Japanse tuin

Eerder deze week hadden we bedacht dat vandaag bij uitstek geschikt zou zijn om de Japanse Tuin in Landgoed Clingendael te bezoeken. En dat klopte, het was er betoverend. Het is een kwetsbare tuin die maar acht weken per jaar geopend is voor publiek. Toen we nog in Voorburg woonden, kwamen we heel geregeld op dit Haagse landgoed dat, afgezien van de Japanse tuin, wel het hele jaar toegankelijk is.

Dat we niet de enigen waren die vandaag een geschikt moment vonden voor een bezoek aan Clingendael bewijzen de laatste foto’s. Meer info over de Japanse Tuin vind je hier. Nog open tot en met aanstaande zondag maar zoals gezegd: wandelen op het landgoed alleen al is de moeite meer dan waard.

Stil ommetje

Al ruim een week terug in Delft en nog steeds geen onvervalst grachtje laten zien? Daar moest ik even werk van maken. Het was droog, we moeten het wandelen weer integreren in onze dagelijkse bezigheden dus op pad. Het voelt een beetje aan zoals vorig jaar; ook toen was Covid iets om rekening mee te houden en ik denk dat mondkapjes, anderhalve meter afstand en het handenwasprotocol opnieuw ons leven zullen beïnvloeden. Voor ons is het eigenlijk niet eens weg geweest.

Wandelen kan gelukkig altijd, rustige momenten in de winkels opzoeken óók. Het was een kalm ommetje dat we maakten vanmorgen. Nog lang niet genoeg herfstkleuren naar mijn zin al doet het Doelenplein aardig zijn best met al dat afgevallen blad.

Vakwerk in Colmar

Toen wij een week geleden een middag in Colmar doorbrachten, waren we weer verrast door de schoonheid van deze stad. Ooit zijn we er eerder geweest maar dat is dertig jaar geleden. Minstens.

Klein Venetië wordt deze elegante stad in de Elzas wel genoemd. Wij hebben de grachten overgeslagen en ons beperkt tot wat straten en stegen in het centrum en daar keken we ons ogen al uit op die schitterende goed onderhouden vakwerkhuizen in snoepjeskleuren.

Op een vensterbank van een iets minder onderhouden huis zat een man een ijsje te eten. Hij kwam me behoorlijk bekend voor. Het ijsje bleek softice te zijn uit een machine, vertelde de man me later. Niet echt lekker maar dat zei hij pas achteraf. De man met alpinopet liep langs een hoedenwinkel. Dat levert wel een echt Frans plaatje op al was het helemaal aardig geweest als hij een stokbrood onder zijn arm had gehad.

Op zoek

De huizenwissel die wij elk jaar doen, vergt wat organisatie en het duurt meestal een week vooraleer alles weer op zijn plaats staat; de dozen wijn moeten nog worden uitgepakt maar dat heeft geen haast. De meegenomen was is schoon en kan weer terug in een tas die uiteindelijk mee moet naar Italië. Dan heb ik ook nog een lijstje met dingetjes die aangeschaft moeten worden om mee terug te nemen en ik vind het altijd handig om dat zo snel mogelijk in orde te brengen. En zo kwam het dat ik vanmiddag naar een Kringloop winkel ging.

Een hoop glim, glas en meuk. En grote mandflessen voor wijn, maar die hebben we nou net niet nodig. Ik wil een stenen, liefs terra cotta, bloempot hebben van minstens dertig centimeter doorsnede en hoogte. Daar kan een regenton óp en dan een gieter er onder. Niet geslaagd, met lege handen de Kringloop uit. Maar wel in de wetenschap dat ik een aangename speurtocht in het vooruitzicht heb. Ik mag er de hele winter over doen en ben dol op Kringloopwinkels.

Hoe mooi de herfst kan zijn

Het was ongekend mooi vanmorgen in de Delftse Hout. Rustig weer, de ochtendzon en een wandeling in goed gezelschap. Heel gezellig om ook deze draad weer op te pakken. Omdat de herfst een voorbode is van de winter en ik met kou niets heb, ben ik ook niet een echte herfstliefhebber. Terwijl ik heus wel zien hoe mooi het is. Dus spreek ik mezelf ieder jaar toe: elk jaargetijde heeft zijn mooie kanten dus daar richt ik me op en ga er simpelweg van genieten.

Geen mensen op de foto, deze keer. Maar ik kwam nog wel een vreemde vogel tegen: het blauwgroene boomklevertje.

