Ja toch?

Toen ik vanmorgen bij mijn ouders was, bleek mijn leuke moeder in dezelfde opruimmodus als ik te zitten. Januari is daar ook bij uitstek de maand voor. Verlangend kijken we uit naar het lengen van de dagen maar de realiteit van regen-en hagelbuien kluistert ons aan huis. En huizen hebben de neiging dicht te slibben als je er niet af en toe de bezem flink doorheen haalt. We reorganiseerden samen wat kasten en ik kon met een doos vol ongeregeld hun pand verlaten. Daarna haalde ik meteen onze boodschappen in huis en kon de verleiding van twee bossen tulpen niet weerstaan. Ik zag overigens eergisteren al narcissen bloeien in een perk. Uiteindelijk wordt het dus altijd weer lente.

Advertenties

Wat zal ik eens m(h)aken?

Zaterdagmiddag kocht ik spontaan twee bollen wol en een haaknaald. Gewoon vanwege zin in haken. Van de site van Ingthings had ik lang geleden al een inspirerend stukje apart gezet. Dus begon ik welgemoed. Maar de vorm werd rond terwijl ik meer dacht iets langwerpigs te haken. Dus haalde ik mijn probeersel tot drie keer toe uit. En verzon toen zelf maar wat met twee lossen en één vaste. Het blijkt een sjaal te worden. De eerste bol was in mum van tijd verhaakt want een regenachtige zondagmiddag. Nu matig ik mijn tempo. Haken is heerlijk om te doen maar wat moet ik met veel maaksels?

 

Nooit meer kamperen

De opgeruimde kelderberging had nog één slag te gaan. De doos met kampeerspullen stond onaangeroerd. We gaan nooit meer gaan kamperen. Zeker niet meer op de manier zoals we dat jarenlang hebben gedaan. Dat was in een eenvoudige tent met een nog eenvoudiger keukenuitrusting. Dus kon de thermosfles met koffiefilter, een pannenset en een butagas éénpitter weg. Ik moest lachen om mijn eigen zorgzaamheid destijds. In een klein plat koffertje, dat ook diende als een soort knietafeltje om mijn vakantiedagboekjes te schrijven, vond ik onder meer de checklist, een opvouwbare barbecue, hand-en theedoek, pleisters, luchtbedreparatiemateriaal, een handig boekje en een herinnering aan de laatste camping. Het moet in 2003 geweest zijn. Google translate bestond nog niet, we gingen nooit op zoek naar een internetpunt maar vonden wel een huis in de heuvels bij Gubbio. De rest is geschiedenis. 

Het meisje komt nooit alleen

Vrijdagavond kreeg ik uit onverwachte hoek een Meisje met de parel. Ze is holografich gedrukt en bij bewegen van het plaatje draait haar hoofd een beetje. Het laat zich nauwelijks fotograferen. Zeker niet nu ze al vastgeplakt aan de muur hangt in mijn mini-collectie. Maar te leuk om niet te laten zien en Gitty nogmaals te bedanken.

En toen kreeg ik zondag deze afbeelding doorgestuurd door mede of ex-blogster Sietske uit Libanon. Ik moet mijn knopen maar niet wegdoen, schreef ze erbij. Helaas ben ik absoluut niet in staat dit soort kunst te maken, Jane Perkins wel (klik). Fascinerend hè?.

Thuis en jarig

De opa en kleinzoon kwamen met de nachtbus terug. Die reis verliep zó voorspoedig dat ik in het holst van de nacht, rond half vijf, het sein kreeg dat ze al bij Rotterdam reden. Rond zes uur werd de jarige opa door onze zoon voor de deur afgezet. Waarna ik hem van harte feliciteerde en we allebei nog tot half elf sliepen. Bij een kop koffie was het tijd voor het cadeau en de verjaardagspost.

Vanavond komen vrienden eten, de rest van de dag besteed ik dus aan de voorbereiding van een etentje. In de tussentijd luister ik naar zijn enthousiaste verhalen over de trip. En naar de top 2000.

Verliezen in lezen

Toen ik vanmiddag om drie uur met de boodschappen thuis kwam, moest ik nog lunchen. Dat overkomt me vaker als ik de enige in huis ben die het dagritme bepaalt. Ik had vanmorgen mijn zinnen gezet op het uitlezen van deze roman en dat was me gelukt. Een prachtig boek bovendien dat ik voor twee euro bij de kringloop mee griste.

In dit nogal knullige schriftje houd ik sinds 1992 bij welke boeken ik lees. Dit jaar staat mijn teller op 35. Mijn streven is om er jaarlijks 52 te lezen, dat heb ik nog nooit gehaald. Het bovenste boek van mijn wachtstapel bestaat uit drie losse verhalen waarvan ik er twee uit heb. Tim Krabbé moet ik in drie uur wel kunnen verschalken. 2018 telt nog twee volle dagen. Ik blijf dus steken bij 37 boeken dit jaar.

 

Verder kijken

Op het moment dat ik in Delft de zon op zag komen, had ik er al een ritje naar Den Haag op zitten. Ik bracht om zeven uur vanmorgen de wijnboer en onze kleinzoon naar CS Den Haag. Ze zijn voor een paar dagen naar Parijs vertrokken. Over het hoe en waarom kom ik de komende dagen nog wel te bloggen.

Zijn afwezigheid hier geeft ruimte voor een logeerpartij van ons jongste kleinkind. Zo trekken we alle twee intensief op met onze nazaten. Beide kinderen ontdekken nieuwe vergezichten. De een in een wereldstad, de ander in een kanaal in een Hollandse stad.