Verborgen tuin

In het centrum van Den Haag werden we vorige week rondgeleid over een bouwplaats en kregen daarbij onverwacht een fraaie kapel te zien die we zelfstandig nooit hadden kunnen bezichtigen. Hetzelfde gold voor deze tuin, die als een oase midden tussen de bebouwing ligt.

Omdat er in het Stadsklooster nog maar twee broeders wonen, is veel van de omringende gebouwen in gebruik door allerlei groeperingen die elk op hun eigen manier de tuin gebruiken en versieren.

Een kerststal in een oude haard en de heilige Jozef, levensgroot. Het was er een bonte mix van verzamelde of beter gezegd afgedankte spullen die in deze oase een nieuwe functie hebben gekregen. Het was een verrassend rondje door de kloostertuin.

Moestuin maandag

In het centrum van Delft staat Molen de Roos. Sinds de spoorlijn daar ondergronds ligt, is het gebied enorm opgeknapt. Een laatste toevoeging voor en door de buurtbewoners is de aanleg van een kleine moestuin pal naast de molen. Leren, kijken en proeven is het doel van deze moestuin. De aanplant van jonge lindebomen zal er in de toekomst voor zorgen dat dit een kleine oase wordt waar ook spelt en tarwe geoogst kan worden. De korenmolen is nog in gebruik en doet ook dienst als verkooppunt van meel en alles voor de thuisbakker. De natuur dicht bij de mensen brengen is een initiatief dat ik van harte toejuich. Zelfs vanuit de tram, kun je een blik werpen in de moestuin. Maar ik zie ook schoolklassen hier wel rondlopen in de toekomst. Of ik zelf mét wat kleinkinderen.

Daar zit muziek in

Hotel Hampshire ligt vlakbij de Koepoortbrug op de grens van het centrum van Delft. De verf van de muurschildering is nog nat, bij wijze van spreken. Mischa de Bie is de kunstenaar die deze enorme klus kortgeleden voor zijn rekening nam en al menig muur in Delft opfleurde (voor meer werk klik hier en hier).

De naam van het restaurant is Swing waar vaak live muziek gebracht wordt. Dat is terug te zien in de muzikale verwijzingen die ook op de utiliteitshuisjes op het parkeerterrein te vinden zijn. Ik zie ook twee beroemde meisjes van Vermeer en wat markante gebouwen en daarmee heeft Delft er weer een fraaie muurschildering bij.

NB: dank voor alle goed reiswensen! Er volgt nog een weekje van organisatie, wat bezoekjes en inpakken maar dan hopen we echt weg te gaan.

Niet veel wijzer

Met dit lenteweer zijn er veel mensen buiten. Het leek me een goed moment om nog eens uit te zoeken wie de man op de muurschildering is, waar een tijd geleden verse bloemen bij lagen. Ik sprak een leuke jonge man aan. Hij woont hier nog niet zo lang, was vanwege de liefde vanuit Friesland naar Delft gekomen. Ook hij had er in januari met verwondering naar geleken en navraag gedaan in de buurt. Een naam wist hij niet maar het bleek een buurtbewoner die veel voor de wijk had gedaan en op wiens sterfdag bloemen worden neergelegd. Veel wijzer werd ik dus niet maar we hadden een aardig gesprek en hij heeft het erg naar zijn zin hier in Delft, voegde hij toe. En dat hebben we gemeen. Want een korte buurtwandeling langs de rand van het centrum levert me dit soort plaatjes op. Ik kan me nauwelijks een fijnere woonomgeving voorstellen. Domweg gelukkig in Delft dus.

Wat er allemaal kán

Je kunt als je aan een grachtje woont, gewoon de voordeur uitstappen, schaatsen onderbinden en het ijs op gaan. Of zonder schaatsen tóch het ijs op stappen. Voor het gevoel.

Je kan natuurlijk ook op een bankje gaan zitten en merken hoeveel kracht de februarizon al heeft.

Met een stel studenten je eigen curlingwedstrijd houden, kan ook.

Of je tweejarig zoontje op de ouderwetse manier schaatsles geven.

Of met je camera in de aanslag een rondje maken door het centrum van Delft. Iedereen genoot van deze winterse oppepper. Ergens hoorde ik een huilend kind brullen ‘ik wil helemaal niet naar huis’.

