Minder mooi (deel 2)

Eerlijk gezegd was ik van plan iets anders lelijks te laten zien vandaag. Maar na de komst gisteren van maar liefs twee werkbussen met snelle mannen voor de ADSL-verbinding, bood mijn eigen werkplek ook wel een minder mooi beeld. OK, we zijn weer on-line maar moet dat er nou zó uitzien? Gelukkig gaat mijn persoonlijke snelle-snoerenman hiermee nog aan de slag, komt goed. Na het vertrek van de heren zijn we al weer twee keer langdurig off-line geweest. Ik zal er verder niet meer over zeuren want daar heeft niemand iets aan. Als iedereen met een snelle draadloze verbinding zich maar wél even wil realiseren hoe handig en comfortabel dat is.

Snel drogend

Het is volop zomer en knetterwarm. Daar bedoel ik mee dat de warmte aangenaam droog is en dat het buiten goed toeven is. Tuinwerk doen we alleen daar waar schaduw is. En hang je het laatste wasstuk op, dan is het eerste al weer droog. Dit is overigens niet onze was, ben je gek. Die hou ik voor mezelf. Maar grote witte onderbroeken van een ander, die móeten gewoonweg op de foto.

Behelpen

Bij Bar Jolly verkopen ze heerlijke koffie en zalig ijs. Omdat er grats WiFi is, zitten we op zondagmiddag berichten te posten en mails binnen te halen. De boerderij op de foto is onlangs heropend en herbergt een restaurant en een museum met landbouwwerktuigen. We vinden het eerste interessanter dan het laatste. De indeling van dit blog is tamelijk vreemd maar het ontbreekt me op dit tablet het te fatsoeneren. Jullie zullen het ermee moeten doen vandaag.

(Indeling hersteld)

Gezellig

Vandaag reizen ze weer door hun derde en laatste vakantiebestemming. Neef Sjoerd en Thea horen bijna tot de vaste gasten van Caldese. En alle keren kunnen we over en weer constateren dat het zo gezellig is elkaar weer te ontmoeten. In ons dagelijks leven zien we elkaar nooit, zo gaat dat in grote families. Maar een paar jaar geleden bij de begrafenis van een oom kwamen we te spreken over de mogelijkheid tot logies in Caldese. Sindsdien komen ze regelmatig bij ons langs op de berg. Een hele plezierige manier om de familiecontacten aan te halen en in ere te houden.

Nep en noppes

Nog onder de indruk van het landschap dat we gisteren bezochten, keek ik vanmiddag tijdens de lunch om me heen en zag dit. En opnieuw dacht ik: wat een pracht land. Ik schrijf dit om te relativeren. We lopen namelijk wel te balen van de internetverbinding. Die doet het momenteel meer niet dan wel. Mooi land hoor, mooie heuvels maar een paar extra zenders zo hier en daar zou ons toch zeer aangenaam zijn. De kat is nep. Die jaagt spechten weg uit de luiken.

Met open mond

‘Wat een pracht land’, zeggen we tegen elkaar als we weer eens de toerist hebben uitgehangen. Vandaag waren we in het Nationale Park Monti Sibillini, een dikke twee uur rijden vanuit Gubbio naar het zuiden van Umbria.In het bergdorp Castelluccio lunchten we. De streek is vermaard om zijn linzen dus…

Keukentafelklusje

Ik stel me een ouderwetse winkel voor, waar kinderen met een cent in de hand, een of twee toffee’s kopen. Er staat een vermoeide vrouw achter de toonbank die het gedraal van het langdurig kiezen zat is. ‘Neem nou die twee maar en dan gaat de trommel weer dicht’ zegt ze zo vriendelijk mogelijk. Zelf heeft ze in de huiskamer achter het winkeltje, vijf kinderen die haar aandacht vragen. Ze hoort gehuil op de achtergrond dus ze moet nu even resoluut zijn en haar jonge klant de winkel weer uitwerken. Het blik is inmiddels flink gebutst, de afbeelding is vervaagd en het doet nu dienst als mijn naaidoos. Ik verzin het verleden en ondertussen herstel ik de zoom in een broek. Dan krijgt zo’n klusje aan de keukentafel toch een andere dimensie.

Minder mooi (deel 1)

Buurblogger Marthy schreef onlangs een lekker stukje over lelijk wit plastic tuinmeubilair. Met dat verhaal in mijn achterhoofd en deze meneer op de voorgrond, kreeg ik ineens inspiratie voor een wekelijkse rubriek. De man draagt een overhemd met lange mouwen, een spencer, donkere sokken en donkere schoenen. Bij zijn korte broek! Dat hoef ik toch niet verder uit te leggen, hè? Ik had mijn rubriek ook ‘Moet Niet Mogen’ kunnen noemen maar dat is me te aanmatigend. Ieder moet zich kleden hoe hij/zij wil. Maar er zijn een soort spelregels wat betreft combinaties. Korte broek betekent naar mijn idee ook een sportief shirt, sportieve schoenen, slippers of sandalen. En zeker geen hoog opgetrokken donkere sokken. Hoop, net als Marthy, dat ik niemand beledig?

Wie zorgt voor Maria?

Zomaar een oude stadsmuur in Gubbio. Behoorlijk wat plastic bloemen, twee lichtjes en wat versieringen bij een Mariabeeld. Ik veronderstel dat er een oude dame in de omgeving is, die de boel een beetje bij houdt. We komen dit soort situaties zo vaak tegen dat het ons nauwelijks meer opvalt. Jonge Italianen komen alleen nog maar tijdens Pasen en Kerstmis in de kerk, hoorden we vanmorgen van onze Italiaanse juf. Ik vraag me dan ook af, of we dit soort beelden over één of twee generaties nog steeds in het stadsbeeld zullen aantreffen.

Zondagmiddaglunch

Nieuw restaurantje. Maar eens uitproberenHet heet Werkplaats van de Smaken (Officina dei Sapori)Dat maken ze meer dan waarVóór ik er aan dacht een foto te maken, had ik al een hap genomenWe komen zeker nog eens terug.