek van Sint Ubaldo, dus dat stond vervolgens op ons programma. De Ceri (kandelaars) staan weer op hun vaste plaats en pas dan zie je hoe groot ze zijn.

In het ernaast gelegen Parco Rocca zaten we, tot een regenbui ons verdreef, te picknicken. Zoals overal in Italië is een restaurantje nooit ver, dus daar konden we schuilen en bestelden er koffie. Toen het weer droog was na een kwartier, aten we alsnog het op de markt gekochte nagerecht op.

In een hoosbui reden we terug naar huis om daar vast te stellen dat er op onze berg nog geen druppel was gevallen.

Een gelopen race voor Antonio

Alle inwoners van Gubbio zijn vrij vandaag en de winkels zijn gesloten. Rond half elf zijn we in de stad en drinken nog even koffie in de bar. Dan verzamelen we ons op het plein waar dinsdags de weekmarkt wordt gehouden en kunnen op een scherm zien wat er op een het hoger gelegen Piazza Grande gebeurt. Ik ga dat hier nu niet allemaal uit de doeken doen, zie onderaan dit blogbericht voor nadere informatie. Wij keken voornamelijk naar de feestvierende Eugibini en dat levert de volgende diashow op.

Deze slideshow heeft JavaScript nodig.

De fans van sint Antonius dragen zwarte blouses. En hoewel het een soort race is waar de kandelaars ook afzonderlijk door de wijken worden gedragen, staat de uitkomst bij voorbaat vast. Ubaldo is eerst, dan volgt Giorgio en als laatste Antonio.

Hier komt de kandelaar met het beeld van Antonio voorbij gedenderd. 

De dragers rennen door de nauwe straten, de massa loopt er achteraan. Vanavond worden de drie Ceri weer rennend naar de basiliek van Ubaldo gebracht. En in de tussentijd viert Gubbio feest. Door te eten en te drinken en elkaar nog maar eens te omhelzen.

Voor wie er niet genoeg over kan lezen: klik op deze jaartallen 2015, 2014, 2013, 2012 en op Ciao Tutti (hoofdstuk 12) om te zien wat ik er in het verleden over schreef.

Aan de vooravond

Het ziet er feestelijk uit in de stad. Overal hangen vaandels die de drie wijken van Gubbio vertegenwoordigen. Bij elke wijk hoort een beschermheilige. Het gaat om Ubaldo, Antonio Abate en Giorgio. Morgen dragen vertegenwoordigers uit die wijken drie grote kandelaars, de Ceri, door de stad. ‘Voor wie bent u?’ vroeg de jongen die op zaterdag de wijnboer wel eens helpt met het zware werk. Ik verzon maar even snel dat ik voor Antonius Abt ben. Zo heet de kerk in Scheveningen waar ik werd gedoopt en ook mijn Eerste H. Communie deed. Dat kon zijn goedkeuring wel wegdragen, zeker met mijn argumentatie. Ik ga er voor zorgen dat ik morgen in de juiste wijk ben en moedig de dragers net zo hard aan, als iedereen om me heen.