Geblunder

Mijn bruggenloop wissel ik vaak af met een ommetje door het centrum. Dan zijn autoloze straten bij mij favoriet. In de Van der Mastenstraat bevindt zich het Hofje van Gratie, opgericht in 1575. Het bevat zeven kleine woningen. Op Wikipedia lees ik dat aan de achterzijde van de huisjes een gesloten galerij is met een heel grote tuin. In 1968 werd de voorgevel in de oorspronkelijke staat hersteld na een 19e-eeuwse blunder waarbij de ramen en deuren werden vervangen.

Recht tegenover het middelste huisje van de reeks, bevindt zich dit witte huis. Hoewel ik best van moderne bouw hou, heb ik moeite om in deze historische straat deze gevel tegen te komen. Ik praat Wikipedia na en vind dit opnieuw een historische blunder.

Zomaar een ochtend

Dochter Fleur kwam vorige week op de koffie. Daarna liepen we even het centrum in. Hoewel ze momenteel niet bevattelijk meer is en ook Corona niet kan doorgeven, houdt ze zich buitenshuis keurig aan alle regels. Maar samen gearmd lopen, kan weer wel. Zo gezellig en zó gemist. Natuurlijk stopte ze ook braaf toen ik foto’s wilde maken. Kijk hoe apart deze gracht er bij ligt met kale en groene bomen.

De zon was al weer verstopt toen we over de Markt liepen. De Markt, die met alle gesloten horecazaken zichzelf niet meer is. Op het moment dat wij er liepen, werden drie politiemensen geïnterviewd. Ze staan in een halve cirkel en hadden werkelijk alle ruimte. Twee dames zitten, bij gebrek aan een bankje, op de sokkel van Hugo de Groot. Met een nieuw gekocht winterjack onder haar arm kuierden we tevreden terug naar huis om daar een boterham te eten. Geen broodje buiten de deur dus maar dit was al fijn genoeg.

Het stadse ommetje

Ons dagelijkse wandelingetje ging vandaag toch maar weer eens door het centrum. Direct na de lunch strekten we de benen. Eerder vanmorgen is het televisietoestel naar de reparateur gebracht en zijn twee tassen met kleding, stapels met overtollige boeken uit onze minibieb en vier stoelen naar de kringloop gebracht. Kortom we zijn weer aardig aan het ruimen. Gaat de man die al dat wegbrengwerk en sjouwen voor zijn rekening nam hier geïnteresseerd staan snuffelen bij een minibieb die we passeerden. ‘Ik hou mijn handen in mijn zakken’ zei hij en dat deed ie ook. Ik niet. Ik maakte nog even snel een foto van zomaar iets.

Met de deur in huis vallen

Nu onze straat zodanig is afgesloten dat het zelfs voor voetgangers onmogelijk is te passeren, vervalt onze bruggenloop ook. In plaats van langs de ránd van het centrum te wandelen, lopen we er nu doorheen. Gisteravond, na een dag zonder veel beweging, had ik behoefte om even de benen te strekken en liepen we onze nieuwe route in het donker. Dat is nog even wennen. Niet de route maar die donkerte. Gelukkig heb ik eerder al foto’s gemaakt van ons nieuwe rondje. We passeren ook een voordeur waar een gedicht op staat. Dat huis stap je volgens mij altijd binnen met een glimlach en een goed gevoel. En daar moeten leuke mensen wonen, kan niet anders.

De rust is weergekeerd…

…en mijn energie ook. Ik zeg altijd dat ik goed tegen de hitte kan maar vorige week op ons warme bovenhuis kwam ik tot niets. En van altijd wat te doen op het erf van Caldese naar de ramen tegenover elkaar open zetten zonder dat het helpt, bleek een forse overgang.

Deze twee meeuwen weten ook niet wat ze overkomt. Waar zijn al die mensen gebleven die wel eens wat achter lieten om lekker te snaaien? Die bevolken de terrassen, denk ik. Het was gisteren in het centrum weer druk. Te druk naar mijn zin. Laat mij maar weer kalm langs de waterkant lopen en genieten van het groen dat door wat flinke buien weer aardig aan het herstellen is.