Parijs

Grote kans dat Parijs ook de lievelingsstad van onze jongste kleindochters wordt. Drie dagen (twee nachtjes) waren ze er met hun ouders. En hoe kan je nou beter laten zien dat je in de lichtstad was door even te poseren voor de Eiffeltoren? De treinkaartjes voor de Thalys waren al in een vroeg stadium gekocht, waardoor de reis niet hevig duur was. Natuurlijk hebben ze in de stad ook gebruik gemaakt van de Metro, maar als je in drie dagen 38 km loopt, dan is dat wel een bewijs dat het meeste te voet is afgelegd.

Het was een heerlijk avontuur en Isabel, die samen met haar moeder even langskwam vandaag, vertelde mij er enthousiast over aan de hand van foto’s. ‘Maar uiteindelijk ben ik toch niet echt een stadsmens’, vertrouwde ze me toe. ‘Ik voel me prettiger in de natuur’. Dat vond ik wel een wijze constatering van een elfjarige. Ben benieuwd of dat bij haar zo blijft. Zelf zweer ik bij de balans tussen stad en land maar tot die ontdekking kwam ik pas twintig jaar geleden.

Nét geen goud

Deze prachtige teksten kregen we gisteren mee van twee kleindochters met het dringende verzoek de envelop waarin dit verpakt zat, pas vanmorgen te openen. Een uurtje later werd dit mooie boeket bezorgd met als afzenders onze kinderen. Wat een lieve verrassingen op onze trouwdag. En omdat we het leven graag vieren hadden we op de Paardenmarkt bij restaurant Kruydt gereserveerd voor de lunch. Dat er een hart op de stoep getekend was, was louter toeval. Dat het nét iets te fris was voor een lunch op het terras was jammer maar ook niet meer dan dat. We haalden herinneringen op aan die dag zo lang geleden en blikken blijmoedig voorwaarts. Maar vooral genoten we van het moment, zo vlakbij ons huis in een voortreffelijk restaurant.

Huisgalerie

De door mij alom geprezen kunstcommissie heeft in ons gebouw weer vrolijk werk opgehangen. Het bovenste werk is van Hub Peters en heet Red Inside. Ik zie er een heuvel in met een lappendeken aan akkers en verspreid wat huizen die me aan Italië doen denken. Maar het is vast Kerkrade waar de schilder is geboren.

De zeefdruk van Marc Langer heet Savateur Aquatique en doet me ogenblikkelijk naar zonnige kusten verlangen. Deze Voorburgse kunstenaar heeft veel strandtaferelen gemaakt en gezien de titel van dit werk is dit de Franse kust. Maar ook hier zie ik mezelf in Fano of elders aan Adriatische stranden vertoeven. Mooi dat ik hier in Delft toch even weg kan zwijmelen met mijn hoofd in de Italiaanse wolken.

Zo vliegen 24 uur snel voorbij

Alsof we op een Frans binnenpleintje te gast waren gisteravond. We zaten bij vrienden in de tuin en kregen heerlijk Italiaans getinte maaltijd voorgeschoteld in een gastvrije ambiance die zich niet laat vangen op de foto. Enfin, jullie kennen dat wel: bijpraten, lachen, herinneringen ophalen, boekentips uitwisselen, naar elkaars kinderen vragen en nog zo meer.

Eenmaal thuis keken we nog naar een aflevering van Anne with an E , een Netflix serie waar we inmiddels helemaal door gegrepen zijn. Voor wie nog op zoek is naar een lief, romantisch verhaal in het Canada van eind negentiende eeuw, een aanrader.

Vandaag ging ik aan de slag met een zus die voor een bepaald project foto’s van haar zelf nodig had en dat graag deed in het decor van ons trappenhuis. We hebben reuze lol gehad en uiteindelijk deed ze ook een shoot met mij in de hoofdrol. Daar kan ik altijd minder om lachen maar vooruit, ik laat er hier een zien.

Onze eigen galerie

Dit soort weer noem ik ook wel museumweer. Nog even en we mogen en kunnen weer. Ik heb al een lijstje van tentoonstellingen die ik graag wil zien al kan ik dat nu even niet terug vinden. Ha, ha, dat krijg je er van als je van lijstjes aan elkaar hangt. Een stad bezoeken, op een terras kunnen lunchen en dan ook een museumpje pakken, ik verlang er inmiddels hevig naar. Gelukkig hangen er in de centrale hal nog twee kunstwerken waar ik dagelijks een blik op kan slaan en die ik hier nog niet heb laten zien. Vooral het Rococo trio spreekt me wel aan.

