Koninklijk stop plicht

Ik heb het even nagekeken op de site van het Koninklijk Huis maar er stonden geen officiële bezoeken vandaag op de agenda. Dus ik denk dat de koning en de koningin net terug kwamen van de verjaardagsvisite bij Bea. Ik zelf kwam ook net bij mijn moeder vandaan toen een kruispunt werd stil gelegd door een serie motoragenten met zwaailicht. Twee motoren voorop, daarna twee zwarte auto’s gevolgd door weer twee motoren. Ze zoefden met grote snelheid vanuit de Sijtwendetunnel richting Huis ten Bosch. Een laatste motoragent gaf met een zwaaiende arm aan dat ná hem het verkeer weer de draad mocht oppakken. Aangezien ik verder een kabbelende dag heb, meld ik het hier als sensationeel hoogtepunt. De foto is van een Delfts venster waarin wat sprookjesfiguren staan. Er bestaat geen enkel verband tussen foto en verhaal. Of toch?

Voorspelbaar geluk

Het gebeurt me ieder jaar rond deze tijd. Dat ik opveer bij lentebodes. Dat ik speur naar groen en kleur en daar dan altijd blij van word. Het schijnt wetenschappelijk bewezen dat stress bij mensen direct vermindert in de natuur. Nou heb ik geen stress maar feit is wel dat we leven in een stenige omgeving; voor een beetje fleurige natuur moet je echt op zoek.

Dat kan in de stad bij de bloemenkraam op de markt, of bij die leuke bloemwinkel in de Choorstraat.

Maar vlak bij huis in een piepklein geveltuintje vind ik een bloeiende roos. Het geluk ligt altijd voor het oprapen. En dichterbij dan je denkt.

Vreemde snuiters

Even wegdromen bij een palmboom. Zacht wiegend door een tropisch briesje aan een wit zandstrand bij een helderblauwe zee. Maar ik zag deze vandaag in een Delftse achtertuin. Waarom vind ik dit nou ongepast? In huiskamers zetten we ook tropische planten en daar schrik ik minder van. Ik ga er maar van uit dat de bewoners genieten van deze boom die hun vast de illusie van vakantiegevoel zal geven. Dan geniet ik nog even van een andere rare snuiter, die ik vandaag toegezonden kreeg van schoonzoon. Minstens even ongepast om de sensuele lippen op dit het meesterwerk van Johannes Vermeer te verstoppen onder een mondkapje. Maar daar geniet ík nou van.

Nooit meer

Op aanraden van een vriend en na een paar recensies door bloggers besloot ik dit boek te kopen en te lezen. En daar heb ik geen seconde spijt van. Zodra de wijnboer het ook uit heeft, geef ik het door aan onze kinderen. Juist deze dagen, waarin we herdenken dat het 75 jaar geleden is dat het vernietigingskamp Auschwitz bevrijd werd, is het opnieuw tot je laten doordringen hoe onvoorstelbaar de nazi’s tekeer zijn gegaan, bijna verplicht. Het woord vernietigingskamp alleen al! De twee hoofdpersonen in dit boek, de zussen Brilleslijper, overleven Westerbork en Auschwitz. Hun mede lotgenoten, de zussen Anne en Margot Frank niet. Op de achterkant van het boek staat: ’t Hooge Nest is een verhaal over moed, verraad en menselijkheid in barbaarse tijden en brengt een ongekende geschiedenis met kracht tot leven. Ik kan het lezen ervan iedereen aanraden.

Samen

We genieten vandaag nog even na van het afgelopen weekend. Zo’n weekend waarin we ongedwongen bij elkaar waren en waar iedereen kon doen waar ie zin had en dat in harmonie verliep. Naast wat sportieve zaken waren de hoogtepunten ook de gezamenlijke maaltijden maar ik ben er niet zo van om dat uitgebreid te laten zien. Ik toon liever het andere amusement zoals de concentratie bij een grote legpuzzel of een potje Rummikub waarbij diep nagedacht werd. Maar ook dierbaar is de foto waarop vijf familieleden zich in diverse poses op de bank hebben gevleid, met boeken en mobieltjes. En ook de vorige week gescoorde damstenen kwamen goed van pas. Zo’n weekend vindt elk ouderpaar een feest.

