Gebak, confetti en geopend hart

Nee hoor. We doen er niets aan. Wij vieren feest omdat de zon weer schijnt en de temperatuur ineens weer 17 graden is. Het heeft zo’n beetje de hele week geregend. Dus pakken we graag de draad op en snoeien de brem verder en plukken weer onkruid. Nou ja, een taartje bij de thee vanmiddag kan er wel van af. Het oranje ondergrondje vond ik in de lappenkist. De feestelijke confetti is uit zichzelf vanuit de blauwe regen de rieten stoel in gewaaid.

En dat geopende hart? Dat slaat op de madeliefjes. Die hebben een week staan bibberen met geknakte kopjes en gesloten bloem. Nu richten ze zich weer naar de zon. Net als wij.

Traditioneel feestje

Net toen wij het Piazza San Giovanni opliepen, formeerde het muziekkorps zich op de trappen van de gelijknamige kerk met achter hun aan de vendelzwaaiers. Er volgde een tien minuten durende toespraak waarin de sponsors met naam en toenaam werden bedankt. Weinig of eigenlijk niets over La Feste della Libertà maar van alles over de geschiedenis van het vendel zwaaien, de nieuwe vaandels en het feit dat de populaire TV serie Don Matteo zich afspeelt bij deze kerk en in de rest van Gubbio. Enfin, tegen de tijd dat de echte show begon, zat ik al op een stenen muurtje. Ik hoorde wel de muziek en zag de vendels door de lucht zweven.

Na afloop begon de klok te beieren. Dat gaf een nog feestelijker tintje aan het geheel. Het gebeier werd even later overgenomen door de klokken van het veel hoger gelegen Palazzo dei Consoli. Daar stonden tussen de kantelen in ook vendelzwaaiers (klik op de foto voor en vergroting). In deze middeleeuwse stad dus geen foodtrucs, festivals, muziektenten en grootschalige evenementen. Hier worden op kleine pleintjes de eeuwenlange tradities herbeleefd. Het heeft wel wat.

Bevrijdingsdag in Italië

Op 25 april 1945 werd Italië door de Partizanen bevrijd. Niet alleen van de Duitse overheersing maar ook van het fascistische regiem van Mussolini. Daarom is er vandaag het Festa della Libertà, een dag waarop ook de slachtoffers uit de Tweede Wereld Oorlog worden herdacht. In Gubbio gebeurde dat vanmorgen met een kranslegging bij het monument van de Veertig Martelaren op het centrale plein laag in de stad. Dat plein dat momenteel op de schop gaat, zoals jullie kunnen zien.

Wij wilden wel eens zien of er verder nog wat feestelijkheden waren in de stad. Dat gaat er hier niet zo massaal aan toe als in NL. We liepen deze straat maar eens in want we hoorden verderop wat muziek. Op een pleintje hadden zich al heel wat mensen verzameld. Wat we daar te zien kregen laat ik morgen zien. Deze auto kwam ik tegen toen ik op de wijnboer stond te wachten. Of er elders nog iets feestelijks was met oude auto’s hebben we niet afgewacht. De zon schijnt, de tuin wacht!

Uit de lappenmand

In mijn eeuwig optimisme bewaar ik nogal eens spullen waarvan ik denk dat ík-er-ooit-nog- wat-mee-ga-doen. Zo heb ik een lappenkist die ik gisteren en vandaag maar eens flink overhoop haalde. De kussens die we zomers mee naar buiten slepen om op de stenen bank te leggen, konden wel een nieuw tijkje gebruiken. Ooit was dit stofje een dekbedhoes van onze dochter. Later vermaakte ik het tot een dekbedhoesje voor een kinderledikantje vanwege logerende kleinkinderen. De mand waarin ik ze heel ‘stylish’ bewaar is van origine de beschermmand van een grote wijnfles. De hoes erin is een oud gordijn. De mand zelf deed jarenlang dienst als speelgoedmand, ook al voor logerende kleinkinderen.