Einde van een schrijverschap

Jarenlang was Maarten Biesheuvel een van mijn favoriete schrijvers. Hij werkte ooit mee aan radioprogramma’s van de VPRO en daardoor is ook zijn spreekstem mij bekend. Ik hóór hem praten als ik lees. Hij overleed iets minder dan een jaar geleden nadat eerder zij vrouw Eva hem was voorgegaan. Zij was zijn steun en toeverlaat want Maarten leed aan ernstige depressies en is menigmaal opgenomen geweest in wat hij zelf het krankzinnigengesticht noemde. ‘Mijn leven is een gang door een lange zwarte tunnel. Maar om het jaar is er een nis met een lampje dat je aan kan knippen’ schrijft hij in een van zijn laatste verhalen die na zijn dood zijn verzameld en uitgegeven. Niet een boek om in één ruk uit te lezen, wel ontroerend, vaak absurd en heel aandoenlijk.

Sinds kort is er een VPRO TV-programma over boeken, genaamd Brommer op Zee. Die titel is één van de succesvolste verhalen van Maarten. Ik heb het programma helaas nog niet gezien. Er bestaat bovendien een podcast waarin hij zelf voorleest uit eigen werk. Daar heb ik nog niet naar geluisterd. Het lukt me kennelijk niet er tijd voor vrij te maken. Maar zijn laatst gepubliceerde boek heb ik met een zucht dicht geslagen. Wat een leven, wat een gekte en wat een bijzondere schrijver.

Blommig

Twee foto’s die ik de afgelopen week zomaar ergens onderweg maakte. Ik heb heel vaak de neiging om in bloemen te kruipen. Van een bak met viooltjes wordt een mens al snel vrolijk en een bank waar het Fluitenkruid op is gaan zitten is zondermeer lollig.

En toen kreeg ik afgelopen weekend van een zusje een bos lathyrus, gemengd met een donkerrode bloem waarvan ik de naam niet weet. Zij ook niet, trouwens. Die moeten vereeuwigd worden. Wat een tere schoonheden!

Rond

Leven in het hier en nu. En geen zorgen voor morgen. Dat is toch een beetje ons aller uitgangspunt, nietwaar? Maar soms zou je toch graag over een glazen bol beschikken. Om te zien wanneer we weer vrijelijk van het openbaar vervoer gebruik kunnen maken. Of wanneer we weer met de hele familie aan een lange tafel kunnen zitten. Met veertig personen de Pinksterpicknick organiseren. Onbekommerd een restaurantje inschuiven. Voorlopig heb ik mijn glazen bol ingezet om de laatste opdracht uit de foto 7 daagse af te ronden. Een toekomstbeeld borrelt er niet uit voort. Misschien is dat maar beter ook.

Cijfers en letters

Voor de foto-opdracht wil ik altijd een verse foto maken. Maar waar haal ik zo snel cijfers vandaan? Nou komt het sporadisch voor dat ik tussen de bedrijven door een sudoku oplos maar gistermiddag deed ik dat tussen twee draaiende wassen door. Vanmorgen dook ik nog even de kranten in van de laatste dagen. Letters verslind ik vaker en meer dan cijfers. Een krant ongelezen wegdoen kan écht niet. Alarmerende berichten over het wijnjaar 2021 voor wat betreft de Franse wijnen, las ik. De berichten die we krijgen uit Italië zijn wat onze wijngaard aangaat iets gunstiger. Het wordt de hoogste tijd dat we het zelf gaan constateren.

Geruststellende foto van mijn zusje vanmorgen ontvangen. Dit krijgt de natuur in één dag voor elkaar!

Nat terras

Dan mógen eindelijk de terrassen open en giet het al twee dagen! Onder de bomen en de afdekzeilen zaten wel wat mensen op het terras van Du Midi maar dat vonden dochter en ik toch wel wat armoedig. Dus haalden we drie broodjes op, dekte de wijnboer in de tussentijd gezellig de tafel en zaten we even later binnen in ons eigen verwarmde huis te genieten van deze luxe lunch.

Er staat een nieuwe beeldschone pipowagen als uitgiftepunt van ons favoriete restaurant in de Delftse Hout. Nu, rond vier uur in de middag, klaart het op. Tot zes uur is het terras open. Ik ben er zeker van dat er nog bezoekers neerstrijken voor een vrijdagmiddagborrel. Ik schuif thuis mijn stoel een zonnig hoekje in, pak mijn boek en ga aan de thee. Dit komt toch aardig in de buurt van een perfecte dag.