Laatste dag

De maand februari zit er weer bijna op en vaak plaats ik aan het eind van wat ik de saaiste maand van het jaar noem, wat bloemenfoto’s. Zoals het toeval wil, heb ik dan altijd wel wat fleurigs in huis. Morgen is het 1 maart en vanaf die datum ga een maand lang ik elke dag iets wegdoen. Ik las het idee bij Anita die een aardig woonblog schrijft en ik kan er wel wat mee. Gewoon een kast opentrekken, kijken wat er aan overtolligs staat of hangt en dat afvoeren. Meteen een kast schoonmaken en herinrichten, desnoods doe ik het plank voor plank of la voor la. Een grote schoonmaak in 31 stappen. Want het moet wel een beetje passen in mijn volle gezellig gevulde agenda.

Opleven bij zonlicht

De zon kwam vandaag op om 7.31uur. Dat is rond het moment dat ik wakker wordt. Bij daglicht dus en daar hou ik van. Ik kom dan veel makkelijk het bed uit dan bij donker. Ik laat nog even de polderfoto’s van gisterochtend zien met kraakheldere lucht. Het was vinnig koud maar dat kan ik wel hebben. Kwestie van een goede jas en handschoenen. De zon gaat vanavond om 18.31 uur weer onder dus als we een béétje bijtijds eten, kan dat ook nog bij daglicht. Tja, een weerpraatje vandaag, moet ook maar eens kunnen.

Vechten tegen je tranen

Vorig jaar stonden we op 6 maart (klik) in alle vrijheid hier ook; een kleine manifestatie tegen de oorlog in Oekraïne. Tonen dat je solidair bent met de slachtoffers. Laten weten dat je je machteloos voelt. Het Oekraïnse volkslied werd gespeeld en gezongen en er waren sprekers. De meeste indruk maakte de soldaat, wiens arm en been waren geamputeerd, op wiens borst een medaille prijkte voor betoonde heldenmoed en die hier bij zijn in Nederland wonende familie aan het herstellen is. Hij nam het woord en vertelde dat hij zijn kleine broers en een zusje had gezworen te vechten voor hun vrijheid. Zin na zin werd vertaald en de wijnboer en ik vochten tegen onze tranen. Maar waarom ik die tranen stond weg te slikken, weet ik eigenlijk niet. Het leed kwam zó dichtbij dat je in feite hardop moet staan brullen om de agressie en gewetenloosheid die met de brute inval en de daarop volgende oorlog gepaard gaan. Laten we hopen op vredesbesprekingen en daarna op gerechtigheid. Oorlogsmisdadigers moeten worden bestraft en bewoners van door oorlogsgeweld getroffen gebieden, verdienen onze onvoorwaardelijke steun.

Van thuis naar thuis

De Doelentuin met bloeiende krokussen ben ik net gepasseerd, de klanken van het carillon komen boven het gekwetter van de halsband parkieten uit. Ik passeer het filmhuis en ben op weg naar mijn kapper. In Delft, ja. Sinds gisteravond zijn we weer hier en ook al waren we maar tien dagen in ons andere thuis, met hernieuwde belangstelling bekijk ik deze omgeving.

Een miniterrasje voor een zonbeschenen huis en een gracht die ondanks gebrek aan groen, toch voorjaarsachtig aandoet. Met een aanmerkelijk korter kapsel loop ik door mooi oud Delft terug naar huis. Hier wachten drukke en gezellige weken vol met afspraken op me. Maar eerst maar eens mijn koffertje uitpakken.

Venster op Gubbio

Veel straten in Gubbio zijn hellend. Logisch want de stad ligt tegen een berghelling geplakt. Als je dan plantenbakken op straat neerzet, krijg je dit beeld. Al is de bak nog zo fraai, ik kan niet zo erg tegen dat scheve. Ik zou er rechts graag een paar klosjes onder zetten.

Bij deze deur met mooie stenen boog er omheen, is de hellende straat ook goed te zien. Een monogram en prachtig siersmeedwerk maken het een aantrekkelijk geheel.

Deze is ook lief, he? Misschien wel ooit een toegangsdeur geweest en nu dichtgemetseld en naar binnen slaande ramen met twee cyclamen die niet weg kunnen waaien. En tenslotte nog viooltjes, die dappere winterplantjes die het venster kleur geven. In al zijn eenvoud mijn favoriet.

Op de fles. Of er in.

