Met de deur in huis vallen

Nu onze straat zodanig is afgesloten dat het zelfs voor voetgangers onmogelijk is te passeren, vervalt onze bruggenloop ook. In plaats van langs de ránd van het centrum te wandelen, lopen we er nu doorheen. Gisteravond, na een dag zonder veel beweging, had ik behoefte om even de benen te strekken en liepen we onze nieuwe route in het donker. Dat is nog even wennen. Niet de route maar die donkerte. Gelukkig heb ik eerder al foto’s gemaakt van ons nieuwe rondje. We passeren ook een voordeur waar een gedicht op staat. Dat huis stap je volgens mij altijd binnen met een glimlach en een goed gevoel. En daar moeten leuke mensen wonen, kan niet anders.

De rust is weergekeerd…

…en mijn energie ook. Ik zeg altijd dat ik goed tegen de hitte kan maar vorige week op ons warme bovenhuis kwam ik tot niets. En van altijd wat te doen op het erf van Caldese naar de ramen tegenover elkaar open zetten zonder dat het helpt, bleek een forse overgang.

Deze twee meeuwen weten ook niet wat ze overkomt. Waar zijn al die mensen gebleven die wel eens wat achter lieten om lekker te snaaien? Die bevolken de terrassen, denk ik. Het was gisteren in het centrum weer druk. Te druk naar mijn zin. Laat mij maar weer kalm langs de waterkant lopen en genieten van het groen dat door wat flinke buien weer aardig aan het herstellen is.

Het zijn de kleine dingen

Toen ik rond het middaguur even contact had met onze dochter, zat ze net op het Place du Têtre in Parijs, appte ze. De grappenmaker. Wij moeten het doen met een rondje Delft. De stad wordt in gereedheid gebracht voor het komende seizoen. Zo zijn er overal nieuwe afvalbakken geplaatst die zijn voorzien van foto’s, gemaakt tussen 1910 en 1914. En ik kwam nog iets aardigs tegen. Een fraai beschilderd elektriciteitskastje vlakbij de Markt. Nina Valkhoff is de kunstenares, zij had er drie dagen voor nodig om tot dit fraaie resultaat te komen. Het is klein en tamelijk onopvallend, zeker als er ook nog eens een fiets tegenaan wordt gezet. Maar ik hou van een stad die oog heeft voor detail.

Het lelijks

Tja, ik schreef er onlangs over. Af en toe valt het me op dat er nieuwbouw in het Delftse centrum is gepleegd, die ik ronduit lelijk vind. Op deze plaats heeft in de 17e eeuw het sint Annaklooster gestaan. Later, in 1675, werd dat een Tuchthuis. Wie niet wilde ‘deugen’ werd hier gedwongen te werk gesteld in de textielindustrie. Nog weer later kwam hier het Sint Joris Gasthuis. Nu staat hier sinds 1982 een appartementencomplex met een kleine woonwijk erachter. Daar kom je eigenlijk alleen als je er woont. Tot mijn verrassing zag ik ook huizen die wel de oude maatvoering en puntdaken hebben. En ook aardig vond ik het plotseling opdoemend groene veldje dat behouden is gebleven nadat ook de stadsboerderij die hier ooit stond, gesloopt werd.

De nieuwbouw naast het kleine grachtenpand is tamelijk uit verhouding maar ja, mensen moeten ook kunnen wonen in huizen die aangepast zijn aan de moderne eisen. En zo viel me de lelijkheid toch weer een beetje mee.

Het huis van Neeltgen

Rietveldse Toorn 1448

We passeren deze toren twee maal tijdens onze bruggenloop. De straatzijde levert dit plaatje op. De voorgevel is bepleisterd en voorzien van jaartal en naam. Oorspronkellijk was het een verdedigingstoren maar al snel daarvoor niet meer geschikt. Al in de 16de eeuw werd de toren bewoond. De namen van verschillende bewoners zijn bewaard gebleven. Zo werd de toren in 1582 bewoond door een vrouw, genaamd Neeltgen Denijs die er een spinbaan of lijnbaan had. Die liep van de toren over de wal naar de Geerweg. Die lijnbaan, waar uit hennep touw werd gemaakt, moest de ruimte hebben en dat kon aan de rand van het drukbevolkte centrum. De afmeting van de banen bepaalde de lengte van het touw. Wij liepen niet naar de Geerweg maar staken de Koepoortbrug over om aan de andere kant opnieuw de Rietveldse Toorn te zien liggen.