Mand en lappen hebben dus hun derde bestemming. Vroeger zou ik zeggen dat ik een zuinig type ben. Nu heet dat duurzaam, veel leuker toch? Op de bank kwamen ook nog twee nieuwe kussenhoesjes van stofjes die ik al had. Verder is het een en al sentiment met wat ik allemaal tegenkom in die enorme kist. Er staat al een mega grote gevulde zak klaar voor de textielcontainer. Want zuinig en duurzaam is prima, maar opruimen en wegdoen ook!

Schepen vol zure appels

De weekmarkt van Gubbio is, vanwege herstelwerkzaamheden aan het centrale plein, voor twee jaar verplaatst naar een andere locatie. Maar op die locatie zijn nu óók wegwerkzaamheden en derhalve is er een maand lang geen markt. Wij vinden dat jammer want het past zo fijn in onze dinsdagochtendroutine. Nu deden we alleen maar boodschappen in de supermarkt en dronken koffie bij de bar. De wijnboer ging nog even naar de ijzerhandel voor wat technisch dingetjes en daarmee kwam aan ons uitstapje al weer een einde. In gedachten zagen we ons vanmiddag nog wat op het erf werken. Met een dikke jas aan, dat wel. Want de temperatuur haalt de twee cijfers niet. Maar dat buiten werken gaat niet lukken. Deze twee foto’s zijn binnen een kwartier na elkaar gemaakt. En het ziet er niet naar uit dat daar op korte termijn wat langere tussenpauzes zullen ontstaan. Ik kruip voor de verandering maar eens achter de naaimachine. Laat ik morgen het resultaat daarvan zien.

Ergernis

Na al die jubelverhalen over fijne bediening in supermarkt en restaurants, ook een blog over de ongenoegens hier. Wij als ‘bergbewoners’ moeten ons eigen afval wegbrengen. In de stad komt gewoon de vuilnisophaaldienst langs. Dat liep geregeld behoorlijk uit de hand want onze containers werden ook gebruikt door anderen met als gevolg overvolle bakken die niet meer dicht konden. Sinds kort zitten er sloten op de containers en kregen wij, als gebruikers, een sleutel. Dat leek een tijdje goed te gaan. Tot we dit gisteren zagen. Ondanks de verbodsborden (zie het bovenste bord op de boom) wordt er weer gewoon neergekwakt. Een rommelig entree van de bergweg, die nou juist onlangs zo is opgeknapt want geasfalteerd en waarover we zoevend naar boven kunnen rijden. Gelukkig werden we even later op dit uitzicht getrakteerd.

Tussen Pasen en Pinksteren

Onder deze enorme dot slagroom liggen aardbeien verborgen. Het was het nagerecht van de wijnboer maar ongevraagd werd het tússen onze borden in gezet en voorzien van twee lepeltjes. Nagerechten delen is heel gewoon en ik aarzel dan niet ook een vorkje dan wel lepeltje mee te prikken. Het gebeurde in een restaurant waar we een paar maal met vrienden op eerste Paasdag afspraken. Aan het weghalen van de Paasversiering van dit jaar is men nog niet toegekomen. Het riep goede herinneringen op en de baas wilde ook wel even op de foto, speciaal om de foto naar die vrienden toe te kunnen sturen.

Bij de koffie kregen we nog een extra stukje zandtaart toe, de overgebleven aardappeltjes en een gegrilde aubergine die we echt niet op konden, werden, ook al ongevraagd, meegegeven in een bakje. De bediening van dit eenvoudige restaurant, waar ’s avonds ook pizza’s te bestellen zijn, liet ons maar weer zien hoe vriendelijk de meeste Italianen hun gasten behandelen. Toen we de deur dichttrokken werd ons een hartelijk ‘auf wiedersehen’ na geroepen. Nou ja, dat verstaan we ook.

