Kleurrijk eind van de maand

De maand februari begin en eindig ik altijd met bloemen op mijn blog. Eerst laat ik nog even dit fraaie schilderij zien van Marion Hilverda. De titel is I’m thinking a place 4U. Sinds een dag of veertien hangt het in onze centrale hal in Delft. Daar zijn we gisteravond heel laat weer thuis gekomen. Deze extra februari-dag gebruiken we om wat orde op zaken te stellen. Vanaf morgen kent onze agenda bijna geen afspraakloze dagen meer. Maar nu eerst nog de beloofde bloemen laten zien. Dit werk van Loes Botman, genaamd Tulpen, spreekt me ook aan. Beide werken zijn via de Kunstuitleen in Voorburg te koop voor respectievelijk € 1800 en €2200. Er hangen nog twee grote stukken in de hal, die hoop ik binnenkort te kunnen laten zien.

Buiten staat binnen

In deze korte periode hier hebben we niet alle tuinmeubilair buiten gezet. Veel grote spullen zijn in de schuur opgeslagen, de rest in hal en woonkamer. De twee kleine bijzetbankjes staan op elkaar in de hal, het stoort me een beetje maar niet genoeg om er iets aan te veranderen.

In de zithoek is geen opslag. Vooral de eerste avonden zaten we er vaak met het bord op schoot bij de open haard. Terwijl wij echt mensen zijn die áltijd aan tafel eten, was het toen het huis nog niet opgewarmd was, een prima en gezellig plekje.

De buitenbank staat ook binnen, pas bij minder kans op regen sleuren we hem naar buiten. De eettafel in de woonkamer gebruiken we zelden. We zitten en eten vrijwel altijd in de keuken. Ik moet zeggen dat een woonkeuken ook echt verrukkelijk is. Zodra we weer richting NL gaan, zetten we de twee groene rieten stoeltjes ook in de keuken. Die gaan altijd als laatste naar binnen. En ook als eerste naar buiten. Over een paar weken weer.

De klus is begonnen

Er is een start gemaakt met de herinrichting van het centrale plein in Gubbio. Het zal me niet verbazen als ook de archeologen een periode de gelegenheid krijgen onderzoek te doen want anders snap ik niet waarom dit hele project twee jaar moet duren. En als er wat archeologisch te zien valt, sta ik vooraan met mijn snufferd. Dat beloof ik.

De weekmarkt is dus verplaatst naar een druk bereden straat direct buiten de stadsmuur. Dat men daarvoor het grasveld van het evenemententerrein vlakbij het Teatro Romana niet gebruikt, is wel logisch. De marktkooplieden handelen allemaal vanuit speciale auto’s en zetten daar zelf eventueel nog een tafel voor. Elke dinsdag om half een breekt men al weer op, dus de straat is maar een halve dag per week afgesloten voor het verkeer.

achterkant marktkramen

Er was trouwens nog geen aaneengesloten rij van kooplieden. Hier en daar een leeg stuk. Voetgangers op de rijbaan en ongebruikte parkeervakken. Ik geloof dat ik het al met al wel goedkeur hoe de gemeente dit heeft aangepakt. Ha. Met dat oordeel van mij zullen ze echt blij zijn.

Nieuwe olijfgaarden

Wij worden hier wel blij van. Op ‘onze’ berg zijn nieuwe olijfgaarden aangelegd. Hele velden vol. Nu zijn het allemaal nog jonge sprieten maar over tien jaar ziet het er heel anders uit. Olijfbomen hebben in principe weinig onderhoud nodig. Een keer per jaar snoeien om ze laag te houden en voor wat lucht en ruimte binnenin het takkenstelsel is wel noodzakelijk. Dat gebeurt altijd in het vroege voorjaar. De wijnboer heeft inmiddels vrijwel alle snoeihout van onze bomen af kunnen voeren naar het dal waar onze wijngaard ligt.

Oogsten is redelijk arbeidsintensief maar bij professionele olijfgaarden gebruikt men schudmachines en dat scheelt al een hoop werk. De oogst levert puur vloeibaar goud op! Ik wens de boeren op onze berg over een paar jaar ook veel snoeiwerk toe en wij verheugen ons op het prachtige aanzicht dat het op gaat leveren.

Rituelen

Zondagmiddag is bij uitstek een moment waar grote gezelschappen met elkaar aan tafel gaan voor een feestelijke pranzo. Zo ook vandaag weer; een grote groep zat op het overdekte terras bij Alla Balestra, één van onze favoriete restaurants. Zomers zitten we hier vaak ook buiten, vanmiddag nog achter glas met uitzicht op de toren van de Johannes de Doper (klik).

Na onze voortreffelijke maaltijd liepen we nog even naar ons favoriete plein om de kerk aan de voorkant te bewonderen en voor de ‘Quatro passi’ die wij in navolging van Italianen graag maken na het eten. Goed voor de spijsvertering. Daar liep Claudio. Niet dat we hem kennen maar een vrouw achter ons, we denken zijn moeder, riep op dwingende toon en met steeds groter ongeduld zijn naam. Maar Claudio hoorde het niet, of deed alsof. Ik schat dat daar een hoop frustratie van beide kanten mee gemoeid ging. Ik kwam nog een gevulde waslijn tegen in een hoekje vol aanbouwsels, kabels, hekwerken en techniekkastjes, dat móest op de foto. Nu ga ik thuis mijn boek uitlezen. Dat past op de een of andere manier bij de invulling van de zondag. En mijn moeder om twaalf uur vanuit Italië bellen, dat hoorde er ook zo bij maar dat kan helaas niet meer.

