Variaties op een thema

Mijn zoon stuurde me bovenstaande foto met de vraag of ik deze variant al kende. Nee dus. Maar wat prachtig. Ik moet er nog achteraan wie de fotograaf hiervan is.

In het jaar van de Gouden Eeuw fotografeerde Carolien Sikkenk op diverse historische locaties in Delft iconische Vermeerfiguren met hedendaagse trekken. Ze zijn in het Vermeer Centrum te bewonderen.

Als de stand van het hoofd en de kleuren kloppen, volstaat ook een paraplu om het beeld van het Meisje met de Parel op te roepen. Zélfs als er geen goudgeel en blauw aan te pas komt zoals bij de mooie donkere vrouw, herkent iedereen er het werk van Vermeer in. Mijn fascinatie neemt alleen maar toe.

Kerstmis

Deze oma kon het niet laten, hè? Bij de ingang van het Vermeer Centrum hoefde ik de de kleindkinderen niet eens aan te sporen. Hier is zo overduidelijk te zien dat een hoofd door een gat steekt, dat de illusie van het Meisje met de Parel compleet wegvalt en het grappig wordt.

Toen we later bij ons thuis aan tafel gingen, zei de kleinzoon zich al te verheugen op het Kerstdiner. Ik snap zijn associatie maar persoonlijk hou ik me daar nog helemaal niet mee bezig. Ik moet er nog niet aan dénken zelfs. Maar als liefhebber van goed gevulde tafels met daar omheen mensen die me lief zijn, deed zijn opmerking me wél wat. Grappig en lief, dat zijn ze, die kleinkinderen van ons.

Vermeer Centrum

Met de oudste twee kleinkinderen, die hier een nachtje logeren, ben ik vanmiddag naar het Vermeer Centrum in Delft geweest. Het boeiendst vonden ze de audiovisuele hulpmiddelen en de interactieve dingetjes. Er is in dit centrum geen enkel origineel schilderij van Vermeer te bewonderen maar van heel zijn oevre hangen foto’s op ware grootte. De informatie over zijn leven en werk zijn de moeite waard. Zelf zag ik veel dat gebaseerd was op het thema ‘het Meisje met de Parel’. Maar dat bewaar ik voor een andere keer. Ik laat onze moderne leukerdjes toch graag even in een middeleeuwse situatie zien.

Het nakijken

Vanuit onze hoge woonkamer is zoveel fraais te zien. Het bloesemt ons allemaal tegemoet. De groene grasstrook, het kille water, de roeiers; ik kijk er met genoegen naar.

Nog zo’n tere schoonheid waar ik graag op neerkijk. Maar langzaam aan verdwijnt de bloesem en worden de bomen groen. De Vermeerstraat, waar wij recht in kijken, wordt weer aan het zicht onttrokken door het uitbottend blad.

Het is echt de hoogste tijd dat wij Delft gaan verlaten en weer in de aarde gaan wroeten in plaats van er op neer kijken. Tijd om te zien hoe de natuur in Caldese er bij staat. We nemen afscheid van de grachten, de toeristen, de winkelstraten en het draaiorgel. Het meisje van Vermeer draait zich nog eenmaal naar me om. We zijn onderweg naar ons Italiaanse leven.

Onverzadigbaar

We kochten zaterdag een paar geschenken voor onze Italiaanse buren en vrienden. In de museumwinkel van de Nieuwe Kerk lag deze presse papier. Die kon ik niet weerstaan. Ik moet nog even kijken hoe te bevestigen in mijn mini galerie. Maar nu hou ik echt op hoor, riep ik vervolgens. Het mag niet gierend uit de hand lopen met dat Meisje. Toen ging de opa in dit huishouden woensdag met de twee oudste kleinkinderen naar het Mauritshuis in Den Haag. En ja, daar hangt de enige echte en er staat een heerlijk meisje bij.

In de museumwinkel tenslotte werd dit kussen nog even op de foto gezet. En nee, die wil ik niet hebben. Echt niet. Als foto is ie leuk genoeg.

Kerkbezoek

De restauratie in en buiten de Nieuwe Kerk in Delft is afgerond. Het beeld van het Melkmeisje dat aan de zijkant in het gras stond, is weer geplaatst. Jaren geleden (klik) schreeef ik er al eens over. 

Er zijn bomen geplant, muurtjes geplaatst en gras gezaaid. Het ziet er weer strak uit. De vogel trekt zich niets aan van het verbodsbord. Gelijk heeft ie.

De koninklijke grafkelders, die zich onder de kerk bevinden, zijn niet toegankelijk voor publiek. Maar ze worden lekker gelucht, zo te zien.

De Nieuwe en Oude Kerk zijn te bezoeken. Voor tijden en prijzen klik hier.

Tien bij tien

Ze is het onmiskenbaar maar dan een beetje bozig. Ik verzamel nepmeisjes. Vaak alleen als foto. Maar een vriend en kunstenaar Herman Mulder, maakte een tijd geleden dit meisje met de parel. Ze hing zelfs even in een museum. Bij toeval kwam ik haar tegen, kocht haar via een galerie en onlangs haalden we haar op in Amsterdam.  Omdat ik absoluut niet wist wat ik op mijn verjaardag wilde hebben, overlegde ik met de wijnboer en werd dit mijn zelf geregelde verjaardagscadeautje. Ze is in Delft achtergebleven en vandaag volstaat deze foto. Maar ik kreeg natuurlijk wél een dikke felicitatiekus.