Eenoog

Ze zijn nogal invloedrijk geweest, de Graaf van Montefeltro en zijn echtgenote Battista Sforza. Je komt hun portretten, geschilderd door Pierro della Francesca, hier in de buurt voortdurend tegen. De graaf verloor ooit in de strijd zijn rechter oog en is altijd en profiel afgebeeld. Zoals het Melkmeisje en het Meisje met de parel van Vermeer vaak al dan niet gestileerd worden ingezet in reclames, zo worden ook de graaf en zijn gemalin voortdurend gebruikt bij activiteiten die iets Middeleeuws moeten uitstralen. Ik had ze nog nooit in deze vorm voorbij zien komen. Leuk! Op deze manier kunnen ze wat mij betreft wel weer een tijdje mee.

Middeleeuwse toestanden

Toen ik gisteren mijn foto-archief indook, stuitte ik ook op deze beelden. Ze zijn van mei 2015. Het jaarlijkse kruisboogschietfestijn in de stad wordt geheel in stijl gevierd. En hoe gaat het dan als je een camera in je hand hebt? Je blijft foto’s maken waarvan er uiteindelijk maar een paar het blog halen. De rest bewaarde ik omdat ik moeilijk foto’s weg kan gooien.

Ik vind het prachtig om te zien met hoeveel zorg de deelnemers zich als echte middeleeuwers hebben gekleed. Als fééstvierende middeleeuwers zelfs. De komende dagen is er in Gubbio een middeleeuwse markt. Ik hoop dan wat ‘werkvolk’ te zien en beschouw dit maar als een opwarmertje.

Hangend in de schaduw

Het is een flinterdun laagje water wat er in het kanaaltje van Gubbio staat. Gevolg van de regen nadat het de hele zomer kurkdroog was en men er zelfs een eindje verderop een terras in had gemaakt. Dát heb ik helaas niet met eigen ogen gezien maar is me verteld door een vriendin die hier tijdens onze afwezigheid verbleef. De reden waarom ik de foto maakte is de wapperende was. Een zondagse was nog wel. Mijn moeder vond dat vroeger niet kunnen, maandag was wasdag. Maar dat was nog vóór de wasmachines hun intrede deden. Nu wast men wanneer het goed uitkomt, alles in de trommel en draaien maar. Lekker buiten laten drogen en als dan de zondag ook letterlijk zon geeft, dan trek je je niets aan van zondagse passanten die op de stoep zitten te eten onder de wapperende was. Ik stoor me er niet aan, sterker nog ik verzamel wasfoto’s.

De laatste foto komt uit mijn verzameling en hoort tot mijn een van mijn favorieten. Mijn hulpje in 2012, kleindochter Isabel.

Werk en ontspannen in de buitenlucht

toen de lavendel nog bloeide

na de snoei…

Na twee dagen van enorme plensbuien en windvlagen, was er op het erf vandaag wel wat te doen. In een stralende zon! Normaal keutel ik op zondagochtend wat om, maar vandaag doken we samen de lavendel in, gewapend met snoeischaren. Met de druivenoogst voor de deur wil je andere klusjes maar gedaan hebben, hè? We stopten manden vol met weggeknipte en uitgebloeide bloemen en raapten her en der meteen afgevallen blad op. Na twee uur hard werken besloten dat het welletjes was voor vandaag. We mochten een hapje eten in de stad. Ineens is het weer zomer.

Uitzicht

Zomaar even een paar foto’s bij elkaar gezet die ons landelijk sfeertje weergeven. Ik geloof hier nog steeds in de zomer, vandaag is het onbewolkt en 26 graden. De twee linker bomen in Gubbio proberen mij met herfstkleuren een andere richting op te duwen maar daar trap ik niet in.

Op ons terrein is het groen alom aanwezig. Ons aanrijpad werd hier en daar bijgevuld met steentjes omdat regenval de grond had weggespoeld. Als je op de foto klikt zie je misschien de wijnboer en onze hulp bezig.

We reden gisteren achter een trekker en vanuit de auto kon ik deze foto maken. De hond zat rustig in de bak achterop en zijn riem was voor alle zekerheid vastgemaakt. Wij tuften er kalmpjes achteraan. De hond genoot van het uitzicht. Wij ook.

Veranderingen

Sinds vorig jaar is het betaald parkeren op het grote terrein vlakbij het Teatro Romano. Twee betaalautomaten deden het niet, er stond een wachtrij bij de derde. Enfin, haast hadden we niet. We doken een terras op voor de zondagse pranzo want dat hadden we na het harde werken de laatste twee dagen wel verdiend. We verdienen het sowieso elke zondag, we moeten even onder de mensen, of bedenken een andere reden.