Kleine reünie

We hadden een hele goede reden om vandaag naar Friesland te rijden. Daar logeerden zwager en schoonzus uit Colombia bij ons nichtje en haar man. Vanwege de geboorte van een kleindochter waren ze een maand in NL en morgen vertrekken ze al weer. Natuurlijk wilden we elkaar graag ontmoeten want de familie reünie die in Cuba had zullen plaats vinden was vanwege Covid niet doorgegaan en we zagen elkaar voor het laatst in 2017. Hoewel we elkaar samen met de familie uit Australië wekelijks beeldbellen, gaat er toch niets boven het echte menselijke contact. Kijk hoe leuk de broertjes het vinden weer eens naast elkaar te zitten.

We kregen een rondleiding over het terrein van onze nicht, die samen met haar man honden opleidt en (internationale) wedstrijden organiseert in hondenfrisbee. Kijk maar eens op deze site, als je daar meer over wil weten. Een heel leuk bedrijf in een hondenwereld die wij eigenlijk niet kennen. Enfin, uitgepraat waren we natuurlijk nog niet maar er bestaan voorzichtige plannen voor een uitgebreidere reünie in 2022 en tot het zover is, bellen we elkaar elke week weer.

Parijs

Grote kans dat Parijs ook de lievelingsstad van onze jongste kleindochters wordt. Drie dagen (twee nachtjes) waren ze er met hun ouders. En hoe kan je nou beter laten zien dat je in de lichtstad was door even te poseren voor de Eiffeltoren? De treinkaartjes voor de Thalys waren al in een vroeg stadium gekocht, waardoor de reis niet hevig duur was. Natuurlijk hebben ze in de stad ook gebruik gemaakt van de Metro, maar als je in drie dagen 38 km loopt, dan is dat wel een bewijs dat het meeste te voet is afgelegd.

Het was een heerlijk avontuur en Isabel, die samen met haar moeder even langskwam vandaag, vertelde mij er enthousiast over aan de hand van foto’s. ‘Maar uiteindelijk ben ik toch niet echt een stadsmens’, vertrouwde ze me toe. ‘Ik voel me prettiger in de natuur’. Dat vond ik wel een wijze constatering van een elfjarige. Ben benieuwd of dat bij haar zo blijft. Zelf zweer ik bij de balans tussen stad en land maar tot die ontdekking kwam ik pas twintig jaar geleden.

Huizentic en koffiegemis

Duitsland en Frankrijk samen verenigd in een muurschildering op een oud tolhuis vlakbij de gezamenlijke grens. Hier wandelden we maandagochtend langs de oever van de Rijn. Vanwege de rode en witte wijndruiven mocht deze voorstelling zich op extra aandacht van de wijnboer verheugen. Logisch.

Via kleine dorpen, waar we hoopten koffie te drinken en we ons te laat realiseerden dat koffiebarretjes nét iets vaker voorkomen in Italië dan in Duitsland, reden we richting Frankrijk. Ik kon me wel laven aan bijzondere huizen die op de foto móesten.

En uiteindelijk lukte het hoor! Maar toen waren we al in Frankrijk en had ik best wat blijer kunnen kijken.

Heerlijk en huiselijk bezoekje

Hoe het met de wijnoogst is gegaan en hoe stond de tuin erbij? Dat wil mijn leuke moeder dan allemaal meteen weten als we weer bij haar op de koffie gaan. Waarom er nog steeds geen nieuw kabinet is, verwondert haar zeer. Samenwerken en goed naar elkaar luisteren, zo moeilijk is dat toch niet, vraagt ze ons. Tja, ik heb er ook geen pasklaar antwoord op. We babbelen zomaar een uurtje of wat weg, wisselen nog wat nieuwtjes uit en eten samen met haar een boterham. We vinden het heerlijk om elkaar weer te zien, daar zijn we het snel over eens. En met die conclusie verlaten we haar. Maar we komen snel weer terug, dat kan nu weer.

Uitstekend sanitair

Over zo’n saaie terugreis valt weinig te vertellen.Veel file maar langs de Duitse autobahn ga je voor je plezier naar de wc. Dat hebben ze bij Serways heel fijn geregeld met een geautomatiseerd reinigingssysteem van bril en pot. Je betaalt met je pinpas €0.70 en je krijgt een bon ter waarde van €0,50 die ter plekke te besteden is in restaurant en / of winkel. Voor die €0,20 blinkt alles je tegemoet en hoef je geen kraan of handdoekautomaat aan te raken omdat alles met sensors is geregeld. We goten er bij ons zelf nog een koffie in en wat benzine in de auto. Bij e Moerdijkbrug zag ik kans om nog even een foto te maken. Als we daar eenmaal overheen zijn, zijn we bijna thuis. Meer dan acht uur deden we vandaag over de zeshonderd kilometer. Dat is wel eens vlotter gegaan.

Deze Scheveningse huizen staan vlakbij het huis van een zusje waar we nog even een stek brachten van een zaterdagavond uitgegraven plant uit Caldese. En dan gaan we nu heus over tot de orde van de Delftse dag.