Drie boeken door elkaar

Op mijn nachtkastje ligt nog steeds de Nachttrein naar Lissabon. Ik ben op de helft en heb de vaste wil het helemaal uit te lezen al boeit het me maar matig. Tussendoor kwam de Rat van Amsterdam van Pieter Waterdrinker op mijn pad. Dat lees ik op mijn e-reader. En toen vond ik in de boekenkast van mijn ouders de Gelukkige Klas dat ik even tussendoor lees. Vraag me af of meer mensen dit doen, gewoon drie boeken door elkaar lezen? ik maak er geen gewoonte van maar soms gebeurt het.

Het boek van Theo Thijssen is een heruitgave uit 2007 van het CPNB ter gelegenheid van Nederland Leest. Met dat verhaal (uit 1926) ben ik terug in de tijd en zit weer in de bank op de lagere school. Dat was wel dertig jaar later maar het sfeertje is treffend en de illustraties van Valentine Edelman vind ik geweldig. Propaganda om me aan het lezen te krijgen heb ik niet echt nodig, ik ben meer van alles lezen wat op mijn weg komt.

De keuze was reuze

Kinderspeelgoed en – kleding; ik kan me goed voorstellen dat het fijn en voordelig is dat op de vrijmarkt te kopen. Zelf heb ik zeker niet lopen schatgraven, ik wil geen ‘spullen’ nu we mijn moeders huis aan het leegruimen zijn.

Maar de wijnboer, die om half negen al even naar de bakker snelde, kwam met een limonadetank thuis. Wanneer gaan we zoveel limonade drinken, vroeg ik. Limonade? Wijn zal je bedoelen! Tja, dat had ik kunnen weten natuurlijk. De honkbal-bal is om rug- oefeningen tegen een muur te kunnen doen. En die aardbeien werden aangeboden door een dame uit Sneek. Haar ouders wonen in Delft en ze was met karrevrachten aardbeien uit haar eigen biologische kas hier op een brug gaan zitten met haar handel. We namen we een pondje mee. Totaal besteedden we vijf euro voor onze koopwaar. Geen rommel, alleen maar uiterst nuttig en lekker vinden we zelf.

Al bijna zeventig jaar in dit lijstje

Nu mijn moeder haar grote appartement heeft verruild voor een kleinere inleunwoning blijven er spullen over die uitgezocht moeten worden. Grote en kleine meubelstukken, schilderijen, serviesgoed en wat al niet; het moet een bestemming krijgen. Gistermiddag waren mijn drie zussen en ik in grote harmonie en met het nodige sentiment de achtergebleven goederen aan het verdelen. De peuter op de driewieler ben ik, onze ouders hadden een gigantische hoeveelheid foto’s in lijstjes staan, die niet allemaal meeverhuisd zijn. Inmiddels zijn er meubels op Marktplaats gezet en is er voor de kleinkinderen een uitstaltafel met kleine dierbare voorwerpen waaruit ze een keuze kunnen maken. Dit alles uiteraard in goed overleg met mijn moeder, die na veertien dagen al aardig begint te wennen aan de nieuwe situatie.

Het kán weer

Toen we ooit begonnen met afzeggen van grote familiebijeenkomsten, hadden we niet het idee dat het meer dan twee jaar zou duren voor we met z’n tienen weer aan onze eigen tafel zouden zitten. Maar vandaag was ik dan eindelijk weer eens in de gelegenheid een Paasbrunch te organiseren. Na de maaltijd en de koffie zaten we nog een uurtje in de tuin. Nou ja, wij zaten, de kleinkinderen speelden. Tot de gelegenheid zich voordeed hen met elkaar op de kiek te zetten. Een oma laat dat natuurlijk niet onbenut voorbij gaan.

Eten wat de pot schaft

Nu we dan toch met ons hoofd in de lentewolken lopen, pakken we meteen maar even door. Gisteravond aten we voor het eerst dit seizoen asperges. Ik ken mensen die ze het liefst iedere week zouden eten, daar horen wij niet toe. Eén of twee keer per seizoen is ons meer dan genoeg. Ik ken mensen die van de schillen en de restjes een mooi soepje maken en daar hoor ik óók al niet toe. Terwijl ik echt wel een soepmaker ben en erg van restverwerking hou, maar niet van aspergesoep. Hoe dan ook, dit lentemaal smaakte ons heerlijk en van seizoensgebonden eten hou ik dan weer wel.

