Zo vliegen 24 uur snel voorbij

Alsof we op een Frans binnenpleintje te gast waren gisteravond. We zaten bij vrienden in de tuin en kregen heerlijk Italiaans getinte maaltijd voorgeschoteld in een gastvrije ambiance die zich niet laat vangen op de foto. Enfin, jullie kennen dat wel: bijpraten, lachen, herinneringen ophalen, boekentips uitwisselen, naar elkaars kinderen vragen en nog zo meer.

Eenmaal thuis keken we nog naar een aflevering van Anne with an E , een Netflix serie waar we inmiddels helemaal door gegrepen zijn. Voor wie nog op zoek is naar een lief, romantisch verhaal in het Canada van eind negentiende eeuw, een aanrader.

Vandaag ging ik aan de slag met een zus die voor een bepaald project foto’s van haar zelf nodig had en dat graag deed in het decor van ons trappenhuis. We hebben reuze lol gehad en uiteindelijk deed ze ook een shoot met mij in de hoofdrol. Daar kan ik altijd minder om lachen maar vooruit, ik laat er hier een zien.

Onze eigen galerie

Dit soort weer noem ik ook wel museumweer. Nog even en we mogen en kunnen weer. Ik heb al een lijstje van tentoonstellingen die ik graag wil zien al kan ik dat nu even niet terug vinden. Ha, ha, dat krijg je er van als je van lijstjes aan elkaar hangt. Een stad bezoeken, op een terras kunnen lunchen en dan ook een museumpje pakken, ik verlang er inmiddels hevig naar. Gelukkig hangen er in de centrale hal nog twee kunstwerken waar ik dagelijks een blik op kan slaan en die ik hier nog niet heb laten zien. Vooral het Rococo trio spreekt me wel aan.

Einde van een schrijverschap

Jarenlang was Maarten Biesheuvel een van mijn favoriete schrijvers. Hij werkte ooit mee aan radioprogramma’s van de VPRO en daardoor is ook zijn spreekstem mij bekend. Ik hóór hem praten als ik lees. Hij overleed iets minder dan een jaar geleden nadat eerder zij vrouw Eva hem was voorgegaan. Zij was zijn steun en toeverlaat want Maarten leed aan ernstige depressies en is menigmaal opgenomen geweest in wat hij zelf het krankzinnigengesticht noemde. ‘Mijn leven is een gang door een lange zwarte tunnel. Maar om het jaar is er een nis met een lampje dat je aan kan knippen’ schrijft hij in een van zijn laatste verhalen die na zijn dood zijn verzameld en uitgegeven. Niet een boek om in één ruk uit te lezen, wel ontroerend, vaak absurd en heel aandoenlijk.

Sinds kort is er een VPRO TV-programma over boeken, genaamd Brommer op Zee. Die titel is één van de succesvolste verhalen van Maarten. Ik heb het programma helaas nog niet gezien. Er bestaat bovendien een podcast waarin hij zelf voorleest uit eigen werk. Daar heb ik nog niet naar geluisterd. Het lukt me kennelijk niet er tijd voor vrij te maken. Maar zijn laatst gepubliceerde boek heb ik met een zucht dicht geslagen. Wat een leven, wat een gekte en wat een bijzondere schrijver.

Blommig

Twee foto’s die ik de afgelopen week zomaar ergens onderweg maakte. Ik heb heel vaak de neiging om in bloemen te kruipen. Van een bak met viooltjes wordt een mens al snel vrolijk en een bank waar het Fluitenkruid op is gaan zitten is zondermeer lollig.

En toen kreeg ik afgelopen weekend van een zusje een bos lathyrus, gemengd met een donkerrode bloem waarvan ik de naam niet weet. Zij ook niet, trouwens. Die moeten vereeuwigd worden. Wat een tere schoonheden!

Rond

Leven in het hier en nu. En geen zorgen voor morgen. Dat is toch een beetje ons aller uitgangspunt, nietwaar? Maar soms zou je toch graag over een glazen bol beschikken. Om te zien wanneer we weer vrijelijk van het openbaar vervoer gebruik kunnen maken. Of wanneer we weer met de hele familie aan een lange tafel kunnen zitten. Met veertig personen de Pinksterpicknick organiseren. Onbekommerd een restaurantje inschuiven. Voorlopig heb ik mijn glazen bol ingezet om de laatste opdracht uit de foto 7 daagse af te ronden. Een toekomstbeeld borrelt er niet uit voort. Misschien is dat maar beter ook.

