Land-en tuinbouwnieuws

Zestien pompoenzaden met liefde en aandacht in potjes gezet. Dit is het enigszins teleurstellende resultaat. Pas bij vier blaadjes kan ie de grond in. De andere vijftien krijgen nog een kans van me. Desnoods in de compostbak, want daar houden pompoenen van.

De tomaten, die we hier natuurlijk pomodori noemen, zijn in potjes gezet want ze groeiden de letterbak uit. Overdag staan ze buiten, ’s nachts staan ze nog even binnen, samen met de pompoen. Dat doen we een weekje en daarna moeten ze het buiten kunnen volhouden.

Met de macrolens genomen. Maar toch kom je ze liever niet tegen in het rozenperk. Het wachten is op lieveheersbeestjes. De natuur moet het maar even zelf oplossen.

Als er nou één plant is die het hier fantastisch doet, is het de Phlomis wel. Als klein kluitje gekregen van vrienden uit hún Italiaanse tuin en hier een enorm succes. Als er ergens gaten gevuld moeten worden, dan steken we weer wat weg en herplanten hem met veel gemak. En dan nog die dappere viooltjes. Zij vulden de bloemloze periode begin april tot nu toe vrolijk op. Ik win er ook zaad uit en zet de nette exemplaren uit de drie bakken binnenkort bij elkaar want wegdoen is nog zonde maar ze moeten wél plaatsmaken voor echte zomerbloeiers.

De giro in huis

Hij zou zich melden zodra hij tijd had, liet onze schilder eerder weten. Gisteren kregen we een appje met de vraag of vandaag zou schikken? Ja hoor, kom maar. Veel schilderwerk doet de wijnboer zelf maar het stucwerk op de plafonds van badkamer en keuken, laten we graag aan de snelle vakman over. Zijn ervaring, leeftijd en gereedschappen staan borg voor een tempo dat wij nooit meer halen. In tijd van ja en nee maakt hij zijn giro door het huis. Hij veegt nog even de schoorsteen en de klus is grotendeels gedaan. Of het allemaal lukt in één dag weet ik op dit moment niet maar dat zie ik aan het eind van de middag wel. Er is nog wat nawerk voor onszelf, want als er meubelstukken van hun plaats gaan moet ook de sopdoek er aan te pas komen. Lekker bezig hier.

Moeders

Een foto door onze dochter bedacht en uitgevoerd in november 2023. Mijn moeder vond dat ze nogal geforceerd op de foto staat en dat is ook zo. Ze had er een hekel aan om te poseren maar deed dat bij deze gelegenheid met liefde en toewijding. Het is vandaag de eerste moederdag in mijn leven zonder moeder. Ik kijk met liefde naar dit familieportret. Juist ook vandaag.

24 Uur in beeldverhaal

Avondzon. Heus niet altijd aan het werk. Let op het ‘gazon’.

We kijken op tv naar ‘Liefde voor het landhuis’. De avonden zijn kil dus de haard gaat aan.

Ochtendzon. De wijnboer maakt twee cappuccini.

Zuster Emie verlost wijnboer van splinter.

Boodschappen doen en water tappen.

Onderweg een kastanjeboom met kaarsjes zien.

Een dag niet geplukt, is een dag niet geleefd.

Let op ‘gazon’, de wekelijkse klus is weer gedaan. We rommelen nog wat door op het erf met liefde voor ons landhuis.

Hemels

Het is best goed te zien hoe hooggelegen de plek is waar we gisteren met vrienden afspraken. Ergens halverwege onze woonplaatsen bevindt zich restaurant Da Baffone dat gespecialiseerd is in truffelgerechten en waar we bijna elk jaar wel een keer met elkaar afspreken. In de coronatijd is daar een kleine kapel gebouwd waar we in afwachting van de vrienden, even naar binnengingen.

In tamelijk korte tijd is er heel veel toegevoegd aan het interieur. Rechts de situatie uit 2021 en links de huidige. Een enorm Mariabeeld, schilderijen, wierookvat en afbeeldingen van diverse Pausen sieren nu de kleine ruimte. Meest opvallend is een glazenkistje op het kleine altaar waarin een pop voorstellende het Jezuskind ligt. Althans dat veronderstel ik.

Maar het ging uiteindelijk om het gezellig samenzijn met vrienden en dat lukte uitstekend. Zie hier ons gezamenlijk voorgerecht. Het was niet druk in het restaurant want Hemelvaartsdag wordt in Italië niet gevierd, het was een gewone doordeweekse donderdag. Maar niet voor ons vier. We aten voortreffelijk en zijn weer helemaal op de hoogte van elkaars wel en wee. Goed gezelschap en smakelijk eten, dat is toch hemels?

Na de regen

Wat we bij mooi weer doen? Naar buiten hollen en lekker verder gaan met waar we gebleven waren. Het voordeel van regen is dat onkruid makkelijk loslaat. In mijn hand heb ik de gele klaver. Met één ruk trek ik een heel boeketje los, zo’n lekker gevoel!

Ander voordeel van alle nattigheid van de laatste tijd is dat we gevaarloos veel tuinafval kunnen verbranden. Denk vooral aan alle losse dooie sprieten van de brem. De auto halen we even weg, de tuinslang ligt ook klaar en hup…de fik erin.

