Trouw

Het is kwalitatief niet zo’n beste foto maar voor ons is het goed genoeg. Eindelijk waren we weer eens in de gelegenheid elkaar te ontmoeten. Vriendin nummer vier was helaas verhinderd maar daar hopen we volgende week in kleiner comité nog op bezoek te gaan. We lunchten op een Delfts terras waar we elkaar traditiegetrouw de oren van het hoofd kletsten. Dat we elkaar niet aan mochten raken, voelde heel vreemd want we zijn nogal van de omhelzingen. Het bankje voorzag enigszins in die leemte, kijk maar naar het Delfts Blauwe paartje. Meer dan vijfenveertig jaar bevriend met elkaar, het laat zich moeilijk uitleggen hoe vertrouwd dat voelt.

We hadden eigenlijk

Dit is een tijd van uitgestelde en afgestelde afspraken. Vandaag stond de inhaal Pinksterpicknick op de agenda. Die, waar mijn ouders, hun kinderen, kleinkinderen en hun achterkleinkinderen al 36 jaar op rij bij elkaar kwamen. Toen we rond Pinksteren dit jaar de afspraak doorschoven naar vandaag hadden we de hoop dat het Corona-gedoe voorbij zou zijn. We hadden eigenlijk ook vanmorgen onze vaste zondagochtend wandeling met ontbijt zullen doen. Niet alleen de enorme regenbuien weerhouden ons van beide activiteiten, ook het ingewikkeld samenzijn in kleine of grotere groepen, zorgen voor een afgelasting. Ach. Het is wat het is, zeggen we dan tegen elkaar. Als een rietstengel in de wind buigen we mee op het ritme van wat wél kan. We leggen twee bezoeken af vandaag en zijn dan telkens met drie personen bij elkaar. In de hoop op betere tijden hebben we het eigenlijk prima voor elkaar.

Pret middag

Op haar laatste echte vakantiedag kwam onze oudste kleindochter Eva een middag langs. We winkelden samen wat. Ze zag een leuke bol wol ergens liggen en of ik daar niet een mooie sjaal voor haar van kon maken. Dat kan ik wel en ga dat ook doen. En of ik haar ook even kon leren haken. We deden een dappere poging samen. Spontane verhalen over vriendinnen, haar beroepswensen (iets met dieren) en haar leven in het algemeen, er werd wat af gebabbeld. Na de thee met stroopwafel ging ze even chillen. Ze hielp met koken, at met smaak en gaat de roerbak courgette binnenkort nog eens namaken thuis. De pogingen om mij een dansje te leren eindigden in stram gedoe van mijn kant en besmuikt lachen van haar. Toen we haar thuisbrachten maakte ze snel nog even een stel oorbellen voor me.

Hou de herfst op afstand

Ineens lees ik her en der op blogs over het begin van de herfst. De meeste mensen vinden dat een mooi jaargetijde en zijn blij van de hitte verlost te zijn. Toegegeven het was wel overdréven warm maar ik wil nu nog geen afscheid van de zomer nemen. Ik verwonder me er over dat ik in huis zelfs af een toe een vest aantrek en felle regenbuien plots op mijn dak vallen. Maar dat kwalificeer ik gewoon als een zomerdip. De astronomische herfst begint pas op dinsdag 22 september dus laten we de tijd niet vooruit lopen. Ik ga voor een mooie nazomer waarin het vest nog even in de kast terug kan maar de zonnedoeken, zoals op deze foto’s, opgerold worden. Waarin we ons koesteren in een milde nazomerzon. En heus, dan ga ik eind september wel eens genieten van de herfst.

Behoud van de historie

Eindelijk is er een begin van herstel aan het gewelf dat onder onze straat loopt. Gemeente, Monumentenzorg en de Roeivereniging hebben naar een oplossing en financiering moeten zoeken om dit historische tunneltje te kunnen behouden. Er worden betonnen staanders naast geplaatst waarop een betonnen overkapping komt. Daarna kan er bestraat worden en zal het verkeer geen schade meer kunnen aanrichten aan wat er ondergronds aan historisch belangwekkends ligt. De roeivereniging gebruikt de tunnel naar hun botenloodsen. De belangstelling voor dit project is redelijk groot, er staan voortdurend mensen op de bouwplaats te kijken. Helaas krijg ik het niet duidelijk in beeld maar door het hek heen is de middeleeuwse bovenkant van de tunnel te zien. Als het allemaal klaar is en de gelegenheid doet zich voor om er ook binnen een kijkje te nemen, zal ik dat zeker gaan doen.

