Koffie in Schiedam

Van de parkeerplaats naar het huis van mijn vriendin, passeerde ik deze molen. Gebouwd in 1794 en met een indrukwekkende historie van tegenslag en branden is Molen de Walvisch sinds 2018 ook een museum. Schiedam heeft maar liefs zeven molens. Het merendeel, de brandersmolens, maalde graan voor de branders, die moutwijn stookten voor de jeneverindustrie. Om binnen de bebouwing voldoende wind te vangen, en voor een grotere opslag- en productiecapaciteit, groeiden de molens uit tot de hoogste ter wereld.

Als ik verder langs de haven naar haar huis loop, zie ik in de verte alweer een molen staan. Wat een fraai stadsbeeld biedt Schiedam toch en dan valt mijn oog ook nog op een auto die museumwaardig is. Mijn vriendin verhuisde van Breda, ook al een mooie stad, naar hier. Ze heeft even moeten wennen maar inmiddels wil ze niet meer weg. Niet zo gek als dit je uitzicht is. Voor de storm in alle hevigheid losbarstte, was ik weer thuis. Eten in huis, ramen dicht, boek op schoot. Ik kom ook de rest van de dag genoeglijk door.

Franciscus en Clara

Bij het wandelen door de vernieuwde spoorzone vorige week zagen we een ons onbekende kerk. Het blijkt de H.H. Franciscus en Clarakerk te zijn. Bij Franciscus slaan wij natuurlijk meteen aan omdat hij in Gubbio, waar wij zomers wonen, de wolf temde.

Er staat een mozaïekbank tegen de kerkgevel waarin de tekst Vrede en alle goeds is verwerkt. Pelgrims naar Assisi en volgers van de heilige Franciscus dragen deze spreuk uit. De bank is verder versierd met zonnebloemen, refererend aan het Zonnelied van deze heilige. De Delftse skyline voegt beide werelden bijeen. Ik vond het een leuke ontdekking.

Het huis direct naast de kloeke kerk heeft een aantal mozaïekpanelen aan de gevel. Alsof de restjes van de bank hier zijn verwerkt . De straat is overigens een ratjetoe aan bouwstijlen, niet perse mooi maar wel heel opmerkelijk.

O ja, de heilige Clara tenslotte, gaf in navolging van haar tijdgenoot Franciscus haar maatschappelijke positie op en is oprichtster van de kloosterorde der Clarissen.

Win win

foto van het www

Samen met een vriendin eerst bij haar aan de koffie, toen naar de kringloop en geëindigd bij de Smulhoeve. Wat een gezelligheid. Bij Rataplan in Leidschenveen, waar ik geregeld kom maar zij nog niet eerder was, keken we weer ons ogen uit maar kochten niets. Ik was op zoek naar een notenkraker maar die blijft dus nog even op mijn lijstje staan. Met een andere vriendin heb ik nog een rondje Westland-kringlopen in de planning, dus dat gaat wel goed komen. Lunchcafé De Smullhoeve ligt naast Stadsboerderij Landzigt en beide bieden werkgelegenheid aan mensen met een verstandelijke beperking. Het brood en de koekjes worden gebakken in Bakkerij Het Blauwe Hek, van Ipse de Bruggen, een organisatie in de gehandicaptenzorg.

Bij het verlaten van De Smulhoeve zag ik dit kunstwerk in de hal hangen. Geweldig! De kunstenaar heeft zijn atelier in De Ruimte in Delft, ook al behorend bij Ipse de Bruggen. Tegenwoordig maken mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt weer deel uit van de maatschappij. Dat is toch fantastisch, hè? Je ziet dat iedereen plezier heeft in zijn of haar werk en dat maakt dat ik graag kom in dit soort gelegenheden.

Vaart in de schoonmaak

Keer op keer ben ik verbaasd en verheugd over de hoge organisatiegraad in NL. De storm Corrie had, ondanks haar huiselijke naam, behoorlijk wat schade veroorzaakt. ‘Het kanaal mag wel weer eens geschoond worden’, hadden we onlangs nog eens tegen elkaar gezegd. Vanmorgen verscheen er een ploeg die dat karwei eens netjes ging klaren. Auto met diverse materialen en aanhanger om de opgeviste spullen in af te voeren. En een schip met daarop een man met hark. Zorgvuldig werden takken, bladeren maar ook plastic naar binnen geharkt en het ziet er weer opgeruimd uit. Van de weeromstuit ben ik maar ramen gaan zemen. De organisatiegraad hier in huis kon wel een impuls gebruiken.

Van harte

Toen we eind november in de beeldenkas in Schipluiden waren, trof dit hart me. Het is een gewond hart, beplakt met pleisters. Op Valentijnsdag staan rode harten centraal maar daar hangt een commercieel luchtje aan waar ik niet veel mee heb. Laten we vandaag ook proberen hartelijk te zijn voor de mensen met hartepijn. Door ziekte of gemis van een geliefde kan het leven zijn glans behoorlijk verliezen.

De bloemen uit de bloemenstal waar ik regelmatig kom, zijn voor iedereen die wel een hart onder de riem kan gebruiken. Hartelijkheid kan elke dag, daar hoeft het geen commercieel feestje voor bedacht te worden.

