Tussen de spijlen van het hek

Plaats ergens een hek en een mens wil weten wat er achter ligt. Althans een nieuwsgierig mens, tot welke soort ik zéker behoor. Het oude binnenterrein van wat eens het legerdepot was, is al jaren geleden omgetoverd tot een privétuin. Daar sta ik wel eens te kijken hoe mooi de beukenhagen aan het verkleuren zijn en hoe aardig divers de tuin beplant is.

Voordeel van het opruimen van mijn foto-archief is dat ik op het idee kwam vergelijkende foto’s te maken. De bovenste twee zijn van zes weken geleden, de onderste is zeer recent. Het groen is vrijwel verdwenen en de bomen zijn kaal. Mijn standpunt is ook anders geweest want we zien behoorlijk wat bebouwing op de achtergrond bij de laatste foto. Zelfs het pand waarin wij wonen staat er nu op en torent hoog boven de rode pannendaken uit. Ik stel me voor dat op de volgende foto die ik er maak, de tuin bedekt is met een laag sneeuw. Ik heb wel eens zin in een echte winter.

Na ruim een jaar…

…is onze straat eindelijk klaar. Het was tamelijk ongemakkelijk maar het wende, die opgebroken straat. Een historische tunnel in de oude stadswal stortte in tijdens bestratingswerkzaamheden. Ik schreef er hier en hier al over. Dat asfalt vervangen werd door echte straatstenen is sowieso al een pluspunt want veel fraaier in de historische omgeving. Waar ik dan ook gelukkig van wordt is hoe zorgvuldig uiteindelijk het eindresultaat werd bereikt. Overgebleven stenen, het laatste restje zand, de omleidingsborden, de hekken en afzettingen, uiteindelijk wordt alles opgeruimd en ziet onze straat er weer zó uit. Wat wonen we toch in een rijk land denk ik vaak. Dat er geld beschikbaar is om dit soort kostbare projecten uit te voeren. Wel even wennen aan deze nieuwe luxe om gewoon de straat weer uit te kunnen rijden.

Veel blauw, zelfs de lucht

Mijn rondje door de buurt levert altijd wel wat op. Om te beginnen sprak ik een buurvrouw die net van de markt kwam en haar fietstas vol had met met takken met rode besjes. We informeerden naar elkaars wel en wee. Toen wij kortgeleden tien dagen in quarantaine waren, stond zij zomaar voor onze deur met zelfgemaakte erwtensoep en pannenkoeken. Plus nog twee grote punten appeltaart. Zo’n soort buurvrouw!

We babbelden even over de vreugde van vriendschappen en het belang daarvan. Toevallig had ik eerder op de ochtend druk app-contact gehad met een vriendinnenclubje. Een uurtje of wat later was mijn mobieltje gevuld met leuke berichten van mijn bloggersvrienden. Het kan niet vaak genoeg gezegd worden: vriendschap verrijkt je leven.

Opruiming

Een roeister controleert haar kleding en een visser zijn hengel. Beide beleven plezier aan het water dat hier zo ruimschoots voor handen is. Ik kwam de foto’s tegen in mijn archief, dat ik op mijn manier aan het ruimen ben. ‘Op mijn manier’ dat staat er niet voor niets. Want vaak verzand ik in aanpalende klusjes van nieuwe mappen maken, belichting verbeteren en andere uitsneden maken. Na een uurtje ben ik dat dan weer helemaal zat en ga iets anders doen, iets nuttigers.

Deze drie foto’s maakte ik vlak na elkaar ergens in oktober. De onderlinge afstand tussen de personen op de foto’s zal niet meer dan honderd meter bedragen. De afstand tot onze voordeur misschien tweehonderd meter. Kortom: mijn woonomgeving. Mijn foto-archief. Mijn opruimpoging.

Zomaar een ochtend

Dochter Fleur kwam vorige week op de koffie. Daarna liepen we even het centrum in. Hoewel ze momenteel niet bevattelijk meer is en ook Corona niet kan doorgeven, houdt ze zich buitenshuis keurig aan alle regels. Maar samen gearmd lopen, kan weer wel. Zo gezellig en zó gemist. Natuurlijk stopte ze ook braaf toen ik foto’s wilde maken. Kijk hoe apart deze gracht er bij ligt met kale en groene bomen.

De zon was al weer verstopt toen we over de Markt liepen. De Markt, die met alle gesloten horecazaken zichzelf niet meer is. Op het moment dat wij er liepen, werden drie politiemensen geïnterviewd. Ze staan in een halve cirkel en hadden werkelijk alle ruimte. Twee dames zitten, bij gebrek aan een bankje, op de sokkel van Hugo de Groot. Met een nieuw gekocht winterjack onder haar arm kuierden we tevreden terug naar huis om daar een boterham te eten. Geen broodje buiten de deur dus maar dit was al fijn genoeg.

