Griezelen

Is jullie ook die roze zon opgevallen en dat ietwat gelige licht? Komt door de orkaan bij Ierland en de bosbranden in Portugal, hoorde ik. Ongelooflijk dat die rampen zelfs hier zulke gevolgen hebben. Enfin, we haalden vanmorgen boodschappen in huis en vanmiddag waren er ook nog drie leuke meisjes thuis, te weten dochter en kleindochters. Voor de tweede maal deden we een rondje Delft. Dat is geen straf, zeker als de wandeling nog even langs het Pinkeltje Hotel voert.

Het begint met kijken op gepaste afstand maar eigenlijk willen ze het liefst in het hotel kruipen.

Thuis werd er van een gevonden tak en een conifeer nog snel een heksenbezem in elkaar geflanst.

Heksen, kabouters en een rare zon. Het zou zomaar kunnen passen bij het thema van de  kinderboekenweek. Het echte griezelen gebeurt helaas in Ierland en Portugal en dat zijn serieuze zaken waarmee ik hier zeker de spot niet wil drijven.

 

Advertenties

Van streep naar bloem

Hoe onze hal er voor de metamorfose uitzag is hier te zien. Die strepen was ik echt zat, bovendien was het behang,  dat er 15 jaar op heeft gezeten, echt aan vervanging toe. Ik stelde de wijnboer opnieuw een  heftig behangetje voor en hij was even enthousiast als ik. Eigenwijs als ik ben, begon ik zelf aan de klus maar moest, vanwege rugproblemen, uiteindelijk een vakman inschakelen die met meer gemak een trap op en af klimt. De spiegelkast waarin we onze kapstok hebben, verfde ik wel zelf van mahonie naar wit. De wijnboer hing gisteren de laatste schilderijtjes op. De verlichting is nog niet helemaal je-dát maar ik vind het wel even prima zo. Al weet ik nu al dat de bloem de 15 jaar niet gaat redden.

Gebroken glas

In een fotolijstje dat ik aan het ontmantelen was, kwam ik een verborgen onderliggende foto tegen. Het is een familieportret van ongeveer 38 jaar geleden. De ouders, broer en zus van de wijnboer met hun partners en kinderen en wijzelf met ons jonge gezin waren naar de fotostudio van Max Koot gegaan. Het was de laatste keer dat we in deze samenstelling bij elkaar waren. Niet heel lang erna werd mijn schoonmoeder ziek en overleed. De zus woont met onze zwager in Australië en kreeg twee jaar later nog een dochter. De broer trouwde met een andere vrouw die inmiddels ook al meer dan 25 jaar in de familie is. Onze zoon zit bij zijn opa op schoot, onze dochter bij haar vader. Ik zelf sta daar weer achter. Er vielen mensen weg, er kwamen er weer heel veel bij want de jonge kinderen hebben nu zelf nakomelingen. Voor ons is het een foto om heel lang en uitvoerig te bekijken. Gevonden achter gebroken glas.

Tulpen

Twee bosjes voor vijf euro. Ik kon ze niet weerstaan. Maar waarom zitten daar in hemelsnaam acht elastiekjes bij? Eén om tien stelen bij elkaar te houden en desnoods één extra om de bloemenvoeding aan de bos vast te maken, dat lijkt me meer dan genoeg. Nou ja, erg interessant is de kwestie niet maar omdat je op tal van artikelen overbodig verpakkingsmateriaal ziet, werp ik de vraag maar eens op. Vinden jullie dit ook storend? Overigens wordt ik van een flinke bos tulpen wel vrolijk en van ons opgeknapte halletje idem. Daar spelen bloemen de hoofdrol maar het project is nog niet helemaal af. Ik kom er op terug.

Bij de kapper

Onze logee werd vanmorgen opgehaald door haar moeder en zus. Even daarvoor was onze andere kleindochter hier gebracht door haar vader en vond er een soort kinderoverdracht plaats. Het volgende logeerfeest is namelijk dat de drie kleindochters vannacht bij elkaar slapen. De voorjaarsvakantie wordt aldus benut voor leuke afspraken die ook nog eens aansluiten bij de agenda van werkende ouders. Voorwaar een knap staaltje logistiek. Terwijl mijn dochter en ik aan de koffie zitten, spelen Eva en Isabel kappertje. Ze hebben soms niet meer nodig dan hun handen en een stoel om in hun fantasiewereld te stappen. Zo zie ik kinderen graag.

Blauw na grauw

En dan, aan het eind van de middag zie ik een kleine streep blauwe lucht. Na een regendag weet ik: dit wordt hem, mijn dagfoto. De zoektocht naar kleur in huis levert niets meer op en ik ben er klaar mee. Als blogexperiment pakte ik in februari alleen onderwerpen in huis. Niet wetende dat ik mezelf een dwangbuis aan had gemeten waaruit ik nu, op de één na laatste dag van de maand, mezelf weer laat ontsnappen. Grachten, polders, stadsgezichten, het maakt niet uit. We gooien de ramen open en de camerablik gaat naar buiten. En ik ook.

Kleurentherapie

‘Deze maand kan nogal eens saai, druilerig en grijs zijn.’ Nu horen jullie het ook eens van een ander want deze zin trof ik aan in het blad Boodschappen van Plus. Dit soort tijdschriften kan ik nooit laten liggen, altijd op zoek naar smakelijke recepten als ik ben. Dit nummer heeft als ondertitel 100% kleur en dat is exact wat ik nodig heb op saaie, druilerige en grijze dagen. ‘Rode kool verandert tijdens het koken snel van kleur. Je kunt dit verminderen door iets zuurs als azijn of blokjes appel toe te voegen’ lees ik. Dat dáárom nou juist appel aan de rode kool wordt toegevoegd, wist ik niet. Terwijl ik van mijn moeder heb geleerd rode kledingstukken eerst in een badje met azijnwater te weken, dan geeft het rood minder af bij de eerstvolgende wasbeurt. Praktische weetjes, ze kleuren mijn dag.