Terugkeer van het licht

De kaart die ik elk jaar maak, laat altijd twee vogeltjes zien. Het is een beetje mijn beeldmerk geworden. De mensen die geen kaart ontvingen moeten het dus met dit digitale exemplaar doen maar mijn wens voor iedereen is daarom niet minder welgemeend. Laten we vandaag de terugkeer van het licht vieren. Op deze mooie datum 21.12.21 schijnt de zon volop en dat voelt hoopvol. Ik wens iedereen fijne dagen toe waarin we zo optimaal mogelijk als de omstandigheden het toelaten, de tijd gebruiken voor vriendschap, liefde, en warmte.

Mijn kaart is onderdeel van een foto die ik maakte van dit rolluik. De zwarte kat heeft eigenlijk het nakijken. Ik had zelfs de hele voorstelling op mijn kaart kunnen plaatsen, lekker symbolisch.

Denken aan geliefde zielen en alle anderen

Vandaag, op Allerzielen, worden in de katholieke kerk alle overledenen herdacht. En hoewel ik niet katholiek meer ben, vind ik de gedachte om tenminste een maal per jaar hier collectief aandacht aan te besteden, wel erg mooi en zinvol. Het geïmporteerde Halloweenfeest is een uitvloeisel van dezelfde gedachte maar daar heb ik verder niets mee.

Op de allerlaatste avond die we in Gubbio doorbrachten liepen we na de maaltijd nog even door de donkere stad. Aan de zijkant van een kerk zag ik deze Maria afbeelding. Een straat verder kwam ik dit verlichte kruisbeeld tegen. En nu ik deze foto’s juist vandaag plaats, blijkt er diep in mij toch nog een katholiek meisje te huizen.

Naar school

Aan het begin van het schooljaar hangen deze schorten in de winkels. Ze zijn bestemd voor jonge kinderen en ze dragen het over de eigen kleding. Het schoolsysteem is hier ook wat anders georganiseerd. Kindjes tussen de nul en drie jaar gaan vaak naar de opvang die hier Asilo Nido wordt genoemd. Van drie tot zes jaar is dan de Scuola dell infanzzia aan de beurt en al die jaren dragen de kinderen dit uniform. Ik heb in winkels ook zacht groene en licht gele varianten gesignaleerd. Voor de ouders die wat genderneutraler willen zijn, veronderstel ik.

Tussen de spijlen van het hek kon ik vandaag op grote afstand van spelende kleuters fotograferen. Ik vergroot de foto nog even en we zien dat ook de juf een schort draagt. Van een gelikt schoolplein met allerlei voorzieningen is geen sprake maar het vrolijke gekwetter was er niet minder om.

Klimmen en dalen

Om in het hoger gelegen centrum van Gubbio te komen, kan je een lift gebruiken. Maar wij namen de trappen om uiteindelijk uit te komen op het beeldschone Piazza Grande. Zus en zwager moéten gewoonweg meer dan alleen onze berg zien en ook van Gubbio kunnen genieten. En dat deden we gevieren. Daar hoort bij dat je in delicatessenwinkels wat truffelsaus koopt, dat je je helemaal scheel fotografeert, de adembenemende schoonheid van de stad op je in laat werken en je tenslotte op een terras een cappuccino bestelt.

Op de terugweg naar huis liet mijn zus zich onderaan de berg uit de auto zetten en stapte de vier kilometer omhoog in een uur tijd. De wijnboer klom twee kilometer later uit de auto die ik naar boven reed, Daar hielp zwager mij met het uitladen van de boodschappen, waarna hij mijn zus lopend op ging halen. Stelletje sportievelingen. Ik red dat helaas niet meer en al helemáál niet op hellend terrein.

Spannend en ontspannend

Het was best spannend of mijn zus en zwager gisteren in de stromende regen met hun kampeerauto de berg op konden komen. Maar het lukte prima en ze leverden meteen wel vijftig kilo druiven aan die ze de dag ervoor bij mijn nichtje en haar man hadden geplukt. Dus moesten onze beide oogsten snel worden verwerkt. Vandaag was er tijd voor ontspanning. Terwijl de wijnboer en ik nog een beeldbelafspraak hadden met onze overzeese familie, wandelden zus en zwager op hun gemak de berg weer af, waar wij hen na een uurtje beneden oppikten voor een gezamenlijk marktbezoek. Bij de kraam waar men porchetta verkoopt werd gestopt en gekocht.

