Eén van de mannen had een golftoernooitje. Het verkleinwoord is van hem zelf. De ander is in Italië. Dus we liepen met slechts drie meisjes vanmorgen de polderwandeling. Mijn oog viel op dit romantische hoekje. Ik hou van zwart geverfde schuren. Hier is meer sprake van een als schuur vermomd woonhuis of andersom. Het lijkt wat sfeer betreft op het huisje dat ik vrijdag tegenkwam. Delftse Hout versus Delft Centrum. Schilderachtig is het allebei.
Met de compactcamera in de hand maakte ik vanmorgen ons rondje centrum. Hoe leuk is het als bewoners voor hun huis bloemen en planten neerzetten. Nog fijner als anderen dit ongemoeid laten, zodat er heel veel mensen van kunnen genieten.
De gemeente Delft laat zich ook niet onbetuigd gezien het grote aantal hangende en staande bloembakken. Brugleuningen, walkanten en lantarenpalen, alles bloeit.
Daar worden inwoners, bezoekers en toeristen blij van. En ik zeker. Zó blij dat ik die fleurigheid ook naar binnen haalde.
Dat de fiets bij uitstek het vervoermiddel in het centrum van Delft is, heb ik al meermaals hier laten zien. Niks nieuws dus. Maar soms valt mij ineens de extra transportfunctie op. Een fiets die voor méér bedoeld is dan personenvervoer.
Deze vrachtpatser was nieuw voor mij. Het blijkt het winnend ontwerp van een wedstrijd van de HEMA in 2010. De toen 21 jarige student René Bijsterveld ontwiep hem uit de behoefte om bierkratjes op de fiets te kunnen vervoeren. Inmiddels is dit rek al weer jaren in productie. Dat moet fantastisch zijn voor de jonge ontwerper. En handig voor velen, met name Delftse studenten.
Supergroot stond ie gisteravond aan de schemerende hemel. We stootten elkaar aan hier op onze hooggelegen woonkamer. “Zie je hoe groot en mooi ie is?” Waarna ik me richting keuken begaf want er dient op tijd gegeten te worden. En daar werd ik getrakteerd op een fraaie zonsondergang, die ik toen ook maar fotografeerde.
Dit uitzicht over de daken is wel vaker op mijn blog te zien geweest. Maar als je, vanuit het keukenraam in het centrum van Delft, een molen kunt zien staan, raak je daar nooit op uit gekeken. Althans ik niet.
In de winkelstraat zijn parkeervakken voor fietsen. Deze zijn gemarkeerd met hardblauwe geglazuurde steentjes. Om je fiets makkelijk terug te vinden in de vaak lange rijen, is het handig wat herkenbaars aan je rijwiel toe te voegen. Dat gebeurt op grote schaal.
Het Delftse centrum is niet erg toegankelijk voor auto’s en wordt overspoeld door fietsen. Er zijn inmiddels nogal wat mensen die zich ergeren aan al die stalen rossen die al dan niet slordig geparkeerd worden. Ik niet hoor. Met 25.000 studenten in de stad is de fiets een praktisch vervoermiddel, lekker milieuvriendelijk bovendien.
Laat ik die supersaaie maand februari maar weer eens een impuls geven. Al een paar jaar probeer ik 28 dagen lang extra kleurrijke foto’s te plaatsen. Daarvoor hoef ik alleen de Trompetstraat in te lopen. Het plezier spat van de muren.
In het oude historische centrum van Delft zijn de straten vaak smal. Des te verheugender is het wanneer er plots een bonte speelplaats opduikt in deze toch al autovrije straat. Toen ik de foto’s eind november maakte, reserveerde ik ze voor deze maand. Zo zal dat gaan de komende weken; actuele foto’s afgewisseld met ouder materiaal. Zolang er maar veel kleur in zit.
Om wat variatie in mijn dagelijkse wandeling aan te brengen, wijk ik wel eens af van mijn bruggenloop. In plaats van een rondje langs het kanaal, scharrel ik vandaag weer door het gezellige centrum. En je wilt niet weten hoeveel bruggen ik daarbij passeer.
Vrijwel overal zijn de brugleuningen hetzelfde. Ik vind ze elegant en goed onderhouden. Handig ook om je fiets aan vast te ketenen. Dat stoort me in het geheel niet, het hoort bij het stadsbeeld van Delft.
Het centrum is zeer autoluw en die paar auto’s die er wel rijden, mogen van mij niet op de foto.