Trap

De voorbereidingen voor pakjesavond zijn volop in gang. Ik moet nog drie cadeautjes kopen, de rest is in huis. Aan de surprise moet ik nog beginnen maar ik heb gelukkig al wel een idee. Dat is alvast iets. Nu de uitvoering nog. Uiteraard moeten er gedichten worden gemaakt, bij elk pakje één. Als ik daar eens even goed voor ga zitten dan rollen die er wel uit. Toch voelt deze periode als een trap waar ik maar moeizaam op naar boven kom. Ik hik tegen lijstjes met actiepunten aan en ver vooruit kijken levert niet veel op in deze periode. Voor de planner die ik ben, geeft dat nog wel eens wat onrust. Goed, stap voor stap de trap nemen, geen treden overslaan. En vooral niet vergeten te genieten van de mooie herfstdagen met zonneschijn. Ik heb mezelf weer toegesproken en dat werkt altijd.

Tachtig jaar na dato

Omdat het antisemitisme weer de kop opsteekt, bevolkingsgroepen tegen elkaar worden opgezet en verdraagzaamheid soms ver te zoeken is. Omdat we lessen moeten leren uit onze geschiedenis en we in vrede met elkaar moeten leven ..daarom vind ik het zo bijzonder verheugend dat er gisteren opnieuw aandacht werd besteed aan het protest tegen de schorsing van Joodse docenten. Dat gebeurde precies tachtig jaar geleden in het gebouw waarin wij nu een appartement bewonen. Jonge Delftse studenten legden twee kransen bij de plaquette op onze gevel. Zonder al teveel ceremonie, misschien zelfs wat onbeholpen maar het feit dat hier aandacht aan geschonken wordt, biedt hoop.

Brigade van bladblazers

Bladblazers. Veel mensen haten ze. En voor kleine achtertuinen zijn ze ook erg overdreven. Maar de bomenrij tegenover ons huis is inmiddels helemaal kaal en het afgevallen blad lag in een dik pak op stoep en straat. Daar was de inzet van de gemeentelijk bladblaas brigade heel handig en efficiënt.

Mannen met gekleurde hesjes, wagentjes met zwaailichten. Vanaf twee kanten rukte men op: onder de auto’s door en vanaf het gras werd al het blad richting rijbaan geblazen. De zwaailichtkarretjes gingen er meermaals als een grote stofzuiger overheen. In een uurtje was de hele straat weer netjes. De fiets met de gifgroene mand, die op al deze foto’s te zien is, staat weer helemaal vrij in een opgeruimde straat. Hulde voor de gemeentewerkers.

Tic voor teksten

Waar ik ook ben, ik lees altijd teksten die op gevels. ramen, deuren zijn geplaatst. Ronduit allergisch ben ik voor A4-tjes met plakband. Dat is ontstaan toen ik nog werkte voor de afdeling Communicatie in een ziekenhuis en medewerkers vaak de neiging hadden bezoekers en patiënten op die manier op de hoogte te brengen van wat dan ook. Het staat klungelig en onprofessioneel. Italiaanse ziekenhuizen hangen van plakband aan elkaar heb ik ontdekt. Maar ik dwaal af. Taal-en spellingsfouten vallen me ook direct op. Terwijl ik er in mijn eigen teksten vaak overheen kijk. Een soort bedrijfsblindheid noem ik dat maar. Heel irritant. Bij Hotel de Plataan hier om de hoek hangt sinds kort weer een nieuw gedicht met een hoopvolle strekking. Zo levert dat bijna dwangmatige lezen van mij me toch altijd weer wat aardigs op.

Boodschappen en boomhutten

We wonen dicht bij een winkelstraat waar we al onze weekboodschappen kunnen halen. ‘Vroeger’ ging het dan zo dat we voor twee of drie dagen eten in huis haalden. Nu maak ik vrijdagavond een weekmenu met daaraan gekoppeld de boodschappenlijst. Op zaterdagochtend gaat de wijnboer rond half acht naar de supermarkt en de bakker. Hij doet dit graag, die lieverd. Het is niet zo dat ik hem het bed uit trap, hè.

Vóór negen uur hebben we dus alles in huis, op één maaltijd na. Daarvoor gaan we samen naar Delftse Hout om bij Du Midi een meeneemmaaltijd op te halen die ik gisteren via de mail reserveerde. We maakten een kleine boswandeling en ik laat hier graag de charme en het nut van kale takken zien. Kom maar op met een druilerig en kalm weekend.