Uilen (vervolg)

Dit is de eerste en oudste uit onze uilencollectie. Nummer 80 uit een serie van 300, handtekening helaas onleesbaar. Dit werkje hing in het kantoor van de wijnboers vorige leven en hangt nu op de overloop in Caldese.

Een echte Trees Wempe. We zagen hem staan op een expositie van mijn zus. Deze uil is gemaakt uit sloophout en we vinden hem nog steeds geweldig. Hij siert een sitetable in Delft.

Kunstwerk van Jan Mankes op keramische tegel. Compensatiecadeautje. Er zou een kunstenares bij ons thuis komen om een uiltje op het behang te schilderen. Helaas overleed zij voor ze de opdracht kon uitvoeren. Deze uil heeft ook onderdak in Delft gevonden.

Gekregen van de jeugdvriend van de wijnboer toen we in 2018 een gezamenlijke vakantie vierden in het zuiden van Italië. Handgemaakt aardewerk. Staat in onze blauwe Italiaanse badkamer.

Zo heeft elke uil voor ons zijn eigen verhaal. ‘Een echt wonderbaarlijk dier in vorm, tinten en karakter’, zei Jan Mankus over de uil. Ik ben benieuwd of er onder de lezers ook mensen zijn met dit soort kleinschalige verzamelingen en verhalen. Ik hoor ze graag.

Series kijken

Illustratie Paul van der Steen voor NRC

Wij zijn de enige Nederlanders zonder Netflix. Denk ik. Eerlijk gezegd hebben we er ook geen behoefte aan. Er zijn vast heel veel goede series maar van regelmatig kijken komt bij ons weinig terecht. Zo proberen wij momenteel De Geniale Vriendin te volgen. Gewoon op NPO. Dat hoeft niet op het moment van uitzending, kan ook achteraf . En dat moeten we dan plennen. We lazen beiden de hele serie boeken die Elena Ferrante schreef over deze twee Napolitaanse vriendinnen. De verfilming is schitterend maar we lopen al twee afleveringen achter. Ik roep altijd: wat je niet ziet, mis je niet. Maar ik moet mezelf een beetje tegenspreken want als je eenmaal een mooie serie volgt, wil je die tot het eind uitzien. Vandaar dat we geen Netflix willen hebben. Logisch toch?

Levende etalages

Wat ze precies voor moeten stellen, wisten deze heren zelf ook niet maar de opening van het toeristenseizoen vraagt om wat extra sfeer in de stad. En dát was er.

Overal liepen verklede figuren, al dan niet historisch getint. Het zorgde voor een vrolijk gedoe en leuke praatjes .

Dit meisje denkt wel pijnlijke voeten te krijgen en weet nog niet welke schoenen ze vanavond aan zal doen als ze gaat dansen.

Met een speelgoedvarken in hun hand maakten deze dames reclame voor een worstenwinkel.

Deze troubadour zong de lofzang over Delft. En dit heerlijke stel werd vooral door toeristen op de foto gezet.

Maar de mooiste voor mij was dit meisje. Wilt u een foto maken? Dan stop ik even die krentenbol weg, ze draaide haar hoofd wat bij en maakte me blij.

Kunstcommissie

Het is al een paar weken geleden dat ik de voltallige kunstcommissie aan het werk zag. Twee dames en een heer zorgen er telkens voor dat in de hal van ons gebouw een wisselende expositie is. De man links is een buurman die zojuist passeert en net als ik de complimenten overbrengt over de inspanning die de anderen zicht getroosten. ‘Het thema is vrouwen’, vertelde een van de dames en zij vervolgde: ‘J. klimt op de ladder om de schilderijen op te hangen, wij kijken of het recht hangt’. Dus dat hebben de dames van de kunstcommissie handig geregeld. En dit is wat er voorlopig weer hangt.

Ik vind het weer een aardige keuze. Vanwege de lichtinval op het spiegelende glas, heb ik een beetje schuin moeten fotograferen.

Een heel goed doel

Vorig jaar kreeg ik zomaar deze fleurige brillekoker met bijpassend schoonmaakdoekje. De gulle gever was mijn eigen man. Dit jaar lag er ineens een mapje met mooie kaarten in mijn stoel.

Angelique Weijers

Het mapje is, net als de brillekoker, uitgegeven door Amnesty International en dus begreep ik direct dat de wijnboer opnieuw voor deze verrassing had gezorgd. Hij heeft jarenlang gecollecteerd voor Amnesty en samen dragen wij deze organisatie een warm hart toe, in woord en daad.

Ik heb weer mooie kaarten om te versturen, Amnesty kreeg zo een donatie maar het allerbelangrijkste is toch dat de mensenrechten wereldwijd verdedigd worden.

Park, film, polder en boeken

Tussen ons huis en het filmhuis ligt een klein park, de Doelentuin. Gistermiddag liepen we er doorheen op weg om de film Green Book te bekijken. Een gruwelijk thema, over de bij wet geregelde achterstelling van de zwarte mensen in de USA begin zestiger jaren. Luchtig en humorvol verfilmd. Heel bijzonder en tot nadenken stemmend, gezien de acualiteit.

Uiteraard deden we vanmorgen weer de polderwandeling. Het was gewoon weg druk in de Delftse Hout. Niet alleen met recreanten, ook de vogels lieten van zich horen.

Vanmiddag bezochten we de boekwinkel. Onze aanschaf ligt op tafel. De wijnboer kocht de Bourgondiërs, ik zelf ging voor Peter Buwalda en het essay. Het boekenweekgeschenk kregen we in tweevoud mee. Wat een rijk weekend!

 

Weer wat geleerd

Mijn vriendin gaf haar kinderen voor hun achttiende verjaardag een boek met etiquetteregels. Ze vond het belangrijk dat mensen zich weten te gedragen en hoewel de opvoeding daarin zeker niet te kort schoot, was het boek van Amy Groskam ten Have bedoeld als extra ondersteuning.  

De vriendin overleed helaas en bij het opruimen van haar huis kwam dit spel te voorschijn. Het is heerlijk gedateerd en ik ben blij dat ik het redde van de gang naar de kringloop. Vooral omdat het zo typerend voor mijn vriendin was een dergelijk spel te hebben. Bovendien steek ik er nog wat van op. En dame mag op straat geen sigaret opsteken en bij een zakendiner zit naast de gastheer altijd de eregast.