Het grote gelijk

Vanaf de tafel waaraan we zaten te lunchen, was dit het uitzicht. De postbode die langs kwam, zwaaide even. De man die een pakje afgaf, ook. De buurvrouw die later het pakje op kwam halen zei: wat zitten jullie daar gezellig. En gelijk had ze. Een groep vriendinnen kwam in Heinenoord bij een van ons weer eens bijelkaar. De gastvrouw, die met haar man verhuisde van Den Haag naar dit charmante plaatsje onder de rook van Rotterdam, wil hier nooit meer weg. En dat begrijpen wij. Het gold zelfs voor ons, we hadden nog voor weken gespreksstof. Gelukkig voor haar man hebben we druk bezette agenda’s en kwam er toch een einde aan onze gezellige middag. Komen zijn oren ook weer tot rust.

Lijnen

Maar een vastenweek, is dat jezelf niet heel erg pesten? Zo reageerde Marthy gisteren op mijn blog. Om niet al te zwaar te worden moet ik eigenlijk altijd vrij gedisciplineerd zijn wat eten betreft. Dat lukt me doorgaans aardig maar in december laat ik alle teugels vieren op dat punt. Om mezelf weer in het gareel te krijgen eet ik nu een week lang alleen groenten en fruit. Dat is goed te doen, want ik maak heerlijke soepen. Er stond al linzensoep, bleekserderijsoep en tomatensoep op mijn menu. Verder lekkere thee en veel water. En vanaf zondag eet ik weer alles maar in kleine porties. Alle extra’s sla ik af. Dus om de vraag te beantwoorden; ik voel me er prima bij.

(foto zondag gemaakt in Gemeente Museum)

Stil leven

Nu het Mauritshuis wordt verbouwd, is een deel van de collectie tijdelijk ondergebracht in het Gemeente Museum in Den Haag. Daar was ik zondag zoals ik al schreef. We ‘deden’ nog even een rondje en zagen de Stier van Potter en de Anatomische les van Rembrandt. Ook veel stillevens en daar heb ik wel wat mee. Vooral de keukentaferelen (daar is dat woord weer) hebben mijn belangstelling. Toevallig had ik zaterdagmiddag, tijdens het vooruit koken voor zondag, mijn eigen stilleven op de kiek gezet. Gewoon omdat ik het een aardig geheel vond. Overigens ben ik sinds gisteren aan mijn jaarlijkse vastenweek begonnen. Ik moet dan ook maar niet te lang naar deze foto kijken.

Schoon

Naar buiten! Dat was toch wel mijn ultieme doel bij deze hogere temperaturen en zonneschijn. Vanwege mijn wat wankele lopen, was de sneeuw van de laatste tijd niet erg aantrekkelijk voor me. En ook vandaag waren hier en daar wat stoepjes glad maar daar was prima omheen te laveren. Het ijs is papperig, overal hoorde ik gedrup vanuit dakgoten en bomen. Sneeuw is natuurlijk fantastisch en zo horend bij de winter dat ik het ook niet had willen missen. Maar ik ken genoeg mensen die net als ik weer blij zijn met schone straten.

Workshop en museumbezoek

Terwijl A3 vandaag een verjaardagscadeau verzilverde door het volgen van een koffie en ijsworkshop bij Talamini in Ridderkerk, liep ik in het Gemeentemuseum in Den Haag.  A3 was in het gezelschap van acht bevriende mannen en heeft veel geleerd er erg genoten. Ik was samen met een zus en een nichtje, we bezochten een tentoonstelling over de jaren vijftig en hadden voortdurend een déjà vu. We zullen zeker vaker bij Talamini komen, want binnenkort wordt onze schoonzoon franchise-ondernemer van deze Italiaanse ijssalon. En ik weet ook zeker dat ik snel nogmaals naar het Gemeentemuseum ga. We blijken namelijk een hele tentoonstellingsetage overgeslagen te hebben.

Verwersdijk

Gistermiddag zag je het al; er hangt nog sneeuw in de lucht. En jawel hoor, vanmorgen dwarrelden er al weer grote vlokken. Mooi woord, dwarrelen. Dwarrelen. Drie keer zeggen en het wordt steeds vreemder. Mijn langlaufski’s die ik op Marktplaats had gezet, zijn donderdagavond verkocht. Ik hoop dat de Delftse vrouw die ze kocht er vandaag nog flink lol aan beleeft. Morgen kan het wel over zijn met dat gedwarrel. Dus ook maar een laatste wintertafereel vandaag. De Verwersdijk om precies te zijn. Tafereel is bij twéé keer zeggen al vreemd. Probeer het maar.

Oogopslag

Voor het maken van een elk nieuw blog is een soort onderliggende pagina voor mij beschikbaar. Handig is ook dat er sinds kort een nog overzichtelijker manier is om daaraan foto’s toe te voegen. In één oogopslag zie ik namelijk welke foto’s ik de laatste dagen plaatste. Op die manier kan ik zelf makkelijk in de gaten houden of het allemaal een beetje afwisselend is, qua beeld. Woensdag twee op de trap, donderdag twee op het dak en vandaag? Twee paar mooie ogen. Ze zijn van Isabel en Juliët, de kleinkindjes waar we vandaag een dagje oppasten.

Warmpjes

Als we met de kleinkinderen door Delft lopen, gaan we ook altijd even bij de kippen kijken. Achter Hotel de Plataan is een ren waarin kippen wonen die gevoerd worden met ontbijtresten. Dat staat op een informatiebordje maar is ook te lezen op de site van dit ‘groene hotel’. Vlak boven dat bordje trof ik deze twee aan. Ze waren me nog nooit eerder opgevallen dus ze zitten er misschien nog niet zo lang. Maar het aandoenlijke is toch wel dat ze gebreide broeken aan hebben. Zou er al iemand bezig zijn twee zonnebrillen te knutselen voor andere tijden?

Toetjes

Met Lucas speelde ik scrabble en Eva deed met haar opa een potje domino. Alle twee verloren we van onze kleinkinderen die daar natuurlijk de grootste lol om hadden. Toen de winst zich bij Luacas aftekende, wilde hij ook direct stoppen. Stel je voor dat ik in zou lopen. Heerlijk hoor, zo’n middag oppassen. We lunchten met pannenkoeken en eindigden vanavond met door hen zelf uitgekozen aardbeienyoghurt. Of eigenlijk yoghurt met de smaak van aardbeienkwarktaart. Zoiets verzin je toch niet? Zoiets koop je toch niet? Jawel hoor. Na een degelijk maal van aardappelen, spinazie en een bal gehakt mochten de kleinkinderen het toetje uitkiezen. Ach ja.

Gepensioneerden

In mijn arbeidzame leven verzorgde ik namens mijn werkgever de contacten met de gepensioneerden. We organiseerden jaarlijks een reünie-achtige bijeenkomst, een maal per drie jaar een uitstapje en ook anderszins werd deze groep betrokken gehouden bij het reilen en zeilen van de organisatie. Ook na mijn vertrek bleef ik organisatorisch verbonden met de groep van gepensioneerden. Maar daar kwam vanmiddag een einde aan. Mijn bestuurstermijn zit er op en het is wel mooi geweest, ook. Naast een cadeaubon kreeg ik dit prachtige boeket. Wat een kleuren. Wat een weelde. Van nu af aan word ik zonder enige voorkennis uitgenodigd bij gepensioneerdenbijeenkomsten. Ik schrik altijd nog als deze kreet op mijzelf betrekking heeft.