Supermarkt

De indeling van een supermarkt is geloof ik over de hele wereld wel ongeveer hetzelfde. Bij binnenkomst de groenten en fruit, langs de kanten alle verswaar en koelingen en in de paden daar tussen de verpakte artikelen. Het assortiment verschilt wél van land tot land. Hier geen witte asperges, groene daarentegen in overvloed. En verse artisjokken. Op de bordjes erbij is duidelijk de Italiaanse vlag te zien, men eet het liefst producten uit eigen land.

Vrijwel elke supermarkt heeft een toonbank waarachter de slager zelf staat, die desgewenst voor je hakt, uitbeent of snijdt. De klanten in Italië zijn kritisch. Verpakt vlees is soms nog voorzien van herkenbare onderdelen.

Kenmerkend hier zijn de lange gangpaden met gedroogde pasta. Keus genoeg. Elleboogjesmacaroni ben ik nog nooit tegengekomen. De eieren die verwerkt zijn in deze pasta zijn van scharrelkippen en absoluut vrij van antibiotica.

Het boodschappen doen is hier een vrij ontspannen bezigheid; een praatje in het gangpad met een bekende en de mevrouw achter de toonbank van de delicatessen heeft alle tijd voor een goed advies. Caissières zijn nooit scholieren, de vakkenvullers ook niet. En aan zelfscannen en-afrekenen doet men hier ook niet. Dat zou de gezelligheid en de persoonlijke service om zeep helpen. Misschien gaat het in Nederlandse kleinere gemeenten ook nog zo. In onze woonomgeving helaas niet meer.

Bremwerk

Kijk, zo ziet de meeste brem er momenteel uit. En dat is niet erg fraai. de onderkant heeft veel dood hout en bovenin zitten de uitschieters die gaan bloeien. Nu staan onze hellingen echt tjokvol met brem, dus er kan grondig worden gesnoeid, iets waar we jaren niet aan toe zijn gekomen.

Al het snoeisel moet worden afgevoerd. De wijngaard, waar de takkenril kan worden aangevuld, is best een stukkie lopen. De handigste manier is om veel van het snoeisel op een stuk plastic te binden en het op die manier richting wijngaard te sleuren. Het voorkomt dat er dode takken in het grind achterblijven, die dan weer opgeraapt moeten worden.

Vanaf mijn krukje waar ik onkruid zat weg te steken, kon ik de inspanningen van de wijnboer mooi zien. Ja, we hebben de taken goed verdeeld. De onderste foto is van vorig jaar eind juni, toen de brem in volle bloei stond. Als je heel goed kijkt, zie je de kale ondergroei. Ik ben benieuwd of de stompjes die er nu staan op tijd uitlopen. Ik laat het jullie tegen die tijd wel zien.

Alles op een rijtje

Dit vaasje kwam vorig jaar ook menig keer voorbij op mijn blog. Het is zo handig om wat klein geplukt spul in te zetten. In dit geval is het Gewone Vogelmelk dat ik tussen de madeliefjes in de wijngaard tegenkwam en meenam naar huis.

Ineens zag ik een thema in onze keuken. Ik hou van rijtjes, blijkt. Vorig jaar zette ik al eens alle gemberpotten op het aanrecht en vulde deze met het dagelijks bestek. Reuze handig en leuk om te zien. Vind ik. Trouwens geen idee of het al eerder op mijn blog voorbij kwam. In elk geval is de rij met basilicum wel helemaal nieuw. Je kent dat wel, dat zo’n supermarkt plantje al snel staat te kwijnen want veel te dicht op elkaar gezet al dat groen in één potje. Dus daar verscheen een rijtje op de vensterbank. Uit NL nam ik twee presenteerblaadjes mee die ik nooit meer gebruikte. De basilicum krijgt er zijn water van onderaf op en in de andere vensterbank staan er een paar zorgenkindjes op. En zo heb ik alles op een rijtje.