Met een Hollands Oranjebittertje en een Italiaanse Aperol mixen vandaag weer even onze twee werelden. Appeltje van Oranje erbij, diadeem met kroon en al snel krijgt Koninginnedag zijn toepasselijke kleur. Aan het eind van de middag zullen we proosten op de Majesteit. Terwijl ik diep van binnen Republikein ben. En ook geen alcohol drink. Maar van die sinaasappels heb ik er al één opgegeten.
Het wordt voller en voller in onze albergo. Vandaag haalden we dochter Fleur en kleindochter Isabel van het vliegveld. Zij komen even voor een tussenvakantie naar ons toe. Isabel is nu omringd door vijf volwassenen en krijgt dus genoeg aandacht. Sterker nog, we zullen ons een beetje in moeten houden om te voorkomen dat ze na een week weer af moet kicken van al die speelkameraadjes. Behalve voller wordt het hier vooral steeds gezelliger..
Het was druk in Perugia want er werd een groot internationaal journalistencongres gehouden in het centrum van de oude mooie binnenstad. Volle terrassen met inwoners, toeristen, congresgangers en studenten. Het was de welbekende heerlijke mix van mensen om naar te kijken. Wat te doen als je toch ergens rustig wilt zitten? Dan ga je aan de zijkant op de trappen van de San Lorenzo zitten waar de aardewerkman uit Deruta zijn handel heeft uitgestald. En je hoopt met rust gelaten te worden. Dat lukt nog aardig ook. En van de ene fotografe trek je je gewoon niets aan.
Ineens klopt het weer, het weer. Dan krijg je dit ’s morgens om half acht. En rond het middaguur is het zelfs meer dan twintig graden. Precies wat we kunnen gebruiken nu de eerste gasten arriveren. Vroeg in de ochtend eerst de gasleverancier ontvangen, die plaatste een nieuwe gastank naast de moestuin en spaarde veel, maar nét niet A3’s zorgvuldig opgekweekte honingtomaten. Nou ja, we hebben nog wat kweekbakjes in de vensterbanken staan waarvan de inhoud bijna uitgezet kan worden. Ook het vloeibare gas werd aangeleverd. Hoeven we niet bang te zijn zonder verwarming te zitten. Je weet immers maar nooit wat het weer doet.
De strijd tegen de natuur valt niet te winnen en is in feite onzinnig. Althans hier op het gras. Eigenlijk wil ik me graag ontdoen van paardenbloemen en dus kroop ik een paar weken geleden nog over de grond om de soffioni, zoals ze hier zo mooi heten, weg te steken. Totdat het begon te regenen en er van over het gras kruipen geen sprake meer kon zijn. Gisteren voor het eerst weer in de gelegenheid en ja hoor. Daar zijn ze weer met z’n allen, veel zelfs staan uitvoerig te pluizenbollen. Na het maaien vandaag zie je er niks meer van. Bijna jammer.
Van een stel leuke vrienden kregen we deze kalender en daar hebben we dagelijks lol van. Niet alleen omdat we nu precies weten welke dag het is maar vooral ook vanwege de wetenswaardigheden die we tot ons kunnen nemen. Zo worden er met enige regelmaat uitdrukkingen uitgelegd, die wij – nog dagelijks worstelend met het Italiaans- proberen in te voegen in onze vocabulaire. Werelderfgoederen, kunst, citaten; we leren elke dag iets bij. Maar dat het vandaag in Italië Bevrijdingsdag is en alle winkels gesloten zijn, staat er helaas niet op. Gelukkig weten we inmiddels uit ons zelf ook wel eens wat.
Meer dan anders kijken we naar de lucht. Wolken kunnen fantastisch zijn vooral als ze voorbij drijven. Helaas gebeurt dat niet, ze pakken zich samen en laten veel regen vallen. Hier is het zelfs in de verte te zien, terwijl de avondzon tussen de wolken door nog net het paardenweitje in het licht zet. Goed. Regen was nodig want onze waterbron en die van alle anderen in de omgeving moest nodig gevuld worden. Als ik nou hier, zwart op wit, zet dat het nu wel weer genoeg is, zou dat dan helpen? Je kunt ook zeggen dat de natuur zijn schade inhaalt en dat we daar blij mee zijn. Ach ja, laten we het positief benaderen.
Volgens mij zijn er heel veel mensen die deze dagen alles wat groeit en bloeit met een camera benaderen. Ik zie appelbomen in achtertuinen. Margrietjes onder de warme Spaanse zon. Ik zie koukleumende vrienden in Hollandse bollenvelden voorbij komen. Geïnspireerd door al dat moois vlei ik me onder een berk, waar ik eigenlijk allergisch voor ben, en vang opnieuw iets orchidee-achtigs. Dan kruip ik snel onder de boom vandaan richting mijn laptop. En zie ook graag de deskundig opgezochte benaming uit Frankrijk tegemoet, als het effe kan.
Wisselvallig. Onstuimig. Hoe je het ook noemt, het weer is wat minder lenteachtig dan we wensen. We troffen het toen we in het centrum van Gubbio liepen. De zon liet zich even zien. Ik trof het ook toen ik nog net in staat bleek een paar foto’s te maken, vóór de accu van mijn camera het rode signaal afgaf en dus leeg was. De Volkskrant is nog steeds niet verkrijgbaar maar zou toch niet erg actueel zijn na alle nieuws van gisternamiddag. We lunchten heerlijk, dus mij hoor je niet klagen. Ondanks het rare weer was er maar een uur storing in de internetverbinding. Eigenlijk zit alles mee, vandaag.
Toen wij eens bij onze Italiaanse buren aten, serveerde Giovanna als contorno (bijgerecht) een sinaasappelsalade. De gepelde sinaasappel was in dunne plakken gesneden, er was wat goede olijfolie overheen gesprenkeld en voorzien van een snufje zout. Aan te bevelen! Wij smikkelen dagelijks van de Arancia Tarocco, de bloedsinaasappel uit Sicilia. Gewoon na ons middagboterhammetje. Dat laatste is dan weer niet zo Italiaans maar als je het panini noemt en er crudo of pecorino oplegt, zal zelfs buurvrouw Giovanna er mee instemmen.
Wonen in Caldese (Italië) 