Tussen Delft en Gubbio

Bij een nieuw jaar hoort het gevoel van een schone lei. Zo beginnen we weer opnieuw met tellen in de statistieken van dit blog. Er is nog steeds een stijgende lijn te zien. Dat blijf ik verrassend en fijn vinden. Afgelopen jaar waren er 26.000 bezoekers, het aantal views steeg naar een kleine 134.000. Dank voor al die lezers die de moeite nemen even langs te komen en soms of juist frequent te reageren. Ik voel me met jullie verbonden en blijf mijn kleine stukjes schrijven. Over ons leven in Delft en Gubbio en over alles wat er tussenin gebeurt. Op een mooi 2019!

Advertenties

Winterleven

We nemen weer afscheid van het middeleeuwse Gubbio. De werkzaamheden die we van plan waren te doen, zijn afgerond. Niet dat er niets meer te doen zou zijn, hoor. Bij een oud huis met een flinke lap grond, kun je wel bezig blijven.

Het wordt tijd voor ‘zie de maan schijnt door de bomen’. Voor samen met familie en vrienden. Stamppot. Dikke winterjassen en handschoenen. Tijd voor hoog en droog maar niet op de berg. Hoogste tijd voor Delft. We zijn onderweg. En als we morgen gearriveerd zijn, sturen we de Italiaanse buren daarvan een berichtje. Dat hebben ze graag, is dat niet lief?

Onderwerp van gesprek

We doen een rondje over de markt. Daar hebben we onze vaste kaasboer die de heerlijkste schapenkaas, pecorino,  verkoopt. Verder is het opvallend rustig en ontbreekt minstens de helft van de kramen. Oorzaak is het weer waar ook iedereen over praat.

Nou valt het hier in het centrale deel van Italië nog enigszins mee in vergelijking met het noorden en zuiden van het land. Maar ook in Gubbio is stormschade.

Gelukkig zien we een beetje blauwe lucht. Aangezien we morgen olijven gaan plukken en een afspraak hebben met de frantoio, de perserij, is het wel noodzakelijk voor ons dat het droog blijft.

Festivalletje

Op de binnenplaats van het klooster horend bij de sint Fransiscuskerk in Gubbio was dit weekend een Middeleeuws festival.  Het was op zéér bescheiden schaal dat men wat oude ambachten presenteerde. Deze dame zag me met mijn camera en deed een paar passen achteruit om ongevraagd voor me te poseren.

De omgeving leent zich natuurlijk uitstekend voor zo’n presentatie want er zijn geen moderne storende elementen. Maar het zijn vooral de mensen die mij zo frapperen. Ze spelen de rol van middeleeuwse burger met grote overtuiging.

En voor ons, buitenstaanders, voelt het alsof we op een filmset terecht zijn gekomen. Waar we eerbiedig op de achtergrond horen te blijven.

Een rondje achterom

We begonnen met zomaar een beetje rond te rijden. Niet onze berg af, maar er achterlangs. Dan zie je Gubbio prachtig liggen met op de achtergrond de Apenijnen. En juist toen we tegen elkaar zeiden dat er toch zoveel mooi gerestaureerde huizen in ons gebied staan, kwamen we deze tegen.

Rood-wit afzetlint moet bezoekers weerhouden ‘binnen’ te kijken. Dus bleef ik braaf op afstand. Mensen die oude huizen restaureren worden hebberig en enthousiast van al dat mooie bouwmateriaal dat ongebruikt de tijd laat passeren. En voor dit uitzicht sprong ik ook de auto uit.

We eindigden uiteindelijk bij Il Castellaccio, aan de oude weg naar Perugia, waar we aan een heerlijke pranzo zaten. Dat hoort namelijk op zondag.

Hangen en sluiten

Gisteren zag ik een discussie voorbij komen waarin gepleit werd om het begrip hoog-en laagopgeleiden te vervangen door praktisch en theoretisch geschoolden. Het was Marianne Zwagerman, met wie ik verder niet veel op heb, die dit lanceerde. En ze heeft absoluut een punt. Ik moest er aan denken toen ik bij opnieuw indelen van onze schuur, het hang-en sluitwerk tegenkwam van de inmiddels hergebruikte luiken. Nog geen idee welke bestemming dat zal krijgen, maar zomaar weggooien is er zeker niet bij.

Ik fotografeerde onlangs in Gubbio oude deuren. Laten we de kreet ‘vakmanschap is meesterschap’ ook maar weer eens afstoffen.

 

Monumentendag

Toch zeker in NL wel massaal een monument bezocht dit weekend? Ik ben erg van het binnenkijken en zie in mijn fantasie ook altijd de bewoners voor me. In het Museo Diosesano kwamen we op een verstilde binnenplaats terecht, die recent gerestaureerd is. Dat is goed te zien aan de gloednieuwe koperen regenpijp die nog niet geoxideerd is.

Ik zie ze voor me, brevierende monniken. Kleine prevelende mannen die hun dagelijkse gebeden opzeggen. Met als hoger doel de mensheid te verheffen, het kwaad uit te bannen en zelf de trap naar de hemel te mogen beklimmen. Er valt nog heel wat te bidden.