Eenoog

Ze zijn nogal invloedrijk geweest, de Graaf van Montefeltro en zijn echtgenote Battista Sforza. Je komt hun portretten, geschilderd door Pierro della Francesca, hier in de buurt voortdurend tegen. De graaf verloor ooit in de strijd zijn rechter oog en is altijd en profiel afgebeeld. Zoals het Melkmeisje en het Meisje met de parel van Vermeer vaak al dan niet gestileerd worden ingezet in reclames, zo worden ook de graaf en zijn gemalin voortdurend gebruikt bij activiteiten die iets Middeleeuws moeten uitstralen. Ik had ze nog nooit in deze vorm voorbij zien komen. Leuk! Op deze manier kunnen ze wat mij betreft wel weer een tijdje mee.

Vóór de storm

De foto’s zijn van donderdag, toen ik langs de Nieuwe Kerk liep en ontluikende krokussen probeerde vast te leggen. Een klein blauw waasje op een helgroen grastapijtje.

Dit is een geliefd stopplekje voor een fijne grachtenfoto en links is nog nét het beeld te zien van Het Melkmeisje, naar het schilderij van Vermeer, gemaakt door Wim. T. Schippers.

De gele krokussen bij ons voor de deur zijn al wat verder in hun groei. Ach zo’n klein stadsrondje met een bezoekje aan de markt levert altijd wel wat op.

Geen idee wanneer we weer blauwe lucht zien. We hebben de storm zonder schade doorstaan maar kijken nu wel door gezandstraalde ruiten naar buiten.

Let op de hond en zijn baas

Nu het clubhuis van de roeivereniging niet bezocht mag worden, staan op zondagochtend ouders van jonge roeiers langs het kanaal te kijken en te babbelen. Of ze oog hebben voor de prachtige bloesem van de Japanse Kers kan ik niet beoordelen. Ik geniet er nu dagelijks van. Mij viel ook de houding van de hond op. Zou de baas het ook zien? Ik hoefde me geen zorgen te maken, er werd actie genomen. Op zonnige dagen zitten en liggen hier mensen in het gras, vooral zij zullen een poeploos veldje erg waarderen. Ik maakte ook nog maar een foto van de uitbottende zomerlinde vlak voor ons huis. Nog éven en ons zicht naar de Vermeerstraat is volledig verdwenen. Altijd wat te beleven hier.

Natuurdagboek

Kleindochter Isabel had me in een lief briefje geadviseerd om het raam open te gooien. En kijk, ruik en geniet, schreef ze erbij. Direct erna kwam ik deze tekening in de krant tegen bij een artikel van Gemma Venhuizen met de titel Natuur voor binnenblijvers. Zij raadde aan een natuurdagboekje bij te houden, je zintuigen goed te gebruiken en je natuurkennis te vergroten. Dus daar ben ik maar eens aan begonnen. Ik hou de stand van zaken bij de familie Meerkoet bij. Noteer hoe een perkje van minikeukenhof veranderde in een wilde bloementuin en meer van dat soort dingen.

Hier is goed te zien dat ik de ramen volgens voorschrift heb opengegooid. In de avondzon staat hier ‘onze’ boom weer helemaal groen te zijn en de inkijk naar de Vermeerstraat op natuurlijke wijze te blokkeren. En zo zag het er op 8 april nog uit. We kregen dus binnen een maand een compleet nieuw uitzicht, zonder ons te verplaatsen. Da’s toch een wonder?

Vakantievierders

Onze gemeenschappelijke deler is Italië. In de studio van Caldese verwelkomden hen menigmaal als vakantievierders en daar ook ontstond de vriendschap met deze leuke enthousiaste mensen. Maar vandaag lag het accent op Delft. Na de koffie maakten we een kleine wandeling door het Agnetapark. Een tamelijk onbekende wijk voor toeristen, ik blogde er al eerder over.

Terug in huis gingen we, volgens goed Italiaans gebruik aan de pranzo die geheel uit Nederlandse gerechten bestond. Hoofdgerecht was een hartige Vermeertaart van rode biet, zoete aardappel en pastinaak. Een pallet zoals de schilder het zag .

En ik kan ook nog eens eindigen met een kleurige foto. De Japanse kers staat in bloei. En al zwiept ie nóg zo in de wind, de lente is in aantocht.