Reeuwijkse Hout

Vanuit het familiehuis vertrokken na het ontbijt diverse sportieve groepen. Hardlopers, zwemmers en wandelaars. Tot die laatste categorie hoorden wij. Tenslotte begint elke zondagochtend voor ons met lopen.

De zon begon door te komen, de omgeving was afwisselend en ik zag prachtige mossen en elfenbanken.

Tenslotte eindigden we bij de Reeuwijkse plassen en daar zagen we ook een bord met de naam van het wandelgebied. We voelen ons hier reuze thuis.

Stroopwafels

Zien jullie die feestmuts hangen? De kleindochters vouwden hem voor hun opa. Dit weekend verzilveren we zijn cadeau voor zijn zeventigste verjaardag in een groot familie huis in Reeuwijk. Terwijl er vanmorgen een ploegje ging zwemmen, waren anderen even op de markt in Gouda.

We voeren nu een tienpersoons huishouden. Ondanks de meegebrachte voedsel voorraden, moest er nog wat aanvulling gekocht worden. En als je dan toch op de Goudse markt loopt, dan ontkom je er natuurlijk niet aan om stroopwafels te kopen voor bij de thee vanmiddag.

Lossen

Het was weer raak op de Oude Delft. Een pakjesbezorger blokkeert de rijbaan. De man moest wel een keer of zes terug naar zijn auto om grote dozen af te leveren. Wat mij vaak opvalt is de rust en het geduld waarmee het achterliggend verkeer braaf wacht. Ik denk dat iedereen wel snapt dat er ook geen andere mogelijkheid is. Je kunt van bezorgers niet verwachten dat ze vele meters met pakketten gaan sjouwen. Als gepensioneerde die haar eigen tijd in kan vullen, is dat wachten geen probleem. Met nog leuk uitzicht naar links ook. Maar voor wie haast heeft, kinderen op moet halen of een afspraak heeft, kan het behoorlijk irritant zijn. Er zijn best veel haastloze mensen. Zo heb ik dat graag. En de pakjesbezorger vast ook.

Kale bomen, grijze luchten

Grijs en nevelig, het blijft saai weer. Ik maak nog snel een foto bij mijn autootje vóór ik naar mijn moeder rij. Daar drink ik gezellig koffie en doe wat klusjes. Er staat een cyclaam op haar balkon weg te kwijnen. Terwijl mijn moeder met haar fysiotherapeut wat oefeningen doet, knip ik alle lelijks uit de plant, geef haar wat lauw water en ze krijgt een nieuw plekje binnen. Eens kijken of ze op wil knappen. Die plant, hè.

Op het balkon neem ik nog wat foto’s van de bouw van het vernieuwde winkelcentrum. Het zou zo maar eens kunnen dat over een maand of drie ook deze zijde in gebruik genomen is. We kijken er verlangend naar uit, vooral mijn moeder. Die bouwput zijn we meer dan zat.

Dammen en schaken

‘Zullen we Delft inlopen of ga je liever naar een kringloopwinkel’, vroeg ik blogvriendin Marthy die vandaag bij mij op de koffie kwam. ‘Dan ga ik voor de kringloop want ik heb nog schaakstukken nodig’, was het antwoord. Voor de zoveelste keer blijken we gelijkgestemde zielen te zijn want ik was op zoek naar damstenen, echt waar, dus de kringloop moest het worden. Eerst nog even samen geluncht en toen naar Rataplan in Den Haag, een van de grootste kringloopwinkels in de regio. Uiteindelijk vertrok ze zonder schaakstukken en was ik nét iets fortuinlijker op mijn zoektocht. Maar ik weet echt heel zeker dat Marthy daar niet mee zit. Ik ken haar alsof ik haar heel vaak spreek. En dat doet ze in feite ook via haar dagelijkse blog.