Je ziet dergelijke kramen overal op markten. Er ligt een goed gekruid en aan het spit gebraden varkentje waar met een mes wat grove stukken van worden afgesneden. De meeste Italianen eten het op een broodje, vaak al ter plaatse. Wij gaan er onze avondmaaltijd mee aanvullen. Overigens knapte het weer gistermiddag al op en is de nazomer volledig teruggekeerd, wel zo fijn voor vakantievierders.

PS: het eerste stuk van de weg naar boven (of op de foto met de wandelaars het laatste stuk) is geasfalteerd, Dat stopt na een kilometer, waarna de weg heel slecht is, vol met kuilen.

Geheel volgens de voorspelling

Zomaar twee foto’s gemaakt in Gubbio. Toen de zon nog scheen. Met een vriendin die gisteravond is aangekomen, gingen we heerlijk aan de pranzo. Dat hoort zo op de zondagmiddag. Rond drie uur betrok het. Windstoten, onweer en op de terugweg naar huis stroomde de regen in kleine riviertjes de berg af en maakten de ruitenwissers overuren. Nee, geen foto’s van gemaakt. Even een klein dutje gedaan en zie, het klaart weer op. Wie weet wordt het grasveld nu ook ooit weer groen.

Elke dinsdag

Terwijl de dames kijken of er nog wat van hun gading hangt op de markt, gaat het bij de heren toch vooral om het sociale element. Die staan lekker in de schaduw met elkaar de politiek te bespreken.

Ook wij doen sociaal door bij Fausto en Donatella koffie te drinken. Een deel van de markt wordt gehouden op het grote centrale parkeerterrein, een ander deel rondom dit aangrenzende plein. De wijnboer liep vervolgens om kaas te kopen naar wéér een ander deel waar sinds Covid de voedselkramen staan. Ik vermaakte me intussen bij een keukenspullenkraam waar ik een kookspatel kocht. Je kan het maar nodig hebben, nietwaar.

Met aanvullende boodschappen bij ijzerwarenwinkel en supermarkt zijn we voor een paar dagen voorzien van allerlei noodzakelijks. We springen in oude broeken en shirts en gaan weer heerlijk op het erf spelen.

Heden

Alsof we niet weg geweest zijn. Gisteravond om negen uur waren we weer thuis in Caldese, het was al donker toen we aankwamen dus de buitenboel kon niet geïnspecteerd worden, dat deden we vanmorgen. En het viel zeker niet tegen al zijn de snoeischaar en de bezem wel direct weer ter hand genomen. We maken er een rustige opstartdag met het doen van boodschappen en de pranzo in Gubbio. We kwamen terecht bij Fabiani waar we vanwege een slechte ervaring al zeker tien jaar niet meer waren geweest. Nieuwe kok, aardige bediening, heerlijke maaltijd. Zowel binnen als buiten ziet het er prettig Italiaans uit. Morgen gaan we maar weer eens op ons gemak bezig op het Caldeser erf.

Eén klein nadeel

We zaten in een heerlijk beschaduwd straatje aan de pranzo. Het had één nadeel: het toeristentreintje rijdt ook door deze smalle straat die met een handmatige slagboom is afgesloten voor verkeer. Tot drie maal toe kwam de trein langs en stopte precies bij ons tafeltje omdat de bijrijder de slagboom weer moest dichtdoen. Warmte en stank was telkens gedurende een halve minuut ons deel. Maar verder?

We aten voortreffelijk in dit vegetarische restaurant. Orto (moestuin) heet het met als ondertitel Osteria della terra. Aardse smaken, we kunnen het beamen. De meeste mensen eten nu graag buiten. We denken dat dit te maken heeft met het feit dat je een Green Pass moet kunnen tonen als je binnen wilt eten. Men had zelfs de doorloop in een poort naar de achtergelegen fotostudio met tafeltjes gevuld. Orto, we voegen het toe aan onze favorieten.

Ongezellig maar wel lekker

Toen we gisteravond om kwart over negen aankwamen was het al donker op de berg. We konden wel zien dat het hier weinig heeft geregend en het besproeiingssysteem niet echt naar behoren heeft gewerkt. Volgende week komt er iemand van het tuincentrum die hier de boel ooit heeft aangelegd, het systeem nakijken en resetten. Na het tuincentrum reden we in één moeite door naar een koffiebarretje voor ons ontbijt. Heel efficiënt want tegenover de Eurospin, de supermarkt waar we voor een paar dagen insloegen. Nee, echt gezellig zit je er niet. Kijk maar, iedereen parkeert tot vlak voor de deur. Maar heerlijk én heel Italiaans. Zo pakken we de draad weer op en hebben weer vastgesteld dat we ons niet gaan vervelen de komende twee weken.