Overzicht en ruimte

Dat je in een lade heel veel kwijt kunt, weet iedereen wel. Maar als je er stapels in legt, wordt het al gauw een zooitje. Dus deed ik wat Marie Kondo propagandeert en rolde ik sjaals en tricot-achtige spullen op. En waarachtig wat een overzicht en ruimtewinst. Dat er voor sjaals ook andere methoden zijn, weet ik. Die kun je in doucheringen aan een hanger rijgen. Zo ongeveer als ik deze riemen ophang.

Maar het schuift naar één kant en werkt voor mij niet. En dan hier het laatste deel van de kast. Op planken kun je geen rollen leggen. Jammer Marie. Ik zal de stapels fatsoeneren en doe weer snel de deuren dicht. Genoeg over kastopruimen. Naar buiten!

 

Advertenties

Drie boeketten

Altijd fijn om een bos bloemen te krijgen. Wat de aantrekkingskracht precies is, valt moeilijk te omschrijven. De verwondering van wat de natuur ons biedt en dat je dat in huis kunt halen. Zoiets. Ook buiten word ik er naar toe gezogen. Maar deze dahlia’s  moeten vooral buiten blijven staan.

Voor bij de koffie na onze pranzo afgelopen week, haalde ik deze chocolaatjes in huis. En nu komt een bekentenis. Als zo’n doosje eenmaal open is, kan ik niet meer van de inhoud afblijven, het brandt in de kast en ze móeten op. Net zo vergankelijk als hun levende zusters. En nog lekker ook.

 

 

Watergerelateerde zaken

In dat mooie gebouw aan de Mijnbouwstraat in Delft trof ik gisteren deze fantastische kaart van t Hooge Heemraedschap van Delflant uit 1712! Daar heb ik langdurig naar staan kijken.

.

Dat de gebroeders Kruikius dit hele gebied hebben opgemeten en vastgelegd, daar valt toch je mond van open? Wat een werk en wat een precisie. De kaart is bovendien fraai gedecoreerd en rondom staan de wapens van de verschillende waterschappen afgebeeld.

Het rode gebied centraal in deze foto is Delft. Wat wonen we toch in een oer Hollandse omgeving waar de waterhuishouding al zo lang geleden nauwkeurig is vastgelegd en dat alles zonder google on earth.

Wondere wereld der techniek

 

We waren bepaald niet de enige opa en oma die zich in de herfstvakantie met  kleinkinderen vermaakten in het Science Centre Delft. Onze kleindochters van zes en acht zijn misschien nog een tikkie te klein voor alle technische hoogstandjes. De snelste zonneauto ter wereld, de Nuna 3 stond er. De meisjes liepen er tamelijk achteloos aan voorbij.

En eerlijk is eerlijk, mijn belangstelling gaat ook vooral uit naar de huiselijke toepassingen zoals de aerodynamische paraplu, de ontwikkeling van stoelen met en zonder verbindingsstukken en de klapschaats.

Ook de architectuur van het gebouw kan op mijn bewondering rekenen. De ontvangst was er allervriendelijkst, de studenten die workshops gaven, waren geduldig en informatief en voor échte techneuten is het een walhalla.

Alles vieren

Gistermiddag heb ik een pompoencheesetaart staan bakken. Het smaakte prima, onze gasten vonden hem heerlijk en ik ook. Hij vormde het slotstuk van de pranzo ter gelegenheid van het achtjarig bestaan van onze wandelclub, die meerdere keren per jaar in een eetclub verandert. We begonnen met drie gerechtjes waarin zalm het hoofdingrediënt vormde en vervolgden met ravioli met paddestoelen. Een etentje waar ik, als gastvrouw, alleen maar werkfoto’s van maakte. Deze schaal met groenten schoof ik zo de oven in. Onder het motto ‘je moet alles vieren’ haden we een genoegelijke maaltijd met elkaar. Zonder foto’s.

Annet Schaap

Soms heb ik maar weinig aanmoediging nodig. Zo las ik bij blogvriendin Bertie een recensie over Lampje, het bekroonde boek van de kinderboekenweek. Zó enthousiast als zij er over schreef wist ik: dit een een perfect boek voor onze leesgrage kleindochters. En dus toog ik zaterdag naar de boekhandel.

‘I

Is het een cadeautje?’ vroeg de man aan de kassa. ‘Uiteindelijk wel, maar eerst lees ik het zelf’, antwoordde ik. ‘Dat doe ik ook, ik ben halverwege’ en hij was al net zo enthousiast als Bertie. Het is nu maandag en het boek is uit. Het waren 324 bladzijden sprookjesachtig leesgenot en een cadeautje aan mezelf.

Winkelen in je eigen kast

Het punt dat ik gisteren met mijn blog wilde maken, is dat ik niet opruim om plaats te maken voor nieuwe spullen. Nee zeg, wat een overvloed kom ik tegen in onze kasten. En ik weet zeker dat veel mensen hetzelfde ervaren. Dus jengel ik nog een dag door over hergebruik. De kleren die wij kopen zijn redelijk tijdloos en van goede kwaliteit. Als iets versleten is, gaat het weg. Maar de rest? Die gooide ik op bed en zocht het uit.

Een vestachtig jasje gaat naar de stomerij, bij een ander zette ik de knopen wat steviger aan. Bodywarmer en vliesjack uit de tijd dat ik nog tenniste, gaan als werkkleren mee naar Caldese. De rest hing ik als in een winkelrek netjes terug. Alleen het platgoed zoals truien en rokjes, moet nog. Maar dat doe ik wel zonder jullie hulp. Ik ben al blij als ik navolging krijg.