Lentegeuren en -kleuren

Februari was dit keer best een leuke maand. Er zat een fraaie winterweek in met sneeuw en ijs, gevolgd door een plots opvlammende lente met hoge temperaturen. En heel Nederland genoot van het buiten zijn. Normaal doe ik mijn best om in de februarifoto’s kleur aan te brengen, dat ging dit keer vanzelf. Op 2 februari zette ik een bos uitbundig bloeiende tulpen op mijn blog, nu eindig ik de maand met de hyacinten die in de kamer staan. De kleuren zijn bijna hysterisch maar daar kan ik wel tegen. We gaan in één moeite door naar maart waarin de lente officieel begint. Zin in.

Gekraak, geknerp en geplof

Het gaf behoorlijk wat herrie toen er gistermiddag een ijsbreker door het kanaal voer. Een ijsbreker! Een auto van Rijkswaterstaat vergezelde het schip op de kant.

Vanmorgen maakten we een heuse sneeuwwandeling door het Abwoudse bos. Af en toe zakte ik tot mijn enkels in het witte tapijt. Ik had een Nordic Walking Pole meegenomen, dus dat liep met wat extra houvast. De foto maakte ik vlakbij ons huis toen de zon zo mooi op mijn geliefde treurwilg scheen.

Het geplop werd veroorzaakt door deze twee chocolade bommen. Gisteren bracht onze attente dochter deze twee versnaperingen. Na de wandeling vanmorgen overgoten we ze met stomend warme melk en daar plopten zomaar ineens ook mini marshmallows omhoog. Heerlijk.

Voor wie nog wil weten hoe de Thaise maaltijd gisteren was: voortreffelijk maar véél te veel. Bovendien een enorme berg aan plastic aanleverbakjes. Dus dat doen we een volgende keer anders, dan gaan er gewoon bakjes van ons zelf mee waar we het eten in laten doen. Dat er een volgende keer komt, is zeker al kan dat nog even duren. Voorlopig staat er nog een maaltje in de vriezer.

Eén keer nadenken

En de rest van de week nooit meer de vraag ‘wat zullen we vanavond eens eten?’. Ik maak elke vrijdag een weekmenu en stel aan de hand daarvan mijn boodschappenlijst samen. Op zaterdagochtend vroeg doet de wijnboer de boodschappen en klaar zijn we weer voor de komende week. In het pre-coronatijdperk ging dat stukken minder gestructureerd maar toen was boodschappen doen geen straf. Ik zit overigens niet muurvast aan mijn eigen lijstje hoor. Bij restjes improviseer ik de volgende dag en met wat basisspullen als uien, knoflook, eieren, kookroom en nog zo wat is er altijd wel wat smakelijks te bereiden. Deze week staat er ook weer eens een afhaal maaltijd ingepland. Bij een Thais- Cambodjaans restaurant om de hoek gaan we voor het eerst een drie gangenmenu halen. Dat scheelt kook-en nadenkwerk. Ik heb nu al trek.

Sneeuw in de schemering

In de sneeuw en gladdigheid lopen, vereist een beetje concentratie. Het lukt me niet om dan een fotocamera te hanteren. Nee, dan hang ik liever, zoals gewoonlijk, aan de arm van de wijnboer. Mijn sneeuwfoto’s bestaan dus vooral uit raamzichten. Wellicht wat saai om te zien. Toen ik vandaag terugreed van een dagje bij mijn moeder, zag ik langs het talud van de snelweg kinderen met sleetjes naar beneden glijden. En daarvan kan ik, zelf rijdend ook al geen foto’s maken. Kortom, ik zie wel sneeuwpret maar ik fotografeer het niet. Wie weet gaat het de komende week nog lukken want het ziet er naar uit dat deze winterse temperaturen nog minstens een week aanhouden. Hoewel ik een uitgesproken zomermens ben, vind ik dit na jaren kwakkelwinters, een feestje.

De kleur van spekkies

Dit is nou echt de periode van het jaar om een bos vrolijke tulpen in huis te halen. Toen ik even wat oude blogs indook zag ik dat ik ze juist in februari meermaals op de foto zette. Logisch eigenlijk. Het is een wat saaie maand en hoewel ondergronds de narcissen en krokussen zich voorbereiden om hun koppies op te steken, moeten we buiten nog even nog even wat onbestemde dagen door. Deze combinatie van roze-gele tulpen had ik nog nooit eerder gezien. En dus kijk ik bijna verlekkerd naar dit heerlijke bosje dat de wijnboer zaterdag voor mij meenam.

