Nou de slingers hangen hoor, want vandaag viert onze dochter haar verjaardag. Gisteren is ze met man en kinders hier aangekomen en dat was al een feest op zich.
Vanmorgen pakte ze cadeautjes uit, bijgestaan door twee enthousiaste dochters. We maken er vrolijke dagen van met elkaar en mijn blogs worden plotseling een stuk korter.
Na de gele periode met de bloeiende brem en hertshooi, zijn we nu bij roze aan beland. Een mens is veranderlijk, blijkt maar weer. Een paar jaar geleden vond ik dat vreselijk. Waarom hebben geraniums eigenlijk zo’n tuttig imago? Lekker stevig en stoer en niet al te kwetsbaar. Precies wat we nodig hebben hier op het boerenerf met hoge temperaturen.
Vorig jaar zwoor ik de petunia’s af. Toch staan er nu weer twee te bloeien. Maar ik koop ze volgend jaar écht niet meer. Dat beloof ik me zelf hier plechtig. Te kwetsbaar, te veel gedoe. Helemaal blij hier met en achter de geraniums.
Zaten we vorige week nog met onze vrienden vis te eten in Sant’ Isodoro, vandaag zochten we de rust van Gubbio weer op. En dat voelt zeker niet verkeerd. Het restaurant Picchio Verde (de Groene Specht) bezoeken we meestal in de koude periode. Midden in de zaak is een knapperend vuur waarop het vlees gegrild wordt. Maar vandaag niet hoor, de gril was niet aan. We zaten en aten onder de koele gewelven in een eeuwenoud pand. Daarna slenterden we nog even door wat straten om direct erna terug te keren naar huis voor het verplichte zondagmiddagslaapje.
Gedurende de treinreis naar Puglia las ik De ommegang. Een dikke pil van meer dan zeshonderd bladzijden en boeiend vanaf de eerste. Ik lees graag Nederlandse literatuur zeker als dat een roman is in een historische context. En dit was er weer zo een waar ik van genoten heb. ‘In de vroege lente van 1415, op de stoffige wegen van Italië, heeft de ambitieuze heelmeester en architect Isidorus van Rillington een ontmoeting die zijn leven totaal verandert’, zegt Google Books. Omdat de Middeleeuwen hier nog tastbaar aanwezig zijn, was het niet moeilijk om in gedachten mee te reizen met de hoofdpersoon. Maar alle diepere lagen in dit boek maken het pas echt prachtig. Jan van Aken, van hem wil ik wel meer gaan lezen.
Uitvoerig raadpleegde de wijnboer de buienradar. Ja hoor, vanaf halft acht zou het een uur lang lekker regen. Het begon een beetje te waaien en we hoorden gerommel in de verte. Veelbelovend allemaal. Kussens naar binnen gehaald en de eerste spatjes nog ongelovig op onze hoofden laten neerkomen. Het waren ook meteen de laatste druppels. Nergens meer onweer te zien of te horen. Windstil. Mooie roodkleurige wolken. Dat gaat vast weer een mooie zonnige dag worden morgen. De potplanten kregen een plens uit de gieter. Zo gaat het dus niet alleen in NL maar ook al weken hier in Caldese.
Nog één keer laat ik wat van Puglia zien. Hoewel. Misschien kom ik er volgende week nog wel eens op terug. Er was zoveel moois te zien. De kustlijn van Italië is maar liefst 7.600 kilometer. Logisch dus dat het strand zo nu en dan opdook. We stonden erbij en keken ernaar. En al die baders die tot hun middel in het water staan, die kletsen gewoon verder. Want Italianen kunnen goed praten en doen dat graag en veel. Ik zag ook een enkeling die heerlijk alléén van de verkoeling genoot. Of moest werken.
Op mijn vraag aan Cisca in Servië hoe het met haar gaat, kreeg ik snel antwoord. Het is te lezen onder het kopje in de zwarte menubalk.
Wat een totaal ander landschap daar in Puglia. We zagen eeuwenoude olijfgaarden, vaak afgebakend met ongemetselde stapelmuurtjes. Prachtig.
En cactussen, heel veel cactussen. We merkten goed dat we ruim zevenhonderd kilometer zuidwaarts van Umbria waren.
Laat ik niet vergeten de trulli’s te noemen, die typische bouwsels met puntdaken. Gecombineerd met wijngaarden ook al zo beeldbepalend.
Warm. Tjonge, wat was het war-rem. Maar dáár hoef je dezer dagen niet voor naar het zuiden af te zakken. Sterkte in heet Nederland.
We waren een paar dagen in Puglia, de hak van de laars die Italië vormt. Lecce was onze uitvalsbasis waar we in een hele prettige B&B verbleven. Midden in die oude stad ligt een Romeins amfitheater uit de eerste eeuw voor Christus. In 1938 is het voor een deel opgegraven en de ‘nieuwe’ stad was en is bovenop de Romeinse resten gebouwd. Dat geeft een heel apart effect. Nog aparter was het om er samen met vrienden te zijn. Mensen die deze blogs al langer lezen, weten dat de wijnboer al sinds zijn prilste jeugd bevriend is gebleven met zijn buurjongen. Dat was dit jaar 65 jaar geleden. Een feestje, een ijsje en een nieuwe hoed waard!
Mijn geluk kon niet op toen ik gisteren in het uiterste zuiden van Italië overal wasrekjes tegenkwam op straat. Zelfs een parkeerplaats voor een rolstoel was in beslag genomen. Ik vond het een wonderlijk fenomeen, want je ziet in Italië de was vaak aan de gevel hangen maar dus niet in Gallopoli waar we wat door het centrum dwaalden en een koffiestop deden. Hoe we daar terechtkwamen en wat de aanleiding was, schrijf ik morgen wel. Maar van deze maandag maak ik maar weer eens een ouderwetse wasdag.
Ze staan er weer, velden vol. Deze staan met hun rug naar me toe, dus moet ik op zoek naar een beter standpunt. Kijk, dit is duidelijker. Ze bezorgen me het ultieme zomergevoel. Vorig jaar had kleindochter Isabel er zelfs een boek over meegenomen en leerde ik van haar de levenscyclus van de zonnebloem.
Tien weken oud zijn deze ongeveer. Nog drie weken en dan laten ze hun koppen definitief hangen. Maar daar ga ik niet op vooruit lopen. Hoewel? Ik noteer in mijn tuinschrift dat ik naast stokrozen ook zonnebloemen neer ga zetten volgend jaar.
Wonen in Caldese (Italië) 