Cijfers en letters

Voor de foto-opdracht wil ik altijd een verse foto maken. Maar waar haal ik zo snel cijfers vandaan? Nou komt het sporadisch voor dat ik tussen de bedrijven door een sudoku oplos maar gistermiddag deed ik dat tussen twee draaiende wassen door. Vanmorgen dook ik nog even de kranten in van de laatste dagen. Letters verslind ik vaker en meer dan cijfers. Een krant ongelezen wegdoen kan écht niet. Alarmerende berichten over het wijnjaar 2021 voor wat betreft de Franse wijnen, las ik. De berichten die we krijgen uit Italië zijn wat onze wijngaard aangaat iets gunstiger. Het wordt de hoogste tijd dat we het zelf gaan constateren.

Geruststellende foto van mijn zusje vanmorgen ontvangen. Dit krijgt de natuur in één dag voor elkaar!

Nat terras

Dan mógen eindelijk de terrassen open en giet het al twee dagen! Onder de bomen en de afdekzeilen zaten wel wat mensen op het terras van Du Midi maar dat vonden dochter en ik toch wel wat armoedig. Dus haalden we drie broodjes op, dekte de wijnboer in de tussentijd gezellig de tafel en zaten we even later binnen in ons eigen verwarmde huis te genieten van deze luxe lunch.

Er staat een nieuwe beeldschone pipowagen als uitgiftepunt van ons favoriete restaurant in de Delftse Hout. Nu, rond vier uur in de middag, klaart het op. Tot zes uur is het terras open. Ik ben er zeker van dat er nog bezoekers neerstrijken voor een vrijdagmiddagborrel. Ik schuif thuis mijn stoel een zonnig hoekje in, pak mijn boek en ga aan de thee. Dit komt toch aardig in de buurt van een perfecte dag.

Voortborduren

Mijn moeder schreef haar voor en achternamen, mijn vader zette gewoon zijn handtekening met potlood op ons tafelkleed. Zij deden dat op mijn verzoek. Later borduurde ik hun namen in en na het wassen zag je niets meer van de potloodresten. Zo deed ik dat jarenlang met mensen die bij ons aan tafel zaten. Twee Australische nichtjes, waarvan de jongste nog maar net kon schrijven. Hun ouders staan in hetzelfde hoekje. Echtparen die uit elkaar gingen, mensen die inmiddels overleden zijn, mensen met wie we geen contact meer hebben en mensen met wie we nog steeds bevriend zijn; allemaal zaten ze bij ons aan tafel.

Toen ik het kleed kort geleden in handen had, zag ik dat onze zoon en zijn gezin nooit geborduurd waren, slechts wat vage potloodstrepen waren zichtbaar. Daar ben ik werk van gaan maken, ik kocht borduurzijde en ging aan de slag. Het wordt tijd dat onze dochter en haar gezin hier weer eens komen eten, zij staan er niet eens op! Ik ga deze gewoonte maar weer eens nieuw leven in blazen. Dit tafelkleed biedt nog genoeg ruimte en ik hou er van mensen uit te nodigen voor het eten. Het wordt een kleed vol herinneringen én met de onvermijdelijke vlekken die er niet meer uitgaan. Dat laatste is niet zo belangrijk, daar kan altijd het zoutvaatje neer gezet worden.

Onverwacht genoegen

Het komt soms voor dat een onbekende een paar maal reageert op mijn blog. Dat is enorm plezierig, lezers zijn altijd welkom, reageerders ook. Als iemand dan zelf ook blogger is, ga ik meestal even kijken. In het geval van Harme van Kamp werd ik zelfs volger van zijn blog met mooie overpeinzingen, dagboekfragmenten, gedichten en foto’s. Kort geleden stond in zijn blog (klik) een passage uit een door hem geschreven boek. Dat vond ik zo mooi en treffend geschreven, dat ik zijn boek besteld heb. Onzichtbare grens gaat over de gecompliceerde vriendschap tussen twee mannen en het boek is net zo pakkend geschreven als de passage die ik las. Inmiddels is hij aan een tweede roman bezig, waar ik nu al benieuwd naar ben. Ik vind zijn schrijverschap een verrassende ontdekking en ik kan ook zijn blog van harte aanbevelen.

Dit mag je niet missen

Van vrienden kregen we dit kleine boekje, dat nadrukkelijk ook bedoeld is om door te geven aan elkaar. Op de achterflap staat: ‘Als er nu één verhaal verteld moet worden, dan is dat het verhaal van Johan van Veen. Ingenieur. Vader van het Deltaplan. Een van de grootste Nederlanders aller tijden. Maar vrijwel niemand die hem kent. Het verhaal van Johan is het verhaal van Nederland. Een verhaal dat sinds de Watersnoodramp van 1953 in de vergetelheid is geraakt, maar door de stijgende zeespiegel relevanter is dan ooit. En dat laat zien: we kunnen de strijd tegen het water opnieuw winnen.’

In deze ‘brief’ wordt de stijgende zeespiegel goed uitgelegd en vooral de noodzaakt tot actie. Ik raad iedereen aan het te lezen. Dat kan zelfs gratis hier. Het is toch rot weer, in minder dan een kwartier lees je het uit dus wat weerhoud je?