Mozaïek

• 

• 

• 

Wie Ravenna zegt. zegt mozaïek. Al in de vierde en vijfde eeuw werd deze techniek toegepast, voornamelijk in kerken. Inmiddels vind je het letterlijk op elke straathoek. De bloemenmozaïeken zijn een protest tegen geweld dat vrouwen kan treffen. De straatnaamborden zijn al dan niet toepasselijk versierd.

• 

• 

• 

Onze B&B eigenaar vroeg of ik het mozaïek boven de deur al had gefotografeerd, het heeft meer dan duizend euro gekost, vanwege het goudpoeder dat er in verwerkt is, vertelde hij. Nou, ik had het al gedaan hoor.

Maar het kan nog aparter. wat te zeggen van deze? Zowel pion als verkeersbord zijn gemozaïekt.

En dan heb ik het echte serieuze en heel fraaie religieuze werk nog niet eens laten zien.

Firenze werd Ravenna

Laten we met elkaar afspreken dat we voortaan Firenze zeggen als we het over Florence hebben. Gewoon de Italiaanse naam. Goed, we zouden er twee dagen naar toe gaan maar het weer stuurde ons naar Ravenna. Ook mooi, minder druk, nog nooit geweest en zonnig! Bleek daar gisteren de Giro te vertrekken. Ook al leuk, vonden we.

Maar wat een circus, mensenmassa’s en herrie. Toen het peloton vertrok rond half twee zaten wij in alle rust aan de kust een visje te eten. We waren op de terugweg naar Caldese na twee fijne dagen in een mooie stad met heel wat bezienswaardigs. Kom ik morgen op terug. Hier een voorproefje.

Uilen (vervolg)

Dit is de eerste en oudste uit onze uilencollectie. Nummer 80 uit een serie van 300, handtekening helaas onleesbaar. Dit werkje hing in het kantoor van de wijnboers vorige leven en hangt nu op de overloop in Caldese.

Een echte Trees Wempe. We zagen hem staan op een expositie van mijn zus. Deze uil is gemaakt uit sloophout en we vinden hem nog steeds geweldig. Hij siert een sitetable in Delft.

Kunstwerk van Jan Mankes op keramische tegel. Compensatiecadeautje. Er zou een kunstenares bij ons thuis komen om een uiltje op het behang te schilderen. Helaas overleed zij voor ze de opdracht kon uitvoeren. Deze uil heeft ook onderdak in Delft gevonden.

Gekregen van de jeugdvriend van de wijnboer toen we in 2018 een gezamenlijke vakantie vierden in het zuiden van Italië. Handgemaakt aardewerk. Staat in onze blauwe Italiaanse badkamer.

Zo heeft elke uil voor ons zijn eigen verhaal. ‘Een echt wonderbaarlijk dier in vorm, tinten en karakter’, zei Jan Mankus over de uil. Ik ben benieuwd of er onder de lezers ook mensen zijn met dit soort kleinschalige verzamelingen en verhalen. Ik hoor ze graag.

De verleiding

Toen we een week of zes geleden in Buren deze winkel binnenstapten, met de toepasselijke naam De Verleiding, werd er niet lang nagedacht. Er stond een fraaie bronzen uil te koop waarvoor de wijnboer ogenblikkelijk bezweek.

Zijn fascinatie voor uilen ontstond nadat we er twee in huis vonden. Ze waren door de schoorsteen naar beneden gevallen en hadden zich binnen uiteindelijk doodgevlogen. Sneu verhaal en een hoop troep. Inmiddels hebben we, min of meer toevallig, vijf uilen-kunstwerkjes in huis. En net zoals bij het meisje van Vermeer, is het de hoogste tijd ook weer te stoppen met zo’n verzameling. Deze uil heeft op de rand van de schoorsteen in Caldese een plek gekregen. Alleen voor de foto’s mocht ie even naar buiten.

Nattigheid, timmeren en verven

Onze gasten zijn gisteren vertrokken naar warmere oorden. Nederland dus. Ik draaide meteen wat wassen die binnenshuis moeten drogen. Vlak vóór zij kwamen hadden we ook met nattigheid van doen in de vorm van een lekkage bij de douche. Daar werd door onze loodgieter opnieuw gekit maar er bleef water vloeien over de vloer van de studio. In het keukenblok bleek de kraan versleten en toen de wijnboer eigenhandig een nieuwe kraan plaatste, was ook dat leed geleden. Hij schilderde nog snel de buitendeur. Tegelijkertijd was ik ook bezig met een verfklusje. Het plaatje uit een tijdschrift inspireerde me en schoonzoon had het timmerwerk gedaan.

Nét op tijd was de studio in orde. Ik heb voor de foto geprobeerd het bed net zo nonchalant op te maken als bij mijn voorbeeld. Maar toen de gasten binnenstapten, had ik het toch maar weer strak getrokken. O ja, zo zag de studio er vier weken geleden nog uit.

Verschil moet er zijn

Het wonen in twee landen maakt dat we voortdurend vergelijken. ‘Typisch Italiaans’ zeggen we dan. Of ‘echt Hollands’. Ik hou van allebei. Van de charme van gevels waarin de geschiedenis én de electriciteitsdraden zo zichtbaar zijn. De grove stenen, de luiken; onmiskenbaar voor onze middeleeuwse stad hier in het hart van Italië.

Een fraai contrast met deze Nederlandse gevel. Hier heerlijk ouderwetse gordijnen in een raamkozijn dat strak in de lak zit. In beide huizen zou ik graag binnen willen kijken.

En dat is nou het leuke van bijvoorbeeld een programma als Binnenste Buiten. Daar wordt je als kijker meegenomen in diverse huizen. De eigenaren stappen trots rond en vertellen wat hen bewoog bij het inrichten. Vaak verrassend. Of ik het nou mooi vind of niet, als er een ziel in zit, ben ik dik tevreden. Helaas is het programma aan zijn zomerstop toe. Op 2 september zit ik klaar voor het volgende seizoen.

Was het maar altijd mei

Het wisselvallige weer heeft voor een achterstand in ons tuinwerk gezorgd. De verwachting vanaf morgen is ook al niet denderend. Maar al die regen heeft wel wat gedaan natuurlijk. Daar plukken we nu de vruchten van. Nog niet letterlijk maar kijk de vijg.

Nog even en er liggen weer verse aardbeien in mijn yoghurt.

Of frambozen. Nog fijner. Maak ik van de aardbeien wel jam.

Vlierbloesem. Thee, sap? Een beetje door de tuin kruipen doet een mens goed. En wat de titel van dit blog betreft, dat is natuurlijk onzin. In juni roep ik precies hetzelfde maar dan met juni in de hoofdrol. Deze twee maanden zijn mijn absolute favorieten.