Tussen start en finish

In de auto op weg naar de Bieslandpolder hoorden we op de radio het programma Vroege Vogels. Luisteraars meldden een broedend ooievaarspaar, twee roodborstjes met nesteldrang en de eerste daslook boven de grond. Nou weet ik een plek onder wat bomen waar altijd daslook groeit, dus ik ging maar eens op zoek. De bomen zijn nog kaal maar toen ik samen met mijn zusje, die vandaag mijn kleine rondje mee liep, nog eens goed rondkeek, kon ik verheugd vast stellen dat ook hier de bodem langzaam aan bedekt wordt met daslook.

Als de temperatuur binnenkort wat omhoog gaat en de look in bloei raakt, kunt je het zelfs ruiken. Iets om ons op te verheugen. De oude boomstronk tussen weg en voetpad begint na een paar jaar helemaal uiteen te vallen. Ik zat maar weer eens met mijn neus bovenop de kringloop van de natuur.

Park Spoorloos

Dit is de achterkant van het voormalig stationsgebouw in Delft. Omdat de omgeving behoorlijk ‘stenig’ is, moesten er groenvoorzieningen komen. Onder het park ligt een waterbuffer van bij elkaar 350.000 liter. Er werd berekend dat dit de hoeveelheid water is wat vast moet worden kunnen gehouden om de droge periodes door te komen. Ook vergroot het park de biodiversiteit in dit deel van Delft. Met een grote diversiteit aan vaste planten, bollen, siergrassen, hagen, klimplanten, struiken en bomen, is het een geliefde plek voor insecten. 

Waar de treinen stopten, is nu een terras dat hoort bij een Italiaans restaurant voor pizza en pasta. Op de eerste etage zijn kantoren gevestigd. Aan de voorkant zien we nog steeds wel veel steen maar de combinatie van oud en nieuw vind ik hier mooi gelukt.

Het nieuwe stationsgebouw, op de laatste foto, is ultramodern en zit samen met het gemeentehuis onder één dak. Er kwam een groot busplatform en uiteraard een taxistandplaats en er is denk ik geen Delftenaar te vinden die niet blij is met de nieuwe situatie.

Aan de ronde tafel

In de lunchroom waar we naar binnen wilden, was geen plaats meer voor ons. Ja, buiten op het terras wél maar dat vonden we toch net even te fris. Dus togen we naar een ander fijn tentje en schoven daar met twee moeders en twee dochters aan voor een lunch. Die traditie hebben we al jaren lang; de dochters zijn al minstens dertig jaar hartsvriendinnen en daar zitten wij als moeders graag af en toe bij. Zelfs zonder de dochters komen we wel bij elkaar en voelt het allemaal lekker vertrouwd. Kwebbel de kwebbel én serieuze zaken bespreken bij een lekker broodje of salade. Dan aan de bediening vragen om een foto van ons vier te maken. Een fijne middag waaraan we een goed gevoel over houden. Dat kan prima met maar één foto geïllustreerd worden.

Tussen zoetsappig en ruig

Jamie en Claire in Outlander

Ongeveer gelijktijdig met de pandemie kwam Netflix in ons leven. Wat een heerlijke toevoeging, dat laatste. Momenteel zitten we in serie twee van Outlander. Het werd van diverse kanten aanbevolen maar het gegeven sprak ons aanvankelijk niet zo aan. De hoofdpersoon Claire reist terug in de tijd, van direct na de Tweede Wereld Oorlog in Engeland naar het Schotland tweehonderd jaar daarvoor. Maar in boeken en films kan alles en in deze serie levert het verrassende situaties op van vooruitkijken in de toekomst. Heel apart. Het is wel een ruig verhaal en ik denk dat we na serie twee even op zoek gaan naar iets luchtigers.

Jack en Mel in Virgin River

Zo’n wat luchtiger serie is Virgin River, waarvan we alle drie seizoenen hebben gezien. Zoetsappig en humoristisch. Een verpleegkundige die een nieuw bestaan probeert op te bouwen, wordt verliefd op een barman met een veteranen achtergrond. Heerlijke bijkomstigheid van dit soort series is dat je van de hoofdpersonen een beetje gaat houden. Net als bij boeken laveer ik graag tussen verschillende genres. Vinden we alles dan maar leuk? Nee. La Casa de Papel hebben we na één aflevering weer verlaten. Ach, het gaat ons om een ontspannen uurtje samen kijken aan het eind van de dag, zonder tv-gezeur over de actualiteit. Lang leve Netflix.

Moderne huizen en nieuwe grachten

Behalve nieuwe huizen zijn er ook nieuwe grachten gekomen. Dat ziet er meteen lekker Delfts uit. De straten zijn autovrij en parkeren kan ondergronds of op parkeerterreintjes tussen de straten in. Het geeft de Coendersbuurt een heel mooi straatbeeld. Vind ik.

Elke gevel is anders, dat verlevendigt de straten, zoals het ook bij de oude grachtenpanden is. En dan is het een kwestie van smaak of je het torentje en die witte gevelversiering mooi vindt of niet. Ik niet.

De groene gevel die ik gisteren liet zien, leverde leuke reacties op. Wie daar nog meer over wil lezen, kan hier klikken.