Meters maken

De storm is gaan liggen. Onze tuin-en klusjesman die op zijn vrije zaterdag komt helpen, is er weer al moet je goed zoeken op die eerste foto. Hij kruipt juist weer uit een olijfboom die hij gesnoeid heeft. Het is fantastisch om een jonge, sterke vent aan het werk te zien. Zijn lenigheid is toch nét wat beter dan het onze.

Samen overleggen welke takken nog aangepakt moeten worden, hoort er ook bij. En zie, de wijnboer staat hier niet erg elegant maar wel met gebogen knie! Een houding die vorig jaar niet haalbaar was. Hij voert bovendien het snoeisel af, alles verdwijnt in de takkenril rondom de wijngaard. Tussen de vlierboom en de olijf richten we de blik op de wijnstokken die er allemaal weer netjes en vertroeteld bij staan. Het werk vordert naar wens.

Omgewaaide stoelen en een ingestort hek

Gelukkig rondde de wijnboer gisteren de werkzaamheden in de wijngaard af en zag zelfs kans een begin te maken met de snoei van wat kleine olijfbomen. Maar de foto’s houden jullie nog even tegoed. De storm raast ook hier. Zo hard hebben we het niet vaak meegemaakt. De luiken klepperden de hele nacht en ook vandaag is het geen weer om buiten te spelen. Sinds het middaguur regent het ook nog. We zoeken wat binnen activiteiten en die vinden we ook. Ik maak nieuw wasmiddel (klik voor wie het recept nog eens na wil kijken), reorganiseer wat dingetjes en werk achterstallige mail weg.

Het hek troffen we bij aankomst ruim een week geleden in deze toestand aan. Na meer dan twintig jaar slaat de vermoeidheid van de staanders toe. Het lijkt erop dat we er niet meer aan toekomen het te repareren in deze periode. Snoei van olijfbomen gaat nou eenmaal vóór. Maar de jasmijn, die van de muur is losgekomen, die wordt natuurlijk wel weer netjes overeind geholpen. Tja, onze dagelijkse thee drinken we nu bij de open haard. Ik had natuurlijk twee dagen geleden nooit moeten schrijven dat de weergoden ons zo goed gezind zijn. Dat is vragen om regen.

Vooruit kijken

We ontdekten een nestje in aanleg in de pergola, ook nog eens vlak bij de deur. Met een paar zenuwachtige kwikstaartjes of pimpelmeesjes die door onze aanwezigheid erg onrustig werden. Dat is niet handig. Niet voor ons maar zéker niet voor het vogelpaar en hun toekomstige broedsel. We hebben het weggehaald met de eenzijdige afspraak dat ze het inmiddels schoongemaakte nestkastje mogen gebruiken of elders een plekje zoeken. Het nestkastje is nu nog goed te zien, over een maand zit de esdoorn in het blad en biedt het veel meer privacy voor de vogeltjes.

Verder speur ik natuurlijk naar alle nieuwe leven en sta ik verheugd stil bij de eerste rozenknop. En wat grappig dat de petunia, die ik met pot en al in een bak met uitgebloeide afrikaantjes had gezet, de winter heeft overleefd. Ik heb er wat verdorde stengels uitgeknipt, er moet nog wat verse aarde bij en dan ik ga er vanuit dat we er weer opnieuw plezier van gaan hebben. Hoewel er vandaag een harde wind staat en de temperatuur behoorlijk is gezakt, gaat de natuur onverstoorbaar haar voorjaarsgang.

Goed gezinde weergoden

De foto die ik gisteren plaatste van mijn half afgekloven broodje, heb ik alsnog vervangen door een foto van de auto aan de laadpaal. Daar is op de achterliggende muur een afbeelding te zien van oud Gubbio. En dat geeft een betere illustratie van modern versus ouderwets. Want zo voelden we ons gisteren. We snappen die moderne auto nog niet helemaal goed. Of we nemen er de tijd niet voor, dat is nog waarschijnlijker. Het zorgde voor een hoop ongemak maar na de onproductieve dag van gisteren zijn we vandaag weer lekker op stoom. Dat levert geen spectaculaire foto’s op, want manden vol met afgevallen blad heb ik al eerder laten zien en pas als het snoeiwerk in de wijngaard klaar is, zal ik daar foto’s maken. Dus doen we het vandaag met een nieuw kunstwerk in het centrale parkje in Gubbio en een blik op het grote monument voor de veertig martelaren een klein stukje verder op.

Teleurstelling en pech

Hè? Geen markt op dinsdag? Hebben we een feestdag gemist? Toch maar even naar het vaste koffiebarretje waar we als vanouds hartelijk verwelkomd werden. De markt is verplaatst, werd ons verteld. Het hele centrale plein gaat op de schop. Voor twee jaar!

Enfin geen speciale marktaankopen op ons lijstje, dus gingen we maar door naar de supermarkt om voor minstens drie dagen boodschappen te doen. En nog even naar de ijzerwarenwinkel voor andere noodzakelijke aankopen.

En toen startte de auto niet meer. De huurauto die zonder informatieboekje aan boord is uitgeleend. Gelukkig zijn er altijd behulpzame mensen in de buurt. De auto had dringend elektriciteit nodig voor het starten, bleek al snel. De behulpzame man kreeg het voor elkaar een laatste vonkje te ontbranden en wees ons naar een dichtbij gelegen benzinepomp met oplaadpunt. Ook daar weer een vriendelijke helper. Hij zette de auto aan de oplader en ging met pauze tot drie uur. Dat had ie wel vantevoren gezegd maar we hadden weinig keus.

En nu zitten we van half één tot drie uur in een bakkerij annex koffiebar. Het is prachtig weer om in de tuin te werken maar helaas gaat onze dag heen met wachten. Zo zonde.