Botteldag

De rode wijn zat nog in houten vaten. Met de volgende oogst weer voor de deur moest er dus nodig gebotteld worden. Eén van de leukste klussen in het hele productieproces, wat mij betreft. Dus gingen we, na de nodige voorbereiding, aan de slag. Verzamelde flessen schoonmaken, etiketten printen, wijn in de fles en kurk er op. We doen dit altijd samen met vrienden. Druiven, apparatuur en kennis worden eerlijk gedeeld met elkaar.

Met dit als eindresultaat. En ja hoor, we brengen wat flessen mee naar NL om te  laten proeven. En kijk, zó eindigt onze samenwerkingsdag altijd. Dat zeg ik: een van de leukste dingen in het productieproces.

Advertenties

Tien bij tien

Ze is het onmiskenbaar maar dan een beetje bozig. Ik verzamel nepmeisjes. Vaak alleen als foto. Maar een vriend en kunstenaar Herman Mulder, maakte een tijd geleden dit meisje met de parel. Ze hing zelfs even in een museum. Bij toeval kwam ik haar tegen, kocht haar via een galerie en onlangs haalden we haar op in Amsterdam.  Omdat ik absoluut niet wist wat ik op mijn verjaardag wilde hebben, overlegde ik met de wijnboer en werd dit mijn zelf geregelde verjaardagscadeautje. Ze is in Delft achtergebleven en vandaag volstaat deze foto. Maar ik kreeg natuurlijk wél een dikke felicitatiekus.

Trappen

We kennen de Koninklijke Porceleyne Fles van het Delfts Blauw. Maar ook de tegels van het trappenhuis in het fabrieksgebouw zijn er vervaardigd. En in de keramische kamers is nog meer bouwkeramiek te bewonderen. Kleinzoon Lucas vond het aardig daar een zoekplaatje te maken.

Persoonlijk vind ik de strakke tegels iets fraaier dan de al te hevig gedecoreerde maar dat is een kwestie van smaak.

In ons appartementencomplex, ooit de Bibliotheek van de TU Delft,  ziet het trappenhuis er van boven ook wel aardig Koninklijk uit. Hier nog wat details.

 

Het was leuk om de kleinkinderen te wijzen op de toepassing van het Delfts keramiek in ons eigen huis. Een omgeving die zij uiteraard als heel vanzelfsprekend ervaren maar die best bijzonder en historisch is.

Van over de hele wereld

Het lukt maar niet om met z’n drieen of beter nog met vieren, bij elkaar te komen. In ons vriendinnenclubje is nogal wat aan de hand op het gebied van gezondheid en andere narigheid. Maar denken aan elkaar doen we natuurlijk wel. En app-jes sturen en kaarten. Ik werd wel blij van deze kaart die in Cuba werd gekocht en werk laat zien van Martha Jiménes. 

Van Cisca uit Servië kreeg ik bericht over het huwelijk van zoon en schoondochter en de doop van kleindochter. Ze was bovendien zo vriendelijk er deze keer ook foto’s bij te sturen. Klik op haar button in de zwarte balk of in het menu op deze site, dan lees je met hoeveel inspanning en toewijding dit bruiloftsfeest gevierd wordt.

Strakke plannen

Jantje lacht, Jantje huilt-weer, noem ik dit soort dagen altijd. Het uitzicht wisselt per half uur. Niet dat ik de hele tijd op de bank zit om naar het uitzicht te kijken, verre van dat.  Daar hebben we een beeldige dame voor, die alles vanuit haar hoge positie in de gaten houdt. Vanmorgen waren we bij mijn ouders en vanavond zijn we bij de uit Caldese terugkerende kinderen in Zwijndrecht. De wijnboer haalt hen vanmiddag van het vliegveld en ik rommel in huis. Daar is het nou precies het juiste weer voor. Vervolgens rij ik naar Zwijndrecht om de wijnboer weer op te halen. Logistiek kloppend verhaal.

Pas op de plaats

Op sommige plaatsen ziet de natuur er herfstachtig uit. De bereklauwen zijn al ingedroogd en kunnen weer meegenomen worden door wie zo’n decortieve tak in huis wil. Ik hou van dit soort opraapsels maar niet van de herfst.

Nou ja, eind oktober een herfstwandeling maken door een ritselend bos is heerlijk maar ik wil de zomer graag volledg uitbuiten en heb dit jaar dus niets te klagen. En toch heb ik mijn dag niet. Afspraken wijzigden en ik loop mezelf enorm in de weg. Kennen jullie dat gevoel? Ik moet eens goed naar mezelf luisteren vandaag. Wie weet leer ik iets nieuws.

Geloof in symboliek

Het was me dit seizoen nog niet gelukt om een klavertje vier te vinden in het gras van Caldese. Toen mijn zwager Hans uit Colombia dat hoorde, bood hij aan er een paar voor me mee te nemen, hun tuin staat er vol mee. Ik aanvaardde zijn aanbod gretig. Momenteel zijn hij en zijn vrouw voor een bruiloft en afstudeerceremonie in Nederland maar ik ontmoette hen nog niet. Een half uur vóór we langs gingen bij een vriendin die heel veel geluk nodig heeft, kreeg ik de Colombiaanse klavertjes. Hans was op weg naar het afstudeerfeest en we zagen elkaar vijf minuten. Dat maken we in augustus wel goed. Maar die vriendin heeft haar klavertje vier, ze was er blij mee.