Ballonvaardster

Uit de minibieb in de centrale hal van ons gebouw, haalde ik dit boek. Op de achterkant las ik: Want wat wil je nou liever: dag en nacht online zijn of elke dag lekker ontspannen leven? Dat spreekt me wel aan en dus begon ik te lezen. Het is humorvol geschreven door Gerhard Hormann. Hij vergelijkt zijn leven met dat van een ballonvaarder die elke keer een zandzak over boord gooit en steeds hoger en vrijer boven de aarde zweeft. Door je leven te vereenvoudigen en minder te consumeren ervaar je minder stress. Ieder dit dit boek leest zal er voor zich zelf zinnige dingen uit halen. Ik heb nog wel wat zandzakken te lossen.

Advertenties

Ik zou je het liefste in een doosje willen doen

Bij het opruimen van kasten heeft mijn moeder afgelopen winter dit piepkleine schuifdoosje opgeduikeld. Weggooien vond ze zonde maar een bestemming was er ook niet zo snel. De deksel is van ingelegd hout, een beetje primitieverig. De achterkant laat een vrolijk hondje zien.

Ik bracht mijn ouders afgelopen week rode pioenrozen waar die leuke moeder zó enthousiast over was, dat ze me er zelfs over belde om dat te vertellen. Na een week vielen de blaadjes en de stampertjes lagen op de salontafel.  En kijk, die stampertjes  zijn in het doosje geschoven. Ze mogen mee naar Italië. Ga proberen ze te vermeerderen door ze in vochtige aarde de stoppen. Of is dat een heel gek idee?

Dit wil ik niet

Precies op de dag dat ik, op mijn yogales na, geen andere mensen zie, krijg ik de opdracht een portretfoto te maken. Mag ook een zelfportret zijn. Vreselijk. Ik wil helemaal niet op de foto. Maar het leuke van de foto7daagse is natuurlijk het feit dat je creativiteit aanboort. Dus aan de gang met zelfontspanner. En bij een spiegel. Van het resultaat werd ik niet vrolijk. Er belde een pakjesbezorger aan maar toen had ik mijn camera niet in de buurt. Terwijl die man nou juist een leuke kop had. Nee, deze opdracht is niet echt aan mij besteed vandaag.

Troostroos

 

Er zijn nogal wat mensen in onze vriendenkring die moeilijke tijden doormaken en gezondheidsproblemen hebben. Daar plaats ik vandaag een bloemetje voor. Zij en hun familieleden zullen al hun kracht aan moeten spreken om deze periode door te komen. Meeleven, luisteren en steunen waar mogelijk is het enige wat we kunnen doen. Dat voelt behoorlijk machteloos. Ik heb gewoon even geen zin in een bla bla blog.

Tienerjaren

Het is dat ik niet zo’n riante zolderkamer had, anders had het zo maar een jeugdfoto van me kunnen zijn. Helemaal idolaat was ik van de Beatles en mijn kamertje, dat ik deelde met een zusje, hing dan ook vol met posters. De foto komt uit dit boek.

Ik was tussen de tien en twintig in de jaren zestig. Die begonnen voor mij dus ongeveer zo. Zelfs de rolschaatsen deelde ik met mijn zus.

 

En eindigen twistend. Wat kon ik dat goed. Op verzoek van mijn opa en oma gaf ik een korte demonstratie. Zij wilden die moderniteit wel eens met eigen ogen zien.  Raar vonden ze het wel maar gunden ons die lol. Dat was tamelijk vooruitstrevend van ze.

Volkomen nutteloos

Op maandag 11 januari 1965 knipte ik mezelf een pony en bewaarde de lok. Die vouwde ik in een vloeipapiertje waarin eerder een Japanse pop had gezeten. De vader van mijn toenmalige vriendinnetje was voor zijn werk naar de Olympische spelen in Japan geweest en had ook voor mij een presentje meegenomen. Die pop heeft onze laatste verhuizing niet overleefd, de lok en het papier dus wel. En met dit plukje haar uit de tijd dat mijn haar nog niet grijs was, kwam een stroom van heerlijke herinneringen los. Dus pakte ik het opnieuw zorgvuldig in en borg het op. Ik hoop het over een jaar of twintig nog eens tegen te komen. Heeft het toch zijn nut.

Babbeltjesdag

‘Geniet van het mooie weer’, zei de opticien nadat hij mijn bril bijstelde. ‘Wat zit u daar lekker’ zei ik op mijn beurt tegen een mevrouw die in haar deuropening van de zon en haar koffie genoot. ‘Bedankt voor het luisteren’, zei de winkelierster van een souvenirwinkel die weg was gepest in Noordwijk en in Delft opnieuw was begonnen. Het was een lang en vooral verbijsterend verhaal. Als ik nog eens wat presentjes ga kopen voor onze Italiaanse buren en kennissen, dan ga ik weer naar haar toe. Ze verdient het.

‘Wat een goed idee’, zei ik hardop toen ik overburen op hun balkons zag zitten. En goede ideeën verdienen navolging.