Het weer is hier dit voorjaar vergelijkbaar met dat in NL en ook in Frankrijk, zo lees ik hier en daar. Onstabiel, beetje te fris maar gelukkig ook met zonnige dagen. En die dagen weten we nuttig maar ook heel aangenaam te besteden. Met een steeds netter erf en met nog steeds een blauwe regen die voor een prachtig confettitapijt zorgt.

Verzoekplaatje

In onze slaapkamer hebben we twee werkplekken, de kamer is er ruim genoeg voor. Op 15 april kwam ie even in beeld toen ik een blogje plaatste. Daar reageerde Martje op die, zo zei ze zelf, graag binnen gluurt. Ze zou graag iets meer van de kunst aan de muur willen zien. Nou vooruit, dat doen we dan. Deze twee schilderijen zijn gemaakt door de kunstenaar Wim Snijders. Hij is getrouwd met een nichtje van mij, zodoende kwamen we in contact met zijn werk. Daar zit nog een heel verhaal aan vast maar dat voert hier te ver. De wijnboer heeft deze werken destijds gekocht om in zijn kantoor te hangen en na verkoop daarvan zijn ze uiteindelijk mee verhuisd naar Italië. We zijn er erg aan gehecht en ze roepen ook herinneringen op aan dat ándere leven van ons, toen we beiden nog werkten. Niet dat we nu stil zitten, hoor. Maar dat werken hier is behoorlijk vrijblijvend en schenkt zeker net zoveel voldoening.

Het gaat om de details

We nemen ons terrein centimeter voor centimeter onder handen. Nou…niet overdrijven. Maar meter voor meter klopt wel. En je komt wat tegen hoor, aan onverwachts moois. De eerste foto laat mos zien, het gewone purpersteeltje. Noem met maar gewoon. Prachtig is het. En dan de paardenbloem, ook mooi maar zo gewoon dat de schoonheid nauwelijks opvalt.

Om maar te zwijgen van het vernuft waarmee hij zich verspreidt. Maar ja, we zien ze liever niet in het grind staan.

Toen vond ik nog de tweede anemoon van dit jaar en nog wel op een plaats waar ik hem graag zie. Die mag gewoon blijven staan en het liefst zich nog een beetje vermeerderen als het kan.

Dan hebben we nog deze lieverd; de orchis italica. Toepasselijke naam, groeit overal: op hellingen, in de berm maar ook in het ‘gras’ dat morgen weer gemaaid gaat worden. Verdwijnt daarom regelmatig in een vaasje, hebben we er nog meer plezier van.

En dan…tada…het laatste detail: tomaten! Nou ja, nog even geduld. Maar het begin is er.

Voorbereiding van het grote feest

Gubbio maakt zich op voor het jaarlijkse feest van de ‘Ceri’ op 15 mei. Daarom hangen er overal in de stad, en ook in de buitengebieden, vaandels. Het is een vrolijk gezicht en de stad gonsde gisteren van enthousiasme om de komende periode.

In het Palazzo dei Consoli, waar we hier tegenaan kijken, zijn de drie enorme houten kandelaars, de Ceri, gisteren met veel ceremonieel naar toegedragen vanuit de hoger gelegen basiliek. Dit paleis in beeldbepalend voor de stad en heeft een museale functie, daar kom ik nog wel eens op terug. Vanuit dit paleis starten de feestelijkheden op 15 mei.

Wij genoten van het speciale sfeertje en de uitgelatenheid van alle bewoners. Dat kwam vast ook omdat de zon zich eindelijk weer eens wat uitvoeriger liet zien. Het is een feest van verbroedering en die vier je het beste op straat, samen met je buurtgenoten. Dan wapperen de vlaggen en vaandels, dan ontstaan vaak spontaan gezangen en dan genieten wij, de buitenstaanders, net zo hard mee.

5 mei, lang geleden

5 Mei 1957 viel op een zondag. Dat weet ik nog heel goed want ik deed die dag mijn Eerste Heilige Communie. Als schoolkind werd je daar langdurig en uitvoerig op voorbereid. Bovendien kreeg je een witte communiejurk die in mijn geval door mijn moeder zelf was gemaakt van nylonstof, hoogst modern materiaal destijds. De eerste foto werd een familiekiekje met mijn moeder en twee zusjes. Spontaan, dat zeker maar ik, als ‘bruidje’ kwam nog niet helemaal tot mijn recht.

Dus werd er een officiëlere pose bedacht. Eén in mijn normale, een beetje onzekere houding. En op de tweede foto, ongetwijfeld op aanraden van mijn vader die de foto’s nam, sta ik wat zelfbewuster. Ik zei dat dit de aller belangrijkste dag van mijn hele leven zou zijn. Mijn vader wist zeker dat er nog velen zouden volgen en gelijk had hij. Van het kerkelijke aspect, dat eerst bewust ontvangen sacrament, kan ik me weinig heugen en maakte minder indruk dan de feestelijkheden, de cadeautjes en het feit dat het op die dag licht sneeuwde.

Uit hetzelfde album van mijn ouders kwam ook deze foto, gemaakt in oktober 57. Achterop staat genoteerd Maria van Fatima. Communicantjes werden vaak ingezet bij processies later in het jaar. Zo droeg je dat jurkje tenminste nog een keer. Wat met die jurk gebeurd is weet ik niet. Het zusje na mij, kreeg twee jaar later een nieuwe communiejurk. Al denk ik wel dat de witte handschoentjes door gegeven zijn.