Wat is een mens zonder koffie?

Niets. Is het antwoord op de door mij gestelde vraag in de kop van dit blog. Dat eerste kopje ’s morgens is goud waard. Wij hechten veel aan een goede koffie en hebben een Nespresso apparaat. De wijnboer, tevens barista, probeert zo voordelig mogelijk in te kopen want het is een tamelijk dure manier van koffie drinken. Maar daarnaast stoorde het ons dat het milieu- technisch niet erg vriendelijk is met al die cups die je weggooit of in het beste geval kunt laten recyclen. Maar het ei van Columbus is een metalen herbruikbare cup waar je de gemalen koffie zelf indoet. Het is even wat meer werk. Je moet het gevoel krijgen voor de juiste verhouding en de manier van aanstampen maar daar stort mijn barista zich met overgave op. Samen drinken we op een normale dag zes heerlijke koppen koffie en op deze manier smaakt het nog beter.

Onze huisgalerie

Toen kortgeleden de wisselkunst in onze gezamenlijke hal weggehaald was, dacht ik dat er weer nieuw werk in de plaats zou komen. Maar toen ik de schilder in de hal bezig zag, begreep ik de werkelijke reden van de kale muren. Nu musea en galeries zijn gesloten, lijkt nieuwe kunst binnenhalen me onmogelijk. Maar zie. Er hangt tóch weer ander werk. Zowel de schilder als de kunstcommissie hebben weer fantastisch werk geleverd. Het zijn dit soort dingen die de dagen kleuren.

Aantrekkelijk (foto abc 1)

Nu de lockdown voor schoolkinderen langer gaat duren, heb ik de foto-uitdaging weer ingesteld. Deze maal doen alle vier de kleinkinderen mee, plus dochter. Het onderwerp was ‘aantrekkelijk’. De jongste (Juliët) vond haar ontbijt vandaag heel aantrekkelijk: een smoothy en cascadiawrap. Dat is nog eens wat anders dan mijn bordje brinta vroeger. Isabel vind haar zelfgemaakte dierentuin de moeite waard ‘want dierentuinen hebben het heel moeilijk tegenwoordig’.

Eva stuurde zichzelf in ‘want’ -voorzien van veel knipogen- ‘ik ben zélf aantrekkelijk’. Ha, ha, een tevreden pubertje. Kleinzoon Lucas en dochter Fleur zijn te laat met hun inzending om mee te kunnen op het blog. Morgen weer een nieuwe kans. Zelf laat ik zien wat ik vandaag letterlijk aantrek- kelijk vond. Omdat het blue monday is maar we absoluut niet depri zijn.

Een kleine greep uit een stapel post

De kerstpost lees ik nogmaals door. Veel kaarten bewaar ik of knip in twee voor hergebruik door de kleinkinderen. Zij maken er versieringen van of geven klasgenootjes aan het eind van 2021 een kaartje. De bovenste kaart gaat natuurlijk niet weg, blogvriendin Bertie wist mij hier blij mee te maken. Het omhelzende echtpaar verdient navolging. Wij lijken er fysiek niet op maar die gelukzalige uitdrukking spreekt me wel aan en past ook bij het stel vrienden die deze kaart stuurde. Helaas zijn omhelzingen momenteel niet voor iedereen weggelegd.

Op een andere kaart die we ontvingen, was naast de persoonlijke boodschap nog dit geschreven: ‘Wij mensen hebben de morele plicht om optimistisch te zijn’. Deze zin komt van Karl Propper, een vooraanstaand filosoof uit de twintigste eeuw. Laten we deze boodschap ter harte nemen.

Weggehaalde kunst

Toen ik vanmorgen naar buiten ging en de centrale hal door liep, zag ik dat de schilderijen waren weggehaald. Dat betekent dat de leden van onze kunstcommissie uit ons gebouw weer nieuwe kunst gaan ophangen. Ik had nog twee foto’s in mijn archief klaar staan met het doel deze jullie te laten zien. Beide zijn zeefdrukken van R. Boonacker, getiteld Tanzania en Via Appia. Ik hoef niet uit te leggen welke naam bij wel stuk hoort. Ik vind ze alle twee vrolijk al heb ik – dat zal niet verbazen- een lichte voorkeur voor de onderste. En dat ze hier inmiddels niet meer hangen maakt eigenlijk niks uit. Ik laat binnenkort gewoon de recente aanwinsten weer zien.