Niks geen vergane glorie

Dat kan ik dan gewoonweg niet laten, hè. Het volgen van het leven van de tulp. Ik kreeg deze bos van schoonzoon na een middag oppassen bij de kleindochters. Prachtige dubbele tulpen in fantastische kleuren. En wat er dan vervolgens in een week tijd gebeurt in de vaas, is ronduit fascinerend. Zolang de blaadjes niet op tafel vallen, blijft deze bos gewoon bij ons staan, het is nog steeds de moeite waard.

vers

na een week

De vogels zijn gevlogen

Bijna twee jaar hebben deze uitgeknipte vogels voor ons raam gehangen. Ik blogde er hier al eens over. Ze verbeeldden voor mij de hoop op een goede afloop van de pandemie. Alle maatregelen zijn met ingang van heden opgeheven dus haalde ik eindelijk deze knipwerkjes weg. Ik zal me nog steeds niet ergens in een grote menigte in een binnenruimte mengen en als ik van het openbaar vervoer gebruik maak, wat niet al te vaak voorkomt, blijf ik mijn maskertje opzetten. De wereld is veranderd, voorgoed. Met spatschermen en handpompjes, met het geven van een boks in plaats van handen schudden. We hebben de les geleerd dat ons leven minder maakbaar is dan we dachten. Corona is nog niet over, maar deze foto van de witte duiven tegen een zwarte achtergrond staat nu symbool voor mijn wens tot vrede.

Huisgallerie

Vaste lezers weten het wel: in onze centrale hal hangt een wisselexpositie die door enkele buren wordt geregeld. Helaas hangt er deze keer geen bordje bij met de namen van de makers. En jammer genoeg zijn drie kunstwerken ingelijst achter glas dat zó spiegelt, dat het lastig foto’s nemen is.

Ik bekijk de kunstwerken meestal zorgvuldig en heb ook de neiging er één aan te wijzen die ik best wel zelf aan de muur zou willen hebben. Eerlijk gezegd zit er ditmaal niet een bij waar ik helemaal warm voor loop. Dat hoeft ook niet. Over een paar maanden hangt er weer wat anders en tot die tijd waardeer ik deze werken toch in onze algemene ruimte. Met het onderste schilderij is wat bijzonders aan de hand. Zien jullie dat ook?

Ik wil het niet zien…

….maar er wel alles over lezen. Naar het tv-journaal, nieuwsprogramma’s en talkshows kijk ik niet meer. In plaats daarvan luister ik naar de radio en lees de krant. Uitvoerig. Voor het eerst dit seizoen zit ik op ons balkon met een goed boek. Soms is het prettig om een bepaalde werkelijkheid terzijde te schuiven. En om een andere werkelijkheid toe te laten. Zoals dubbele tulpen in een zonnige kamer.

Onmacht

Gistermiddag om kwart over vijf luidden de kerkklokken in NL. Dat is hier op ons Delftse bovenhuis heel goed te horen, de prachtige Bourdonklok van de Oude Kerk heeft een magistraal geluid en de wetenschap dat ie luidde om onze verbondenheid met de mensen in Oekraïne te tonen, maakte het ontroerend om naar te luisteren.

In navolging van blogvriendin Judy plaats ik vandaag wat foto’s in de kleuren geel-blauw, de Oekraïense vlag. Zomaar wat huiselijke taferelen die ik gisteren bij mijn moeder thuis op de foto zette en toevalligerwijs ook de kleuren van de kleding die de wijnboer vandaag aantrok.

De onmacht die we allemaal voelen is groot, want we kunnen niets doen aan de brute inval van het Russische leger. Ja, we maken geld over aan de UNHCR, brengen kleding en beddengoed naar het dichtstbij zijnde inzamelpunt en hopen zondagmiddag mee te doen met een kleine manifestatie op de Markt. Meer kunnen we niet doen, het voelt waardeloos.