Geloof in symboliek

Het was me dit seizoen nog niet gelukt om een klavertje vier te vinden in het gras van Caldese. Toen mijn zwager Hans uit Colombia dat hoorde, bood hij aan er een paar voor me mee te nemen, hun tuin staat er vol mee. Ik aanvaardde zijn aanbod gretig. Momenteel zijn hij en zijn vrouw voor een bruiloft en afstudeerceremonie in Nederland maar ik ontmoette hen nog niet. Een half uur vóór we langs gingen bij een vriendin die heel veel geluk nodig heeft, kreeg ik de Colombiaanse klavertjes. Hans was op weg naar het afstudeerfeest en we zagen elkaar vijf minuten. Dat maken we in augustus wel goed. Maar die vriendin heeft haar klavertje vier, ze was er blij mee.

Advertenties

Over antiek gesproken

Onder de met élan gevoerde leiding van Henk Franke distancieerden de jeugdige zangeresjes en zangertjes zich rap van het antieke ‘In Berg En Dal’-recept. Want het repertoire van de Leidse Sleuteltjes bestaat voor een overgroot deel uit liedjes van Annie Schmidt! Deze tekst staat op de achterkant van de EP. Ik kreeg het plaatje van een zusje die wegens een verhuizing grammofoonplaten wegdoet. Het lied ‘de mooiste bloemen’ zong ik onlangs toen we het over irissen hadden. ‘Dikkertje Dap’ breng ik regelmatig ten gehore voor de kleinkinderen en uit ‘de tante en oom uit Laren’  kan ik ook nog citeren. Het plaatje gaat mee naar Italië waar we het af kunnen spelen. Ik ben benieuwd het te beluisteren. Vooral ‘de Poedelman’ waarvan ik me niets herinner behalve dat ik het stom vond.

Ballonvaardster

Uit de minibieb in de centrale hal van ons gebouw, haalde ik dit boek. Op de achterkant las ik: Want wat wil je nou liever: dag en nacht online zijn of elke dag lekker ontspannen leven? Dat spreekt me wel aan en dus begon ik te lezen. Het is humorvol geschreven door Gerhard Hormann. Hij vergelijkt zijn leven met dat van een ballonvaarder die elke keer een zandzak over boord gooit en steeds hoger en vrijer boven de aarde zweeft. Door je leven te vereenvoudigen en minder te consumeren ervaar je minder stress. Ieder dit dit boek leest zal er voor zich zelf zinnige dingen uit halen. Ik heb nog wel wat zandzakken te lossen.

Ik zou je het liefste in een doosje willen doen

Bij het opruimen van kasten heeft mijn moeder afgelopen winter dit piepkleine schuifdoosje opgeduikeld. Weggooien vond ze zonde maar een bestemming was er ook niet zo snel. De deksel is van ingelegd hout, een beetje primitieverig. De achterkant laat een vrolijk hondje zien.

Ik bracht mijn ouders afgelopen week rode pioenrozen waar die leuke moeder zó enthousiast over was, dat ze me er zelfs over belde om dat te vertellen. Na een week vielen de blaadjes en de stampertjes lagen op de salontafel.  En kijk, die stampertjes  zijn in het doosje geschoven. Ze mogen mee naar Italië. Ga proberen ze te vermeerderen door ze in vochtige aarde de stoppen. Of is dat een heel gek idee?

Dit wil ik niet

Precies op de dag dat ik, op mijn yogales na, geen andere mensen zie, krijg ik de opdracht een portretfoto te maken. Mag ook een zelfportret zijn. Vreselijk. Ik wil helemaal niet op de foto. Maar het leuke van de foto7daagse is natuurlijk het feit dat je creativiteit aanboort. Dus aan de gang met zelfontspanner. En bij een spiegel. Van het resultaat werd ik niet vrolijk. Er belde een pakjesbezorger aan maar toen had ik mijn camera niet in de buurt. Terwijl die man nou juist een leuke kop had. Nee, deze opdracht is niet echt aan mij besteed vandaag.

Troostroos

 

Er zijn nogal wat mensen in onze vriendenkring die moeilijke tijden doormaken en gezondheidsproblemen hebben. Daar plaats ik vandaag een bloemetje voor. Zij en hun familieleden zullen al hun kracht aan moeten spreken om deze periode door te komen. Meeleven, luisteren en steunen waar mogelijk is het enige wat we kunnen doen. Dat voelt behoorlijk machteloos. Ik heb gewoon even geen zin in een bla bla blog.

Tienerjaren

Het is dat ik niet zo’n riante zolderkamer had, anders had het zo maar een jeugdfoto van me kunnen zijn. Helemaal idolaat was ik van de Beatles en mijn kamertje, dat ik deelde met een zusje, hing dan ook vol met posters. De foto komt uit dit boek.

Ik was tussen de tien en twintig in de jaren zestig. Die begonnen voor mij dus ongeveer zo. Zelfs de rolschaatsen deelde ik met mijn zus.

 

En eindigen twistend. Wat kon ik dat goed. Op verzoek van mijn opa en oma gaf ik een korte demonstratie. Zij wilden die moderniteit wel eens met eigen ogen zien.  Raar vonden ze het wel maar gunden ons die lol. Dat was tamelijk vooruitstrevend van ze.