Bij het restaurant van onze keuze is een nieuwe eigenaar en er zijn veel andere mensen werkzaam in de bediening. We missen de vertrouwde familiaire sfeer een beetje met het persoonlijke babbeltje van de vorige eigenaar. Het eten was prima, de menukaart wat kleiner en de prijzen zijn gestegen.

Het zijn kleine en vaak ook logische veranderingen. Van een toeristentreintje door de stad hadden de middeleeuwers van destijds vreemd opgekeken. Ik bedoel maar, leven brengt verandering met zich mee al is dat op het eerste gezicht aan de gebouwen in Gubbio niet direct te zien. Of zien jullie ook de bewakingscamera hangen?

Snelle afspraak

De dinsdag vullen we vaak met een bezoek aan de weekmarkt in Gubbio. Vandaag hadden we er bovendien nog een korte koffie afspraak met vrienden die eind deze week al weer naar NL terug gaan. De intentie om even met elkaar te gaan eten, kwam te vervallen wegens andere afspraken van beide partijen.

Enfin, het was aangenaam elkaar weer even te zien en we zijn weer bijgepraat. Italianen doen dat vaak staande op straat, kijk maar eens naar dit ontspannen groepje. Wij Nederlanders leven veel meer met een agenda, stelden we gezamenlijk vast.

De man die de kleine draaimolen beheert, had niets te doen. Het ding draaide wel en alle feestverlichting en bijbehorend muziekje waren aan. Eigenlijk zien we er zelden kinderen gebruik van maken. En misschien denken wij ook wel typisch Nederlands, dat we vinden dat alles altijd maar efficiënt moet gaan. We hebben het dolce far niente nog niet helemaal onder de knie. Gaan we de komende weken weer aan ‘werken’.

Sfeer in de stad (1)

Als we de berg zijn afgereden, is het nog maar twee kilometer naar de stad. En wij, beiden opgegroeid in een grote stad, beschouwen dat als een groot voordeel. Als we reuring willen, is het dichtbij te vinden. Omdat het gisteren weer zo warm was, stelden we ons bezoekje aan Gubbio uit tot in de avond. De zon zette veel gebouwen in een gouden gloed. Overal kuierden mensen, de temperatuur werd aangenamer.

Onderstaand plein kennen we in veel gedaanten. Met paasvuren en de bijbehorende processie. Met zingende mensen tijdens de Festa dei Ceri en nu in de zomer is het één groot terras. Ik zou dit plein best nog wel eens in Kerstsfeer mee willen maken. Al is die kans klein en moet ik daar nu nog éven niet aan denken.

NB Dit is het tweede bericht vandaag. Het eerdere was nog van gisteren.

Het Universum was weer goed voor ons

Elke week is er wel een rommelochtendje waarop we verschillende dingen in de stad regelen. De wijnboer is bezig geweest met de installatie van een bank-app op zijn telefoon. Van onze Italiaanse bank, hè. En dat valt niet mee. Gelukkig heeft onze vriendin van de koffiebar de zelfde bank en dezelfde moeilijkheden bij de installatie. Ze hielp vervolgens bij het voeren van een gesprek met de helpdesk. Duurde minstens een kwartier maar het lijkt gelukt.

Hadden we vorig jaar al niet het plan een ventilator te kopen voor de studio? We stonden op punt de supermarkt in te gaan voor wat reguliere boodschappen. Misschien moeten we het Universum maar weer eens serieus aanroepen, riep ik na een eerdere positieve ervaring voor een tafelgrill (klik). Hij staat voor de deur van de studio, klaar om uitgepakt te worden en fijn voor gasten die in augustus hier komen.

In de vroege uurtjes zette de wijnboer de schuur in de zwarte teerverf. Een klus die al drie jaar eerder had moeten plaatsvinden en ook nog niet afgerond is. Maar kijk…zo bewaren we de wijnflessen die op hergebruik wachten. Dat worden er allengs meer. We kochten nog wat aardige solar lampjes voor in de achtertuin en twee rollen gaas om de wijngaard tegen zwijnen te beschermen. Zo blijven we lekker bezig maar we doen het calmo in deze warme zomer.

Zonnegroet

De uitdrukking die ik gisteren gebruikte van ‘een klap tegen de kar geven’ werd door niemand herkend. Ik ben gaan zoeken bij spreekwoorden en gezegden, ook in dialecten, en kwam het niet tegen. Dus zal het wel een familie-uitdrukking zijn. We bedoelen er in elk geval mee dat we onze actie verhogen. In mijn voorbeeld van gisteren dus met de klussenlijst.

Goed. Zonnebloemen, te mooi om ongezien te laten. Op het veld dat we passeren staan ze met hun rug naar ons toe, ook wel eens lollig om te zien. En voor de foto ben ik er maar even tussen gekropen om het stralende gezichtje goed te kunnen zien. Zonneschijn hebben we genoeg maar zonnebloemen nooit teveel.