Knus

We maakten er een luie zondagochtend van. Wat achteraf niet heel slim was, want toen we eindelijk wél naar buiten wilden, goot het! Nou, dan nog maar een kop koffie en de weekendkrant. Morgen ga ik beginnen aan de tweede serie oefeningen van Vitaal Oud Worden, een oefenprogramma dat elke vier weken zwaarder of intensiever wordt. Met die wetenschap lummel ik de zondag door. Vanavond komt een vriendin hier eten. ‘Als jij nou daar gaat zitten en wij hier, dan hebben we toch de gepaste afstand’. Zo gaat dat tegenwoordig. We hebben de eettafel er speciaal voor verlengd. De pompoensoep is klaar, de spinazie-zalmtaart ook. De salade maak ik op het laatste moment en het nagerecht hoeft alleen nog maar geassembleerd te worden. Ik denk dat ik de kaarsjes nu al aansteek.

Het kind in mij

Helaas geen intocht volgende week in Delft. Normaal gesproken vaart hij voor ons huis langs en staan wij langs het kanaal te zwaaien met de kleinkinderen. Om toch in de Sinterklaasstemming te komen, keek ik vandaag op TV naar zijn aankomst in Nederland. Wat was dat knap gedaan met alle beperkingen dit jaar. De Sint werkt thuis en woont in het Pietenhuis dat staat in Soestdijk. Daar werd een defilé gehouden met rake verwijzingen naar het verleden. Diverse burgemeesters met een kleine delegatie kinderen maakten hun opwachting en boden tekeningen aan die heel veel kinderen eerder deze week naar hun burgemeester hadden opgestuurd. Een traditionele krentenwegge werd aangeboden en er kwamen boeren op trekkers langs met eten voor het paard Ozosnel (die naam!). Even leek het erop dat er een blokkade was, waardoor de bus uit Friesland was opgehouden. Dat bleek een misverstand; de kade waar de stoomboot aanmeerde had de naam Dieuwertje Blokkade gekregen omdat zij al twintig jaar het Sinterklaasjournaal presenteert. Plaatsnamen als Zwalk, Mekkeren en Ubenterweer, zo ging het maar door. Ik heb me kostelijk geamuseerd, ben helemaal in de stemming en geloof nog steeds in Sinterklaas.

99 Lichtpuntjes

duindoorn

‘Op zoek naar de leuke dingen in het (tijdelijk) beperkte leven’. Dat was de ondertitel van de lange rij met lichtpuntjes die in de weekendeditie van de NRC stonden. Toegegeven, het stuk is vooral bestemd voor mensen die dit jaar geconfronteerd worden met het feit ineens veel thuis zijn. Wij persoonlijk zijn daar al behoorlijk aan gewend. Veel tips van die lijst pas ik al toe in mijn leven al staat het herfstboeket van afgevallen takken (klik) er niet tussen. Dus die krijgen jullie van mij. De rest van de tips vormen een mooie inspiratiebron om nog eens op terug te komen met een blog.

geen idee

gedroogd gras, had ik elders in een vaasje staan

voor het artistieke effect liggen er wat walnoten en een veertje onder

Ik heb wat rond gesjouwd met dit breed uitstaande boeket. Ben er nog niet over uit wat de beste plek is. Maar dat is jullie zorg verder niet. Ik kom er wel uit.

Troostrijke limoncello

De citroenschilletjes hadden de pure alcohol behoorlijk gekleurd. Het eerste deel van de bereiding had ik in Italie al gedaan. Ook toen gebruikte ik er een regendag voor. Het flinterdun schillen van de citroenen was nog het meeste werk, er mag namelijk geen wit vruchtvlees mee geschild worden vanwege de bitterheid ervan. De alcohol moet na ten minste 14 dagen worden verdund met suikerwater en daarna door een doek gezeefd. De officiële hoeveelheden zijn de schil van acht citroenen, 1 liter alcohol, 1 1/2 liter water en 1 kilo suiker. Dat heb ik gehalveerd omdat ik drie (enorm grote) citroenen tot mijn beschikking had.

Gisteren en vandaag maakte ik het af. Omdat ik geen etiketten in huis had, heb ik labels geschreven en aan de flesjes gehangen. Natuurlijk heb ik ook geproefd en ik vond het zoet en lekker. Nou niet allemaal vragen om ook een flesje want ze zijn al vergeven. En er zijn maar een paar gelukkigen waaronder uiteraard de citroenleveranciers.

Op de mat en in de touwen

Bij het ouder worden verliezen we spiermassa. Het online programma dat ik sinds een week volg, moet dat voorkomen. Marko Luksen, oefentherapeut Cesar en beweegadviseur in een ziekenhuis bij wie ik een webinar bijwoonde (ja, ik heb er zo snel geen ander woord voor) kon me overtuigen van het belang ervan. En spiermassa krijg je niet van regelmatig bewegen, al is dit ook belangrijk. Nee, die spieren moeten extra geprikkeld worden om steviger te worden. Dat voorkomt uiteindelijk het risico op vallen en houdt een mens vitaal. Ik voel dat ik de laatste jaren telkens meer inlever en wil toch graag wat kwieker zijn. Dus doe ik vier keer per week op een door mij gewenst moment mijn oefeningen met en zonder elastiek en merk nu al verbetering. Het integreren in mijn normale bestaan vind ik nog wel een dingetje maar ook dat zal wel verbeteren. Ik heb geen aandelen of commercieel belang maar ben wel enthousiast: http://www.vitaaloudworden.com

Waarom schrijft een mens?