Cadeau

Voor zijn verjaardag had de jeugdvriend van de wijnboer nog een cadeautje tegoed. Dat werd iets cultureels en iets smakelijks. In het voortreffelijk Italiaans restaurant il Peperoncino in Delft, deelden de vrienden na het eten hun dessert. Is dat niet zoet? Vóór die tijd bezochten we met z’n vieren de tentoonstelling van Pieter de Hooch in het Museum Prinsenhof. Deze tijdgenoot van Vermeer legde zich vooral toe op het schilderen van binnenplaatsen en doorkijkjes. Vanuit de hele wereld is er werk van hem naar Delft gebracht.

Zoals dat tegenwoordig heel vaak gaat, was ook de entourage en uitleg over zijn leven en werk mooi en beeldend gedaan. Zelfs de museumwinkel en het restaurant zijn, vanwege het groot aantal verwachte bezoekers, verplaatst. Ik vind dat een hele verbetering. We moesten ondanks onze museumkaart nog wel vijf euro bijbetalen. Maar ja, er waren dan ook kosten nog moeite gespaard.

Tentoonstelling duurt nog tot 16 februari 2020. 

Het Vermeertje

De wijnboer en ik aten gisteravond in een restaurantje met deze naam. Na een paar weken van ongecoördineerd boodschappen doen en weinig ordentelijke maaltijden koken, sloten we zo deze periode af. Niet geheel ontoevallig liepen we door de Oudemanhuissteeg. Daar zijn bij rioleringswerkzaamheden de fundamenten te zien van Herberg Mechelen, waar de schilder Vermeer heeft gewerkt. Men had er dit weekend zelfs spiegels neer gezet om het middeleeuws metselwerk te kunnen bewonderen. Vandaag wordt de straat weer gedicht. En de wijnboer vertrekt naar zijn wijngaard.

Variaties op een thema

Mijn zoon stuurde me bovenstaande foto met de vraag of ik deze variant al kende. Nee dus. Maar wat prachtig. Ik moet er nog achteraan wie de fotograaf hiervan is.

In het jaar van de Gouden Eeuw fotografeerde Carolien Sikkenk op diverse historische locaties in Delft iconische Vermeerfiguren met hedendaagse trekken. Ze zijn in het Vermeer Centrum te bewonderen.

Als de stand van het hoofd en de kleuren kloppen, volstaat ook een paraplu om het beeld van het Meisje met de Parel op te roepen. Zélfs als er geen goudgeel en blauw aan te pas komt zoals bij de mooie donkere vrouw, herkent iedereen er het werk van Vermeer in. Mijn fascinatie neemt alleen maar toe.

Kerstmis

Deze oma kon het niet laten, hè? Bij de ingang van het Vermeer Centrum hoefde ik de de kleindkinderen niet eens aan te sporen. Hier is zo overduidelijk te zien dat een hoofd door een gat steekt, dat de illusie van het Meisje met de Parel compleet wegvalt en het grappig wordt.

Toen we later bij ons thuis aan tafel gingen, zei de kleinzoon zich al te verheugen op het Kerstdiner. Ik snap zijn associatie maar persoonlijk hou ik me daar nog helemaal niet mee bezig. Ik moet er nog niet aan dénken zelfs. Maar als liefhebber van goed gevulde tafels met daar omheen mensen die me lief zijn, deed zijn opmerking me wél wat. Grappig en lief, dat zijn ze, die kleinkinderen van ons.

Vermeer Centrum

Met de oudste twee kleinkinderen, die hier een nachtje logeren, ben ik vanmiddag naar het Vermeer Centrum in Delft geweest. Het boeiendst vonden ze de audiovisuele hulpmiddelen en de interactieve dingetjes. Er is in dit centrum geen enkel origineel schilderij van Vermeer te bewonderen maar van heel zijn oevre hangen foto’s op ware grootte. De informatie over zijn leven en werk zijn de moeite waard. Zelf zag ik veel dat gebaseerd was op het thema ‘het Meisje met de Parel’. Maar dat bewaar ik voor een andere keer. Ik laat onze moderne leukerdjes toch graag even in een middeleeuwse situatie zien.