Er staat behoorlijk lelijke nieuwbouw tegenaan, zie de brandtrap op de bovenste foto. Ook links op deze foto is er nog een stukje van te zien. Maar dat negeren we gewoon. Vandaag kijken we graag naar de schoonheid.

Wachten op onthulling

De Gouden Eeuw van Delft komt tot leven in een keramieken stadsplattegrond. Ik schreef er hier al eens een blog over. In de Papenstraat wacht dit prachtige project nu nog op de officiële onthulling. Bezoekers van het centrum worden in de omliggende straten met pijlen de juiste richting opgestuurd.

Centraal in de onderste foto ontbreekt één gebouw, het stadhuis. De burgemeester zal dit als laatste plaatsen tijdens een feestelijke bijeenkomst. Voorlopig is dat even uitgesteld. Maar dat verhindert de bewoners van het oude centrum niet om naar hun eigen huis op de kaart te zoeken. Delft heeft er weer een bijzonder kunstwerk bijgekregen. Zodra het weer kan, sleur ik iedereen er mee naar toe.

Toch nog aan de wandel

Toen ik gistermiddag in Delft weer uit de trein stapte, had ik het plan om met de tram nog twee haltes te rijden. Maar toen ie voor mijn neus wegreed en ik de wolkeloze hemel zag, was de beslissing snel genomen. Aan de wandel. Het bijna kussende paartje is zo ongeveer het eerste Delfts Blauw dat je tegen komt als je het centrum in loopt.

Maar ik liet het centrum rechts liggen en wandelde de Poenixstraat en Westvest af. Ook de ingang van het Prinsenhof liet ik voor wat ie was. Pas bij molen De Roos dook ik de noordkant van het centrum in, waar wij wonen. Vanuit ons huis is de molen goed te zien. Daarover valt wel wat meer over te vertellen maar dat hou ik voor een andere keer.

Ontdekt

Dat deze schrijver en rechtsgeleerde in Delft geboren is en ook begraven, dat wist ik wel maar verder ken ik Hugo de Groot toch vooral van zijn spectaculaire ontsnapping in een boekenkist vanuit Slot Loevestein. Ik ontdekte een hofje dat naar hem vernoemd is. Aan het eind ervan siert zijn beeltenis de blinde muur.

In de steeg is verder nog een middeleeuwse stadsplattegrond van Delft te zien en een museumachtige etalage die volgens mij een kamer in Slot Loevestein laat zien.

Samen met zijn vrouw Maria van Reigersbergen kijkt hij me aan met een geamuseerde blik. Zijn standbeeld op de Markt in Delft heb ik talloze keren gezien, deze nieuwe kennismaking vond ik verrassend. Die Hugo!

Contrast

Wat ben ik blij dat ik gistermiddag door het centrum van Delft heb gekuierd. Het was gezellig druk, er speelde een draai orgel en de antiek- en curiosamarkt trok nog veel bezoek. Vanmorgen liepen we in de regen grote plassen te omzeilen en wisten eigenlijk niet hoe snel we het warme huiselijke Du Midi konden bereiken. Ik ga straks maar eens op zoek naar de cacao want bij dit weer krijg ik spontaan trek in warme chocolademelk. Iedereen heeft het koud, alleen de schapen niet.

Meisjeswandeling

Eén van de mannen had een golftoernooitje. Het verkleinwoord is van hem zelf. De ander is in Italië. Dus we liepen met slechts drie meisjes vanmorgen de polderwandeling. Mijn oog viel op dit romantische hoekje. Ik hou van zwart geverfde schuren. Hier is meer sprake van een als schuur vermomd woonhuis of andersom. Het lijkt wat sfeer betreft op het huisje dat ik vrijdag tegenkwam. Delftse Hout versus Delft Centrum. Schilderachtig is het allebei.