Beter nog: waarom schrijft dit mens? Ik begon het me af te vragen na de laatste reactie op mijn blog van gisteren. Bijzonder is ook dat de één het inspirerend noemt als ik begin op te ruimen en een ander me van barbarij beticht en me naar het Meertensinstituut verwijst. Ik begon gisteren met voorlezen van een reis door Zuid Afrika in 1997. Als we aan die reis terugdenken komen bepaalde beelden bovendrijven. Het was leuk deze terug te lezen. Er waren ook beschrijvingen die ons niet veel meer zeiden en geen duidelijke herinnering meer opriepen. Conclusie: wat we in ons hart en geheugen meedragen van die reis hoeven we niet van papier te lezen. Ik schreef tijdens zo’n reis toch ook vooral om de vele indrukken te ordenen en later bij de foto’s de juiste volgorde te kunnen nalezen.

Onze familiereizen naar Australië zijn ingebonden en de weerslag ervan ligt hier rechts onder. Sinds ik digitale foto’s in albums verwerk, vaak van onze familiereünie ergens ter wereld, verwerk ik het reisverslag ervan en dat plak ik achterin het album. Misschien vinden kinderen en kleinkinderen dat ooit nog eens aardig om te lezen. Het dagboekschriftje van de familiereünie in Thailand 2014 links op de foto ligt samen met de reisbescheiden klaar om nog verwerkt te worden! Dat ga ik alsnog doen, net zoals een album maken van onze familiebijeenkomst in Nederland, drie jaar geleden! Maar aantekeningen van losse vakanties die alleen voor ons zelf aardige herinneringen oproepen, gaan na lezing echt weg. Waarom zou ik alles bewaren? In kratten laten verstoffen en het onze kinderen later weg laten gooien? Die kennen onze verhalen wel en hebben aan onze inboedel al werk genoeg. Over dertig jaar.

Een broccoli in bikini

Van mijn hoogbejaarde moeder kreeg ik voor mijn verjaardag dit kinderboek. Ik had er zelf om gevraagd, hoor. Ik hoop er met onze kleinkinderen uren in te kunnen verdwalen maar voorlopig boeit het me zelf al in hoge mate.

Op elke pagina staan afbeeldingen die met dezelfde letter uit het alfabet beginnen. Zeer gedetailleerd en met de nodige humor heeft Charlotte Dematons dat getekend. Door het hele prentenboek heen loopt een letterdief attributen weg te kapen. Alleen al hém volgen is leuk om te doen. Een boek om langdurig in te kijken en waar volgens mij iedereen van jong tot oud plezier aan zal beleven. Als je op www.alfabetboek.nl gaat kijken, kun je bovendien de woorden vinden en downloaden die die bij alle 26 letters zijn getekend. Mogen jullie raden welke twee letters er op bijgevoegde foto’s zijn afgebeeld.

Bibliotheek in 1960

Toen in 1960 een zekere G.S. de opleiding volgde tot speciale bibliothecaris, liep hij stage bij de Bibliotheek der Technische Hogeschool Delft. Daarover schreef hij een uitgebreid stagerapport en via vrienden kregen wij vandaag dit rapport. Ach, als erfgenamen kun je ook niet alles bewaren. Maar voor ons, wonend in het oude gebouw van de Hogeschool en uitkijkend op de toren van de bibliotheek, is het bijzonder om wat meer over de historie te lezen.

Er werkten destijds honderdtien mensen, die in een woud van dossiermappen, kaartenbakken, typemachines, ponskaarten en moderne microfiches zorgden voor een soepele uitleen. Zélfs voor Moeilijk Toegankelijke Wetenschappelijke Literatuur, waarvoor een speciale stichting in het leven was geroepen, werd een oplossing gezocht door samenwerking met bijvoorbeeld TNO. Wij zullen zuinig zijn op dit stageverslag en het eventueel overdragen aan de huidige bibliotheek of aan het bedrijf dat in de oude bibliotheek gevestigd is. De stagiair, die wij gekend hebben, heeft zijn diploma behaald. Hij zal nooit vermoed hebben dat wij zestig jaar na dato zijn verslag met belangstelling hebben gelezen.

Pret middag

Op haar laatste echte vakantiedag kwam onze oudste kleindochter Eva een middag langs. We winkelden samen wat. Ze zag een leuke bol wol ergens liggen en of ik daar niet een mooie sjaal voor haar van kon maken. Dat kan ik wel en ga dat ook doen. En of ik haar ook even kon leren haken. We deden een dappere poging samen. Spontane verhalen over vriendinnen, haar beroepswensen (iets met dieren) en haar leven in het algemeen, er werd wat af gebabbeld. Na de thee met stroopwafel ging ze even chillen. Ze hielp met koken, at met smaak en gaat de roerbak courgette binnenkort nog eens namaken thuis. De pogingen om mij een dansje te leren eindigden in stram gedoe van mijn kant en besmuikt lachen van haar. Toen we haar thuisbrachten maakte ze snel nog even een stel oorbellen voor me.

Weggevertje

Huh…alweer dat paarse bankje en alweer hortensia’s? Ja. Want een paar dagen nadat ik de blauwe hortensia’s had laten zien, lagen er twee kleine boeketten met het bijschrift dat de hortensia’s van het bankje mochten worden meegenomen. Ik nam een boeketje mee en een dag later heb ik er een bedankbriefje neergelegd.

Dat brengt mij op het volgende idee. In de vier kleine doosjes, door blogvriendinnen gemaakt en door mij zorgvuldig bewaard, ga ik wat verpakte snoepjes stoppen. Die doosjes leg of zet ik ergens in de buurt neer met een briefje erbij dat ze mogen worden meegenomen. Zomaar om iemand een prettige dag te wensen. Ik heb gemerkt hoe leuk het is als er onverwacht een geschenkje op je pad komt. Alleen nog even wachten op wat gunstiger weersomstandigheden.