Tegenwoordige tijd

We zitten gewoon weer in het heden. Het is geen prestatie om veertig jaar getrouwd te zijn maar het is wel bijzonder. Er zijn genoeg mensen die het om uiteenlopende redenen niet halen. Veel lief en weinig leed, zo kunnen we ons leven samenvatten. We tekenen bij voor minstens twintig jaar hebben we elkaar beloofd. Twee prachtige kinderen kregen we, die op hun beurt fijne partners hebben en ons tot grootouders maakten, geweldig. Iedereen enorm bedankt voor de felicitaties. En dan nog iets: wat kan het uiterlijk van mensen veranderen in de loop der tijd, hè?

Terug in de tijd (laatste deel)

We zoeken een huis en vinden een zolderetage in Den Haag. Met hulp van ouders en vrienden zijn we zes weken bezig met opknappen. Op 30 augustus 1972 trouwen we. We hebben geen auto, geen telefoon maar wel door mijn vader op maat gemaakte banken. We hebben biezen matten op de vloer, een bed en een lastige hospita. We hebben elkaar.

Vandaag veertig jaar. Lieve A3, ik hou van je.

 

(foto Jos Vink)

Terug in de tijd (3)

Hij moet in militaire dienst en baalt daar stevig van. Gewetensbezwaar aantekenen of er het beste van maken, dat waren de mogelijkheden. Dan toch dat laatste maar. Zijn haren moeten ultrakort worden geknipt, een hele opgave in die tijd. Een deel van zijn diensttijd moet in Duitsland worden vervuld, ook dat nog. Achteraf gezien was het een leerzame periode en zelfs al tijdens de dienst was het lang niet zo vervelend als gevreesd.

Terug in de tijd (2)

De meeste jongens drinken bier. Hij niet. Hij is gek op wijn en weet een wijncafé in Den Haag waar hij me de volgende avond mee naar toe neemt. Dit is de avond waarop we praten. Over onszelf, onze ouders en de gezinnen waaruit we komen, over onze banen en onze idealen. Tot over mijn oren ben ik verliefd. En weet ineens heel zeker: met hem ga ik oud worden. En ook dat ik met hem kinderen krijg aan wie ik later vertel dat ik dat allemaal meteen wist.

Terug in de tijd (1)

Het is 14 maart 1970. Ik ben uitgenodigd op een feestje. We draaien platen, waaronder  de aller nieuwste LP van Simon and Garfunkel, Bridge over troubled water. De meisjes dragen allemaal een lange jurk, misschien wel als uitvloeisel van het hippie-tijdperk. Ik dans met een lange, aardige jongen. We zoenen en dansen. Zal ik je naar huis brengen? Dat vind ik een geweldig aanbod. Ik stroop mijn lange jurk op tot mijn knieën en spring achterop de Puch.

 

 

(foto Han Kroon)

Zingen

We hebben maar heel even met de paraplu’s op gewandeld en eigenlijk zijn wij, halve Italiaantjes, bijna jaloers op al dat water hier. Wat zou het fijn zijn als er een paar buien de richting van Gubbio opdreven en neerdaalden. Het blijft een feest om op een vroege zondagochtend door de polders bij Delft te wandelen. In leuk gezelschap ook nog. Levert bovendien spiegelbeelden op waarvan je bijna zou gaan zingen. Liever toch Willeke Alberti haar hit galmen dan het deuntje van Hepie en Hepie in je kop hebben zeuren. Zoals me is overkomen na een kort bezoek aan zus en zwager.

Mini

 

Kleinzoon Lucas speelde vandaag zijn eerste voetbalwedstrijd bij Wilhelmus in team F14 en deze opa en oma stonden langs de lijn. Dat was leuk voor iedereen, zeker toen Lucas ook in staat bleek twee van de acht doelpunten voor zijn rekening te nemen. Na afloop was er een persmomentje dat de mannen redelijk geroutineerd ondergingen. Daarna namen we Lucas en zijn zusje Eva mee naar Rotterdam waar we Miniworld bezochten en dat was ook al leuk. Aanrader zelfs. We brachten de dag dus grotendeels op de hurken door, evengoed een topdag.

 

Mijn Italiaanse bed

De verwondering blijft. Over die twee levens die we leiden. Het stadse leven tegenover ons boerenbestaan. Toen ik wakker werd, dacht ik in mijn Italiaanse bed te liggen. Andersom gebeurt nooit. Zou dat betekenen dat we ons in Italië meer thuis voelen? Dat kan ik me eigenlijk niet voorstellen als ik bedenk met wat een geluksgevoel ik een uurtje later langs de grachten liep.

Gefeliciteerd

Het vliegen gisteren ging vlotjes, de treinreis die volgde ging met horten en stoten. Vanwege sein-en wisselstoring, aldus NS. In plaats van een rechtstreeks ritje Venlo Delft werd het overstappen in Eindhoven, Utrecht en Rotterdam. Nou ja, zo zie je nog eens wat. Zoals dit nieuwe dak van de perrons op Rotterdam CS. Lekker artistieke foto. We zijn in NL vanwege tal van feestelijkheden. Om te beginnen de verjaardag van mijn leuke moeder. Negentig is ze vandaag geworden. Gefeliciteerd mam.

Droog

De grond is zo enorm droog, dat er stofwolken opkrinkelen bij het ploegen. De man op de bok heeft een ´snoetje´ voor zijn mond gebonden. De droogte begint bizarre vormen aan te nemen, de angst voor bosbranden ook. Wij kunnen goed tegen de warmte en zijn ook in staat ons dagprogramma er op in te stellen. Maar na tien weken hitte, verlangen we heftig naar een koele periode en een malse regenbui. Gek hè?