Eens kijken wat er van terecht komt, dacht ik eind vorig jaar toen ik wat maagdenpalmstekken achterliet in een paar flessen en deze buiten op een beschutte plek wegzette. Nou, ze hebben de winter overleefd en flink wortels aangemaakt. Ik ga ze terugzetten in de beschutting en bij terugkomst in het voorjaar als bodembedekker in de rozentuin planten.

Nog meer flessen met leuke inhoud staan hier op de keukentafel. De wijnboer bottelde een eerste lichting, het gaat om de Trebbiano 2022 van onze vrienden uit Casa Castalda. Vervolgens kurkte hij en smolt de capsules er over. Aan mij de taak de etiketten te plakken en een blije wijnboer in beeld te brengen. Dat is gelukt en de wijn ook, die smaakt weer heerlijk.

Bak na bak

Afgebroken handvatten en scheurtjes in de kunststof werkmanden worden eenvoudig opgelapt. Mand na mand wordt gevuld en gecomposteerd, niets wordt hier zomaar weggegooid. Het afgevallen blad laten we nog even in borders liggen, een mooie beschermlaag die nog kan verteren. Maar wat op het grind ligt, halen we al zoveel mogelijk weg. Deze eik heeft daar geen boodschap aan, die wacht nog even tot wij weer weg zijn om dan alsnog zijn blad te laten vallen.

Als ik wel eens even uitzoom terwijl we bezig zijn, dan zie ik van grote afstand twee kleine mensen jaarlijks de zelfde weerspannige strijd leveren tussen het erf opruimen en de natuur zijn gang laten gaan. Een winnaar is er niet.

En het bank verhaal van gisteren blijkt toch nog een staartje te hebben met telefoontjes naar plaatselijke filiaal, hoofdkantoor en kastjes en muren. We laten het even los voor nu. Beter voor de gemoedsrust.

Toch nog carnaval

Als resident heb je een Italiaanse bankrekening nodig en die hebben we dus al jaren. Bij de post die we vorige week van de buren kregen, was een officiële brief van de bank met het verzoek snel het eerder verzonden formulier in te dienen, anders moest men onze bankrekening opheffen. Van een eerder verzonden formulier was ons echter niets bekend. Een afspraak bij de bank lukte vorige week niet want ‘de elektronische agenda is buiten gebruik. Bel dinsdag maar voor een afspraak’. Tot vijf maal toe bleek het nummer in gesprek en omdat we toch naar de markt gingen, besloot de wijnboer gewoon maar binnen te stappen zonder afspraak. Een uur later kwam hij weer buiten, met de stoom nog uit zijn oren en verbijsterd over het soort van vragen die moeten aantonen dat we niet aan witwaspraktijken doen. Enfin, de zaak is, aan de hand van dikke stapels formulieren, stempels en handtekeningen weer in orde en konden we overgaan tot de orde van de dag; lekker over de markt slenteren.

Verstoppertje spelen

De zon keerde vandaag terug en de temperatuur was meteen een stuk aangenamer. We gingen buiten verstoppertje spelen in de olijfbomen. Februari is bij uitstek de maand om de bomen te snoeien en omdat we al twee jaar achtereen pas later in het seizoen terugkeerden, stonden deze bomen er als een stel punkers met hanenkammen bij. De binnenruimte van de boom moet vrij zijn, er moet een vogeltje in kunnen vliegen.

Dit is een beetje grote vogel. We zijn goed op weg, kijk maar naar de volgende foto. Zo moet het ongeveer worden. Het snoeisel wordt afgevoerd richting wijngaard waar een takkenril als omheining tegen vossen en zwijnen aangelegd wordt. De wijnboer sjouwt heel wat keren met takkenbossen die kant op. Aan het eind van de middag zijn we moe, voldaan maar nog lang niet klaar.

Zoekplaatje: wijnboer bij takkenril.

Geen carnaval

We lieten het idee om op zoek te gaan naar een carnavalsoptocht weer vrij snel varen. We waren voor onze zondagmiddagpranzo aan de rand van het centrum waar, behalve een fijn restaurant, verder niets te beleven viel. Het is waterkoud en het begon ook nog eens zachtjes te regenen.

Ik maakte nog wel even wat foto’s in de verder vrijwel uitgestorven stad. Ja, in het restaurant was het vol met families. Naast ons een stel met een zoontje van een jaar of twee. Zij vierden de verjaardag van de moeder, het kleine ventje zong dapper het Tanti Auguri, de Italiaanse variant op Happy Birthday. Een stuk verderop een gezin van vader, moeder met twee tienerdochters en de beide oma’s. Zo zien we dat graag hier. Wij aten weer verrukkelijk en keerden tevreden huiswaarts. Morgen weer aan het werk maar vandaag een echte rustdag.