Lampone

Zo’n delicaat en duur vruchtje als de framboos haalde bij mij de keuken vaak niet. Het gebeurde wel dat ik een doosje kocht en onderweg alvast één voorproefde. Vaak bleef het niet bij die ene en was het restant te weinig om te verdelen over de drie andere gezinsleden. Dit jaar eindelijk een frambozenstruik geplant. De afstand tussen bron en keuken is daarmee aanzienlijk verkleind. Dus kijk ik verlangend naar de bloemen van de lampone en laat ik vandaag maar één plant in mijn maandagse moestuin zien. Maar o, wat is hij het waard.

Reizigers

Vanmiddag zaten er Delftse buren aan de pranzo bij ons. Ze hadden de laatste weken een lange en mooie tour door Italië gemaakt. Vanmorgen kregen we ook bericht dat ‘onze’ pelgrim in Rome in aangekomen. Hij schreef een mooi gedicht en ik ga nog aan hem vragen of ik het mag plaatsen. Het werd voor ons dus een heerlijke dag in het teken van reisverhalen en ontmoetingen. En van voetbal! We gaan er met z’n vieren naar kijken.

Energie

Op de helling achter het huis hebben we zonnepanelen geinstalleerd. Sinds 2010 wekken we onze eigen elektriciteit op. Dat klinkt super en dat is het ook, ware het niet dat de Italiaanse overheid wat laks is. Wij betalen gewoon ons energieverbruik en krijgen pas naderhand de stroom die wij leveren, terugbetaald. Een gecompliceerde en vertragende manier van doen. A3 houdt de in-en uitgaven hiervan netjes bij en binnenkort kunnen we weer een overmaking tegemoetzien. In dit tempo duurt het meer dan twintig jaar voor we onze kosten eruit hebben. Bij aanvang van dit project was ons voorgerekend dat het in acht jaar terugverdiend was. Maar we zijn wel lekker milieubewust bezig.

Hoog, kijk omhoog

Zomaar een huis in een straat in Gubbio. In de Via Cairoli om precies te zijn. Daar wisselen middeleeuwse huizen, opgebouwd uit ruwe stenen, elkaar af met wat elegantere exemplaren. Huizen waarin ooit koopkrachtige lieden hebben verzonnen dat er wat meer aan gevelversiering moest worden gedaan. Met dit als resultaat. Je loopt er aan voorbij als je niet heel specifiek omhoog kijkt. Zoals toeristen dat doen. Of mensen zoals ik. Zullen we het ook maar meteen een palazzo noemen?

Dubbel dammen

Alsof ze het in Europees verband met elkaar afspreken: laten we dezer dagen de amateurfotografen maar eens blij maken met onze aanwezigheid. In Frankrijk werd dit dambordje op de foto gezet door mijn Franse blogvriend die, zoals altijd, ook de naam van de vlinder erbij zet. En dan werd ik ook nog eens getrakteerd op een tweede vlindertje dat een lavendeletage hoger ging zitten. Da’s niet om de Franse vriend de loef af te steken maar gewoon een gelukkie op het erf in Caldese.

Sterrenhemel en regengekletter

Laat er eten en drinken en vrienden zijn. Zo luidt ongeveer de zin die een bekende van me regelmatig uitspreekt. Ik kan het onderschrijven. Gisteravond zaten we buiten onder de sterrenhemel in een gezelschap van acht aan een heerlijke maaltijd. Het was bij en met vrienden echt zo’n avond waarop je je weer eens realiseert dat we een fantastisch leven hebben. En vanmiddag hadden we in Caldese zelf (andere) vrienden voor de pranzo uitgenodigd. En ook nu was de eerste zin van dit stukje weer helemaal van kracht. Met één aantekening: de regen kletterde tegen de ruiten. We zaten dus binnen. Jammer maar dat het leven leuk is als er eten en drinken en vrienden zijn, dat blijft van kracht.

(recept van de bietengazpacho die ik vandaag maakte, is terug te vinden onder Recepten in de zwarte balk)

De juf

Na wat rondvragen en informatie inwinnen her en der zijn we in contact gebracht met Elisa. Zij gaat ons wekelijks conversatieles geven. We vinden dat ons Italiaans tekort schiet. Het is al een paar jaar geleden dat we echte lessen volgden en in ons dagelijkse doen, praktiseren we de taal te weinig. Ja, in winkels en restaurants kunnen we ons heus wel redden. A3 overigens beter dan ik. Ik sta zo’n beetje elke zin eerst voor mezelf te vertalen en weet dus pas achteraf wat ik eigenlijk moest zeggen. Dat schiet niet op. Vanmiddag hebben we onze eerste les en zodra ik Elisa wat beter ken, zal ik in vloeiend Italiaans vragen of ze op de foto wil voor het blog. Maar vandaag laat ik onze mooie petunia even zien.

Maandagse moestuin

De tomaten zijn groen, aan de bloemen van de courgettes zien we de vruchten. Met de bonen gaat het prima, zeker nu er een hek omheen staat en rovende dieren geen kans meer hebben. Als we even terugklikken naar de eerste moestuinfoto dan is goed te zien hoe het spul gegroeid is in de loop van de maand. De zwarte slangen zijn van het onlangs aangelegde drupsysteem. Het is vooral de heer des huizes die wiedt, sproeit en verzorgt. Maar geloof me, sámen kijken net zolang naar de tomaten tot ze rood zien.

De langste dag

Gisteren zijn de paarden weer naar de weide tegenover ons huis gebracht. Ze dartelden en galoppeerden van plezier. ’t Is dat mijn fysieke toestand dat niet toelaat, anders galoppeerde ik gewoon met ze mee. De avondzon geeft het landschap een bijzondere dimensie. Het is zomer en dat vieren we, de paarden en wij.

Voor in mijn tas

Op fluistertoon werd ik door de man hier ter plaatste naar het badkamerraam geroepen: ‘Kom nou toch eens kijken wat ik zie.’ Ik nam mijn fotocamera meteen mee want vermoedde iets wilds aan te treffen. Bleek het om dit schatje te gaan. Haar moeder komt nog steeds met enige regelmaat op ons erf maar is absoluut niet toeschietelijk. Ik noem haar voorlopig maar het Kadootje van Catootje. Ze past wel in mijn handtas en kan aan het eind van het seizoen zo mee naar Delft. Toch?