Weggevertje

Huh…alweer dat paarse bankje en alweer hortensia’s? Ja. Want een paar dagen nadat ik de blauwe hortensia’s had laten zien, lagen er twee kleine boeketten met het bijschrift dat de hortensia’s van het bankje mochten worden meegenomen. Ik nam een boeketje mee en een dag later heb ik er een bedankbriefje neergelegd.

Dat brengt mij op het volgende idee. In de vier kleine doosjes, door blogvriendinnen gemaakt en door mij zorgvuldig bewaard, ga ik wat verpakte snoepjes stoppen. Die doosjes leg of zet ik ergens in de buurt neer met een briefje erbij dat ze mogen worden meegenomen. Zomaar om iemand een prettige dag te wensen. Ik heb gemerkt hoe leuk het is als er onverwacht een geschenkje op je pad komt. Alleen nog even wachten op wat gunstiger weersomstandigheden.

Brabantse hartelijkheid

We rekenden uit dat zij een jaar of twintig was en ik vijf, toen we elkaar voor het eerst ontmoetten. Ze droeg toentertijd nog een habijt. Tijdens haar noviciaat leerde zij mijn tante kennen. Na dertien jaar sloop ze het klooster uit om er nooit meer terug te keren. Ze trouwde en bleef bevriend met mijn tante die ook het klooster had verlaten. Twaalf jaar geleden ontmoetten wij elkaar weer toen we de zorg om haar vriendin, mijn tante, deelden. Deze laatste bleek Alzheimer te hebben. Die tante is alweer tien jaar geleden overleden maar nog elk jaar gaan wij naar die vriendin toe en delen onze dierbare gezamenlijke herinneringen. De steun, liefde en zorg die zij destijds gaf, is onbetaalbaar. Op het dorpsplein van zo’n typisch Brabants plaatsje aten we een broodje in de wetenschap dat we bij leven en welzijn hier volgend jaar gewoon weer zitten.

Wijze reiger

Het viel ons op dat de vaste reigers die bij ons voor de deur de kade bewonen van het Rijn- Schiekanaal, nergens meer te bekennen zijn. Zouden ze de drukte ontvlucht zijn toen hier gedurende de hittegolf een soort badplaats ontstond? Grote vraag is ook of ze nog terugkeren of zich voorgoed hebben laten verdrijven. Deze reiger kwamen we tegen in de heemtuin bij de Papaver. Dat is een veel natuurlijker omgeving dan de lantarenpalen en brugleuningen van waaraf ze in het water koekeloeren op zoek naar een visje. Of het onze buurreiger is kan ik met geen mogelijkheid zeggen maar ik hoop het voor hem of haar. Een beetje reiger wil zich toch graag in een rietoever vestigen?

Zij leve lang

Onze leuke moeder is vandaag 98 jaar geworden. Zij slaat zich zo ongelooflijk dapper door dit laatste zware jaar heen, dat ik nog meer respect voor haar heb gekregen dan ik al had. Het is de eerste keer zonder mijn vader en dat maakt dat de melancholie en het verdriet ook voelbaar is. Wij, de dochters en schoonzonen, hielden vandaag een soort visite marathon. De één verzorgde het ontbijt, de volgende kwam op de koffie met taart, wij lunchten bij haar waarna ze even kon rusten. Een andere zus komt koken en eten. Zo is het ook Corona-gewijs netjes opgelost. Zelf hoefde ze niets te regelen of bedenken dus laat ze het allemaal over zich heen komen. Dat gaat haar maar moeilijk af want ze zorgt graag zélf voor gepoetst bestek, een schoon tafelkleed en blinkende glazen. Proost lieve mam, oma en overgrootmoeder. Je bent het stralende middelpunt van onze familie.

Zwoel

Windstil en nog een graad of vijfentwintig. Het was donderdag een uitgelezen avond om op de terrasboot van De Pelicaan aan de Verwersdijk te gaan eten. Ruime plaatsen, aardige bediening maar bovenal een goede Mediterrane keuken. Vanaf onze plaats keken we zo de autovrije Doekenstraat in. Af en toe zwom er een meerkoetje of wilde eend tussen de waterlelies door, happend naar wat kroos. Heel even was er letterlijk wat deining toen bij een ander gaste tot twee maal toe een wesp haar mond in en uit vloog. De vrouw bleef kalm maar stond wel even met de menukaart te wapperen en werd daarbij geholpen door mensen aan de tegenoverliggende tafel. De wesp verdween, de eenden ook en in het weer kalme grachtenwater zagen wij de zon in het water schijnen.