Pit

Het kan nog wel tot dinsdag duren voor telecom de zaken weer op orde heeft. Dus slepen we laptops mee naar het winkelcentrum, halen daar mails op en plaatsen berichten.

Gedoe dus. Maar in de natuur werkt alles naar behoren. Hier is het vliegend gespuis al bezig geweest om de pitten van de zonnebloem voor ons vrij te maken. Lekker voor over de sla of in het brood. En het begin van nog meer zonnebloemen volgend jaar. Waar hoogwaardige techniek ons in de steek laat, doet de natuur gewoon zijn plicht. 

Ongemak

Alles gaat goed met ons hoor! We hebben alleen een telefoon- en internetstoring. Dus zitten we voor ons gevoel weer in de Middeleeuwen. Wat grote onzin is natuurlijk. Toen we hier tien jaar geleden voor het eerst waren, hadden we dat ook allemaal niet. De windlichten zijn inmiddels van hun regenwater ontdaan, de zomer is absoluut teruggekeerd. Alle tijd om daar uitgebreid van te genieten. Aan onze gasten die morgen zullen arriveren, vragen we om – in geval van oponthoud- ouderwets te sms-en naar A3’s mobiele nummer. Onderin de windlichten zitten eikeltjes, daardoor kleurt het regenwater als thee. Hoeven jullie je dus ook al geen zorgen te maken over het milieu in Caldese.

Kinderschaar (29 augustus)

Op een kille en vochtige camping in Luxemburg vonden ze toch niet het verwachte vakantieplezier. Dus besloot dit gezin zuidwaarts te gaan op zoek naar mooier weer. Dat vonden ze aan het Italiaanse Trasimenomeer. En ja, als je dan toch in de buurt bent, zoek je wel even de ouders van goede vrienden op die in de buurt blijken wonen. Zo zaten er vanmorgen ineens vier bekenden gezellig aan de koffie in Caldese. Waarmee het aantal kinderen dat dit jaar Caldese bezocht naar een nieuwe recordhoogte steeg.

Tartufi

Je houdt ervan of vindt het afschuwelijk, een tussenweg bestaat niet. Umbrië is er om bekend en je komt truffels in elk restaurant tegen. Heel dun geschaafd over de verse pasta waar doorheen alleen een beetje goede olijfolie is gegoten. Zalig. In eiergerechten of in kaas, ook al heerlijk. Ze zijn vanmorgen gevonden, zegt de Engelstalige tekst op het bordje. Of dat waar is kan ik niet beoordelen. In mijn geurgeheugen staan de smaak en het aroma van de truffel op een gedeelde eerste plaats met Caprese. Ik hoor dus tot die groep van mensen die enorm van truffel houden. Maar dát is een overbodige toevoeging aan dit verhaal.

Franciscus en de wolf

Om een uur of twee werden we allebei even wakker. Was dat een windvlaag die een luik deed klepperen? We draaiden ons om en sliepen heerlijk verder. Later vandaag hoorden we dat er meerdere kleine aardschokken zijn geweest vannacht. Gelukkig kreeg ons huis bij de renovatie extra versteviging rondom, zowel laag aan het huis, als bij de dakspanten. Nergens schade gezien in Gubbio. Ook de heilige Franciscus met zijn getemde wolf zit onbewogen tegenover het oude ziekenhuis van de stad. Misschien wil hij wel wat voorspraak doen om de wolken te doen verdwijnen? Zaterdag komen hier weer gasten en die verwachten wel een mooie nazomer.

Aan een boom zo vol geladen…

Eens kijken hoe de boel er hier bij staat. Met ‘hier’ bedoel ik Caldese. We zijn weer op de Italiaanse basis en stellen vast dat het tijdens onze afwezigheid hard geregend heeft. Waarschijnlijk ook met flinke windstoten te oordelen naar afgevallen blad en modderstroompjes vanuit de moestuin het grind in. Een vervuild zwembad, gevallen appels, opgeschoten onkruid en een doorgeslagen stop waardoor ontdooide diepvriezer. Blèh. We stropen de mouwen op en gaan weer aan de slag. De zon schijnt en de appelboom bloost. Wij ook.

Haagse dagen

Gisteren in gestrekte draf naar onze zoon en zijn gezin. Daarbij vormt de ontmoeting met de kleinkinderen een extra dimensie. We aten er een heerlijke Indonesische maaltijd. Nou, daar doe je ons een enorm plezier mee! Opa, zoon en kleinzoon gingen daarna op de fiets naar het voetbalstadion om de hoek om ADO met vier nul te zien verliezen. 

Natuurlijk maakten we vanmorgen onze zondagochtendwandeling door de Delftse Hout en zaten met negen leuke mensen na afloop aan een kakelvers ontbijt.

Een vriendschap van meer dan zestig jaar moet natuurlijk worden gevierd. Buurjongetjes met driewielers, dat waren ze in de Haagse Ligusterstraat. Zo we iets zijn, zijn we Hagenaars, praatten we Louis Couperus na. We wandelden over het Voorhout en hadden daarna een High Tea bij Hotel Des Indes.

We zien kans om elkaar jaarlijks te ontmoeten. Daar moeten onze vrienden een behoorlijke inspanning voor leveren want ze wonen in Zuid Afrika. Vriendschap, een gewoon woord, maar met grote inhoud.

Overeenkomst

Van zelf thuis koken komt deze dagen niets terecht. Teveel gedoe met te veel kans op restanten. Dus schuiven we bij familie aan of zitten in een voor ons nieuw ontdekt restaurantje Hills&Mills in Delft, een aanrader. Gisteravond slenterden we door de zomerse stad terug naar huis. In het oog springend is dan het aantal fietsen. Zoiets zien we in Gubbio niet. Maar mensen die zitten op een bankje tegen de muur van het gemeentehuis is universeel, zo blijkt maar weer.

De verjaardag

Ze heeft er wel een héle mooie dag voor uitgekozen om eenennegentig te worden vandaag. Jammer eigenlijk dat ik haar niet op de foto heb gezet. Ze houdt er niet zo van om gefotografeerd te worden en ik ga haar op zo’n feestelijke dag ook niet pesten. Ze ziet er echt goed uit, had een fleurige jumper aan met een vrolijke sjaal. Ze heeft nog steeds prachtig dik haar en… nog veel belangrijker het koppie is ook nog prima. Gefeliciteerd lieve mam.

Denkend aan Holland

Het contrast met ons Italiaanse leven is zo groot, dat er altijd wel een blogje over geschreven móet worden. Als ik hier uit het raam kijk, is dit het beeld. Het is nog volop vakantietijd en dus komt er heel veel pleziervaart voorbij. Hier tuft een bootje van het allereenvoudigste soort. Een stuk sympathieker dan die hele grote met Saint Tropez-allure, die we ook wel zien varen. De ramen staan wagenwijd open, de Nederlandse zomer lijkt nog lang niet over. We ademen het hele sfeertje weer gretig in.